Eigen foto, eigen hond, maar in het echt luistert zij veel beter dan op de foto !!! (Photo credit: Wikipedia)Men is natuurlijk zo gek als men zelf wil, maar een echte bruiloft inrichten met een kostennota van tweehonderdduizend (200.000) euro, voor een paar honden, dat vind ik er meer dan over.
Het gebeurde (natuurlijk) in New York...
Ik vind een mensenbruiloft al een heel duur ding, rekening houdend dat het ook "maar" over een feest gaat van één dag, maar daar kun je nog vertellen dat het op zijn minst de bedoeling is een levenslang contract te bezegelen... Maar voor een paar honden, daar gaat het over ... ja, waarover eigenlijk ? Het voortbrengen van een nest puppies ?
Je kunt nu je schouders ophalen en zeggen: "Ze doen maar...", maar dan zit ik te denken aan al die mensen op onze wereld, ja zelfs in New York zelf, die de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen, en voor wie een dergelijk nieuwsbericht een steek in het hart moet zijn...
Als ik dan denk op die foto in een van die vele mailtjes die ik ooit kreeg en doormailde aan al mijn vrienden en kennissen, waar je een dakloze bedelaar ziet, met de troost van zijn hond als enige soelaas... dan klinkt dat zinloze "huwelijk van 200.000 euro" wel heel bitter.
Als ik denk aan Somalië en eigenlijk een heel stuk van Afrika, waar mensen creperen van de honger... dan wordt het mij wee om het hart.
Ach, we geven allemaal wel eens zinloos geld uit, u misschien aan een ijsje, of een mooi kleedje, ik aan een wandelstok die dient om in een verzameling te prijken, maar dat staat in geen enkele vergelijking met 200.000 euro voor een hondenhuwelijk.
Ik zag op TV ook al in ons eigen landje, verjaardagsfeestjes voor honden... En ook dan voel ik een zekere weerzin. Ik heb ook honden gehad, en ze heel graag gezien, en het waren echte vrienden van mij en van heel mijn gezin, maar het is nooit ook maar één moment bij me opgekomen om een verjaardagsfeestje of een kerstgeschenkje te kopen voor de hond. Met kerstdag vierde het beestje sowieso mee, alleen al door het feit dat er wat meer en wat lekkerder beetjes waren... En veelal hadden wij dan een dag later een zieke hond. En mensen die eigenlijk ook niet in hun normale doen waren, door het te veel en te lekkere copieuze eetmaal...
Misschien is die 200.000 euro voor dat stel dat hun honden liet "huwen", voor de betrokkenen niet zo veel meer dan de "kruimels" van onze veel te copieuze kersttafel, maar niettemin klinkt het op zijn minst veel erger.
Ik ben misschien ouderwets, maar ik heb medelijden met die honden die een mensenleven opgedrongen worden. Ik zie honden die het recht ontzegd worden om zelf te lopen, en die door de "liefhebbende" eigenaar voortdurend in een kinderwagen rondgezeuld worden, ik heb het over die honden die "gekleed" in allerlei gekke pakjes door het leven moeten (ik kan nog net begrip hebben voor een bescherming voor een pas geschoren poedel).
Ik kan me voorstellen dat een hond duizend keer liever hond zou wezen... Veel liever dan dat proces van vermenselijking te moeten doorstaan. Ooit hadden we hier een heel lieve hond, van een onbestemd origine, een vondeling die we uit het asiel haalden... We hebben nooit een betere hond voor de kinderen gehad, maar als die hond ergens een beetje water zag, dan lag hij er in. Was het toevallig het vocht dat uit die silohopen met dierenvoer liep, dan stonk hij uren in de wind, en hadden wij weer alle moeite van de wereld om hem te wassen. Hij had net zo'n lekker geurtje op, en dan wilden we dat er zo nodig af wassen.
We hadden dan altijd een beetje het gevoel dat die hond veel liever rondliep met dat geurtje... Maar omdat dit voor onze neus niet te doen was, moest hij zo nodig gewassen worden... Kortom, er is altijd wel een stukje aanpassing nodig van het dier aan het verblijven bij mensen, en omgekeerd, maar we moeten het dier dier laten, in de mate van het mogelijke.
Die hond was ook een fantastische waakhond... Ooit kreeg ik een telefoontje van een vriend, of ik geen okkernoten wou. Natuurlijk wou ik die, bij ons werden noten met graagte gegeten... Maar hij zou de donderdagvoormiddag komen. Oei ! dan was Anny met mij mee naar Oudenaarde, ik ging werken en zij ging markten... Maar weet je wat, ik laat de garage open, je moet ze dan maar binnenzetten...
Zo gezegd, zo gedaan... Toen Marcel die voormiddag op mijn bureel kwam, vroeg ik of hij geen last had gehad van de hond, die in de garage lag te slapen... Hij had geen hond gezien...
Dat was pas een waker ! Als ze gerief brachten, dan was hij er niet, maar hadden ze moeten iets pakken... We lachten ons een kriek met onze waakhond..
Maar we poogden op zijn minst om onze hond hond te laten zijn...
Dat hoort ook zo, dat aanmeten van menselijke eigenschappen aan dieren, dat moet faliekant aflopen, en dan krijg je honden met karakterstoornissen. Wij zouden dat ook krijgen moest men ons honds behandelen !
Maar mensen die de hond op die manier ongelukkig maken, en bovendien ook nog eens met geld smijten die veel beter zou kunnen gebruikt worden voor de arme medemensen, nee, dat gaat er over !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten