Ik heb altijd het gevoel dat mijn huis is gedevalueerd, nu het eindeloze vergezicht weer is verdwenen achter de groene muur.
En dat is nog niet alles. Straks komen er grote maïskolven tevoorschijn, en met die kolven komen de ratten.
En dan doen ze die maïs af, en de ratten zoeken een goed heenkomen en vooral voedsel. En dan belanden ze onder meer hier. Bij mijn kippen. Daar is kippenvoer.
Nu zijn er geen ratten te bespeuren, hoogstens eens een muisje, die op de geur van het graan afkomt. Het kippenvoer staat in een ton, met gladde wand, en op de ton ligt een deksel, helaas blijkbaar niet altijd zorgvuldig gesloten.
Hoe de muizen er in slagen de gladde wand van het vat te overwinnen, is ons een raadsel, maar al enkele keren vonden we een muisje in het vat met voeder. We, dat moet je lezen als Anny, want zij is de voedster van de kippen, en de raapster van de eieren...
En dan doet ze 's morgens het vat open, en ziet daar beneden op het graan een muisje lopen... Nee, zij gaat niet aan het schreeuwen, nee, ze gaat niet lopen, nee, niets van dat alles. Ze neemt de schep en klopt het muisje dood. Anny is een boerendochter, die hebben geen schrik van muizen, en kregen met de paplepel binnen dat die beesten schadelijk zijn, en dus dood moeten.
Ik denk dat ik zou twijfelen... Ik vind een muis een mooi diertje, met zijn kraaloogjes. Ik weet echt niet wat mijn reactie zou zijn. Misschien haalde ik het er uit, en zette het ergens ver weg van mijn huis. Ver weg, want ik weet ook heel goed dat het schadelijk is... En het daar zetten, zodat het bij een ander op voedsel gaat zoeken... dat is eigenlijk ook geen oplossing.
Maar Anny heeft een heel andere kijk op dieren, dan ik heb. Als ik een grauwende hond tegenkom, dan ga ik uit de weg, een beetje angstig. Anny neemt een stok op en gaat de hond te lijf, en de hond vlucht. Anny is dus veel dapperderder dan ik ben.
Ik ben maar een angsthaas in die dingen. Neem nu een paard. Daar ben ik ook niet stout op. Dat zijn voor mij veel te grote beesten. Voor Anny is een paard een dier dat ten dienste staat van de mens, om dingen te trekken en velden te bewerken. Ze gebruiken als rijdier, dat is eigenlijk niet helemaal correct, een paard is een nutsdier. Punt andere lijn.
Hoewel ik als kind heel vaak op boerderijen zat, ik had twee vrienden die boerenzoons waren, en ging vaak met hen mee om te werken op het veld, toch is mijn kijk op die dingen de kijk van een buitenstaander.
Ratten vind ik vies en agressief. Anny neemt de riek en gaat ze te lijf.
Ooit kwam hier een vriend van ons, op het moment dat Anny een echt heel kwaad was op een van de kinderen. De vriend vertelde me naderhand dat hij niet dicht durfde komen, "Ze zag er veel te gevaarlijk uit"... Ik heb het gelukkig nog niet meegemaakt, maar dat zal wel in die zelfde lijn liggen van "niet wijken" voor de "vijand", in dat geval een van de zonen, die groter waren dan hun moeder, maar die ook niet meer piepten als ze zagen dat moeder echt kwaad aan het worden was...
Een dappere vrouw, veel dapperder dan ik ben. En dat is een vertrouwd beeld, ik zag dat als kind thuis ook. En ik denk dat dit een beetje normaal is. Een moederdier heeft een andere, veel scherpere agressie dan het mannetje. Ooit las ik dat vrouwelijke soldaten ook veel erger zijn dan hun mannelijke collegae. Ik geloof dat grif. En toch kan dat vrouwelijke wezen, ook mijn Anny, zo zacht zijn als boter, zo lief en meegaand, volgzaam en onderdanig. En ook dat vind ik normaal, want ook dat zag ik thuis.
Voor mij is dat dus het beeld van "de vrouw", de moeder.
Dat maakt voor mij het beeld compleet van de volmaakte vrouw...
Ik hou niet van die karakterloze dingen die je soms in films ziet, nee, ik hou van die vrouw die zoveel kanten heeft als er facetten zijn aan een diamant, en die net zo mooi zijn door de glanzende liefde en blinkende karakter die ze vertonen.
Als ik een beetje moed heb, dan heb ik dat eerder van moeder geërfd dan van vader. Mij lijkt het dat moed en moeder dezelfde woordstam hebben. Niet bij toeval.
Ik ben veel vlugger geneigd om rond de moeilijkheden te gaan, ze te ontwijken, en hoe ouder ik wordt, hoe meer ik die neiging heb. Als je jong bent, dan zet je je voeten midden in de schotel, eens je ouder bent, zoek je andere minder drastische methodes. Vrouwen lijken dit minder te hebben, hun reflexen tegen over de dingen komen minder uit het verstand, dan wel uit hun hart.
Ik hou daar van.
Ik ben er zelfs een beetje jaloers op.
Ik denk te veel
....................... heb te weinig hart...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten