Leven dankzij de dood ?

ALDI in Hjørring, Denmark (Photo credit: Wikipedia)

Och, we lazen dergelijke berichten al meer dan een keer. Iemand verzwijgt het overlijden van de echtgeno(o)t(e)  om verder te kunnen genieten van zijn/haar pensioen... Vandaag las ik weer zo'n berichtje, nu van een dame die meer dan anderhalf jaar samen "leefde" met haar dode echtgenoot.

Ik vind dat altijd heel trieste berichtjes... Want het duidt op armoede, echte of vermeende, maar beide zijn m.i. zo wat even erg...

Echte armoede is sowieso erg, daar het een normaal bestaan moeilijk, zelfs onmogelijk maakt. Maar ook vermeende armoede is erg. Er zijn inderdaad mensen die eigenlijk helemaal niet arm zijn in de echte zin van het woord, maar zich arm voelen.

Mensen die jaloers zijn op de levenswijze van buren/familie omwille van een vermoede hogere welstand, lijden wel eens aan die vorm van vermeende armoede.
Het erge is dat die jaloezie veelal geheel onterecht is... Soms ligt het gewoon aan een andere manier van leven, aan het stellen van andere prioriteiten.
Woon je toevallig naast iemand voor wie het hebben van een sjieke auto heel belangrijk is, dan zal deze zijn leven daar op richten. Hij zal besparen op bepaalde zaken die voor hem minder belangrijk zijn, om toch maar met die mooie wagen te kunnen pronken en er zich goed bij te voelen. Ben jij dan een buur die ook wel van een mooie wagen houdt, maar niet in die mate dat je er offers voor brengt, dan kun je je armer voelen dan de buur, want die heeft die wagen wel...Terwijl bewuste buur minder of net zoveel inkomen heeft...
Dit is een heel simpel voorbeeld van vermeende armoede, in de praktijk is het veelal een complexer gegeven, maar je snapt het plaatje wel.
Dergelijke mensen maken in feite zichzelf ongelukkig, en voelen zich steeds te kort gedaan. Er is voor dergelijke mensen geen oplossing voorhanden. Het benijden van anderen is een verschrikkelijke ziekte.

Maar er zijn ook mensen die dus echt arm zijn. Ook in onze maatschappij.
Natuurlijk is de armoede hier helemaal anders dan de armoede in een van de vele "ontwikkelingslanden", maar het gevoelen is net zo nijpend.
Het groeiend "succes" van de voedselbanken en dergelijke wijst er op dat de armoede in ons land van melk en honing aan het stijgen is.
Je ziet ook meer en meer dat de markt van tweedehandse goederen groeit. Zelfs op de rommelmarkt zie je steeds meer tweedehandse kledij van eigenaar wisselen. Kringloopwinkels en dergelijke vullen een gat in deze groeiende markt.

Maar je merkt ook een verschuiving op.
Een op het eerste oog bizarre ontwikkeling noem ik het Aldi-effect.

Herinner jij je nog de tijd toen de Aldi, de goedkope winkelketen, hier te lande verscheen? Heel wat mensen wilden daar niet heen, omdat het de naam had van de winkel voor de armen. Het was er goedkoop, dus kon het niet goed zijn. De Aldi deed stug voort, en je zag steeds meer mensen in die winkel die je vroeger had horen zweren dat ze er nooit heen zouden gaan... En op de duur werd het een hype, je hoort naar de Aldi te gaan om in te zijn...

Met de Kringloopwinkel is nu hetzelfde bezig. In het begin was dit echt een winkel die een oplossing bood voor armen. Nu zie je er steeds meer mensen heen gaan, ook dezen die dat echt niet van doen hebben, maar die het wel interessant vinden, en het zien als een middel om meer te kunnen dan voorheen.
En je merkt dat het zelfs stilaan aan het verschuiven is naar een hype...

Eigenlijk allemaal gekke vaststellingen. Zoals de wereldwinkelproducten die een aura van snobisme krijgen..
Gek.

Maar wie maalt er om... Als het maar verkoopt.
Maar op een of andere manier zien we dat op die manier het marktsegment steeds weer een stukje opschuift... En straks moet er weer een nieuw initiatief komen om het echte "kringloop- effect" te krijgen ten gunste van hen die het echt NODIG hebben, en moet er weer een nieuwe Wereldwinkel komen, die echt voldoet aan het idee dat aan de grondslag ligt...

Nu zitten we in een solden-periode... En daar er nog veel te veel zomerkleren in de rekken hangen, gaan sommige winkels over tot ware dumpingprijzen... Soms geeft dat aanleiding tot gekke effecten...

Ik had een tijd terug een printer gekocht in de Colruyt... Na een tijdje maakte dat toestel een gek geluid. Het werkte nog wel, maar maakte een geluid alsof het op sterven na dood was. Ik belde naar Colruyt, en ik moest het toestel binnenbrengen in de winkel waar ik het aankocht.
Ikke dus met die printer onder mijn armen naar Colruyt...
Daar hoorde ik dat Colruyt geen printers meer zou verkopen, en dat ik dus gewoon gans mijn aankoopsom zou terugkrijgen. De dame schreef mij een bon voor het volle bedrag uit. Anny en ik gingen onze gewone aankopen doen, en ik zie dat ze net nog één van die printers nieuw hebben staan, aan de helft van de prijs, want ze verkopen uit...
Ik heb dus de volle som teruggekregen voor mijn oude printer, en voor de halve prijs een nieuwe printer mee genomen...
Moderne wiskunde ?

Maar we waren bezig over armoede... Armoede is ook -gedeeltelijk- een manier van leven. Ik heb het meermaals gezien dat mensen geen benul hebben van budgetbeheer, en halfwege de maand al alles hebben "opgeleefd", niet omdat ze echt te weinig inkomen hebben, maar omdat ze niet het inzicht hebben het geld te beheren, niet het inzicht hebben over verdelen over een ganse maand.

Armoede is dus een heel complex probleem, waar je als buitenstaander niet zo maar kunt over oordelen. Je kunt de mensen dan ook pas helpen als je eerst een gedegen onderzoek doet naar de soort armoede waarin de betrokkenen leven. Je kunt immers met steun net het omgekeerde effect bekomen van wat je beoogt !

Als je dus mensen hoort klagen, of ziet dat ze in armoede leven, oordeel dan niet te vlug, help ook niet op een wellicht ongepaste manier, maar verwijs hen naar de bestaande diensten, die van het geval eerst een studie maken, om dan effectief over te kunnen gaan tot hulp, hulp niet voor eventjes, maar die moet leiden tot een oplossing. En ondanks de bekwaamheid van de mensen in die diensten, zien we dat er toch enkele gevallen blijven sukkelen, die het systeem gewoonweg niet aankunnen...
Oordeel dus niet...

tot de volgende ?

Aubechies Archeosite

Aubechies (Belgium), Rue de la Cure – « St Géry » pub façade. (Photo credit: Wikipedia) (van de Archéosite vond ik niet meteen vrije afbeeldingen, dus dan maar een van die kleine landelijke woningen uit dit dorpje)

Aubechies is een klein dorpje in de omgeving van Leuze, dus niet zo ver van hier verwijderd.
In dat piepkleine dorpje werden ooit wat archeologische vondsten gedaan, en in de plaats van die ergens in een opkamertje van het plaatselijke museum te leggen, besloten een paar wijze leukerds om er eens echt iets mee te doen. Niet alleen met hun paar vondsten, maar ze spraken ook de gemeenten in de omgeving aan en kregen de paar voorwerpen van daar, of replica's er van, zodat er een kleine verzameling ontstond.
En in plaats van daar een muf klein museum van te maken, besloten ze een levend geheel te maken. Een Archeosite in het schoonste Waals...

We (Bart en zijn gezin en wij tweeën) zijn er heen geweest, om het eens te bezoeken.

De ingang is 7.5 euro de man, en het bezoek duurt ongeveer een twee uur.
Maar je krijgt wat voor je geld, zeker als je je bezoek plant in het weekend, omdat je dan echt te maken hebt met een levend museum.

Hun wondere formule is dat ze de woningen van in het stenen tijdperk, bronzen tijdperk, ijzeren tijdperk hebben nagemaakt, en daar staan vrijwilligers een oud beroep uit te oefenen. De mensen die dit doen zijn allemaal vrijwilligers, die daar niet voor betaald worden, maar gewoon uit liefhebberij hun kunsten tonen aan het volk.

Ze werken zoveel mogelijk op de manier van toen. Ik heb nogal wat staan babbelen met een pottenbakker en de werking van zijn oven, houtgestookt en uitgebouwd zoals toen, en gedicht met leem. Hij kon zowel bakken met toevoer van zuurstof als zonder, waardoor je heel verschillend aardewerk verkrijgt. We zagen smeden, bronsgieters en noem maar op. Eentje die ik dolgraag had gezien, ontbrak... de man die uit silex vuistbijlen en dergelijke maakt. Hij was op verlof...

Dank zij die vrijwilligers is het Archeosite echt meer dan de moeite waard om te bezoeken !
Ik kan het je alleen maar aanraden, maar bezoek het dus in de weekends. Je vind alle mogelijke info op de site van Aubechies Archeosite... Je moet maar eens googelen.... Je kunt er - voor wie nog geen GPS heeft, ook een kaartje downloaden...(     http://www.archeosite.be/     ) Of je klikt gewoon op het adres hier voor vermeld...

Oh ja, je kunt er eventueel ook een gids krijgen, zo je dit wenst, ook nederlandstalig... Maar heel wat van de vrijwilligers die er werken kennen wel wat Vlaams... En ik vond het heerlijk om weer eens wat Frans te kouten. (Zo vergeet ik die taal niet)

Bart was niet gelukkig met de kwaliteit van het gemaakte weefsel... Volgens hem is het perfect mogelijk om - ook met dat primitief weefgetouw - mooie stoffen te weven. Maar ja, bij Bart is dat wellicht evident, hij werkt heel vaak met handweefgetouwen, dus kent hij die dingen als geen ander. Ik neem dus aan dat hij gelijk heeft. Maar mij lijken die weefgetouwen wel heel primitief, en ik denk, mocht ik er op weven, dat mijn stuk stof nog veel belabberderderder zou zijn...

Kortom, als je eens niet weet waar naar toe, dan is dat piepkleine Aubechies een adres voor een leuke uitstap. Het is bovendien ook nog eens leerrijk. En voor de liefhebber, de dingen die ze er maken zijn veelal te koop, je kunt er originele hangertjes armbanden, messen en dergelijke kopen.
Allemaal handwerk, je ziet ze zelf maken !

Anny heeft foto's genomen, dus zul je die, met tijd en boterhammen nog wel eens te zien krijgen... Ik heb geprobeerd er eentje rechtstreeks van de camera hier op te zetten, maar dat bestand is veel te groot, dat lukte me niet. Het moet wel kunnen, maar ik ga eerst eens moeten zoeken hoe ik dat dan wel moet doen... Sorry, het genie is helemaal geen genie in deze dingen.

Oh ja, Leuze is dus wel het Leuze in Henegouwen (België) en niet dat Leuze aan de Somme in la Douce France...

Tot de volgende ?

Daar brandt de lamp

Reference Desk (Photo credit: chelmsfordpubliclibrary)

niet meer...
Het ouderwetse peertje, de gewone gloeilamp verdwijnt in sneltreinvaart uit onze huizen en uit onze maatschappij.
Meer zelfs, er komt een verbod op, en het mag niet meer geproduceerd worden en het mag kortelings niet meer verkocht worden.
Werp uw oude gloeilamp dus niet weg, het wordt een zeldzaam overblijfsel van een verdwijnende maatschappij.

De reden waarom het ouderwetse gloeilampje moet verdwijnen is: energie.
Het lampje gebruikte heel veel energie voor een minieme lichtopbrengst. Voor de rest is de gewone gloeilamp volkomen onschadelijk.
Geen nefaste gevolgen voor de gezondheid.

Nu wordt alom de spaarlamp aangeprezen en in de strot geduwd. Een beetje tegen de zin van velen, want het licht is niet hetzelfde, veel koeler, dan dat van het peertje. Bovendien is het veel lomper van vorm.
Maar er is meer aan het handje...
De nieuwe spaarlamp blijkt niet alleen licht uit te stralen, ze straalt ook uv-stralen uit, net zoals de zon. Deze uv-stralen zijn niet onschadelijk. Je krijgt er rimpels van en zelfs huidkanker.
Maar dat is nog niet alles, de lampen zouden ook scheikundige stoffen produceren, die ook al niet gezond zijn. Je krijgt de raad om niet te dicht met je hoofd bij die lampen te zitten, en zeker niet langdurig, maximaal een paar uren per dag.
Als de spaarlamp breekt komen er weer stoffen vrij, waaronder het zeer giftige kwik.

Dat politici ons deze lamp in de strot duwen is weer een van die dwaze dingen, waar we allemaal het slachtoffer van dreigen te worden. Ze zijn gewoon op een of andere manier "beloond" door de lobby die deze lampen wil verkopen, en bovendien een heleboel accessoirs daarbij. (Een ouderwetse lampadaire of een luster zien er veelal niet uit als je ze "versiert" met die nieuwe spaarlampen, dus moet er een nieuw lampadairke, en een nieuwe luster komen...

Kortom Philips en co hebben een aardig centje uitgedeeld om hun slag te slaan...

Och, er zijn alternatieven, de lelijke halogeenlamp, die ook al een andere voet heeft dan het oude gloeilampje, en de ledlamp, die helemaal nog niet op punt staat om te concurreren als bron van licht. Ledlampjes geven nog steeds veel minder licht.

Bovendien zijn halogeenlampen en ledlampen vele keren duurder dan de spaarlamp, spaarlamp die ook al véél duurder is dan dat oude gloeilampje.

Ik weet niet of de productie van al die soorten lampen veel verschilt in het gebruik van energie om ze te produceren, maar je kunt je vragen stellen over het nut van deze operatie.  De gloeilamp gebruikt veel energie, en het produceren van die energie is op zich zeer schadelijk voor het milieu, maar de vraag is wat uiteindelijk het schadelijkst is voor datzelfde milieu?

Oh ja, dat milieu...

Wij hebben allemaal wel geleerd over de grote uitstervingen in de loop van de geschiedenis van deze aarde. Het bekendst is wel het grote uitsterven van de dinosaurussen...

Maar ik moet eerlijk zijn, ik had over die grote uitstervingen een totaal verkeerd beeld. Ik dacht: Boem, er gebeurt een enorme ramp en in een korte tijd is bijna alle leven verdwenen.

Daar ben ik dus verkeerd in. Ik weet wel hoe dat idee zich bij ons heeft ingenesteld, dat komt door de mammoeten... Ze vinden nu nog in de permafrost in Siberië mammoeten die netjes bevroren zijn, gestorven in zowat één ogenblik, met volle maag doodgevroren.
Maar die manier van uitsterven is een heel uitzonderlijk iets. Het grote uitsterven van de dinosaurussen, blijkt een langzaam proces te zijn geweest, gaande over een periode van zowat 10.000 jaar... Bovendien was er bij dit heel zware uitsterven een verdwijnen van zowat 70 % van alle dierlijke leven...
Als we nu het uitsterven van de dieren zien in onze maatschappij, als dat uitsterven verder gaat op het huidige tempo, dan zijn binnen een dikke duizend jaar 70 % van de diersoorten verdwenen, dus véél sneller dan dat grote uitsterven van de dino's...

Och ja... Uit de resten van deze perioden van "grote uitstervingen", blijkt dat het in veel gevallen ook ging om drastische klimaatswijzigingen. Ofwel grote afkoeling (ijstijden) ofwel grote opwarmingen... en dat laatste is wat er nu aan het gebeuren is in onze tijd...
Hoelang houden wij, mensen, het nog uit ?
Nadenken over zoiets triviaals als een gloeilampje, lijkt plots niet meer zo triviaal...

tot de volgende ?

De muur

Nee, niet die van Berlijn, de muur voor mijn deur, de groene muur, de muur van maïs... Ik kan er niet eens meer overheen kijken, of toch, als ik wat op en neer spring, maar dat is pijnlijk voor mijn rug.

Ik heb altijd het gevoel dat mijn huis is gedevalueerd, nu het eindeloze vergezicht weer is verdwenen achter de groene muur.
En dat is nog niet alles. Straks komen er grote maïskolven tevoorschijn, en met die kolven komen de ratten.
En dan doen ze die maïs af, en de ratten zoeken een goed heenkomen en vooral voedsel. En dan belanden ze onder meer hier. Bij mijn kippen. Daar is kippenvoer.

Nu zijn er geen ratten te bespeuren, hoogstens eens een muisje, die op de geur van het graan afkomt. Het kippenvoer staat in een ton, met gladde wand, en op de ton ligt een deksel, helaas blijkbaar niet altijd zorgvuldig gesloten.
Hoe de muizen er in slagen de gladde wand van het vat te overwinnen, is ons een raadsel, maar al enkele keren vonden we een muisje in het vat met voeder. We, dat moet je lezen als Anny, want zij is de voedster van de kippen, en de raapster van de eieren...

En dan doet ze 's morgens het vat open, en ziet daar beneden op  het graan een muisje lopen... Nee, zij gaat niet aan het schreeuwen, nee, ze gaat niet lopen, nee, niets van dat alles. Ze neemt de schep en klopt het muisje dood. Anny is een boerendochter, die hebben geen schrik van muizen, en kregen met de paplepel binnen dat die beesten schadelijk zijn, en dus dood moeten.

Ik denk dat ik zou twijfelen... Ik vind een muis een mooi diertje, met zijn kraaloogjes. Ik weet echt niet wat mijn reactie zou zijn. Misschien haalde ik het er uit, en zette het ergens ver weg van mijn huis. Ver weg, want ik weet ook heel goed dat het schadelijk is... En het daar zetten, zodat het bij een ander op voedsel gaat zoeken... dat is eigenlijk ook geen oplossing.

Maar Anny heeft een heel andere kijk op dieren, dan ik heb. Als ik een grauwende hond tegenkom, dan ga ik uit de weg, een beetje angstig. Anny neemt een stok op en gaat de hond te lijf, en de hond vlucht. Anny is dus veel dapperderder dan ik ben.
Ik ben maar een angsthaas in die dingen. Neem nu een paard. Daar ben ik ook niet stout op. Dat zijn voor mij veel te grote beesten. Voor Anny is een paard een dier dat ten dienste staat van de mens, om dingen te trekken en velden te bewerken. Ze gebruiken als rijdier, dat is eigenlijk niet helemaal correct, een paard is een nutsdier. Punt andere lijn.

Hoewel ik als kind heel vaak op boerderijen zat, ik had twee vrienden die boerenzoons waren, en ging vaak met hen mee om te werken op het veld, toch is mijn kijk op die dingen de kijk van een buitenstaander.

Ratten vind ik vies en agressief. Anny neemt de riek en gaat ze te lijf.

Ooit kwam hier een vriend van ons, op het moment dat Anny een echt heel kwaad was op een van de kinderen. De vriend vertelde me naderhand dat hij niet dicht durfde komen, "Ze zag er veel te gevaarlijk uit"... Ik heb het gelukkig nog niet meegemaakt, maar dat zal wel in die zelfde lijn liggen van "niet wijken" voor de "vijand", in dat geval een van de zonen, die groter waren dan hun moeder, maar die ook niet meer piepten als ze zagen dat moeder echt kwaad aan het worden was...

Een dappere vrouw, veel dapperder dan ik ben. En dat is een vertrouwd beeld, ik zag dat als kind thuis ook. En ik denk dat dit een beetje normaal is. Een moederdier heeft een andere, veel scherpere agressie dan het mannetje. Ooit las ik dat vrouwelijke soldaten ook veel erger zijn dan hun mannelijke collegae. Ik geloof dat grif. En toch kan dat vrouwelijke wezen, ook mijn Anny, zo zacht zijn als boter, zo lief en meegaand, volgzaam en onderdanig. En ook dat vind ik normaal, want ook dat zag ik thuis.
Voor mij is dat dus het beeld van "de vrouw", de moeder.

Dat maakt voor mij het beeld compleet van de volmaakte vrouw...
Ik hou niet van die karakterloze dingen die je soms in films ziet, nee, ik hou van die vrouw die zoveel kanten heeft als er facetten zijn aan een diamant, en die net zo mooi zijn door de glanzende liefde en blinkende karakter die ze vertonen.
Als ik een beetje moed heb, dan heb ik dat eerder van moeder geërfd dan van vader. Mij lijkt het dat moed en moeder dezelfde woordstam hebben. Niet bij toeval.

Ik ben veel vlugger geneigd om rond de moeilijkheden te gaan, ze te ontwijken, en hoe ouder ik wordt, hoe meer ik die neiging heb. Als je jong bent, dan zet je je voeten midden in de schotel, eens je ouder bent, zoek je andere minder drastische methodes. Vrouwen lijken dit minder te hebben, hun reflexen tegen over de dingen komen minder uit het verstand, dan wel uit hun hart.

Ik hou daar van.
Ik ben er zelfs een beetje jaloers op.
Ik denk te veel
....................... heb te weinig hart...

tot de volgende ?

Verduistering

Dormition Cathedral in Omsk, Russia. Français : La cathédrale de la Dormition, à Omsk, en Russie. Русский: Успенский собор в городе Омске, Россия. Српски / Srpski: Катедрала Христовог васкресења у Омску, Русија. (Photo credit: Wikipedia)

Español: Logo Vectorial de YouTube (Photo credit: Wikipedia)

De plotse warmte heeft een gek gevolg: de huizen worden verduisterd. Overal zie je de rolluiken naar beneden gerold, of de overgordijnen dicht getrokken, niet -zoals in een oorlog - om het licht binnen te houden, maar om de zon buiten te houden, en de temperatuur binnen draaglijk te houden.

Gek een dikke week terug zaten we nog te smeken om zon, nu steken we hem (Haar ?) buiten. Maar ze geven al weer een eind aan dit mooie weer, dus de kans zit er dik in, dat we ergens volgende week weer zitten te zagen om die zon terug te krijgen.

Wij leven nu eenmaal in een gebied met wisselvallig klimaat. Dat is een groot voordeel ! We kennen en krijgen alles wel een keer. Dat is een groot nadeel, we krijgen het maar zeer zelden als het ons past.
Maar het grootste voordeel van dat wisselvallige weer is ongetwijfeld dat we een onuitputtelijk gespreksthema hebben...
De opener bij uitstek is hier steevast: "'t Is wel een weer hé !" (Uitroepteken zeker niet vergeten !)
Het voordeel van dat zinnetje is, dat het net zo goed kan slaan op slecht, op goed, op uitstekend, op uitzonderlijk, op gewoon, op nat, op droog, op koud, op warm of wat voor weer dan ook. Het enige juiste antwoord op die opener is dan evengoed geijkt: "'t Is wreed hé !"
Dat wreed is meestal -gelukkig maar- helemaal niet letterlijk te nemen, maar is gewoon een uiting van de eeuwige onvrede met Het Weer.

Persoonlijk heb ik niet zoveel last van het weer. Ik heb alleen een hekel aan te lang, te veel regen, aan mist en aan de donkerte van de winterdagen (die niet alleen aan het weer op zich te danken zijn.). Mij kan het niet zo veel schelen dat het heet is, of koud, want al bij al valt het hier qua temperaturen echt wel mee. Ik zou wellicht anders denken over kou moest ik in Omsk wonen, en over warmte mocht ik in de Sahara verblijven...

Om het anders te stellen, ik hou wel van de afwisseling. Dat is typisch Belgisch. Te lang regenen is nefast voor het humeur, te lang zon is nefast voor het humeur, te lang kou, te lang.... Eigenlijk zijn we pas echt gelukkig als het weer heel frequent wisselt, al is dat op zich ook een reden om er over te zagen en te zeveren.

Voor vanavond en vannacht geven ze onweer...

En gek genoeg doet mij dat denken aan ouder worden.

Vraagtekens ? Ik weet niet of het een algemeen verschijnsel is, maar ik stel bij mezelf vast, dat er steeds meer dingen zijn waar ik angst voor heb. Fysieke angst, angst die ik voel aan mijn lijf, ik voel mijn buik (een heel belangrijk onderdeel in mijn geval) zo samentrekken van angst. Angst voor dingen waar ik vroeger geen grein schrik van had.

Het zal dus wel een verschijnsel zijn die samenhangt met mijn ouder worden. Een voorbeeld ? Vroeger had ik geen of bijna geen last van hoogtevrees. Ik herinner me dat Anny en ik in Madeira een Nederlandse toerist hielpen om zijn vrouw weer op begane grond te krijgen. De dame stond op een smalle richel, tegen de rots aangedrukt, een panische schrik in de ogen, niet meer in staat ook maar één spier te bewegen, buiten haar tong... Ze liet een heel bizar extreem klagend jammerend geluidje horen. Hoe haar man ook trok, sprak, smeekte... Geen beweging in zijn madam te krijgen. Ik heb dan haar ene hand van de rots geplukt, haar man de andere, en voetje voor voetje hebben we haar - voortdurend sussend op haar insprekend-  begeleid tot de weg voor haar weer breed genoeg was...

Er was wel een gek gevolg aan dit verhaal. Mijn vrouw wilde dat pad ook niet meer op, wellicht bang dat de schrik ook bij een van ons zou toeslaan, want dat schrikbeeld was echt niet leuk om zien. Paniek in de hoogste graad is beangstigend.

Om maar te zeggen dat ik geen schrik had... Nu dus wel. Ik moet maar op TV, of in een van die YouTube - filmpjes iemand zien vallen, iemand zien springen, iemand zien neerkomen op een rare manier, om mijn buik te voelen samentrekken in schrik.

Maar dat is niet het enige gevoel dat veranderd is met ouder worden... Ik stel vast dat ik nu, bij het bekijken van een film of een gebeuren op TV, zo ontroerd kan worden, dat ik er bij zou kunnen huilen. Ik hou dan krampachtig mijn tranen in, maar ik ben een gevoelig mensje geworden.

Ik zou eens moeten vragen aan andere ouder geworden medemensen, of zij dat ook hebben...
Wellicht wel, want ik ben maar een heel gewoon mensje, dus zal ook dit wel gewoon zijn, met dit verschil misschien, dat een heleboel mensen hun gevoelens niet echt durven te uiten. (Ik dus ook niet, anders zou ik die tranen niet wanhopig proberen binnen te houden)...
djudedju
de mens, een complex ding hé ?


tot de volgende ?

Don Camillo en de kleine wereld

English: Don Camillo and his church in Brescello. Polski: Don Camillo i jego kościół w Brescello. Français : Don Camillo devant son église à Brescello (Italie). (Photo credit: Wikipedia)

Het prachtige boek, en leuke film met Fernandel in de hoofdrol (Guareschi)... Al heel lang geleden, maar nog steeds grijp ik met plezier het boek vast, en lees het nog eens, en nog...

Toen ik vanmorgen door het raam keek was het "bolle" mist, je zag de overkant van de straat niet meer. En dan dacht ik...
Gek, het is plots een heel kleine wereld geworden.
Vandaar was de link naar het boek wel heel klein...

Heb jij soms ook het gevoel, dat bij felle mist, de wereld plots teruggekrompen is tot een wereld op mensenmaat. Ieder mens zijn eigen wereldje. En daar de mist ook iets lijkt te doen met geluid, is het zelfs een wereldje met (bijna) alleen je eigen lawaai.

Stel je voor dat je eensklaps dat mannetje bent uit de cartoons, een eenzame drenkeling op een piepklein eilandje in het midden van een eindeloze oceaan... Plots is dan de kleine wereldje niet meer op mensenmaat. Het is veel te klein, en vooral veel te eenzaam.

Gek hoe we aan de ene kant zoeken naar rust, naar stilte, naar eenzaamheid, terugtrekken in ons eigen wereldje, en aan de andere kant niet alleen kunnen zijn.

Soms heb ik de indruk dat mens zijn een hele opdracht is. Ik kan verkeerd zijn, maar het leven van een dier lijkt veel eenvoudiger. Een dier slaapt of is wakker, zoekt voedsel of rust, loopt of staat stil... Mensen maken van die simpele levensfuncties heel ingewikkelde handelingen. Alles is heel complex geworden. Als wij willen eten, dan moeten wij niet gewoon beginnen, wij moeten zelfs niet eens gaan jagen of een plaats zoeken met een grazige weide, nee, wij moeten gaan werken, wachten tot het einde van de maand, voor dat werk geld beuren, met dat geld naar diverse winkels lopen om onszelf te voorzien van het nodige.
Slapen is niet meer simpelweg je neerleggen in een quasi veilig hoekje, maar het aanschaffen van een bed, dekens, lakens, hoofdkussen, dikke gordijnen om het te verduisteren.

Kortom we maken alles wat zo eenvoudig lijkt, tot een heel bewerkelijk iets. Niets is nog eenvoudig, alles gaat via een hele reeks van bewerkelijkheden. Dit noemen we dan onze beschaving, onze cultuur.

Onze manier van leven.
Voor mij zit in zijn grote kooi, mijn papegaai. Het is een van zijn stille perioden. Straks, binnen een uur of wat is het etensuur, en als er niet genoeg lekkers in zijn bak zit, dan laat hij dat horen. Dan eet hij en gaat een korte wijle een siesta houden. Nadien komt er een periode van activiteit, dan kruipt hij zijn kooi rond, schreeuwt om aandacht, en begint te praten en gekke toeren te doen. Nadien weer siesta... Zijn dagen lopen volgens een vast stramien van eten, slapen, beweeglijk zijn, eten, slapen... Zonder veel variatie. Heel simpel en je wordt er héél oud bij. Papegaaien halen volgens hun grootte onwaarschijnlijke leeftijden.

Wij moeten als kind naar school, wijsheid opdoen, waarvan het meeste nooit meer nodig hebben. Nutteloos ? Nee, niet in onze wereld. De wereld die allang niet meer gewoon de aarde is, maar een specifiek mensenwereldje, de kleine wereld van Don Camillo.

Don Camillo (er zijn een hele reeks boeken van), dat gaat hem specifiek over de kleinmenselijkheid, de kleine dorpspolitiek, de mens tegenover zijn wereld. Soms is het een knappe parodie over de grote echte wereld, geconcentreerd in een klein Italiaans dorpje, soms is het gewoon milde humor.

Humor over de mens en zijn kleine kantjes.

De kleine wereld...

tot de volgende ?

Visparadijs

Nederlands: De Schietsjampettermolen in Wannegem-Lede (België) (Photo credit: Wikipedia)

De Schietsjampettermolen... deze molen werd teruggeplaatst, na en met heel wat strubbelingen van voor- en tegenstanders, waarbij de veldwachter (=sjampetter) zelfs een schot loste... vandaar de naam 

Zoals je al we eerder las in deze blog, ik ga liefst vissen bij Pepé in Wannegem-Lede... Daar zit je midden in de prachtige natuur, op je dooie akkertje aan de waterkant te genieten... Wat kan er nog beter zijn?
Datte ! Dat van vandaag ! Anny gaat mee vissen. Ze ging reeds eenmaal eerder mee, en ook zij is verliefd op dat stukje grond met de waterplas in Wannegem-Lede... Het is er zalig, en zeker met zijn tweetjes.

Niet dat we daar dan zitten te babbelen, nee, Anny gaat ergens in de schaduw van een boom zitten, en ik zit daar ergens aan de waterkant, en we houden een wedstrijd in het stil genieten.
Zalig !

Ik hoor sommigen al denken: "Is dat alles ?"
Ja, dat is werkelijk en letterlijk alles...
Het geluk, het paradijs, dat is geen paleis vol zilver en kristal, vol rijkdom en glorie, het paradijs, dat is het mooie van moeder Aarde, de zon, de waterkant, het bos...
De geur van de aarde, het gezang van de vogels, het nu en dan opspringen van een vis...
Niet veel ?
Nee, maar meer moet dat niet zijn. Gelukzoekers doen het verkeerd, zij zoeken het geluk, terwijl het gewoon voor hun voeten ligt.
Eigenlijk nog dichter dan voor je voeten, het geluk, dat ligt gewoon in je zelf. In je binnenste, in het aanvaarden van het leven zoals het komt, in het savoureren van alle dingen, het kwade en het goede, het verdriet en de lach... Je kunt er toch niet omheen, dus aanvaard het zoals het komt, en geniet er van.
Ook van het verdriet? Ja, zelfs van het verdriet.
Nog nooit gehoord dat het deugd kan doen om eens te wenen?
Dat benadert wat ik zeggen wil.

Het zit er hem in dat je niets mag vasthouden, je moet het loslaten, zijn gang laten gaan. Heb je verdriet? Laat het verdriet dan rustig over je komen, en zodra het mindert, laat het dan los. Wentel je niet in dat verdriet... Laat het gaan.

Wij hebben een kind verloren, en dat is wellicht een van de ergste dingen die er bestaan. Dat verlies blijft als een verlies aanvoelen, ooit noemde iemand het een amputatie. Ik ken mensen die iedere dag weer naar het kerkhof sjokken, om het afscheid uit te stellen, om wanhopig vast te houden. Ik denk dat dit verkeerd is, je moet juist laten gaan. Het verlies blijft, maar het verdriet moet je loslaten.

Het mag gek klinken, maar het is wellicht vooral door dat grote verlies, door dat immense verdriet, dat ik ontdekt heb dat je moet loslaten. Of ik verdronk in dat verdriet, of ik moest het loslaten.
En kijk, daar ontdekte ik dan het stille geluk. Want geluk is niet uitbundig, is geen gevoel van luid jubelen, geen korengezang... Nee, het is stil genieten, stil tevreden zijn met wat je hebt, wat je bent, wie je bent.
Aanvaarden.

Nee, dat is geen fatalisme, dat wil niet zeggen dat je niet kunt, moogt, moet streven naar verbetering, maar leer vooral dat dit streven niet eenzijdig op jezelf mag gericht zijn, maar dat het uitdelend moet zijn, anderen laten mee delen.

Ik heb in mijn tuin meer dan tien soorten daglelies, die allemaal staan te bloeien in al die verschillende kleuren en zelfs vormen. Dat brengt mij vreugde. Ja, die stomme bloemen, door hun verscheidenheid en in hun eenvoud. Ik heb die bloemen niet alleen, ze staan in mijn voortuin, heel de wereld kan er van genieten... weinigen doen het.
Een bloem is zo nietig zo...onbelangrijk.
Maar ze zijn net als het geluk, onbelangrijk tot je het niet meer hebt.

Er is wellicht geen tijd geweest waar men meer over het geluk praat dan deze tijd. En toch is het voor de meesten van ons een tijd van welvaart, een tijd waarin de maatschappij zorgt voor geneeskundige verzorging, voor een inkomen voor wie niet meer kan werken, werkloos valt, oud wordt..  Enkele generaties terug was dit nog niet zo, was je afhankelijk van het werk van je handen, of van het werk van de handen van je kinderen voor je oude dag. Anders viel je uit de boot.

En toch, nu we dus in een veel betere situatie zitten, net nu lijkt het geluk verdwenen.
Materieel bezit vervangt het geluk niet.
Het lijkt wel dat het geluk in het hebben van al die dingen lijkt te verdwijnen.
Dat doet het niet, maar je schat het veel te groot in, je denkt bij geluk aan gejubel, feest, overstelpend gevoel...
Dat is het niet.
Geluk is een heel klein maar heel belangrijk iets.
Geluk, dat lijkt een beetje op dat kleine plantje met dat kleine blauwe bloempje: het vergeetmenietje... Let op, ruk het niet uit als onkruid.
Laat het niet verkommeren onder al dat bezit en al die luxe...

tot de volgende ?

Thanatologie

Readers Digest New Logo (Photo credit: Wikipedia)

Weet jij wat dit is thanatologie ? Ik wist het niet, en eigenlijk weet ik nu de betekenis van het woord, maar snap het nog niet wat het echt inhoudt...
Thanatologie is de wetenschap die gaat over... de dood.

Ik kwam het woord toevallig tegen in een van die semi-wetenschappelijke boekwerken van Readers Digest. Daar leer je nog eens een nieuw woord.

De dood... En dan rijst de vraag: kun je daar nu echt een wetenschap over opstarten? Ja dus, en na het lezen van het artikel moet ik zeggen dat dood niet zo maar dood betekent.

In 1968 heeft men hersendood aanvaard als " de patiënt is dood".
Omdat men toch iets moest vooropstellen, toch een definitie moest aanvaarden, toch een grens moest vastleggen.  Die grens is er nodig, bijvoorbeeld voor orgaandonaties. U hebt een akkoord getekend dat men uw organen mag gebruiken na uw dood, maar wanneer ben je dood ?

Toch zijn er ondertussen al heel wat gevallen, na de vaststelling van hersendood, toch weer gaan verder leven. Dus, de hersendood is blijkbaar niet het echte, het goede, het volledige antwoord.

Vandaar dat het inderdaad logisch lijkt dat er geleerden zijn die zich bezighouden met "de dood"...

Het ligt hier niet in mijn bedoeling om een exposé te houden over de dood... Maar over een randfenomeen...
De Bijna Dood Ervaring (BDE).

Er zijn in de wetenschap heel wat mensen die de BDE hebben ervaren. Dat zijn mensen die dus een ogenblik tot enkele tijd blijkbaar dood waren, en dan plots toch weer tot leven komen of toch verder leven... Hoe je het ook stellen wilt.

Het gekke is dat deze mensen in de meeste gevallen een ervaring hebben, tijdens die periode dat ze "dood" waren.
Deze ervaring is vastgesteld over heel de wereld, en is overal zowat hetzelfde. Dus over heel de wereld is de BDE gelijklopend.

Ik heb ooit gesproken met zo iemand, die ook die ervaring had gehad, en deze man was "anders" geworden. Hij was veel rustiger, waar hij vroeger een koleriek manneke was, was hij nadien heel mild en breeddenkend, en vooral, hij was niet meer bang voor de dood, hij had de zekerheid dat er na de dood een ander leven was. Dit bewustzijn dankte hij aan die BDE...

Misschien even kort de algemene lijn van de BDE beschrijven, die dus overal ter wereld op deze manier verloopt;
- Je hebt pijn, je bent verschrikkelijk ziek
- plots zie je als het ware een tunnel voor je, waar op het einde hel wit licht is.
- Je wordt de tunnel ingezogen
- Je komt in het licht terecht, daar is geen pijn meer, geen ziekte. Je ontmoet er allemaal vrienden die al dood zijn, en die je verwelkomen. Ze zijn duidelijk gelukkig.
- Plots komt er een heel wit wezen, die je meldt dat het voor jou nog te vroeg is, dat je terug moet. Dit wezen wordt gezien als engel, als iets goddelijks... Daar verschillen de benoeming van het witte wezen onder invloed van de godsdienst of de maatschappij waarin de betrokkene leefde.
- Je wordt weer wakker (tot leven).

Heel wat mensen, ook heel wat geleerden zien dit als een "bewijs" van leven na de dood. Anderen bestrijden dit, en zeggen dat het wellicht een soort hallucinaties zijn, die ontstaan door een zuurstofgebrek in de hersenen.
Nu zijn er vaststellingen gedaan van BDE, waar er duidelijk wel nog voldoende zuurstof in het bloed was (bv bij hartstilstand is dat zo plots, dat er nog steeds een normaal zuurstofniveau is.)

Ik weet het niet, ik geef er ook geen antwoord op, maar stel een vraag. Als het hallucinaties zijn, hoe leg je dan uit dat die hallucinaties over heel de wereld gelijk zijn?

En nog een bedenking bovenop, niet van mij : Sommigen vermoeden dat de oorsprong van de meeste godsdiensten wel eens zou kunnen liggen bij de BDE. Dit lijkt me een plausibel iets.

Zelf heb ik nog niet deze ervaring gehad, maar ik ben in mijn leven al een paar keer bewusteloos geweest. Iedere keer heb ik dan een gekke ervaring. Ik beland in een open plaats in een bos, waar veel mensen zijn en veel plezier. Ik heb geen herinnering dat ik ook maar een van die mensen zou hebben herkend. Eigenaardig feit, ik ben al een paar keer verdoofd geweest voor een ingreep, en ik herinner mij, bij die vorm van bewusteloosheid niet deze ervaring.
Wijst dit op hallucinatie in deze situatie ?
Ik heb geen idee, geen verklaring. Wel weet ik dat ik mij, daar in die bewusteloosheid heel goed voel, en dat ik node terugkeerde naar het bewustzijn (en de pijn).

Maar het zijn toch allemaal dingen, die mij doen denken, en hoop geven.

tot de volgende ?

Op bedevaart met de GPS

Statue of Our Lady of Lourdes. The Lourdes apparitions occurred four years after the definition of the dogma of the Immaculate Conception. (Photo credit: Wikipedia)

Een Belgisch echtpaar ging met de wagen naar Lourdes... Makkelijk zat met de GPS, maar... Je mag natuurlijk geen foutjes maken !
Het echtpaar typte per ongeluk in: Loudes...
En dat dorp bestaat toevallig ook, ook in la Douce France, maar ligt wel zo'n vijfhonderd kilometertjes van Lourdes...
djudedju
Oei, sorry, mag hier niet, bij een bedevaart...

Ik vind het wonderbaar dat je in zowat ieder religie bedevaartsoorden hebt, en zowaar vergezeld van de nodige mirakels.
Dat steunt mij in mijn idee, dat er ofwel maar één God is, die er niet wakker van ligt hoe je hem (Haar?) aanspreekt, ofwel hebben wij als mens veel meer krachten in onze eigen geest dan we er bewust van zijn.

Ik denk eigenlijk bijna meer aan het laatste...
Dan heb ik meteen ook een oplossing voor het vraagstuk van placebo's, homeopathie en dergelijke meer. Een heleboel therapieën werken met stoffen die geen geneeskracht hebben, volgens onze geleerde sceptische bollen, maar we horen, lezen, zien er wel genezingen bij gebeuren...
Of de sceptici zijn verkeerd, of het is genoeg dat wij de menselijke geest wat steun, wat vertrouwen geven, om "mirakels" te doen...

Ach, lig er niet van wakker. Wat het ook is, wellicht weten we nooit het echte antwoord. gelukkig maar...
Gelukkig maar, want een wereld waar geen vragen meer zijn, dat is niet mijn wereld.
Stel je voor dat je alles weet, alles kent, en dat dat het geval zou zijn bij iedereen... Wat zou dat een vervelende wereld zijn. Niets meer om te zoeken, niets meer om uit te vinden, niets om voor te vechten, want de ideale vorm van samenleving zou er ook zijn... maar verschrikkelijk vervelend.

Kijk maar eens naar je eigen leven. Het hebben van vragen en het zelf vinden van antwoorden die voor jou passend zijn, dat zijn hoogtepunten !

In ieder geval heb ik, met het te veel nadenken, het te veel ontleden, het te veel lezen, een heleboel dingen van me weggestampt, die ik eigenlijk dolgraag nog zou hebben. Neem nu die mirakels... Zoals ik het zie, is het dus het hebben van voldoende geloof, het bereiken van de overtuiging dat het kan, die ook het mirakel bewerkstelligt... Het beseffen van deze "wijsheid" neemt voor mij alle kansen weg op die onmetelijke aanvaarding, dat echt geloven in die kracht buiten mij... Ik mocht nooit gaan doordenken over die mirakels in andere geloven, en zelfs buiten het "geloof". Want er geburen blijkbaar ook mirakels bij zaken die wij nooit echt kunnen gelijk stellen met "geloof"... En toch zouden er al wonderen zijn gebeurd bij het graf van de grote leider in Noord Korea...
Dat steunt mij dan weer in mijn overtuiging, maar maakt me niet gelukkiger.
Weten is dus niet altijd een winstpunt.

Om het eens anders te stellen: Als je iemand ontmoet die zeker is van het bestaan van God, dan is hij (zij) in feite ongelovig. Dat kan niet anders. Als je het WEET, dan kun je het niet meer geloven. Geloven doe je maar als je het eigenlijk niet weet, maar het toch als feit wilt aannemen.
We kunnen dus ook stellen: Wie niet twijfelt, die kan ook niet geloven...

Djudedju
dat is moeilijke materie hé ?

Daarom vind ik theologie ook zo een idioot iets, hoe kun je nu een logica, een leer, een stellingname gaan innemen van iets wat je niet weet? En als je het wel weet, dan is het geen geloof meer en dan dient die theologie tot niets meer.

Maar eigenlijk is dat een beetje zo met filosofieën ook... Ook daar ga je uit van presumpties... Het kan zijn dat je gelijk hebt met je filosofie, maar dat ligt dan aan het feit van de primaire veronderstelling waar je van vertrekt. Maar als je gelijk hebt, dan is het geen veronderstelling meer, en dus geen filosofie.

Terug naar waar we vertrokken... Stel je maar eens een wereld voor waar al deze veronderstellingen, deze presumpties, echt verklaard zijn, juist zijn, onweerlegbaar zijn... Dan hebben we maar één manier meer om te leven. Saai .

Geef mij maar vragen, twijfels...

tot de volgende ?

Yoruba

Yoruba bronze head from the city of Ife, 12 century (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen twee voorouderbeeldjes van de Yoruba gevonden op de markt te Geraardsbergen.
Van die stam had ik nog geen beelden. Het zijn kleine beeldjes - gelukkig maar, want ik heb vooral overschot aan plaatsgebrek...)

Ik denk dat het oude beeldjes zijn, maar helemaal zeker ben je daar zelden van, want net zoals ze bij ons "antieke" meubels fabriceren, kunnen ze dat daar ook. Erger nog, een heel pak van de Afrikaanse beelden die je nu op de Afrikaanse markten kunt kopen, zijn..."made in China"... Daar ook al.

Maar er is meer aan de hand in Afrika. Grote concerns en zelfs landen (ondermeer China) kopen er enorme gebieden op om aan landbouw te doen.  in de meeste gevallen werken ze wel met Afrikanen als arbeiders, maar de producten zijn niet bestemd voor de Afrikanen, maar voor de uitvoer. Daar gaat in de praktijk slechts heel weinig naar het Afrikaanse land, hoogstens een schamel stukje belasting, niet veel, want anders kopen ze dat land niet.

Het enige voordeel is dat op die manier de Afrikanen wellicht moderne landbouwtechnieken zien, maar in veel gevallen schromen de vreemde eigenaren zich niet om daar, in een quasi wetteloosheid, allerlei sproeistoffen en insecticiden te gebruiken, die hier al lang verboden zijn wegens de impact op de omgeving.

Met andere woorden, waar de natuur nog niet vergiftigd was, voeren de grote landen en grote concerns nu hun ergste vergiften uit naar de ontwikkelingslanden.

Ergens kots ik van dat woord "ontwikkelingslanden"...
Die landen zijn en waren helemaal niet onontwikkeld. Zij hadden alleen een totaal andere cultuur dan de onze. En geef toe, als jij in een land zou leven, waar voldoende groeit in het wild om van te eten, waar je onafzienbare velden hebt om het nodige vee te houden, zonder dat je moet gaan aan landbouw doen, daar krijg je automatisch een cultuur die heel anders is dan de onze.
Wij noemen, ze van uit onze manier van leven, lui en helemaal niet gericht op steeds verder en steeds meer automatiseren en uitvinden, maar zij hadden dat echt niet nodig.
Wij vinden dat je geen mens bent, als je niet moet werken, voor steeds meer bezit, maar is dat wel het juiste antwoord?
Hoe zijn wij tot een dergelijke cultuur gekomen?
Wij zijn terecht gekomen in gebieden waar je niet maar moest gaan plukken in de natuur, je moest actief jagen, en wilde je wintervoorraad hebben, dan was landbouw een noodwendig iets.
Die landbouw was in feite het begin van alles. Wie een stuk grond ging bewerken, wilde niet hebben dat zijn buur die er niets had aan gedaan, met de vruchten van zijn werk ging lopen. Dus ging hij dat stuk bewerkt land gaan beschermen, omheinen... Eigendom maken. Na een korte tijd ging men steeds meer omheinen, ook het vee, ook de woning... Kortom de landbouw was het begin van het idee privé-bezit.

Dat privé-bezit was in het begin wellicht alleen een middel om zijn voeding en misschien ook zijn kleding veilig te stellen, maar werd alras bezit omwille van het bezit. En al heel vlug ontstond de handel. Die buur die geen landbouw deed, was misschien de enige in het "dorp" die goeie stoelen kon maken, en dus ging hij die stoelen ruilen voor eten van dat veld.

Bezit was macht, dus hoe meer je bezat, hoe meer invloed je kon uit oefenen, hoe meer macht je had.

Eén van de weinig volkeren waar we ook nu nog een natuurlijke leefwijze kunnen bekijken, is de San. De San horen tot de volkeren die wij in een gemeenschappelijke naam Bosjesmannen  of Hottentotten plegen samen te nemen. Ze zijn praktisch allemaal uitgeroeid, alleen van de San zijn er nog wat over. Dank zij het feit dat ze in de Kalahariwoestijn leven, een gebied dat helemaal niet aantrekkelijk is voor anderen.

Deze San leven nog van de natuur, ze jagen wat ze nodig hebben, en ze eten van wat ze vinden. Ze hebben een enorme kennis van de natuur, want zonder die kennis kun je daar niet overleven. Ze werken niet veel, het verzamelen en jagen neemt veel minder tijd in beslag dan onze manier van werken. Maar ze hebben dan ook niet veel. Tegenwoordig zien we dat ook de San stilaan naar de moderne tijd aan het evolueren zijn. Ze tonen hun levenswijze aan de toeristen, en verkopen souvenirs. Dit wil zeggen dat ze nu veel meer tijd dan oorspronkelijk, gaan spenderen aan het maken van dingen, dingen die ze in feite niet nodig hebben, om ze te verkopen aan de toeristen, voor geld... We zien dus eigenlijk de devaluatie van hun cultuur... en ook bij hen groeit het bezit... en dus meer machtsverhoudingen die er vroeger niet waren.

Is dat echt de cultuur ?
Bezit ?

Ben je echt pas beschaafd (?) als je bezit hebt?
In onze wereld lijkt het wel zo... Heel onze manier van leven is gebaseerd op een verfijnde manier van ruilhandel. We werken, leveren prestaties waarvoor we geld krijgen, geld dat het equivalent is van goederen.

Ik heb het al eens geschreven, volgens mij is het Aards Paradijs niet verdwenen door het bijten in een verboden vrucht, maar door het ontstaan van landbouw, het ontstaan van bezit...

Wij bouwen ons paradijs op, op basis van bezit, en willen die manier van leven opdringen aan heel de wereld.
Zijn wij dan de beschaving?

Ik heb mijn twijfels.
Wij leven er in, wij kunnen en kennen niets anders, maar is het echt zo ideaal dat wij menen dat we dit cadeau moeten doen aan iedereen?
Ik weet het niet, ik heb mijn twijfels.
Wat is geluk, wat is mens zijn ?

toch maar eens over nadenken

tot de volgende ?

Nationale feestdag met zonder regen

West-Vlams: no original description Français : Monument de la guerre à Wervicq-Sud (Photo credit: Wikipedia)

Eerst ging ik schrijven zonder regen, maar dan begon het te druppelen. Helemaal droog was het dus niet....
Maar het is raar, want eigenlijk hoort bij onze feestdag ook de drasj national... De klassieke regenbui, maar alle hoop is nog niet verloren, het is nog geen avond, en de legerparade is nog niet bezig.
Hoeveel leger kan een parade zijn dan een legerparade ?

Een nationale feestdag, een dag feest ter herdenking van de oprichting van het land. Je weet wel, een stuk grond waar ze ooit paaltjes rond geklopt hebben, om aan te duiden hier is het België en daar, aan de andere kant van het paaltje is het Frankrijk (of Nederland, of Luxemburg of Duitsland...)

Iemand heeft dus ooit de beslissing genomen: hier begint nu dat nieuwe landje, dat België gaat heten.

Als je aan die kant van het paaltje woonde, dan werd je plots Belg. Mocht je desgevallend legerdienst doen in het leger van België, en in ieder geval mocht je belastingen betalen aan de Belgische schatkist.
Wellicht zal dit de eerste keer heel wat voeten in de aarde hebben gehad, want eerst  moest men de moeite nemen om lijsten te maken met alle inwoners van dat nieuwe land.

Maar ik vraag me nog steeds af wie ooit die beslissing heeft genomen om een land af te bakenen.
Ik heb al aan zowat alle aangrenzende landen gekeken, maar er is niets die mij duidelijk maakt waarom daar de grens ligt. In sommige gevallen zag ik huizen en landerijen die duidelijk op twee landen liggen. Misschien zelfs in drie landen ?

Kortom, ik vind die grens, ik vind alle grenzen onzin.
Neem nu de inwoners van bv Wervik, daar heeft men zelfs de gemeenschap in twee stukken gehakt, en Wervik en Wervicq-Sud er van gemaakt... En zo zijn er nog gemeenten (Leers en Leers Nord en wellicht nog andere)
Stel het je maar voor. Je hebt naast je deur nog een lapje grond liggen, en als je zoon volwassen is, dan bouw je samen met hem een huisje op dat lapje grond. En dan komt er een bietekwiet die plots je zoon tot Fransman bombardeert, en jou tot Belg.

Aan dat land, aan dat huis lijkt niets veranderd, maar toch is het een ingrijpende verandering. Met heel wat consequenties.
En het blijft er niet bij. Nu hebben ze een proces in gang gezet, waarbij ze ons nog maar eens in nog kleinere entiteiten willen gaan splitsen. Hier een boogscheut vandaan ligt de taalgrens, en daar wordt je plots of Waal, of Vlaming. Maar je blijft (voorlopig volgens sommigen) Belg.
Maar de belastingen en de voor- en nadelen zijn nu al heel anders. Je Bent als Waal heel anders toebedeeld door de staat, dan als Vlaming. En beiden vinden dat de anderen van deze situatie profiteren.

En weer zijn er mensen met hun huis, hun lapje grond die in tweeën is gehakt door een grens die is opgemaakt door een of andere bietekwiet.
Waarom ?
Geen zinnig mens die het weet.
Onzinnige mensen weten het wel, mensen zonder zinnen, politici dus, die weten het wel.
En die komen het ons allemaal uitleggen, iedere keer weer, tot er een deel mensen zijn die zeggen: " Ze blijven het zeggen, er zal wel iets van aan zijn zeker ?" Deze mensen scharen zich dus langzaam bij dezen zonder zinnen...
Net zo zinloos als het Belg zijn.
Net zo zinloos als het Europeaan zijn.
We zijn gewoon levend op een stukje van de aarde. En de aarde, dat is een heel klein bolletje in een enorm, eindeloos heelal.
Als dat  bolletje, dat wij aarde noemen, al zo verschrikkelijk klein is in het geheel, wat zijn wij dan?

... en zo van ons oren maken...
djudedju

tot de volgende ?

de asse

Forum Romanum panorama (Photo credit: Wikipedia)

Ik las onder faitsdivers een klein, aangrijpend berichtje... Een weduwe (van Verreth om haar niet te benoemen) heeft, toen ze verhuisde, de as van wijlen haar echtgenoot weer uit de tuin gehaald, en mee genomen naar haar nieuwe huis...
Ik vind dat enerzijds ontroerend, anderzijds...  Wat is die asse ?

En ik, met mijn veel te grote fantasie, begon weer eens te denken.
Ik ben ooit al eens in Rome geweest, en heb daar de Forum Romanum staan bekijken. Je kunt het met één blik overschouwen, omdat dat Forum een meter of vier, vijf onder het niveau ligt van het huidige Rome.

Met andere woorden, de grond is daar in minder dan twee milleniums, minder dan 2000 jaar, met vijf meter afval en resten verhoogd.

En dan zit ik mij af te vragen, als ik in mijn tuintje wroet, in hoeveel lijken wroet ik dan?
Want geef toe, wellicht is in de loop der eeuwen de stof van menselijke resten al heel goed verspreid over heel de wereld. Gedenk, Oh mens, dat gij van stof en as zijt, en tot stof en as zult wederkeren ! 
Toen ze rond de kerk de boel eens weer wat heraanlegden, zagen we nu en dan wat menselijke resten, maar vooral dat er eigenlijk van die resten bitter weinig overbleef. Met andere woorden, stof en as ... En met wat droog weer waait het stof op en verspreidt zich... Wellicht ook in uw en mijn tuintje.

De meeste mensen hebben tegenover de dood een zekere "schrik" een pudeur, een beetje angst, en lijken zijn als het ware de personificatie van de dood. (Ik vind het gek dat we dat alleen lijken aan te voelen bij lijken van onze eigen soort, en niet bij het zien van vlees bij de slager...)

Maar de dood is een deel van het leven. Ooit moeten we allemaal gaan. Ik ben niet gehaast, maar mijn dag en uur komt ooit ook. Dat hoort er nu eenmaal bij.En zowel gelovigen als ongelovigen zijn niet happig op de dood. Blijkbaar is het geloof niet sterk genoeg om dat feit als onafwendbaar gegeven , als overbruggen naar de eeuwigheid, te beschouwen. Iedereen ziet het eerst en vooral als de dood, het einde van het huidige leven, het afscheid van alles en iedereen op deze wereld.

Ik ga hier niet debatteren over het geloof, of over het al dan niet bestaan van het eeuwige leven, maar gewoon over de dood. Over het feit dat wij in feiet leven dank zij de dood.

Want zo is het ! Laat ons eenvoudig beginnen. Laat ons terugkeren naar de kale aarde, helemaal in het begin der tijden. Toen de aarde eenmaal was afgekoeld, en er hier een atmosfeer was en temperatuursverschillen, ook al waren dat niet de atmosfeer en de temperaturen zoals wij die kenden, al heel vlug begon de erosie der rotsen. En dank zij die erosie van de rotsen ontstond er aarde, grond, klei... dat was een noodzakelijke basis voor het ontstaan van planten. Planten moeten wortelen in de aarde. Maar toch, koop eens een pak zuivere klei, want afgebroken rotsen vormen in eerste instantie zuiver klei, en plant daar iets in. Het ding zal na een korte tijd verpieteren, bij gebrek aan voeding. Die voeding, meststoffen zijn in feite niets anders dan ... dode vergane materie. Compost, de meststof bij uitstek bestaat uit verteerde planten. Uit dood materiaal.

Ook de krengen van dieren en de lijken der mensen zijn een deel van dit pakket meststoffen, net zoals compost, na het verteringsproces, de afbraak, dus eigenlijk net zoals de rotsen : erosie als je het zo wilt noemen.

Geloof je me niet? Een klein voorbeeld? Iedereen weet dat mest, dus de afscheiding van het verteringsproces een degelijke meststof is, soms zelfs zo "straf" dat je het moet aanlengen. Eet je vlees ? Waar zit dat dan in dacht je ?
Maar ook gewoon, de krengen in de natuur worden omgezet in voedingsstoffen voor planten, planten die dan op hun beurt voeding zijn voor... dier en MENS... Dus om het heel grof te stellen, ergens zijn we allemaal kannibalen... We eten, zij het onrechtstreeks, de lijken van onze eigen voorouders op.

Ik weet het, dat klinkt cru, maar je kunt het niet ontkennen.
Schokt het je ?
Dat hoeft niet. Want je hoeft er echt niet hele dagen op te denken. Je hebt al heel je leven met graagte je sla gegeten, en de smaak zal echt niet veranderen door het feit dat je nu beseft dat...
De moderne mens staat steeds verder van de natuur af, maar ik heb de tijd meegemaakt dat we nog veel dichter dan nu bij die natuur stonden. Ons vader had een groententuin, en nu en dan stond ons vader 's morgens héél vroeg op, en haalde het deksel van de aaltput, en schepte emmers aalt uit de put. Die droegen we dan naar de tuin, en heel de tuin kreeg een laagje mest.
We werden rechtstreeks geconfronteerd met het feit dat ons eigen afval omgezet werd in lekkere groenten, maar geen een van ons dacht bij het eten van de eigen gekweekte aardappels terug aan dat mest...

Ik woon op de buiten en zie hier jaarlijks de boeren met enorme karren mest aankomen. (Op zijn Maters "een zeikstuk") En als ik nu kijk naar de maïs voor mijn deur, dan zie ik dat het "goede" mest was...

Je kunt dit dus eigenlijk makkelijkheidshalve de kringloop van het leven noemen... Want dat is het...
... en om toch weer een ietsepietsie terug te keren naar dat eeuwige leven... Is er wel een echte dood ? Want eigenlijk is iedere atoom een bewegend iets, en die atomen, ook die van ons eigen lijf, blijven bestaan, ook al vallen ze uiteen tot stof en as... En die atomen worden weer tot leven van al dat leven op onze planeet.
Laat ons dus maar heel goed zorgen voor die planeet, het is gemaakt van ... ons zelf ???

tot de volgende ?

De hondse bruiloft

Eigen foto, eigen hond, maar in het echt luistert zij veel beter dan op de foto !!! (Photo credit: Wikipedia)

Men is natuurlijk zo gek als men zelf wil, maar een echte bruiloft inrichten met een kostennota van tweehonderdduizend (200.000) euro, voor een paar honden, dat vind ik er meer dan over.
Het gebeurde (natuurlijk) in New York...

Ik vind een mensenbruiloft al een heel duur ding, rekening houdend dat het ook "maar" over een feest gaat van één dag, maar daar kun je nog vertellen dat het op zijn minst de bedoeling is een levenslang contract te bezegelen... Maar voor een paar honden, daar gaat het over ... ja, waarover eigenlijk ? Het voortbrengen van een nest puppies ?

Je kunt nu je schouders ophalen en zeggen: "Ze doen maar...", maar dan zit ik te denken aan al die mensen op onze wereld, ja zelfs in New York zelf, die de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen, en voor wie een dergelijk nieuwsbericht een steek in het hart moet zijn...

Als ik dan denk op die foto in een van die vele mailtjes die ik ooit kreeg en doormailde aan al mijn vrienden en kennissen, waar je een dakloze bedelaar ziet, met de troost van zijn hond als enige soelaas... dan klinkt dat zinloze "huwelijk van 200.000 euro" wel heel bitter.

Als ik denk aan Somalië en eigenlijk een heel stuk van Afrika, waar mensen creperen van de honger... dan wordt het mij wee om het hart.

Ach, we geven allemaal wel eens zinloos geld uit, u misschien aan een ijsje, of een mooi kleedje, ik aan een wandelstok die dient om in een verzameling te prijken, maar dat staat in geen enkele vergelijking met 200.000 euro voor een hondenhuwelijk.

Ik zag op TV ook al in ons eigen landje, verjaardagsfeestjes voor honden... En ook dan voel ik een zekere weerzin. Ik heb ook honden gehad, en ze heel graag gezien, en het waren echte vrienden van mij en van heel mijn gezin, maar het is nooit ook maar één moment bij me opgekomen om een verjaardagsfeestje of een kerstgeschenkje te kopen voor de hond. Met kerstdag vierde het beestje sowieso mee, alleen al door het feit dat er wat meer en wat lekkerder beetjes waren... En veelal hadden wij dan een dag later een zieke hond. En mensen die eigenlijk ook niet in hun normale doen waren, door het te veel en te lekkere copieuze eetmaal...

Misschien is die 200.000 euro voor dat stel dat hun honden liet "huwen", voor de betrokkenen niet zo veel meer dan de "kruimels" van onze veel te copieuze kersttafel, maar niettemin klinkt het op zijn minst veel erger.

Ik ben misschien ouderwets, maar ik heb medelijden met die honden die een mensenleven opgedrongen worden. Ik zie honden die het recht ontzegd worden om zelf te lopen, en die door de "liefhebbende" eigenaar voortdurend in een kinderwagen rondgezeuld worden, ik heb het over die honden die "gekleed" in allerlei gekke pakjes door het leven moeten (ik kan nog net begrip hebben voor een bescherming voor een pas geschoren poedel).
Ik kan me voorstellen dat een hond duizend keer liever hond zou wezen... Veel liever dan dat proces van vermenselijking te moeten doorstaan. Ooit hadden we hier een heel lieve hond, van een onbestemd origine, een vondeling die we uit het asiel haalden... We hebben nooit een betere hond voor de kinderen gehad, maar als die hond ergens een beetje water zag, dan lag hij er in. Was het toevallig het vocht dat uit die silohopen met dierenvoer liep, dan stonk hij uren in de wind, en hadden wij weer alle moeite van de wereld om hem te wassen. Hij had net zo'n lekker geurtje op, en dan wilden we dat er zo nodig af wassen.

We hadden dan altijd een beetje het gevoel dat die hond veel liever rondliep met dat geurtje... Maar omdat dit voor onze neus niet te doen was, moest hij zo nodig gewassen worden... Kortom, er is altijd wel een stukje aanpassing nodig van het dier aan het verblijven bij mensen, en omgekeerd, maar we moeten het dier dier laten, in de mate van het mogelijke.
Die hond was ook een fantastische waakhond... Ooit kreeg ik een telefoontje van een vriend, of ik geen okkernoten wou. Natuurlijk wou ik die, bij ons werden noten met graagte gegeten... Maar hij zou de donderdagvoormiddag komen. Oei ! dan was Anny met mij mee naar Oudenaarde, ik ging werken en zij ging markten... Maar weet je wat, ik laat de garage open, je moet ze dan maar binnenzetten...
Zo gezegd, zo gedaan... Toen  Marcel die voormiddag op mijn bureel kwam, vroeg ik of hij geen last had gehad van de hond, die in de garage lag te slapen... Hij had geen hond gezien...
Dat was pas een waker ! Als ze gerief brachten, dan was hij er niet, maar hadden ze moeten iets pakken... We lachten ons een kriek met onze waakhond..

Maar we poogden op zijn minst om onze hond hond te laten zijn...
Dat hoort ook zo, dat aanmeten van menselijke eigenschappen aan dieren, dat moet faliekant aflopen, en dan krijg je honden met karakterstoornissen. Wij zouden dat ook krijgen moest men ons honds behandelen !

Maar mensen die de hond op die manier ongelukkig maken, en bovendien ook nog eens met geld smijten die veel beter zou kunnen gebruikt worden voor de arme medemensen, nee, dat gaat er over !

tot de volgende ?

de spiegel

Der Spiegel (Photo credit: Wikipedia) Ook een spiegel, maar niet de mijne...

Het is de schuld van die foto !
Bij het opkuisen van wat rommel, kreeg ik een doos in handen met oude foto's... Onder meer een foto van toen we huwden, nu bijna 45 jaar geleden..
Ik bekeek mezelf, maar dan heel lang geleden.

Als tekenaar, boetseerder viel mij het immense verschil op met de kop die ik heden tors op mijn frêle lijfje... Of ik was het niet, of ik ben het niet, dacht ik.
Het verschil is verschrikkelijk. Een magere (jaja) jongeling met heel veel dik zwart haar, een bril met gekleurde glazen, baardloos en heel kort geknipt.
Nu ? : een dikke kop, wat kalend, en ondanks het feit dat ik nog pas bij de kapster was, eerder lang haar (zo lang dat ik vroeger al met die kop naar de kapper zou zijn geweest geworden.). Grijs haar, dik, mijn ogen kleiner (wellicht wat ingezakt ?of wat verscholen tussen het vet?), enfin, een totaal andere kop.

Ik heb daar wel een half uur voor de spiegel gestaan, vol weemoed, treurend om mijn oude kop.
't Hielp niet.

En toch heb ik een oplossing gevonden !
En daarvoor schrijf ik je deze blog.
Heb jij ook complexen bij het zien van je huidige eigen kop?
Doe dan zoals ik.

Ik heb de maat genomen van de spiegel in de badkamer. Heb dan de spiegel zorgvuldig losgemaakt, en ergens veilig weggeborgen, (mocht er ooit iemand met heimwee naar zijn huidig kop opstaan, dat ik hem die alsnog kan tonen,) en ben dan met de wagen naar de glassnijder gereden. Ik heb een mooi stuk glas, met dezelfde afmeting van de spiegel laten snijden, ben daar mede zingend ende klingend huiswaerts gereden...
Thuis gekomen heb ik het potteke zwarte bordverf genomen, en heel zorgvuldig de achterkant van het glas zwart geverfd, twee couchkes. Om goed zwart te zijn.

Toen alles droog was heb ik dat opgehangen in de plaats van mijn oude spiegel.

En ik ben terug een gelukkig mens.
Door deze spiegel, met zwarte ondergrond, zie ik mezelf heel zacht, verdoezeld, zonder al de lijnen en rimpels, een zacht beeld, een beeld dat de jaren ver achter zich laat...
Kortom, ik heb de ideale spiegel uitgevonden !

Nu ja... uitgevonden...
Ik heb al menig keer in diverse musea van de wereld gekeken naar die bronzen spiegels uit de tijd van onze verre voorouders... Daar zie je jezelf ook zo zacht verdoezeld, zonder scherpe detaillering. Vroeger dacht ik: Die Romeinen waren wel gauw content met zo'n stom ding... Nu besef ik dat zij de ideale spiegel eigenlijk al hadden, en dat wij er op achteruit zijn gegaan. Maar ik dus niet, niet meer. Ik heb de zachte, de koesterende, de liefhebbende spiegel weer ingevoerd.

djudedju
Al zeg ik het zelf, nu staat daar al bij al een net bazeke naar mij te kijken. Zucht.

Hoe noemde die vent vent uit de oudheid ook weer? Och ja, Narcissus...
zucht.

Vandaag is Armand en Lea 59 jaar gehuwd... Een hele termijn. Ik heb hen vanmorgen al opgebeld om hen geluk te wensen. Lea heeft daar dan deugd van dat ik dat onthoud. Eigenlijk onthou ik dat helemaal niet, mijn kwampjoeter doet dat voor mij, maar de wensen zijn even goed gemeend.

Dat is een van de handige dingen aan een computer, het ding heeft een eigen geheugen; en een veel beter memorie dan ik heb. Dat komt omdat een komputer niet zelf denkt, dus heeft hij ook niets anders om op te denken dan datgene wat wij in zijn geheugen stopten. En dus spuwt hij telkens op het goede moment de verjaardagen op mijn scherm. Tenminste, als ik ze er goed heb ingestopt.
(en mijn geheugen... dat vraagt tegenwoordig ook al om een zwarte spiegel...)
Maar in ieder geval, als mijn computer er is, de elektriciteit wakker is, dan weet ik al de geboortedata van al wie ik er ooit heb in gestopt... Tot in het oneindige. Letterlijk, want er zitten ondertussen al heel wat verjaardagen in van mensen die er al niet meer zijn.
Pa, smijt dat er uit !
Bah nienok, da blijft derin! Waarom, wadedde daar nog aan ? Dan denk ik nog eens aan diene mens... dan is hij of zij nog niet vergeten... En dat vind ik dan weer belangrijk.
Pa, ge zijt zot.
Ik weet het.
Ik ben er blij om.

tot de volgende ?

winkelen

Nederlands: Te gebruiken op elke plaats waar nog een "landscapemodel" afbeelding moet komen, maar die er op dat moment nog niet is. (Photo credit: Wikipedia)(Je dacht toch niet mijn kleindochter in bikini te zien te krijgen ?)

Veerle is ziek, niet zo erg, maar ze kan niet gaan winkelen. Eén van de tweeling gaat op kamp, en moest hoognodig een en ander hebben van kleren en schoenen. Dus wie draait er dan op ? Juist, opa...

Je moet eens met een tiener van zestien, midden in de publiciteitsjaren, gaan winkelen. Om kleren.
Niet evident.

Een trainingspak, liefst met twee broeken, stapschoenen en wandelschoenen, dikke trui, regenvest, en god helpe me, een nieuwe bikini. Het kind is uit haar oude gegroeid, of liever, ze is er uit ontwikkeld. Want ze is goed besteld van poten en oren zoals we in West Vlaanderen plegen te zeggen...

In de bak lag nog één trui met wat roze er in, uit de verpakking, maar net die wou ze hebben. Aan de kassa is dat altijd leuk, zo'n ding zonder verpakking en de nodige labels. Kassa vier voor Gert, kassa vier voor Gert. Gert komt. Wil je even kijken naar het labelnummer van deze shirt. Voor mij was dat een pull, maar het bleek dus een shirt te zijn. Ik wist de prijs, maar dat was niet voldoende, het labelnummer moest er ook bij... Gert komt na enkele minuten teruggewandeld (tot groot enthousiasme van de ondertussen lange rij wachtenden) en dicteert 25 , 24, 381... Het klopte nog ook.

Dan naar de volgende winkel, waar we hopelijk meer zouden vinden dan één shirt...

Ja hoor, daar vonden we alles. "Opa, kan ik deze niet hebben?" "Wat zou je daar mee door de bossen gaan hossen?"... "Aan sportkledij moet je niet te veel liflafjes hebben, dat hapert en dat wrijft... Ze nam het gelukkig aan. Dus twee broeks genomen, naar het pashokje. Ze pasten nog ook. "Kijk opa, deurtje open, kleindochter broek showende, deurtje weer toe , na mijn goedkeurende knikje. Volgende schoenen. Een paar lage sportschoenen en een paar hoge, om kilometers mee te vreten. Ok dat ging goed, zonder veel haperen, alleen toen ik zei dat ze voor de hoge schoenen beter een maatje groter nam, was ze ongelukkig. "Je moet daar dikke sokken in dragen, om te stappen, anders krijg je blaren ! Opa en oma hebben zoveel gestapt, wij weten wat er van aan is !" Ze zei dus van ja, maar thuis zaagde ze daar nog wel eens over. Niet over de grootte van de schoenen, maar eigenlijk omdat ze op die manier een grotere maat opgezadeld kreeg en ze leeft al op grote voet...

Enfin, we sprokkelden alle bij elkaar tot we aan de slotproef kwamen: de bikini (ik noem dat een bijkanniets)
Er was keuze te over, maar "Opa, hier heb ik altijd moeilijkheden mee, als het broekje gaat, dat is het bovenstuk te klein... Ik zei het al, goed besteld van poten en oren...
Maar bij navraag aan een personeelslid, kregen we een lintmeter in bruikleen, en hoorden we dat bovenstuk en onderstuk apart verkocht werden... Dus dat probleem was opgelost. Opgelost?
Pashokje...
Deur open, "Opa, vind je ook niet dat dit broekje te klein is?" Ik vind eigenlijk alle bikinibroekjes te klein, maar dat ligt wellicht aan mijn leeftijd. Ik knikte dus. "Opa, wil je eens een groter maat halen?" "Welke maat ?" "Neem de diene die nu van voren hangt, dat zal wel de goeie zijn, heb ik gezien..." Hopelijk was er ondertussen niemand anders in de bijkannietsen aan het rommelen... Opa dus achter een bikinibroekje...
Enfin, het lukte, en het bovenstuk was door de lintmeter meteen gelukt. Oef.

Aan de kassa een jong meisje, met grote vraagtekens in haar ogen bij het zien van die oude vent met dat jonge ding aan zijn zij...
Ik met een boze stem en een brede glimlach "Niet lachen, hé ! Haar ma is ziek, dus moet opa mee op boodschappen!" Het kind lachte, waarop ik "Pas op hé, ik heb nog niet betaald hé!"

Gegniffel bij 't vrouwvolk.

djudedju

ik heb al veel lastiger werk gedaan... Maar dat is toch ook niet zo mijn ding.
En dan dacht ik terug aan de geboorte van Koen...
Anny zou borstvoeding geven. De verpleegsters vroegen of zij een gepaste BH had voor dat werk. Nee dus. Vader mocht dus naar de Prémaman gaan om een "soutien met blaffeturen"... djudedju

Waar is de tijd dat ik daar stond tussen al die grijnzende vrouwen in die winkel...

djutoch...

tot de volgende ?

De schepping van Eva...

Lucas Cranach d. Ä. - Adam and Eve - WGA05624 (Photo credit: Wikipedia)

Wij hebben in lang vervlogen dagen geleerd dat God een rib nam uit Adam, en dat hij daaruit Eva schiep. Bij Adam werd het gat gedicht met vlees...
Mannen hebben geen rib minder, dus dat klopt niet, en bovendien is er geen litteken waar de rib zou zijn weggenomen... Dus zal het wellicht een verkeerde vertaling zijn, dacht een geleerde bijbelkenner...
Dus gingen ze zoeken, en uiteindelijk bleek dat er inderdaad een kans op interpretatie was, want wat als rib werd vertaald, kan ook vertaald worden als paal...
Haha, dacht de bijbelaar, hier hebben we het !
Wat God heeft weggenomen bij Adam, was geen rib, maar het penisbot. Penisbot die bij veel soorten primaten wel aanwezig is, en bij de mens ontbreekt. Bovendien kun je ook nog een litteken zien (?) een duidelijke lijn doorlopend tot aan de balzak.

Voilà, weer een raadsel opgelost.

Ik moet zeggen, ik lag er niet van wakker. Jij wel ?

Mij lijkt het een beetje op de vraag over het ei en de kip... Maar voor sommigen zal het wel héél erg belangrijk zijn te denken dat ze niet dezelfde voorouders hebben als de aap, en dat ze een aparte en speciale schepping zijn.

Persoonlijk lig ik zelfs daar niet van wakker...
Mocht ik God zijn, en het leven hebben geschapen, dan zou ik het wellicht ook gewoon laten evolueren. Ik denk dat er minder vreugde ligt in het schapen van een volkomen natuur, dan wel in het spontaan ontwikkelen uit een klein beetje primair leven.
Het lijkt mij ook veel aannemelijker ! Want als ik geloof als een creationist, iemand die gelooft in de schepping van ieder bestaand ding, dan heb ik meteen het gevoel dat die God nu en dan zijn gummetje heeft moeten pakken en een deel schepsels heeft moeten uitgummen, denk bv aan de dinosaurussen...

En volgens mijn leer, moet dat eerste bouwsteentje heel vernuftig zijn geweest, als je ziet tot wat het allemaal kan en kon evolueren en nog evolueert.

Maar mocht het onverhoopt toch gebeurd zijn met een allesomvattende schepping, dan heb ik daar geen probleem mee... Ook al heeft God dan blijkbaar nu en dan de gum gebruikt.

In feite voel ik geen enkele binding meer met die "eerste" mens en zijn madam. Ik heb véél meer interesse voor wie ik ken en kende en hopelijk nog leer kennen. Ik heb veel belangstelling voor het doen en laten van de mens in de gekende geschiedenis en wat hij daar niet uit leerde. (Want heel veel leerde hij/zij er niet uit, anders was er al lang geen oorlog meer...)

Kortom ik ben een kind van mijn tijd en van de voorgaande tijd, en ja, als je dan héél ver achteruitgaat ben ik ook een kind van Adam en Eva, of hoe die eerste mensen ook mochten heten. Wellicht hadden ze geen naam. (Dat lijkt me eigenlijk echt overbodig! Als je maar met tweeën bent, heb je geen roepnaam nodig. Als je hé roept kijkt hij/zij wel om, er is geen ander om op te roepen)

Voor mij is het scheppingsverhaal, eigenlijk alle scheppingsverhalen (want er zijn er verschrikkelijk veel), niets anders dan verhalen. Een kader waarin antwoord gezocht werd naar het oorspronkelijke, en het verhaal waarmee overal de link wordt gelegd met God. Dit kan op het bestaan van God wijzen, maar net zo goed op het feit dat de machthebbers van toen dat idee van een God heel bruikbaar vonden. Die verhalen zijn niet zo oud als de mensheid, anders was er maar één verhaal.

Ik denk dat "God" uiteindelijk uit twee dingen is ontstaan: het biedt een antwoord daar waar het antwoord volkomen onbekend is en niet in te vullen is, en het biedt een kans op een stok achter de deur, waarmee de machthebbers hun profijt kunnen waarborgen.

Dat van die machthebbers is in onze maatschappij aan het wegebben, maar we hebben nog steeds op veel zaken geen antwoord, geen uitleg, en daar zit nog steeds God voor een heleboel onder ons.

Ik geloof ook niet dat we ooit tot alle antwoorden zullen komen. Het lijkt bijna andersom, hoe meer antwoorden we krijgen, hoe omvangrijker het pakket vragen wordt. Om het simpel te stellen, hoe meer we weten, hoe meer we weten dat we niet weten.

En kijk eens naar de mens...
Lees eens, bestudeer eens de geschiedenis van de mens...
We hebben nog geen greintje bijgeleerd...
Och ja, we weten veel meer, maar verstandiger zijn we niet geworden.
Hoogstens een mooier en beter laagje vernis, waardoor we wat beschaafder ogen, maar een klein duwtje en alle vernis is weg en we holocausten er weer op los...
Kijk naar de historie op facebook en de schandpaal die ik een tijdje geleden schreef... We zouden voor een publieke terechtstelling echt weer de markt zien vollopen...

Zo gezien is onze godsdienst, moraal, filosofie of hoe je het ook prefereert, maar een heel dun laagje lak... Het blinkt en brokkelt makkelijk af.

het mensDOM

djudedju

tot de volgende ?

schat op zolder gevonden !

Nederlands: Scan van een ster en een kruis uit mijn verzameling. Het lintis in de getrouwe kleuren afgebeeld maar is "paint" werk, een computerbewerking. De onderscheiding is meer dan 100 jaar oud en er rust geen copyright op. (Photo credit: Wikipedia) (Eretekens van een ander verzamelen???)

Nee, ik heb het niet over het TV-programma... Ik las dat er ergens in Nederland een schat aan oude honkbalplaatjes is gevonden.
Honkbalplaatjes...
Zegt u dat iets ?
Mij niet.
Maar ja, mensen sparen alles en nog wat. Ik ben er eentje van, met zo'n bizarre verzameling: ik verzamel wandelstokken. Wie verzamelt nu in hemelsnaam wandelstokken. Juist, ja, hier en daar een zonderling.
Met die honkbalplaatjes zal het gehalte "zonderling" wellicht een stuk lager liggen dan met die wandelstokken.
Maar met die plaatjes kun je eigenlijk niets doen, ja, eventjes naar kijken, je gelukkig voelen met het bezit... Maar met mijn wandelstokken, kan ik gaan wandelen, ik kan er met een deel zelfs gaan schermen, met enkelen kan ik gaan borrelen, en met zowat allemaal kan ik slaan. (En met die met een metalen knop kan dat wellicht héél hard aankomen !)
Ik zie u al slaan met een honkbalplaatje !

Zie je, totaal irrationeel verdedigt de verzamelaar ZIJN verzameling, en breekt die van een ander af.

Nee, verzamelen is een heel idioot iets. Waarom verzamel je iets? Gewoon het willen hebben van een bezit die niemand anders heeft. En dan is een verzameling van wandelstokken veel uitzonderlijkerder dan een verzameling van honkbalprentjes...
Nah !

Je zou natuurlijk ook kunnen stellen dat het verzamelen van wandelstokken nog veel abnormaler is... Maar dat wil ik niet horen.
Ik heb een verzameling die jij niet hebt, die jij bizar vindt, en net dat vind ik dan weer leuk.

Verzamelingen beginnen meestal heel onschuldig. Met één item.
Door mijn rug en de uitstralingen in mijn been, was wandelen voor mij een pijnlijk en moeizaam iets geworden, en met een wandelstok ging dat iets beter. Mijn eerste wandelstok haalde ik dan ook in de mediotheek, de thuiszorgwinkel van de mutualiteit, als een soort geneeskundig ding.
Pas heel veel later, op de eerste rommelmarkt die we bezochten, zag ik een mooie wandelstok, met een koperen knop in de vorm van een adelaarskop... en die kostte niet eens zo veel als mijn eerste wandelstok in de mediotheek...
Het was er eentje waar ook nog eens een sabel in zat, maar dat was bijzaak. Ik heb jaren met die stok gewandeld, hij was mooi... En aan de tip van de sabel had ik een elastiek rond geknoopt, omdat dat ding anders tijdens het stappen lawaai maakte.
(Later hoorde ik dat ik heel die tijd strafbaar was, ik liep rond met verboden wapens...)

Het duurde een hele tijd voor de volgende stok er aan kwam... Het moest er immers één zijn, die nog mooier en minstens even handig was. Maar na die stok veranderde het plots in "verzamelen".

Ik weet niet of het met die prentjes ook zo ging, wellicht niet, want prentjes worden op de markt gebracht omwille van "het verzamelen"...

Nu heeft men op een zolder zo'n verzameling gevonden... Het zou een boel geld waard zijn.
Ergens vind ik dat heel pijnlijk.
De persoon die ooit die verzameling opbouwde, zou zich in zijn graf omdraaien, als hij wist dat zijn verzameling zal verkocht worden, wellicht stukje bij beetje, om zoveel mogelijk geld op te brengen...
Daar spaar je niet voor.
Je spaart omwille van de verzameling, het uitzonderlijke van die specifieke verzameling.
Niet om er geld van te maken.
Zeker niet. Want het bezit van die verzameling gaat het geld ver te boven !

En dan zit ik te dubben...
Als ik mijn hoofd kom te leggen, mijn viool aan de muur gang, mijn schup afkuis, de pij aan Maarten geef, allee, dood ga... Wat gaan ze dan doen met mijn verzameling ?
Ik zie het zo al gebeuren. Bart zet ze stuk voor stuk op ebay of een andere verkoopsite, en ze delen onder broer en zus, netjes het geld.
Misschien houden ze er een paar, als souvenir aan vader.
... en heel misschien maakt dat bezit van hen toekomstige verzamelaars...

Want ik denk dat het verzamelen een beetje in ieder van ons zit. In meerdere of mindere mate.
Soms heel onschuldig, soms gewoon in het bijhouden van zoveel mogelijk foto's van de "familie"... Kijk dat was je overgrootmoeder aan vaderszijde. En anderen hebben wel vijftig peper- en zoutvaatjes.

Ik herinner me toen onze Bart zijn huis kocht, en aan het inrichten was... Heel mooi, heel wit. Witte muren, heel strak en net, bijna zonder ook maar één onderbreking tenzij door een klok.
Hij bekeek onze muren met al die foto's en prullaria met veel meewarigheid in zijn ogen. Ik bekeek zijn witte muren met dezelfde meewarigheid.
Ondertussen zijn heel wat jaren verstreken, en zie... ook op de muren van Bart zijn er zaken gekomen... Nog niet veel, maar het begin is er.

Dat zal wel mede door het ouder worden komen... Je hebt zoveel herinneringen, zoveel dingen uit het verleden die je je wilt herinneren, zodat je een kleinigheidje op de kast zet... als herinnering aan...
Bij ons heeft bijna ieder voorwerp een sentimentele meerwaarde... Dat is nog van Yvonne, hoe lang is ze nu al dood?

En hoe ouder we worden, hoe meer mensen alleen nog leven in onze herinneringen
en ... Ze zijn niet dood, niet weg, niet verdwenen, zolang we op hen denken, van hen klappen... dus doen we dat ook, en om ze niet te vergeten hangen we een herinnering aan de muur, of zetten we het op de kast.
Sommigen hebben zelfs tastbare herinneringen nagelaten... Die muur, die is gepleisterd door Roger, die is ook al zo lang dood, het metswerk, dat was van nonkel Julien... Even zijn doodsprentje zoeken - hoe lang is hij al dood?----
Dat putje, dat heeft Patrick hier nog gebetonneerd...
En dat vaasje, dat vonden we op de zolder van het huis waar we gingen wonen toen we getrouwd zijn...
djudedju

zelfs het kruis - soms zo zwaar om dragen, dat komt van de zolder van het huis waar Moetje woonde...
we worden oud
we verzamelen lijken om ons heen

djudedju

tot de volgende ?