Morgen beginnen we aan de elfde maand (op twaalf !) van dit jaar... Met andere woorden, het jaar is weeral bijna voorbij.
Hoe ouder je wordt, hoe rapper de jaren lijken te gaan. Ik zeg dan altijd dat mijn klein kinderen nog maar twee keer zullen kunnen ademhalen per jaar, als ze zo oud zijn als ik nu ben. Het lijkt wel of de jaren ieder jaar weer te warm gewassen worden, en fel gekrompen weer een jaartje dienst mogen doen.
Er is een verklaring voor dat gevoel van het korter worden van het jaar: als je 10 bent is een jaar een tiende van je leven, dat is dus een heel stuk ! Maar als 65-plusser is dat maar een 65° deeltje meer van je voorbije leven, en dat is dus veel minder.
Maar hoe dan ook, het gaat steeds sneller en sneller...
alles...
Ik herinner mij de auto thuis waarbij de kilometerteller maar tot 120 km/uur ging, en dat was een pure reclamestunt, want ik denk niet dat je dat ooit haalde tenzij bergaf en de wind in 't gat...
Ik herinner mij dat eerste kwampjoetertje op mijn bureel, met een heel kleine harde schijf en een heel lage snelheid tegenover het ding waar ik nu mee speel...
Ik herinner me dat we ooit enkele treinwagons steenkolen mochten legen met manden op de schouder... Nu twee grote happen van de kraan...
Ik herinner me dat de metserdiender mortel moest maken en dat dan de ladder op, per emmertje ging leveren aan de metser, en dan vlug naar beneden om weer een voorraadje stenen op een plank op zijn schouder, de ladder op om hem stenen te leveren...
Ik herinner me dat een huis bouwen een vol jaar beliep
ik herinner mij...
Alles was veel meer lijfelijke arbeid, er was plaats en werk zat voor de minderbegaafden van de maatschappij...
En alles ging nog op mensensnelheid...
En we spraken heel argwanend over het invoeren van de lopende band op het werk...
Plots was daar niet meer de snelheid van de mens, maar een machine die de snelheid oplegde aan de mens.
En ik woonde nog in een "zalige" streek, waar de grootste nijverheid het toerisme was, en waar de mensen bedienen nog steeds mensenwerk aan mensensnelheid was...
Maar ook daar moest het steeds sneller en sneller gaan, moest je niet meer plechtig en stram bedienen, maar de pint op het tafeltje kwakken...
Alles ging en gaat steeds sneller en sneller, minder en minder menselijk.
Productie !
Opbrengst !
En er was werk zat, zo veel dat niemand nog de vuile jobjes wilde doen. Dus haalde men gastarbeiders binnen. In dat woord zat gast, duidelijk een tijdelijk iets dus... Gasten blijven niet hangen, die gaan na het bezoek weer naar huis... Maar dat werk duurde lang, en al die Italianen en Spanjaarden lieten hunne madams en heel hun kroost overkomen, en settelden zich. Zo goed zelfs, dat ze eigenlijk ook liever die properder jobkes deden, en er was toch werk genoeg... En we haalden een nieuwe vloot gastarbeiders (nog steeds als gast) naar hier voor de vuile en zware taken. Nu kwamen ze meestal uit de Mahreb-landen... En ook zij settelden zich en brachten hun vrouw(en) en kinderen, en opa en oma mee omdat het hier beter van de kost was...
En alles ging steeds sneller en sneller...
En plots was daar niet meer genoeg werk voor iedereen, en velen staken een beschuldigende vinger uit naar die vreemden, die hier ons brood inpikten...
En de zwakbegaafden werden nu tewerkgesteld door aan de werkgever premies te geven voor deze tewerkstelling...
En altijd maar sneller, altijd maar rapper
En de eersten die werkloos werden waren veelal die vreemden (eigen volk eerst weet je wel), en de kinderen van die vreemden liepen daar maar langs de straat... En daar ze veelal in hele wijken samentroepten (samen is het gezelliger en kun je je eigen taal spreken), waren dat geen rondhangende jongeren, maar bendes... Die (samen ben je sterker) een soort dwingelanden werden in en rond "hun" wijken.
En we kregen een nog groter racisme dan voorheen.
altijd maar sneller
en dan barstte de bom
dan kwam de crisis, de ene na de andere of een grote langgerekte, hoe je het ook noemen wilt.
En daar het werk steeds sneller vooruitging, met steeds minder mensen, ging het systeem wankelen. De Sociale zekerheid, ooit gebaseerd op een systeem van solidariteit wankelde, en komt onder druk te staan.
Moeten we niet de oplossing gaan zoeken in de mens ?
Moeten we niet weer opteren voor een menselijker ritme ?
Moeten we niet weer opteren voor de winkel waar ze 100 gr salami afwegen en in een net papiertje wikkelen, eerder dan voor die voorverpakte salami met meer afval er omheen dan vlees er in ? Moeten we niet terug naar de tijd dat je een half kilootje suikerklontjes liet afwegen in plaats van een grote doos, die veel te lang meegaat?
Moeten we niet weer naar huizen waar metsers echt metsen en waar de stenen en de mortel nog aangebracht worden?
Moeten we niet een stapje achteruit, iets minder luxe, iets minder gesofisticeerde goederen, maar kiezen voor de mens ?
Misschien moeten ze dan ook niet meer sjoemelen met zomer- en winteruur... Moeten we niet meer oeverloos ons huisvuil sorteren, omdat er gewoon veel minder is...
Iets minder, maar misschien warmer, menselijker, gewoon: op mensenmaat...
tot de volgende ?
maandag, oktober 31, 2011
zondag, oktober 30, 2011
Zwinteruur
Het is geen winteruur, want nu zijn we eindelijk terug op het zomeruur dat "den Duits" hier ooit invoerde tijdens een van de oorlogen van toentertijd... We leven nu maar één uur voor op het werkelijke zonne-uur, maar toch is het een verschrikkelijk ambetant iets.
Vanmorgen ben ik dus om 6 uur opgestaan, en een vol uur boekjes gaan lezen op het toilet. Ik heb slecht geslapen, gisteren weer te veel gedaan tijdens het Herfstfeest van Ziekenzorg, en te veel mee gezongen, en vannacht bleek mijn valling plots terug van weggeweest en lag ik weer te snotteren en te hoesten.... (Dus Anny zal ook niet veel hebben geslapen...)
Gek genoeg is dat ik met het opstaan plots niet meer moet snotteren en amper nog eens kuchen mag.Het mag dus duidelijk zijn dat luiheid niet alleen het oorkussen is van de duivel, maar ook de bron van snot en hoestbuien. Ik denk dat ik niet meer ga slapen.
Vanmorgen weer zink geslikt, om de laatste mie- en jancroben kapot te krijgen. Of op zijn minst twee of drie van die vierrussen buiten te smijten.
Mocht het toevallig te wijten zijn aan een bak-teriën, dan zet ik straks die bak eens netjes onder de rum met thee. Dan zijn die teriën zeker verzopen. Je ziet, vallingen bestrijden is niet zo moeilijk, kwestie van het doordacht aan te pakken.
Bovendien is Rum met Thee lekker.... Lust je dat niet ? Al eens gedacht aan bisschopswijn? Als je er mocht maken, roep maar eens, ik weet zeker dat ik nog wel ergens heel diep in mijn binnenste een of ander te verzuipen terie vind... (maar let op !!! Wijn heeft een grotere dichtheid dan rum, zodat die beestjes wel enige tijd kunnen rugzwemmen in die vloeistof, dus maak grote hoeveelheden, voor de zekerheid...)
Bij het schrijven van "vloeistof" vraag ik me plots af waar dat stof zit in een glas wijn? Hoogstens aan de buitenkant van de fles heb ik er gevonden, maar nooit of te nimmer in mijn glas... Moeten we niet beter van vloeiwater of zoiets spreken????
Onze taal is soms zo absurd ! Neem nu volledig... het is het één of het ander, het is vol of het is ledig, niet de twee !
Héhé.... heerlijk stom doen met taal...
Hou ik van
het is vurrukkulluk ! (Ik zag dat woord laatst in een tijdschrift ! Ik krijg volgelingen !)
Toen ik opstond om te turnen, was het maar een grijze, vlagenzwangere hemel, maar nu zie ik de zon al weer door het wolkendek heen schemeren. Het wordt toch nog goed. Straks naar de rommelmarkt in Merelbeke... Als de zon er door komt, moeten we weer onze zonnebril opzetten... In de zomer heb ik die bijna nooit nodig, maar in deze tijd van het jaar zit de zon zo laag dat ze recht in je ogen prikt... Dan helpt het wel zo'n donkere bril aan te doen. Maar natuurlijk moet je dan verschrikkelijk op letten !!!! Anders staan we weer te pieren in een schemerdonkere zaal vol antiek en brocanterie... Tot we vaststellen dat we nog die zonnebril op hebben...
Oh ja, volgende week is er geen academie... we zijn met schoolverlof. In tegenstelling met mijn kleinkinderen vind ik dat verlof maar een dom ding ! Ik mis de academie nu al !
Ik vind het heerlijk om te kleien, en het gaat me ook weer steeds beter en beter af. Ik heb het niet over de kwaliteit van mijn werken, maar over mijn rug. Ik ontdek steeds beter hoe ik het best kan werken om zo weinig mogelijk pijn te hebben. Als mijn beeld te hoog wordt, dan zet ik het eerst op een krukje, en als het weer te hoog wordt, dan op de grond... Zo dat ik kan blijven zitten (veel hoger kan en mag niet, anders kunnen die dingen niet in de oven...).
Maar kleien vind ik heerlijk... Ik stel verbaasd vast dat ik het eigenlijk een hele tijd echt heb gemist. Het is of er plots een stuk terug is om mijn levenspuzzel compleet te maken. Alleen... moeder vraagt me nu al waar ze dat allemaal gaat moeten zetten of hangen... Ik denk dat ik mijn kinderen zal gebruiken als reservemagazijn... als ze willen zo vriendelijk zijn, want vaders hebben tegenwoordig bijlange niet meer dat gezag van vroeger... En ik kom stillekes in de jaren dat ze me wellicht bekijken als "den ouden", ook al zeggen ze dat niet luidop... Nu en dan hoor je het toch... "Vader is blijven hangen in the sixties" is een van die dooddoeners...
djudedju
Oud worden is niks, maar oud zijn !!!!
tot de volgende ?
Vanmorgen ben ik dus om 6 uur opgestaan, en een vol uur boekjes gaan lezen op het toilet. Ik heb slecht geslapen, gisteren weer te veel gedaan tijdens het Herfstfeest van Ziekenzorg, en te veel mee gezongen, en vannacht bleek mijn valling plots terug van weggeweest en lag ik weer te snotteren en te hoesten.... (Dus Anny zal ook niet veel hebben geslapen...)
Gek genoeg is dat ik met het opstaan plots niet meer moet snotteren en amper nog eens kuchen mag.Het mag dus duidelijk zijn dat luiheid niet alleen het oorkussen is van de duivel, maar ook de bron van snot en hoestbuien. Ik denk dat ik niet meer ga slapen.
Vanmorgen weer zink geslikt, om de laatste mie- en jancroben kapot te krijgen. Of op zijn minst twee of drie van die vierrussen buiten te smijten.
Mocht het toevallig te wijten zijn aan een bak-teriën, dan zet ik straks die bak eens netjes onder de rum met thee. Dan zijn die teriën zeker verzopen. Je ziet, vallingen bestrijden is niet zo moeilijk, kwestie van het doordacht aan te pakken.
Bovendien is Rum met Thee lekker.... Lust je dat niet ? Al eens gedacht aan bisschopswijn? Als je er mocht maken, roep maar eens, ik weet zeker dat ik nog wel ergens heel diep in mijn binnenste een of ander te verzuipen terie vind... (maar let op !!! Wijn heeft een grotere dichtheid dan rum, zodat die beestjes wel enige tijd kunnen rugzwemmen in die vloeistof, dus maak grote hoeveelheden, voor de zekerheid...)
Bij het schrijven van "vloeistof" vraag ik me plots af waar dat stof zit in een glas wijn? Hoogstens aan de buitenkant van de fles heb ik er gevonden, maar nooit of te nimmer in mijn glas... Moeten we niet beter van vloeiwater of zoiets spreken????
Onze taal is soms zo absurd ! Neem nu volledig... het is het één of het ander, het is vol of het is ledig, niet de twee !
Héhé.... heerlijk stom doen met taal...
Hou ik van
het is vurrukkulluk ! (Ik zag dat woord laatst in een tijdschrift ! Ik krijg volgelingen !)
Toen ik opstond om te turnen, was het maar een grijze, vlagenzwangere hemel, maar nu zie ik de zon al weer door het wolkendek heen schemeren. Het wordt toch nog goed. Straks naar de rommelmarkt in Merelbeke... Als de zon er door komt, moeten we weer onze zonnebril opzetten... In de zomer heb ik die bijna nooit nodig, maar in deze tijd van het jaar zit de zon zo laag dat ze recht in je ogen prikt... Dan helpt het wel zo'n donkere bril aan te doen. Maar natuurlijk moet je dan verschrikkelijk op letten !!!! Anders staan we weer te pieren in een schemerdonkere zaal vol antiek en brocanterie... Tot we vaststellen dat we nog die zonnebril op hebben...
Oh ja, volgende week is er geen academie... we zijn met schoolverlof. In tegenstelling met mijn kleinkinderen vind ik dat verlof maar een dom ding ! Ik mis de academie nu al !
Ik vind het heerlijk om te kleien, en het gaat me ook weer steeds beter en beter af. Ik heb het niet over de kwaliteit van mijn werken, maar over mijn rug. Ik ontdek steeds beter hoe ik het best kan werken om zo weinig mogelijk pijn te hebben. Als mijn beeld te hoog wordt, dan zet ik het eerst op een krukje, en als het weer te hoog wordt, dan op de grond... Zo dat ik kan blijven zitten (veel hoger kan en mag niet, anders kunnen die dingen niet in de oven...).
Maar kleien vind ik heerlijk... Ik stel verbaasd vast dat ik het eigenlijk een hele tijd echt heb gemist. Het is of er plots een stuk terug is om mijn levenspuzzel compleet te maken. Alleen... moeder vraagt me nu al waar ze dat allemaal gaat moeten zetten of hangen... Ik denk dat ik mijn kinderen zal gebruiken als reservemagazijn... als ze willen zo vriendelijk zijn, want vaders hebben tegenwoordig bijlange niet meer dat gezag van vroeger... En ik kom stillekes in de jaren dat ze me wellicht bekijken als "den ouden", ook al zeggen ze dat niet luidop... Nu en dan hoor je het toch... "Vader is blijven hangen in the sixties" is een van die dooddoeners...
djudedju
Oud worden is niks, maar oud zijn !!!!
tot de volgende ?
zaterdag, oktober 29, 2011
snotvalling
Ik had het eergisterenavond al menen te voelen, maar gisteren was het duidelijk van dattum... Geen stem meer (hebben we eigenlijk niet nodig in dit apenlandje, ze doen er toch geen zinnige dingen mee), een kriebelhoest en een versdobde neus...
Meteen zinktabletten gepakt, een halve nacht liggen draaien, keren, hoesten, snuffen en dan moet ik toch in slaap zijn gesukkeld... Vanmorgen is het al weer veel beter, dank u, toch nog maar wat zink nemen, om ook het restje weg te toveren. Mijn neus loopt niet meer, wel voelt mijn keel nog wat schravelig aan, maar dat is van 't hoesten, vermoed ik.
Zink tegen vallingen: eindelijk iets die helpt.
Het beste bewijs ? Er is geen een dokter die het je zegt... Want aan zo'n middel is niets te verdienen, niewoar ?
Wellicht zijn er zo'n pak echte medicamenten te vinden, maar je moet het weten hé ! Misschien heb jij ook wel zo'n ontdekking gedaan... Laat het ons dan aub weten, geef toe, ziek zijn is niet leuk, en als je het kunt vermijden...
Onze oude huisdokter, heel lang geleden, ik was nog kind, zei over een valling: Een valling dat duurt veertien dagen, maar als je naar de dokter gaat dan ben je er in twee weken van af... Waarmee hij te kennen gaf dat die doodgewone valling eigenlijk niet te bestrijden was. Je mocht het alleen niet laten verergeren tot een volgende stap. Voor de rest: het gaat op den duur wel over. Nu niet meer dus, zink nemen en je brengt de "ziekte" terug tot een paar dagen, als je vlug reageert zelfs nog iets sneller...
Maar ook al is het maar zo'n str...valling, je bent er mottig van. Je kunt het niet echt ziek noemen, maar toch, je hoest, je snottert, en je voelt je mottig. De ene heeft er meer last van dan de andere, maar het is op zijn minst niet leuk te noemen. Dus, zorg dat je zink in huis hebt, er zijn diverse merken te vinden. Meestal met vitamine C er bij, in bruistabletten of in zuigtabletten, keus te over.
Ach, ik lijk wel een handelsreiziger in zink... Maar dat is gewoon omdat ik je wil laten delen in de overwinning op de gewone valling !
Deze namiddag is het Herfstfeest bij Ziekenzorg... Wat vroeger dan de anderen tegenwezig zijn (of hoor je liever aanwoordig?) om boterhammen te smeren... En volgende week ga ik op baan met Maria om koeken te gaan verkopen, ten bate van onze kas... Zonder geld kun je ook als beweging niet veel uitrichten, dus met man en macht over de drie parochies koeken verkopen !!!
Oh ja, mijn Amelberga is klaar... klaar om te bakken bedoel ik. Na een gesprek met de leraar habben we haar geamputeerd ter hoogte van haar voeten, want anders zou bakken wellicht niet mogelijk zijn. Na het bakken en na het kleuren en weer bakken, worden de voeten er dan weer aan gezet... Het is een mooi beeld geworden... een very sexy lady... Ik heb gepoogd me in te leven in de heilige... Stel, je bent jong, en je mag op de rug van een grote vis de Schelde overvaren... Hoe voel je je dan ? In eerste instantie waarschijnlijk vol schrik, en naderhand als het goed gaat, dan wordt het leuk, dan ben je aan het surfen, dan ga je iets door de knieën, een brede smile en je hoofd in de wind... Dat heb ik proberen weer te geven, een glimlach en wat door de knieën gebogen, de wind die haar kleren tegen haar lijfje blaast, zodat je Amelberga ziet in haar volle glorie... Misschien niet echt wat je van een heiligenbeeld verwacht, maar misschien iets dichter tegen de werkelijkheid. Ik heb het al gezegd, ik geloof niet in heiligen die heel de dag zitten te bidden, de Zebedeus uithangen... Heiligen zie ik veel meer als flamboyante mensen, die niet oeverloos lopen te bidden, die niet 100% voorspelbaar zijn, maar steeds proberen goed te doen en van het leven binnen dat goede te genieten...
Ik ga stoppen, Veerle is hier, en dan is het -hoe dan ook- niet meer mogelijk om te bloggen...
tot de volgende ?
Meteen zinktabletten gepakt, een halve nacht liggen draaien, keren, hoesten, snuffen en dan moet ik toch in slaap zijn gesukkeld... Vanmorgen is het al weer veel beter, dank u, toch nog maar wat zink nemen, om ook het restje weg te toveren. Mijn neus loopt niet meer, wel voelt mijn keel nog wat schravelig aan, maar dat is van 't hoesten, vermoed ik.
Zink tegen vallingen: eindelijk iets die helpt.
Het beste bewijs ? Er is geen een dokter die het je zegt... Want aan zo'n middel is niets te verdienen, niewoar ?
Wellicht zijn er zo'n pak echte medicamenten te vinden, maar je moet het weten hé ! Misschien heb jij ook wel zo'n ontdekking gedaan... Laat het ons dan aub weten, geef toe, ziek zijn is niet leuk, en als je het kunt vermijden...
Onze oude huisdokter, heel lang geleden, ik was nog kind, zei over een valling: Een valling dat duurt veertien dagen, maar als je naar de dokter gaat dan ben je er in twee weken van af... Waarmee hij te kennen gaf dat die doodgewone valling eigenlijk niet te bestrijden was. Je mocht het alleen niet laten verergeren tot een volgende stap. Voor de rest: het gaat op den duur wel over. Nu niet meer dus, zink nemen en je brengt de "ziekte" terug tot een paar dagen, als je vlug reageert zelfs nog iets sneller...
Maar ook al is het maar zo'n str...valling, je bent er mottig van. Je kunt het niet echt ziek noemen, maar toch, je hoest, je snottert, en je voelt je mottig. De ene heeft er meer last van dan de andere, maar het is op zijn minst niet leuk te noemen. Dus, zorg dat je zink in huis hebt, er zijn diverse merken te vinden. Meestal met vitamine C er bij, in bruistabletten of in zuigtabletten, keus te over.
Ach, ik lijk wel een handelsreiziger in zink... Maar dat is gewoon omdat ik je wil laten delen in de overwinning op de gewone valling !
Deze namiddag is het Herfstfeest bij Ziekenzorg... Wat vroeger dan de anderen tegenwezig zijn (of hoor je liever aanwoordig?) om boterhammen te smeren... En volgende week ga ik op baan met Maria om koeken te gaan verkopen, ten bate van onze kas... Zonder geld kun je ook als beweging niet veel uitrichten, dus met man en macht over de drie parochies koeken verkopen !!!
Oh ja, mijn Amelberga is klaar... klaar om te bakken bedoel ik. Na een gesprek met de leraar habben we haar geamputeerd ter hoogte van haar voeten, want anders zou bakken wellicht niet mogelijk zijn. Na het bakken en na het kleuren en weer bakken, worden de voeten er dan weer aan gezet... Het is een mooi beeld geworden... een very sexy lady... Ik heb gepoogd me in te leven in de heilige... Stel, je bent jong, en je mag op de rug van een grote vis de Schelde overvaren... Hoe voel je je dan ? In eerste instantie waarschijnlijk vol schrik, en naderhand als het goed gaat, dan wordt het leuk, dan ben je aan het surfen, dan ga je iets door de knieën, een brede smile en je hoofd in de wind... Dat heb ik proberen weer te geven, een glimlach en wat door de knieën gebogen, de wind die haar kleren tegen haar lijfje blaast, zodat je Amelberga ziet in haar volle glorie... Misschien niet echt wat je van een heiligenbeeld verwacht, maar misschien iets dichter tegen de werkelijkheid. Ik heb het al gezegd, ik geloof niet in heiligen die heel de dag zitten te bidden, de Zebedeus uithangen... Heiligen zie ik veel meer als flamboyante mensen, die niet oeverloos lopen te bidden, die niet 100% voorspelbaar zijn, maar steeds proberen goed te doen en van het leven binnen dat goede te genieten...
Ik ga stoppen, Veerle is hier, en dan is het -hoe dan ook- niet meer mogelijk om te bloggen...
tot de volgende ?
vrijdag, oktober 28, 2011
verwondering
Als verwondering samenhangt met het kind-zijn, dan heb ik heel veel van een kind behouden... (en ik hoop voor u hetzelfde!)
Misschien staat u er nooit meer bij stil, maar denk je wel eens aan je auto ? Dat is een ding met een ontploffingsmotor... Je giet een ietsepietsie buskruit in dat ding, laat het ontploffen, en hop je wiel draait een halve slag rond... Nu doen we dat niet met buskruit of nitroglycerine, maar met benzine of diesel, maar eigenlijk verandert dat niet veel aan het concept! Je neemt een stof die je kunt laten exploderen, en jaagt met die explosie je wielen rond, en je doet dat op zo'n hoog tempo dat je de ontploffingen niet eens meer hoort als afzonderlijke knallen, maar slechts als een geronk...
Als je dat bedenkt, dan voel je je op slag heel wat minder zeker in dat voortbewegende vehikel !
Kijk, dat heet dan verwondering...
Je staat voor een boom, kijkt de hele stam naar boven tot in de top... Dat is een levend ding, een echte reus ! En dan vraag ik me af, hoe raken de voedingstoffen uit de grond in die boom, hoe wordt dat allemaal tot ginder heel boven gevoerd ? De grootste geleerden hebben daar nog geen antwoord op, dus rest je zelfs geen andere alternatief dan met je verwondering te blijven zitten...
Maar ook in je eigen lijf heb je zoiets, via het bloed worden de onderscheiden voedingstoffen, suikers, vetten, zuurstof en noem maar op vervoert door enkele honderden kilometers bloedvaten en -vaatjes.... En wonder boven wonder, ze leveren overal op de juiste adressen de juiste stoffen af.
En ik sta weer vol verwondering over dat wonder na te denken.
Je kijkt naar de sterren en denkt na over het uitdijende heelal... Over de exoplaneten die ze nu bij bosjes aan het ontdekken zijn, en waar hoogstwaarschijnlijk ook "aardes" bij zitten, waar heel waarschijnlijk ook leven is ontstaan, waar heel misschien zelfs denkende wezens zoals u en ik rondlopen... En je voelt je ontzaglijk klein en verwonder je over het menselijke brein dat dit alles weet te ontdekken, te beredeneren en er wiskundige formules aan vast te binden...
En dan vraag je je af wat die briljante geleerden zouden doen als je ze in de Kalahari-woestijn zoudt neer planten... Of ze in staat zouden zijn om te overleven, zoals de Bosjesmannen daar wonderwel in slagen... En je vraagt je af wie de slimste is...
Verwondering...
Heel mijn leven is gevuld met verwondering...
Verwondering is ook een beetje: niet begrijpen...
Verwondering is ook ontzag...
Verwondering is aanvaarding zonder meer, zonder begrijpen, zonder kennis...
Verwondering is wellicht ook Godsbesef
...invullen van wat je niet begrijpt door een "noodoplossing": God, die alle gaatjes opvult.
Wellicht ligt daar dat universele besef van "God" ?
Is het godsbesef dan verwondering en dus ook een beetje het kind in je behouden?
Ik denk dat het wel degelijk verband houdt.
En vermits we zo veel hebben dat niet te begrijpen is door de doorsnee mens, is het antwoord op heel veel dingen de gaatjesvuller: God...
We binden zelfs een hele wetgeving aan dat vage begrip, als je geen mens bent met de mensen, dan hoor je niet bij het godsvolk. Wellicht bonden we die wetten aan ie God, omdat we het wel wisten hoe het moest, maar dat de dreiging van dat onbegrijpelijke dwingend was. De eeuwige straf weet je wel... En je kon er zo heerlijk dingen inbouwen die de macht van de priesters en de koningen bevestigden boven alles uit...
Er is nog steeds niet zo veel veranderd...
Er zijn nog steeds "onaantastbaren", zelfs nu de wetten geseculariseerd zijn...
We hebben zopas ontdekt dat er zelfs nog soorten bijkomen:
... de bankiers....
djudedju... Er is niets nieuws onder de zon, het heeft alleen een ander kleedje aan.
en wij...
wij verwonderen ons.
tedju !
tot de volgende ?
Misschien staat u er nooit meer bij stil, maar denk je wel eens aan je auto ? Dat is een ding met een ontploffingsmotor... Je giet een ietsepietsie buskruit in dat ding, laat het ontploffen, en hop je wiel draait een halve slag rond... Nu doen we dat niet met buskruit of nitroglycerine, maar met benzine of diesel, maar eigenlijk verandert dat niet veel aan het concept! Je neemt een stof die je kunt laten exploderen, en jaagt met die explosie je wielen rond, en je doet dat op zo'n hoog tempo dat je de ontploffingen niet eens meer hoort als afzonderlijke knallen, maar slechts als een geronk...
Als je dat bedenkt, dan voel je je op slag heel wat minder zeker in dat voortbewegende vehikel !
Kijk, dat heet dan verwondering...
Je staat voor een boom, kijkt de hele stam naar boven tot in de top... Dat is een levend ding, een echte reus ! En dan vraag ik me af, hoe raken de voedingstoffen uit de grond in die boom, hoe wordt dat allemaal tot ginder heel boven gevoerd ? De grootste geleerden hebben daar nog geen antwoord op, dus rest je zelfs geen andere alternatief dan met je verwondering te blijven zitten...
Maar ook in je eigen lijf heb je zoiets, via het bloed worden de onderscheiden voedingstoffen, suikers, vetten, zuurstof en noem maar op vervoert door enkele honderden kilometers bloedvaten en -vaatjes.... En wonder boven wonder, ze leveren overal op de juiste adressen de juiste stoffen af.
En ik sta weer vol verwondering over dat wonder na te denken.
Je kijkt naar de sterren en denkt na over het uitdijende heelal... Over de exoplaneten die ze nu bij bosjes aan het ontdekken zijn, en waar hoogstwaarschijnlijk ook "aardes" bij zitten, waar heel waarschijnlijk ook leven is ontstaan, waar heel misschien zelfs denkende wezens zoals u en ik rondlopen... En je voelt je ontzaglijk klein en verwonder je over het menselijke brein dat dit alles weet te ontdekken, te beredeneren en er wiskundige formules aan vast te binden...
En dan vraag je je af wat die briljante geleerden zouden doen als je ze in de Kalahari-woestijn zoudt neer planten... Of ze in staat zouden zijn om te overleven, zoals de Bosjesmannen daar wonderwel in slagen... En je vraagt je af wie de slimste is...
Verwondering...
Heel mijn leven is gevuld met verwondering...
Verwondering is ook een beetje: niet begrijpen...
Verwondering is ook ontzag...
Verwondering is aanvaarding zonder meer, zonder begrijpen, zonder kennis...
Verwondering is wellicht ook Godsbesef
...invullen van wat je niet begrijpt door een "noodoplossing": God, die alle gaatjes opvult.
Wellicht ligt daar dat universele besef van "God" ?
Is het godsbesef dan verwondering en dus ook een beetje het kind in je behouden?
Ik denk dat het wel degelijk verband houdt.
En vermits we zo veel hebben dat niet te begrijpen is door de doorsnee mens, is het antwoord op heel veel dingen de gaatjesvuller: God...
We binden zelfs een hele wetgeving aan dat vage begrip, als je geen mens bent met de mensen, dan hoor je niet bij het godsvolk. Wellicht bonden we die wetten aan ie God, omdat we het wel wisten hoe het moest, maar dat de dreiging van dat onbegrijpelijke dwingend was. De eeuwige straf weet je wel... En je kon er zo heerlijk dingen inbouwen die de macht van de priesters en de koningen bevestigden boven alles uit...
Er is nog steeds niet zo veel veranderd...
Er zijn nog steeds "onaantastbaren", zelfs nu de wetten geseculariseerd zijn...
We hebben zopas ontdekt dat er zelfs nog soorten bijkomen:
... de bankiers....
djudedju... Er is niets nieuws onder de zon, het heeft alleen een ander kleedje aan.
en wij...
wij verwonderen ons.
tedju !
tot de volgende ?
donderdag, oktober 27, 2011
Kerkhofblommen
We zijn vandaag naar Dadizele gereden, naar Floralux, onder meer om bloemen voor het kerkhof... Natuurlijk kun je hier ook bloemen kopen, maar dan mis je de uitstap...
Ach, veel hadden we niet nodig, en toen we al heel vroeg klaar waren met de inkopen, besloten we maar naar huis te rijden, en zelf kokeneten te spelen, en niet naar een restaurantje te gaan... Anders moesten we nog een uurtje zoek brengen, met rondslenteren in het kleine stadje (gemeente?)...
Dus waren om iets na twaalven thuis...
Heb ik ondertussen spaghetti binnen en zit al weer te bloggen...
Heel de winkel stond in het teken van Allerheiligen... en Kerstmis !
Een beetje vroeg als je het mij vraagt, maar je vraagt me niks.
Hoewel ik helemaal niet hou van de glitter en glimmer van het moderne kerst-beleven, heb ik eens een korte wandeling gemaakt door dat gedeelte van de winkel... Feestelijk, dat wel, maar helemaal niet Kerstmis... Je moest zelfs al zoeken om nog het ouderwetse stalletje te vinden met de lieftallige beeldjes er in... Nee, nu is Kerstmis helemaal glitter en glamour... Feesten lijk de beesten zoals ze nu zingen.
En ik kan het niet helpen, dan heb ik wat heimwee naar vroeger... Naar het kerstfeest aan de feesttafel gevolgd door de nachtmis, met zijn allen, verenigd in de sfeer én de geest van het feest. Ja, het was ook al een feest, met sparrenboom en glinsterende ballen en flikkerende kaarsjes (en één keer een brandende kerststal...) , maar we stonden toch nog eens stil bij Kerst...
Nu is het gewoon een feest in de lange resem van Nieuwjaar tot...Oudejaar, waarbij er weinig maanden zijn zonder een of andere reden om te FEEESTEN !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
En het lijkt wel of de mens van vandaag die feesten hoog nodig heeft... Bij de meeste mensen is de dag heel simpel en heel gelijklopend: opstaan, koffie, wassen, naar het werk, taak verrichten zonder arbeidsvreugde maar voor de centen, terug naar huis, avondeten, TV kijken, slapen gaan... Opstaan, koffie, wass.... Oeverloos leven in een lange sleur, slechts onderbroken door een weekend, die alleen maar goed is, als er kan uit de band gesprongen worden... Als er feesten zijn, etentjes, weg, weg van thuis, weg van het gewone... Weg met de knusse gezelligheid thuis, want daar is alleen maar een TV die het leven dicteert en die alleen maar vervelende stokoude films presenteert of de 97.847° uitzending van de grote Cross Van Bommelskonten.... (En weer met dezelfde winnaar, en de zelfde renners in de sprint naar het einde...) Zelfs de renners vallen in de val van de herhaling...
Gewoon eens bij elkaar zitten, bezig zijn met een of ander, zoals het was, héél lang gelden, voor de de komst van het saaie bakje... (Nu is het niet eens meer een bak, het is plat en groot geworden, bijna muurvullend in sommige huizen, om duidelijk te maken wie daar regeert....)
En dan komen we naar huis, met een klein potje (aan een columbarium is niet veel plaats om iets te zetten)... in kunstbloemen, zodat ze een hele winter lang wat kleur brengen bij de dood... In de zomer staat er nu en dan een vers plantje, tot de kerkhofkonijnen het hebben ontdekt en het gebruiken als exotisch snoepje)
Ik erger me ieder jaar weer, meer en meer aan dat kerkhofgebeuren... Het lijkt me steeds meer een obligaat gedoe. Je ziet er mensen die lachend en babbelend wandelen tot aan een of ander graf, dan eventjes het gezicht in een trieste plooi zetten, een momentje stilstaan, sommigen nog met een al even obligaat kruisje, en dan weer weg. Oef, dat is ook weeral voorbij. Oef onze plicht is weeral vervuld...
Ik heb mijn kerkhof, met al mijn bekenden, vrienden, familieleden en mijn zoon, hier bij me... In mijn hart. Niet op het witberijmde kerkhof, maar in mijn gedachten, in mijn leven... Hoeveel dingen zijn er niet waarbij je weer denkt aan die of die... Kleine dingen die je plots weer een tikkeltje verdriet bezorgen, maar ook milde en goede herinneringen...
Kerkhofblommen... een zee van witte en gele chrysanten die de graven bijna verbergen, blommen over leed... een mantel op het verdriet, zodat verdriet dat saaie leven toch maar niet nog saaier zou maken...
djudedju
tot de volgende ?
Ach, veel hadden we niet nodig, en toen we al heel vroeg klaar waren met de inkopen, besloten we maar naar huis te rijden, en zelf kokeneten te spelen, en niet naar een restaurantje te gaan... Anders moesten we nog een uurtje zoek brengen, met rondslenteren in het kleine stadje (gemeente?)...
Dus waren om iets na twaalven thuis...
Heb ik ondertussen spaghetti binnen en zit al weer te bloggen...
Heel de winkel stond in het teken van Allerheiligen... en Kerstmis !
Een beetje vroeg als je het mij vraagt, maar je vraagt me niks.
Hoewel ik helemaal niet hou van de glitter en glimmer van het moderne kerst-beleven, heb ik eens een korte wandeling gemaakt door dat gedeelte van de winkel... Feestelijk, dat wel, maar helemaal niet Kerstmis... Je moest zelfs al zoeken om nog het ouderwetse stalletje te vinden met de lieftallige beeldjes er in... Nee, nu is Kerstmis helemaal glitter en glamour... Feesten lijk de beesten zoals ze nu zingen.
En ik kan het niet helpen, dan heb ik wat heimwee naar vroeger... Naar het kerstfeest aan de feesttafel gevolgd door de nachtmis, met zijn allen, verenigd in de sfeer én de geest van het feest. Ja, het was ook al een feest, met sparrenboom en glinsterende ballen en flikkerende kaarsjes (en één keer een brandende kerststal...) , maar we stonden toch nog eens stil bij Kerst...
Nu is het gewoon een feest in de lange resem van Nieuwjaar tot...Oudejaar, waarbij er weinig maanden zijn zonder een of andere reden om te FEEESTEN !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
En het lijkt wel of de mens van vandaag die feesten hoog nodig heeft... Bij de meeste mensen is de dag heel simpel en heel gelijklopend: opstaan, koffie, wassen, naar het werk, taak verrichten zonder arbeidsvreugde maar voor de centen, terug naar huis, avondeten, TV kijken, slapen gaan... Opstaan, koffie, wass.... Oeverloos leven in een lange sleur, slechts onderbroken door een weekend, die alleen maar goed is, als er kan uit de band gesprongen worden... Als er feesten zijn, etentjes, weg, weg van thuis, weg van het gewone... Weg met de knusse gezelligheid thuis, want daar is alleen maar een TV die het leven dicteert en die alleen maar vervelende stokoude films presenteert of de 97.847° uitzending van de grote Cross Van Bommelskonten.... (En weer met dezelfde winnaar, en de zelfde renners in de sprint naar het einde...) Zelfs de renners vallen in de val van de herhaling...
Gewoon eens bij elkaar zitten, bezig zijn met een of ander, zoals het was, héél lang gelden, voor de de komst van het saaie bakje... (Nu is het niet eens meer een bak, het is plat en groot geworden, bijna muurvullend in sommige huizen, om duidelijk te maken wie daar regeert....)
En dan komen we naar huis, met een klein potje (aan een columbarium is niet veel plaats om iets te zetten)... in kunstbloemen, zodat ze een hele winter lang wat kleur brengen bij de dood... In de zomer staat er nu en dan een vers plantje, tot de kerkhofkonijnen het hebben ontdekt en het gebruiken als exotisch snoepje)
Ik erger me ieder jaar weer, meer en meer aan dat kerkhofgebeuren... Het lijkt me steeds meer een obligaat gedoe. Je ziet er mensen die lachend en babbelend wandelen tot aan een of ander graf, dan eventjes het gezicht in een trieste plooi zetten, een momentje stilstaan, sommigen nog met een al even obligaat kruisje, en dan weer weg. Oef, dat is ook weeral voorbij. Oef onze plicht is weeral vervuld...
Ik heb mijn kerkhof, met al mijn bekenden, vrienden, familieleden en mijn zoon, hier bij me... In mijn hart. Niet op het witberijmde kerkhof, maar in mijn gedachten, in mijn leven... Hoeveel dingen zijn er niet waarbij je weer denkt aan die of die... Kleine dingen die je plots weer een tikkeltje verdriet bezorgen, maar ook milde en goede herinneringen...
Kerkhofblommen... een zee van witte en gele chrysanten die de graven bijna verbergen, blommen over leed... een mantel op het verdriet, zodat verdriet dat saaie leven toch maar niet nog saaier zou maken...
djudedju
tot de volgende ?
woensdag, oktober 26, 2011
Japanse duizendknoop
Fallopia Japonica
Het zal je maar overkomen...
Een Brits echtpaar heeft een pracht van een woning, met een waarde van 365.000 eurootjes.... En dan komt een plantje, een mooi plantje, met lieflijke witte bloempjes, van op een braakliggend terrein, je huis in gekropen, en plots is je woning nog alleen goed voor de sloop....
De bloempjes bloeien nu zelfs al binnen in de living...
De plant is een van de meest invasieve en destructieve planten die hier ooit ingevoerd werden als sierplant... Steek een stukje stengel ban zo'n 10 cm voor 6.5 cm in de grond, verzorg het en je hebt een nieuwe plant, die binnen de kortste keren quasi onuitroeibaar is...
Het zijn geen kleine plantjes, de stengel kan tot drie meter hoog worden.
Ik weet er hier, niet eens zo ver af, staan, in de Horebeekse hoek.
Wellicht is Horebeke en zijn bestuur niet op de hoogte van het karakter van dit plantje, dat vlak bij het gemeentelijke afvalpark huist... Ik weet het plantje daar al jaar en dag staan, en het lijkt niet erg aan zin voor uitbreiding te leiden, maar wellicht komt dat door toevallige omstandigheden. Als de plant door beton en al heen weet te groeien, dan kan het wellicht plots een "groeischeut" krijgen, en gaan woekeren.
Als we onze natuur eens goed gaan bekijken, dan zien we dat heel wat van die "ingevoerde" planten en dieren onze eigen natuur bedreigen. Ik schreef al eerder een blog over de blauwbandgrondel, een klein visje die heel wat schade veroorzaakt aan ons eigen vissenbestand.
Maar het ergst schijnen de woekerplanten te zijn die onze meren, rivieren en beekjes overwoekeren.
Dergelijke plantjes zijn hier ooit ingevoerd om de eigenaars van vrolijke visvijvertjes in de tuin te pleizieren met goed groeiende plantjes... Toen die plantjes te goed bleken te groeien, gooiden de olijke vijverbezitters de overschot in het beekje naast de deur... en Bingo !
Ik denk, hoop, verwacht, dat die planten en dieren ooit wel een "normale" plaats in het geheel zullen krijgen, maar voorlopig verdrukken ze de inheemse natuur. In sommige gevallen zullen ze soorten uitroeien en volledig vervangen, in andere gevallen zullen ze tot een min of meer normale plaats binnen het geheel komen.
Bij die waterplanten zijn er soorten die momenteel hele biotopen versmachten ! Op het plantje na is het water zo goed als dood. In de winter sterft het boven-water-gedeelte veelal af, zakt naar de bodem en vormt daar een dikke slibmassa die ook de bodem verstikt.
Met andere woorden, sommige planten en dieren kun je beter niet laten doen, ze zijn té invasief !
De ouderen onder ons zullen zich wellicht nog de komst van de coloradokever herinneren, toen die nieuwe kever heel onze aardappelkweek kwam bedreigen... We hebben toen ook drastisch moeten optreden om dat beestje onder controle te krijgen.
Kortom, je kunt beter geen mooi plantje van je vakantie mee brengen naar huis... Je weet maar nooit.
Het lijkt me dat we dit moeten overlaten aan diensten die eerst de zaak onderzoeken, en de invloed van de inbreng kunnen inschatten. De ervaring moet ons toch stilaan iets bij leren, of nog steeds niet ?
Natuurlijk komen er ook heel wat dieren en planten binnen op oncontroleerbare manieren.
iemand die langs een internationale spoorweg woont, kan dat heel goed zien ! Langs veel van die spoorwegen zien we vreemde planten, die het soms uithouden, soms na een korte tijd weer verdwijnen. Diezelfde spoorwegen en vooral de scheepvaart brengt veel "beestjes" mee, en zo krijgen we soms nieuwe spinnensoorten en kevers hier te lande.
Maar er zijn ook "ongelukjes" te melden. In serres voerde men indertijd een soort lieveheersbeestjes in, om aan bestrijding te doen zonder gifstoffen, maar toen enkele van die beestjes ontsnapten, bedreigen ze onze eigen soorten lieveheersbeestjes...
Eigenlijk moet dit soort ongelukjes en incidenten ons alert maken !
Mogen we echt wel knoeien aan de genen van plant en dier ?
Of krijgen we vroeg of laat te maken met rampen ?
Ik vrees het ergste...
Bovendien is het zo, dat die "gewijzigde" planten of dieren dan niet meer zo maar de plant of het dier zijn, maar het bezit (via patenten) van een bepaalde groep. Je moet maar eens googlen naar Monsanto, om te lezen wat voor gevaren daar weer in schuilen !
Banken zijn nog lieve broertjes vergeleken met die industrie-soort...
Oh ja, wil je de Japanse duizendknoop zien, dan kun je dat op wikipedia, en daar zie je niet alleen de foto's, maar ook kun je lezen hoe het woekert ...
nl.wikipedia.org / wiki / Japanse _ duizendknoop
tot de volgende ?
Het zal je maar overkomen...
Een Brits echtpaar heeft een pracht van een woning, met een waarde van 365.000 eurootjes.... En dan komt een plantje, een mooi plantje, met lieflijke witte bloempjes, van op een braakliggend terrein, je huis in gekropen, en plots is je woning nog alleen goed voor de sloop....
De bloempjes bloeien nu zelfs al binnen in de living...
De plant is een van de meest invasieve en destructieve planten die hier ooit ingevoerd werden als sierplant... Steek een stukje stengel ban zo'n 10 cm voor 6.5 cm in de grond, verzorg het en je hebt een nieuwe plant, die binnen de kortste keren quasi onuitroeibaar is...
Het zijn geen kleine plantjes, de stengel kan tot drie meter hoog worden.
Ik weet er hier, niet eens zo ver af, staan, in de Horebeekse hoek.
Wellicht is Horebeke en zijn bestuur niet op de hoogte van het karakter van dit plantje, dat vlak bij het gemeentelijke afvalpark huist... Ik weet het plantje daar al jaar en dag staan, en het lijkt niet erg aan zin voor uitbreiding te leiden, maar wellicht komt dat door toevallige omstandigheden. Als de plant door beton en al heen weet te groeien, dan kan het wellicht plots een "groeischeut" krijgen, en gaan woekeren.
Als we onze natuur eens goed gaan bekijken, dan zien we dat heel wat van die "ingevoerde" planten en dieren onze eigen natuur bedreigen. Ik schreef al eerder een blog over de blauwbandgrondel, een klein visje die heel wat schade veroorzaakt aan ons eigen vissenbestand.
Maar het ergst schijnen de woekerplanten te zijn die onze meren, rivieren en beekjes overwoekeren.
Dergelijke plantjes zijn hier ooit ingevoerd om de eigenaars van vrolijke visvijvertjes in de tuin te pleizieren met goed groeiende plantjes... Toen die plantjes te goed bleken te groeien, gooiden de olijke vijverbezitters de overschot in het beekje naast de deur... en Bingo !
Ik denk, hoop, verwacht, dat die planten en dieren ooit wel een "normale" plaats in het geheel zullen krijgen, maar voorlopig verdrukken ze de inheemse natuur. In sommige gevallen zullen ze soorten uitroeien en volledig vervangen, in andere gevallen zullen ze tot een min of meer normale plaats binnen het geheel komen.
Bij die waterplanten zijn er soorten die momenteel hele biotopen versmachten ! Op het plantje na is het water zo goed als dood. In de winter sterft het boven-water-gedeelte veelal af, zakt naar de bodem en vormt daar een dikke slibmassa die ook de bodem verstikt.
Met andere woorden, sommige planten en dieren kun je beter niet laten doen, ze zijn té invasief !
De ouderen onder ons zullen zich wellicht nog de komst van de coloradokever herinneren, toen die nieuwe kever heel onze aardappelkweek kwam bedreigen... We hebben toen ook drastisch moeten optreden om dat beestje onder controle te krijgen.
Kortom, je kunt beter geen mooi plantje van je vakantie mee brengen naar huis... Je weet maar nooit.
Het lijkt me dat we dit moeten overlaten aan diensten die eerst de zaak onderzoeken, en de invloed van de inbreng kunnen inschatten. De ervaring moet ons toch stilaan iets bij leren, of nog steeds niet ?
Natuurlijk komen er ook heel wat dieren en planten binnen op oncontroleerbare manieren.
iemand die langs een internationale spoorweg woont, kan dat heel goed zien ! Langs veel van die spoorwegen zien we vreemde planten, die het soms uithouden, soms na een korte tijd weer verdwijnen. Diezelfde spoorwegen en vooral de scheepvaart brengt veel "beestjes" mee, en zo krijgen we soms nieuwe spinnensoorten en kevers hier te lande.
Maar er zijn ook "ongelukjes" te melden. In serres voerde men indertijd een soort lieveheersbeestjes in, om aan bestrijding te doen zonder gifstoffen, maar toen enkele van die beestjes ontsnapten, bedreigen ze onze eigen soorten lieveheersbeestjes...
Eigenlijk moet dit soort ongelukjes en incidenten ons alert maken !
Mogen we echt wel knoeien aan de genen van plant en dier ?
Of krijgen we vroeg of laat te maken met rampen ?
Ik vrees het ergste...
Bovendien is het zo, dat die "gewijzigde" planten of dieren dan niet meer zo maar de plant of het dier zijn, maar het bezit (via patenten) van een bepaalde groep. Je moet maar eens googlen naar Monsanto, om te lezen wat voor gevaren daar weer in schuilen !
Banken zijn nog lieve broertjes vergeleken met die industrie-soort...
Oh ja, wil je de Japanse duizendknoop zien, dan kun je dat op wikipedia, en daar zie je niet alleen de foto's, maar ook kun je lezen hoe het woekert ...
nl.wikipedia.org / wiki / Japanse _ duizendknoop
tot de volgende ?
dinsdag, oktober 25, 2011
Kanker
Gisteren op de vergadering van Ziekenzorg, een uitleg over: "Hoe omgaan met kanker"
Het was interessant, maar eigenlijk veel te kort en er kwam te weinig respons uit de groep. Het is dus niet alleen bij het vaststellen van kanker dat men stilvalt, er over praten zonder directe verbinding lijkt al moeilijk.
Het is natuurlijk een verschrikkelijke ziekte, en ook al zijn er al heel wat gevallen te redden, het is en blijft een naam die doet doemdenken, en het lijkt altijd met pijn en smart gepaard te gaan.
Ik denk dat dit uiteindelijk de grootste reden is van de schrik. Ik geloof niet zo erg dat het de schrik voor de dood is, dan wel de schrik voor het afzien, de pijn, het verlies van zelfredzaamheid...
Natuurlijk is er ook steeds de dood als dreiging, en niemand is op die manier verlangend naar de dood. Als men opteert voor zelfdoding of voor euthanasie, dan is dat net een vlucht voor de pijn, voor het verlies aan zelfredzaamheid, voor de smart en het leed... Maar uiteindelijk toont dit weer op een bepaalde manier aan dat het bij kanker veeleer de schrik is voor de pijn enzovoort, die de grote boeman is en blijft.
Er komt meer bij kijken, het woord alleen al is zo beladen, dat niemand er graag over spreekt. En het weegt zo zwaar op de patiënt, maar ook op zijn onmiddellijke omgeving, dat het voor een buitenstaander niet makkelijk is om op bezoek te gaan, laat staan er een babbel mee te doen.
Je weet immers niet hoe de patiënt en zijn omgeving zal reageren, noch hoe je ze moet "aanpakken". Sommigen willen /kunnen er niet over praten, en willen over alles babbelen zo lang het niet over de ziekte gaat. Anderen gebruiken de bezoeker gewoon om eens hun verhaal te vertellen, ze verwachten zelfs geen wederwoord, ze willen gewoon het eens van zich af klappen... Nog anderen spreken er wel over, maar op zo'n afstandelijke manier dat het lijkt dat ze over een ander dan over zichzelf bezig zijn, en zo kun je wel verder gaan, want iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Bovendien is dat DE ziekte die ook de omgeving aantast. Niet dat het besmettelijk is, of dat het erfelijk is, maar het weegt zo erg op de nabije mensen, dat zij uiteindelijk net zo goed als de patiënt afzien, misschien niet lichamelijk, maar dan wel geestelijk, de druk de stress is reuzegroot, en ook daar vind je weer mensen die er eens willen over praten, of het onderwerp net doodzwijgen, mensen die zich sterk tonen of mensen die echt sterk zijn...
Het lijkt wel of het de ziekte der ziekten is.
Het nec plus ultra van de verschrikkingen.
Het lijkt ook dat het een "moderne" ziekte is. Vroeger hoorde je daar niet zo van. Dat kan natuurlijk diverse redenen hebben: de mensen leven langer, hebben dus meer kans op het ontwikkelen van kanker, en we komen steeds meer en meer in aanraking met chemische stoffen, stralingen en noem maar op. Zit bv niet te dicht bij je TV, want daar schijnen dus ook al stralingen uit te komen en zo heb je heel wat toestellen in huis...onder meer de PC waar ik nu zit op te werken...
Bovendien herkent men nu de ziekte beter. Vroeger zullen er wellicht heel wat mensen aan kanker gestorven zijn, die nooit als dusdanig zijn erkend geweest. Het was een longaandoening, of het vuur in de buik of... noem maar op... Allemaal ziekten die kunnen of liever konden verward worden met kanker.
De wetenschap vordert steeds meer, en steeds meer kankers zijn behandelbaar, en zelfs grotendeels te voorkomen... Dus wellicht komt de tijd dat kanker niet meer de boeman zal zijn...maar dan zal er wellicht weer iets nieuws komen, iets wat we nu niet eens herkennen, misschien zelfs soms verwarren met...kanker ?
Ik geloof niet dat de wereld ooit ziekte- en pijnvrij zal zijn...
Je moet alleen maar "het leven" bekijken, zien hoe ingewikkeld dat in elkaar zit, om te beseffen dat er niet veel nodig is om een storing, een disfunctie te veroorzaken... Alles moet zo netjes en zuiver op elkaar ingesteld zijn, dat het haast niet anders kan dat er wel eens iets moet haperen...
Kanker is daar op zich een heel goed voorbeeld van. Er moet maar een ietsepietsie van een cel verstoord zijn, om verkeerde cellen te produceren... Als dit gebeurt, en het kan zich op die manier verder reproduceren, dan heb je kanker... dus eigenlijk alleen maar een heel klein storinkje in dat heel kleine celletje en 't is van datte...
Zo gezien lijkt het bijna het winnen van het grote lot, als je het niet krijgt. Iedereen krijgt het dan ook, maar gelukkig niet altijd op een manier waarbij die misvormde cel zich verder voortplant en begint te woekeren... Meestal vergaat dat defecte celletje zonder erg aan te richten...
En je kunt er niet echt iets aan doen, je weet het niet eens, je voelt het niet eens...en meestal is het eigenlijk al gevorderd voor je iets gewaarwordt... Gelukkig wordt het "te laat" door de wetenschap steeds verder opgeschoven.
Er is dus hoop...
tot er dan weer een grote onbekende opstaat...
tot de volgende ?
Oh ja, het is ook een dure ziekte ! Vergeet niet om contact op te nemen met de maatschappelijke dienst van je mutualiteit, die je kunnen helpen om alles waar je recht op hebt, ook daadwerkelijk te bekomen... Want in ons klotelandje gaat het bekomen van hulp niet vanzelf... Wie het niet vraagt krijgt niets, en je weet van de meeste van die dingen niet eens van het bestaan af !!!!
Het was interessant, maar eigenlijk veel te kort en er kwam te weinig respons uit de groep. Het is dus niet alleen bij het vaststellen van kanker dat men stilvalt, er over praten zonder directe verbinding lijkt al moeilijk.
Het is natuurlijk een verschrikkelijke ziekte, en ook al zijn er al heel wat gevallen te redden, het is en blijft een naam die doet doemdenken, en het lijkt altijd met pijn en smart gepaard te gaan.
Ik denk dat dit uiteindelijk de grootste reden is van de schrik. Ik geloof niet zo erg dat het de schrik voor de dood is, dan wel de schrik voor het afzien, de pijn, het verlies van zelfredzaamheid...
Natuurlijk is er ook steeds de dood als dreiging, en niemand is op die manier verlangend naar de dood. Als men opteert voor zelfdoding of voor euthanasie, dan is dat net een vlucht voor de pijn, voor het verlies aan zelfredzaamheid, voor de smart en het leed... Maar uiteindelijk toont dit weer op een bepaalde manier aan dat het bij kanker veeleer de schrik is voor de pijn enzovoort, die de grote boeman is en blijft.
Er komt meer bij kijken, het woord alleen al is zo beladen, dat niemand er graag over spreekt. En het weegt zo zwaar op de patiënt, maar ook op zijn onmiddellijke omgeving, dat het voor een buitenstaander niet makkelijk is om op bezoek te gaan, laat staan er een babbel mee te doen.
Je weet immers niet hoe de patiënt en zijn omgeving zal reageren, noch hoe je ze moet "aanpakken". Sommigen willen /kunnen er niet over praten, en willen over alles babbelen zo lang het niet over de ziekte gaat. Anderen gebruiken de bezoeker gewoon om eens hun verhaal te vertellen, ze verwachten zelfs geen wederwoord, ze willen gewoon het eens van zich af klappen... Nog anderen spreken er wel over, maar op zo'n afstandelijke manier dat het lijkt dat ze over een ander dan over zichzelf bezig zijn, en zo kun je wel verder gaan, want iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Bovendien is dat DE ziekte die ook de omgeving aantast. Niet dat het besmettelijk is, of dat het erfelijk is, maar het weegt zo erg op de nabije mensen, dat zij uiteindelijk net zo goed als de patiënt afzien, misschien niet lichamelijk, maar dan wel geestelijk, de druk de stress is reuzegroot, en ook daar vind je weer mensen die er eens willen over praten, of het onderwerp net doodzwijgen, mensen die zich sterk tonen of mensen die echt sterk zijn...
Het lijkt wel of het de ziekte der ziekten is.
Het nec plus ultra van de verschrikkingen.
Het lijkt ook dat het een "moderne" ziekte is. Vroeger hoorde je daar niet zo van. Dat kan natuurlijk diverse redenen hebben: de mensen leven langer, hebben dus meer kans op het ontwikkelen van kanker, en we komen steeds meer en meer in aanraking met chemische stoffen, stralingen en noem maar op. Zit bv niet te dicht bij je TV, want daar schijnen dus ook al stralingen uit te komen en zo heb je heel wat toestellen in huis...onder meer de PC waar ik nu zit op te werken...
Bovendien herkent men nu de ziekte beter. Vroeger zullen er wellicht heel wat mensen aan kanker gestorven zijn, die nooit als dusdanig zijn erkend geweest. Het was een longaandoening, of het vuur in de buik of... noem maar op... Allemaal ziekten die kunnen of liever konden verward worden met kanker.
De wetenschap vordert steeds meer, en steeds meer kankers zijn behandelbaar, en zelfs grotendeels te voorkomen... Dus wellicht komt de tijd dat kanker niet meer de boeman zal zijn...maar dan zal er wellicht weer iets nieuws komen, iets wat we nu niet eens herkennen, misschien zelfs soms verwarren met...kanker ?
Ik geloof niet dat de wereld ooit ziekte- en pijnvrij zal zijn...
Je moet alleen maar "het leven" bekijken, zien hoe ingewikkeld dat in elkaar zit, om te beseffen dat er niet veel nodig is om een storing, een disfunctie te veroorzaken... Alles moet zo netjes en zuiver op elkaar ingesteld zijn, dat het haast niet anders kan dat er wel eens iets moet haperen...
Kanker is daar op zich een heel goed voorbeeld van. Er moet maar een ietsepietsie van een cel verstoord zijn, om verkeerde cellen te produceren... Als dit gebeurt, en het kan zich op die manier verder reproduceren, dan heb je kanker... dus eigenlijk alleen maar een heel klein storinkje in dat heel kleine celletje en 't is van datte...
Zo gezien lijkt het bijna het winnen van het grote lot, als je het niet krijgt. Iedereen krijgt het dan ook, maar gelukkig niet altijd op een manier waarbij die misvormde cel zich verder voortplant en begint te woekeren... Meestal vergaat dat defecte celletje zonder erg aan te richten...
En je kunt er niet echt iets aan doen, je weet het niet eens, je voelt het niet eens...en meestal is het eigenlijk al gevorderd voor je iets gewaarwordt... Gelukkig wordt het "te laat" door de wetenschap steeds verder opgeschoven.
Er is dus hoop...
tot er dan weer een grote onbekende opstaat...
tot de volgende ?
Oh ja, het is ook een dure ziekte ! Vergeet niet om contact op te nemen met de maatschappelijke dienst van je mutualiteit, die je kunnen helpen om alles waar je recht op hebt, ook daadwerkelijk te bekomen... Want in ons klotelandje gaat het bekomen van hulp niet vanzelf... Wie het niet vraagt krijgt niets, en je weet van de meeste van die dingen niet eens van het bestaan af !!!!
maandag, oktober 24, 2011
Eurocrisis ?
De euro staat te schudden en te beven... Niet alleen Griekenland, maar ook nog enkele andere landen in de eurozone hebben eigenlijk een te grote schuldenlast, en drukken zwaar op de Euro.
Ik ga niet oordelen over de redenen van die staatsschulden, we leven in een land waar iedereen heel goed weet hoe staatsschulden worden opgebouwd, en vooral hoe ze weer worden afgebouwd. De formule is simpel, je geeft cadeaus's aan de bedrijven (met heel goede bedoelingen: werk in het land houden, tewerkstelling bevorderen). Als die cadeau's en vrijstellingen dan te zwaar gaan wegen, en de staatsschuld neem toe, dan bouw je de sociale verworvenheden van de kleine man af.
Zolang Europa niet werkelijk één Europa wordt, en ieder land nog zelf kokeneten speelt met de staatsschuld, zullen wij dergelijke debacles meemaken. Dat is logisch, omdat je binnen Europa dan een innerlijke concurrentie opbouwt en je dus eigenlijk de poten vanonder je eigen stoel wegzaagt.
Maar het ergste is dat wij momenteel in een steeds rechtsere maatschappij leven, waarbij dan steevast de oplossing wordt gevonden in het leegmelken van de kleine man.
Dat er in Griekenland stakingen, betogingen zijn die steeds meer de allures krijgen van een revolutie is geen wonder !
Als je de hele werkende klasse en de groep gepensioneerden op water en brood gaat zetten, dan is het logisch dat je een opstand krijgt. U en ik zouden hetzelfde reageren !
Bovendien leg je door die verarming zelfs een stuk van handel stil. Als je eigen volk geen koopkracht meer heeft, dan kan het ook niet meer kopen. Als je kijkt naar programma's over de Griekse situatie, zie je dan ook dat de ruilhandel weer hand over hand toeneemt in Griekenland. Maar dat is een systeem waar de staat niets aan heeft, en die helemaal geen positieve inbreng heeft bij het herstel.
Mij lijkt dat men in eerste instantie moet zorgen voor een evenwicht, niet voor een drastische inlevering. Een evenwicht, waarbij de koopkracht behouden blijft, maar waarbij je alle onkosten drukt. Makkelijk is dat niet. We hebben in onze maatschappij legio diensten, en diensten zijn een bizarre koopwaar... Als je als cafébaas een ober in dienst neemt, dan moet je of méér verkopen, of méér aanrekenen aan de klanten, om die dienst te betalen. Ik weet niet of het nu nog steeds zo is, maar in Groot Brittannië betaal je meer voor een pint bier als je hem aan je tafeltje laat brengen, dan als je hem zelf gaat halen aan de toog. Dienst moet betaald worden, ook al blijft die pint gewoon een pint.
Met andere woorden, op een bepaalde manier bekeken, is een dienst een soort koopwaar, maar de opbrengst is niet echt tastbaar, en je kunt het niet verder verkopen. Het is een economisch gegeven, maar ontastbaar.
Het is dan ook logisch dat bij een ineenstortende economie de diensten het eerste zijn die wegvallen, en anderzijds een overschot op de arbeidsmarkt veroorzaken. Dat wil ook zeggen dat er veel te veel mensen staan te drummen om je een dienst te kunnen bewijzen, maar dat daardoor de waarde van die dienst ook veel beterkoop wordt. De diensten zijn wellicht het eerste stukje economie dat devalueert.
Maar diensten zijn ook veelal een stuk van de sociale verworvenheid !
Vroeger konden alleen rijken zich een knecht permitteren, nu roepen we allemaal: "Ober !!"...
Maar zelfs al zou dit het enige stuk ineenstorting zijn, dan nog zou dat een ernstige werkloosheid met zich brengen. Werklozen kun je niet in de kou zetten. Doe je het wel, dan krijg je schooiers en misdadigers als gevolg. Die mensen hebben immers geen andere oplossing. Of je geeft hen een basisinkomen, of je krijgt miserie. In sommige landen is de werkloosheid in tijd beperkt, maar dat is slechts een begoocheling, in werkelijkheid verschuif je hen van de ene kas naar de andere, je geeft geen werkloosheidsvergoeding meer, maar geeft hen geld uit een andere kas...
In Griekenland draait men echter de inkomens zowat voor iedereen drastisch terug. Men zet niemand zonder, maar maakt ze allemaal een heel stuk armer. De bedoeling is dat men op die manier ook de geproduceerde producten goedkoper maakt, en dat men op die manier de handel bevordert. De keerzijde is echter dat we steeds meer in een wereldeconomie leven, en dat heel wat goederen uit het buitenland komen, waar men niet goedkoper produceert, en dus zijn die goederen strontduur ! Als je niet genoeg afneemt van die andere landen, dreigen zij de grens voor jou (de Griekse in dit geval) producten te sluiten... en weg voordeel... (Voordeel ????)
Als ik steeds meer en meer tekens zie dat men die verarming en die afbouw van de sociale verworvenheden gaat veralgemenen, dan huiver ik... Want dan komen we meer en meer terug in een situatie waarbij de kleintjes nog kleiner worden, en waar de groten nog groter, nog machtiger, nog dictatorialer worden, de dictatuur van het kapitalisme...
Het lijkt wel of we terug gaan naar af...terug naar de negentiende eeuw: "Hou jij ze maar braaf, ik hou ze wel arm!"
Arme gezinnen, met veel kinderen om de kans te behouden dat er althans eentje overleeft die voor je kan zorgen op je oude dag...
Zie ik het te zwart in ? Vraag het eens aan de Grieken !!!
tot de volgende ?
Ik ga niet oordelen over de redenen van die staatsschulden, we leven in een land waar iedereen heel goed weet hoe staatsschulden worden opgebouwd, en vooral hoe ze weer worden afgebouwd. De formule is simpel, je geeft cadeaus's aan de bedrijven (met heel goede bedoelingen: werk in het land houden, tewerkstelling bevorderen). Als die cadeau's en vrijstellingen dan te zwaar gaan wegen, en de staatsschuld neem toe, dan bouw je de sociale verworvenheden van de kleine man af.
Zolang Europa niet werkelijk één Europa wordt, en ieder land nog zelf kokeneten speelt met de staatsschuld, zullen wij dergelijke debacles meemaken. Dat is logisch, omdat je binnen Europa dan een innerlijke concurrentie opbouwt en je dus eigenlijk de poten vanonder je eigen stoel wegzaagt.
Maar het ergste is dat wij momenteel in een steeds rechtsere maatschappij leven, waarbij dan steevast de oplossing wordt gevonden in het leegmelken van de kleine man.
Dat er in Griekenland stakingen, betogingen zijn die steeds meer de allures krijgen van een revolutie is geen wonder !
Als je de hele werkende klasse en de groep gepensioneerden op water en brood gaat zetten, dan is het logisch dat je een opstand krijgt. U en ik zouden hetzelfde reageren !
Bovendien leg je door die verarming zelfs een stuk van handel stil. Als je eigen volk geen koopkracht meer heeft, dan kan het ook niet meer kopen. Als je kijkt naar programma's over de Griekse situatie, zie je dan ook dat de ruilhandel weer hand over hand toeneemt in Griekenland. Maar dat is een systeem waar de staat niets aan heeft, en die helemaal geen positieve inbreng heeft bij het herstel.
Mij lijkt dat men in eerste instantie moet zorgen voor een evenwicht, niet voor een drastische inlevering. Een evenwicht, waarbij de koopkracht behouden blijft, maar waarbij je alle onkosten drukt. Makkelijk is dat niet. We hebben in onze maatschappij legio diensten, en diensten zijn een bizarre koopwaar... Als je als cafébaas een ober in dienst neemt, dan moet je of méér verkopen, of méér aanrekenen aan de klanten, om die dienst te betalen. Ik weet niet of het nu nog steeds zo is, maar in Groot Brittannië betaal je meer voor een pint bier als je hem aan je tafeltje laat brengen, dan als je hem zelf gaat halen aan de toog. Dienst moet betaald worden, ook al blijft die pint gewoon een pint.
Met andere woorden, op een bepaalde manier bekeken, is een dienst een soort koopwaar, maar de opbrengst is niet echt tastbaar, en je kunt het niet verder verkopen. Het is een economisch gegeven, maar ontastbaar.
Het is dan ook logisch dat bij een ineenstortende economie de diensten het eerste zijn die wegvallen, en anderzijds een overschot op de arbeidsmarkt veroorzaken. Dat wil ook zeggen dat er veel te veel mensen staan te drummen om je een dienst te kunnen bewijzen, maar dat daardoor de waarde van die dienst ook veel beterkoop wordt. De diensten zijn wellicht het eerste stukje economie dat devalueert.
Maar diensten zijn ook veelal een stuk van de sociale verworvenheid !
Vroeger konden alleen rijken zich een knecht permitteren, nu roepen we allemaal: "Ober !!"...
Maar zelfs al zou dit het enige stuk ineenstorting zijn, dan nog zou dat een ernstige werkloosheid met zich brengen. Werklozen kun je niet in de kou zetten. Doe je het wel, dan krijg je schooiers en misdadigers als gevolg. Die mensen hebben immers geen andere oplossing. Of je geeft hen een basisinkomen, of je krijgt miserie. In sommige landen is de werkloosheid in tijd beperkt, maar dat is slechts een begoocheling, in werkelijkheid verschuif je hen van de ene kas naar de andere, je geeft geen werkloosheidsvergoeding meer, maar geeft hen geld uit een andere kas...
In Griekenland draait men echter de inkomens zowat voor iedereen drastisch terug. Men zet niemand zonder, maar maakt ze allemaal een heel stuk armer. De bedoeling is dat men op die manier ook de geproduceerde producten goedkoper maakt, en dat men op die manier de handel bevordert. De keerzijde is echter dat we steeds meer in een wereldeconomie leven, en dat heel wat goederen uit het buitenland komen, waar men niet goedkoper produceert, en dus zijn die goederen strontduur ! Als je niet genoeg afneemt van die andere landen, dreigen zij de grens voor jou (de Griekse in dit geval) producten te sluiten... en weg voordeel... (Voordeel ????)
Als ik steeds meer en meer tekens zie dat men die verarming en die afbouw van de sociale verworvenheden gaat veralgemenen, dan huiver ik... Want dan komen we meer en meer terug in een situatie waarbij de kleintjes nog kleiner worden, en waar de groten nog groter, nog machtiger, nog dictatorialer worden, de dictatuur van het kapitalisme...
Het lijkt wel of we terug gaan naar af...terug naar de negentiende eeuw: "Hou jij ze maar braaf, ik hou ze wel arm!"
Arme gezinnen, met veel kinderen om de kans te behouden dat er althans eentje overleeft die voor je kan zorgen op je oude dag...
Zie ik het te zwart in ? Vraag het eens aan de Grieken !!!
tot de volgende ?
zaterdag, oktober 22, 2011
zat er dag
en nacht.
Zo, nu weet je meteen dat het zaterdag 22 oktober is van het jaar 2011 volgens de bij ons gebruikelijke kalender.
Morgen is het zondag, en voor één keer komt er geen blogje van mijn hand. Te druk.
Als ik naar buiten kijk is het schitterend weer (maar koud !) en de barometer is al weer aan het zakken naar regen... Aan de ene kant heb ik liever dat "mooie" weer, omdat we dan op zijn minst nog wat licht hebben en niet alles er grijs en somber uitziet, maar aan de andere kant vrees ik een winter met zo'n "mooi" weer, want dat betekent dat het weer berekoud zou zijn... en met de prijs van de brandstof is dat niet om mee te lachen.
In de tuin spotten we nu al weer vogels die gaan kijken of de vetbollen er nog niet hangen. Ze zijn zo gewoon van ieder jaar weer eten en drinken te krijgen, dat ze dit wellicht als een vaste stek beschouwen (hun stamcafé als het ware).
We gaan dan maar toegeven zeker, en de mezenbollen gaan ophangen. Met de fles met zaad gaan we nog wat wachten, want daar eten ze niet van, daar vreten ze van.
Nog een dikke week is het is weer Allerzielen, kerkhofdag... Je ziet in de winkels als weer de grote potten chrysanten staan, dit jaar veelal met drie kleurtjes in één pot. Vrolijke dingen voor op het kerkhof.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het wel mooie bloemen vind, en wellicht staat er straks weer eentje op de tafel als versiering en opfleuring... Van fleur, Franse bloemen op een Vlaamse tafel.
Chrysanten zijn dan eigenlijk nog Chinees of Japans van origine meen ik mij te herinneren ... Ze fleuren dus niet maar tjantjoengtjangen of zoiet....Nu ja, als ze maar mooi zijn.
Straks zie je weer de eindeloze stoet chrysantenpotten met een mensje er aan hangend, de eindeloze weg naar het graf lopen... Grijze grauwe mensjes in donkere dikke kleren met een stukje zonlicht in hun armen op weg naar de dode. Naar de dood.
Gedenk Oh Mens...
En na die dag staat plots alles weer in een ander teken, je hoort niets anders meer dan Sinterklaasliedjes en kijk, daar piepen de eerste vrolijke kerstballen al in de etalage tussen de rondhippende paashazen... Och ja, ik vergat Nieuwjaar en Carnaval bijna...
Valt jou dat ook op?
Na die dag van de dood, keren de mensen hun frak, doen de donkere kleur naar de binnenkant, zien er weer vrolijker uit en gaan op, op naar een hele resem feesten... Heel de donkerste periode van het jaar zit tjokvol feesten, met veel kaarslicht. Op het einde vieren we Pasen, en daar wordt nog eens dunnetjes de Paaskaars aangestoken, waarmee we dan de rest van het jaar door moeten.
Maar hoe dan ook, het is al licht en lichtjes en kaarsjes en vuren die de klok slaan.
We doorbreken voortdurend die donkerte
Allerzielen is immers dan voorbij, op naar het leven, op naar het licht
op naar de lente
en de uiteindelijke beloning: de warme zomer...
Ik wou dat ik eens even terug kon in de tijd... Dat ik ergens op de evenaar in Afrika at, nog voor de blanken er hun "beschaving" kwamen opdringen... Zou men daar, waar de zon altijd hoog staat, zou men daar ook een periode van lichtjes en feesten hebben, in de moessonperiode ? Of is het gebrek aan duistere tijd ook gelijk aan een gebrek aan het brengen van Licht ? Ik vermoed het!
Ik denk dat wij al sinds we hier als mensensoort in deze contreien kwamen, dat wij sindsdien iedere keer weer dat licht zo node missen, en alles doen om het op zijn minst in ons huisje binnen te halen (Toen in onze grot of paalhutje...).
Het is geen wonder dat ook de godsdiensten inspelen op dat verlangen naar licht en leven... Het zit ingebakken in ons. Wellicht een oerverlangen naar de tijd dat wij als soort ergens in Afrika het licht zagen ?
Licht... Straks loop ik rond met een lantaarn in de hand: "Ik zoek een mens"...
Of anders gezegd: ik zoek Leven...
tot de volgende ?
Zo, nu weet je meteen dat het zaterdag 22 oktober is van het jaar 2011 volgens de bij ons gebruikelijke kalender.
Morgen is het zondag, en voor één keer komt er geen blogje van mijn hand. Te druk.
Als ik naar buiten kijk is het schitterend weer (maar koud !) en de barometer is al weer aan het zakken naar regen... Aan de ene kant heb ik liever dat "mooie" weer, omdat we dan op zijn minst nog wat licht hebben en niet alles er grijs en somber uitziet, maar aan de andere kant vrees ik een winter met zo'n "mooi" weer, want dat betekent dat het weer berekoud zou zijn... en met de prijs van de brandstof is dat niet om mee te lachen.
In de tuin spotten we nu al weer vogels die gaan kijken of de vetbollen er nog niet hangen. Ze zijn zo gewoon van ieder jaar weer eten en drinken te krijgen, dat ze dit wellicht als een vaste stek beschouwen (hun stamcafé als het ware).
We gaan dan maar toegeven zeker, en de mezenbollen gaan ophangen. Met de fles met zaad gaan we nog wat wachten, want daar eten ze niet van, daar vreten ze van.
Nog een dikke week is het is weer Allerzielen, kerkhofdag... Je ziet in de winkels als weer de grote potten chrysanten staan, dit jaar veelal met drie kleurtjes in één pot. Vrolijke dingen voor op het kerkhof.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het wel mooie bloemen vind, en wellicht staat er straks weer eentje op de tafel als versiering en opfleuring... Van fleur, Franse bloemen op een Vlaamse tafel.
Chrysanten zijn dan eigenlijk nog Chinees of Japans van origine meen ik mij te herinneren ... Ze fleuren dus niet maar tjantjoengtjangen of zoiet....Nu ja, als ze maar mooi zijn.
Straks zie je weer de eindeloze stoet chrysantenpotten met een mensje er aan hangend, de eindeloze weg naar het graf lopen... Grijze grauwe mensjes in donkere dikke kleren met een stukje zonlicht in hun armen op weg naar de dode. Naar de dood.
Gedenk Oh Mens...
En na die dag staat plots alles weer in een ander teken, je hoort niets anders meer dan Sinterklaasliedjes en kijk, daar piepen de eerste vrolijke kerstballen al in de etalage tussen de rondhippende paashazen... Och ja, ik vergat Nieuwjaar en Carnaval bijna...
Valt jou dat ook op?
Na die dag van de dood, keren de mensen hun frak, doen de donkere kleur naar de binnenkant, zien er weer vrolijker uit en gaan op, op naar een hele resem feesten... Heel de donkerste periode van het jaar zit tjokvol feesten, met veel kaarslicht. Op het einde vieren we Pasen, en daar wordt nog eens dunnetjes de Paaskaars aangestoken, waarmee we dan de rest van het jaar door moeten.
Maar hoe dan ook, het is al licht en lichtjes en kaarsjes en vuren die de klok slaan.
We doorbreken voortdurend die donkerte
Allerzielen is immers dan voorbij, op naar het leven, op naar het licht
op naar de lente
en de uiteindelijke beloning: de warme zomer...
Ik wou dat ik eens even terug kon in de tijd... Dat ik ergens op de evenaar in Afrika at, nog voor de blanken er hun "beschaving" kwamen opdringen... Zou men daar, waar de zon altijd hoog staat, zou men daar ook een periode van lichtjes en feesten hebben, in de moessonperiode ? Of is het gebrek aan duistere tijd ook gelijk aan een gebrek aan het brengen van Licht ? Ik vermoed het!
Ik denk dat wij al sinds we hier als mensensoort in deze contreien kwamen, dat wij sindsdien iedere keer weer dat licht zo node missen, en alles doen om het op zijn minst in ons huisje binnen te halen (Toen in onze grot of paalhutje...).
Het is geen wonder dat ook de godsdiensten inspelen op dat verlangen naar licht en leven... Het zit ingebakken in ons. Wellicht een oerverlangen naar de tijd dat wij als soort ergens in Afrika het licht zagen ?
Licht... Straks loop ik rond met een lantaarn in de hand: "Ik zoek een mens"...
Of anders gezegd: ik zoek Leven...
tot de volgende ?
vrijdag, oktober 21, 2011
Kaddafi...
We worden weer eens opgeschrikt met afschuwelijke beelden van een dode mens...
Kaddafi is dood...
Ik ga er niet veel woorden aan vuil maken, je moet echt eens naar www.DeWereldMorgen.be gaan kijken, daar vind je heel wat goede berichten, waaronder een zeer verhelderend stukje over de dood van Kaddafi...of hoe het nieuws dat we te horen krijgen niet het echte nieuws is.
Kaddafi was een dictator. Een van de kenmerken van het dictatorschap is dat ze de bevolking desinformeren. Ofte om het simpel te zeggen ze geven hun bevolking nieuws dat is aangepast aan hun visie op de wereld.
Wij krijgen hier niet het echte nieuws, maar het nieuws dat is aangepast aan de visie van de Westerse (kapitalistische) landen. Zitten wij dan in een democratie, of in een vermomde dictatuur ?
Het is bijna niet meer mogelijk om de waarheid te achterhalen. Zelfs na het lezen van DeWereldMorgen ben ik nog niet zeker dat ik nu echt de waarheid ken. Ik ken in ieder geval nu eens een andere versie, maar ik kan niet echt controleren of dat nu de echte waarheid is. Of het misschien wat té is geschreven in reactie op de reguliere nieuwsberichten...
De waarheid verdraaien, de waarheid interpreteren op de manier die je wilt horen... Het is niet nieuw, het is van alle tijden, en sommige versies gaan eeuwen mee. Neem de Kristelijke godsdienst, en kijk in hoeveel sekten dat is verdeeld, die allemaal, op basis van dezelfde tekst, iets anders vertellen, iets anders interpreteren. Je vindt hetzelfde bij iedere godsdienst... Een bewijs op zich dat zelfs op basis van dezelfde tekst de interpretaties de overhand kunnen nemen op de letter. Het gekke is dat men dan van die interpretatie Het Standpunt maakt... en dat men er zelfs oorlogen over voert.
Ook in onze Vaderlandse Geschiedenis zoals we dat te horen krijgen op de schoolbanken, zitten desinformaties... Een van de leukste vind ik die over Karel Martel, verdediger van het Geloof tegen de Islam... Dat Karel "Martel" heette, had te maken met het feit dat hij de Hamer droeg, de hamer van Thor ofte Donar, de dondergod. Karel was dus helemaal geen Christen... Hij versloeg wel de oprukkende Arabieren, zodat die het niet meer waagden de Pyreneeën over te steken. Gewoon om zijn grondgebied te heroveren en te verdedigen. Niks geloof.
Je hoort ook heel weinig waarom die Arabieren zo sterk waren, en waarom het zo moeilijk was hen te verslaan... Zij hadden een gans andere gevechtstrategie... Waar onze ridders met ellendig zware harnassen van kop tot teen in ijzer gewikkeld waren, hadden zij alleen een schild en zwaard. Het gevolg was dat onze ridders met zware sterke paarden traag bewogen, en zij met hun vlugge lichte Arabische paarden, licht bewapend over het veld snelden. De Blitzkrieg lijkt plots een Arabische uitvinding...
Maar ik wijk af... Het gaat er over dat we geen ander nieuws krijgen dan gekleurd nieuws. Het is slechts een kleine hulp om ook naar andere zenders te switchen, daar krijg je net zo goed een gekleurde versie. Wellicht anders gekleurd, maar niettemin ook gekleurd.
DeWereldMorgen pretendeert neutraal en objectief nieuws te brengen, maar ik twijfel daar aan. Gewoon door het feit dat het ook daar mensen zijn die schrijvelen... En ieder mens heeft - hoe dan ook - zijn kijk op de zaak, en zal de bewijzen aanvoeren die zijn kijk op de zaak steunen. De man in casu kan zelfs oprecht overtuigd zijn van zijn eerlijkheid, daarom is hij nog niet objectief...
Toch ben ik een fervent lezer en verdediger van DeWereldMorgen, omdat ik daar op zijn minst eens een andere klok hoor, een poging om de zaak eens anders te bekijken. Een poging om zo objectief mogelijk te zijn... en niet betaald door X, Y of door Z... Wat op zich al een waarborg is.
Een krant die een groot gedeelte van zijn inkomen heeft door de reclame van Dexia, zal ongetwijfeld zijn tekst aanpassen aan zijn behoefte aan bestendiging van zijn inkomen.
Kortom, wij worden gemanipuleerd tot en met. De reclametechnieken worden toegepast in de berichtgeving. We worden om de oren geklopt met de "privacy", en nog nooit zijn we meer gevolgd dan in deze maatschappij. Bij ieder gebruik van de betaalkaart wordt genoteerd waar we op dat moment waren. We lopen steeds meer voor steeds meer observatiecamera's op straat. Op onze identiteitskaart zit nu een chip die heel wat meer gegevens bevat dan onze identiteit, allemaal om "onze veiligheid te waarborgen"... Of... om meer controleerbaar te zijn, minder privacy te hebben ten opzichte van "de staat" (Wie dat ook is)...
Ik stel me vragen over "De Vrijheid"
U ook ?
tot de volgende ?
Kaddafi is dood...
Ik ga er niet veel woorden aan vuil maken, je moet echt eens naar www.DeWereldMorgen.be gaan kijken, daar vind je heel wat goede berichten, waaronder een zeer verhelderend stukje over de dood van Kaddafi...of hoe het nieuws dat we te horen krijgen niet het echte nieuws is.
Kaddafi was een dictator. Een van de kenmerken van het dictatorschap is dat ze de bevolking desinformeren. Ofte om het simpel te zeggen ze geven hun bevolking nieuws dat is aangepast aan hun visie op de wereld.
Wij krijgen hier niet het echte nieuws, maar het nieuws dat is aangepast aan de visie van de Westerse (kapitalistische) landen. Zitten wij dan in een democratie, of in een vermomde dictatuur ?
Het is bijna niet meer mogelijk om de waarheid te achterhalen. Zelfs na het lezen van DeWereldMorgen ben ik nog niet zeker dat ik nu echt de waarheid ken. Ik ken in ieder geval nu eens een andere versie, maar ik kan niet echt controleren of dat nu de echte waarheid is. Of het misschien wat té is geschreven in reactie op de reguliere nieuwsberichten...
De waarheid verdraaien, de waarheid interpreteren op de manier die je wilt horen... Het is niet nieuw, het is van alle tijden, en sommige versies gaan eeuwen mee. Neem de Kristelijke godsdienst, en kijk in hoeveel sekten dat is verdeeld, die allemaal, op basis van dezelfde tekst, iets anders vertellen, iets anders interpreteren. Je vindt hetzelfde bij iedere godsdienst... Een bewijs op zich dat zelfs op basis van dezelfde tekst de interpretaties de overhand kunnen nemen op de letter. Het gekke is dat men dan van die interpretatie Het Standpunt maakt... en dat men er zelfs oorlogen over voert.
Ook in onze Vaderlandse Geschiedenis zoals we dat te horen krijgen op de schoolbanken, zitten desinformaties... Een van de leukste vind ik die over Karel Martel, verdediger van het Geloof tegen de Islam... Dat Karel "Martel" heette, had te maken met het feit dat hij de Hamer droeg, de hamer van Thor ofte Donar, de dondergod. Karel was dus helemaal geen Christen... Hij versloeg wel de oprukkende Arabieren, zodat die het niet meer waagden de Pyreneeën over te steken. Gewoon om zijn grondgebied te heroveren en te verdedigen. Niks geloof.
Je hoort ook heel weinig waarom die Arabieren zo sterk waren, en waarom het zo moeilijk was hen te verslaan... Zij hadden een gans andere gevechtstrategie... Waar onze ridders met ellendig zware harnassen van kop tot teen in ijzer gewikkeld waren, hadden zij alleen een schild en zwaard. Het gevolg was dat onze ridders met zware sterke paarden traag bewogen, en zij met hun vlugge lichte Arabische paarden, licht bewapend over het veld snelden. De Blitzkrieg lijkt plots een Arabische uitvinding...
Maar ik wijk af... Het gaat er over dat we geen ander nieuws krijgen dan gekleurd nieuws. Het is slechts een kleine hulp om ook naar andere zenders te switchen, daar krijg je net zo goed een gekleurde versie. Wellicht anders gekleurd, maar niettemin ook gekleurd.
DeWereldMorgen pretendeert neutraal en objectief nieuws te brengen, maar ik twijfel daar aan. Gewoon door het feit dat het ook daar mensen zijn die schrijvelen... En ieder mens heeft - hoe dan ook - zijn kijk op de zaak, en zal de bewijzen aanvoeren die zijn kijk op de zaak steunen. De man in casu kan zelfs oprecht overtuigd zijn van zijn eerlijkheid, daarom is hij nog niet objectief...
Toch ben ik een fervent lezer en verdediger van DeWereldMorgen, omdat ik daar op zijn minst eens een andere klok hoor, een poging om de zaak eens anders te bekijken. Een poging om zo objectief mogelijk te zijn... en niet betaald door X, Y of door Z... Wat op zich al een waarborg is.
Een krant die een groot gedeelte van zijn inkomen heeft door de reclame van Dexia, zal ongetwijfeld zijn tekst aanpassen aan zijn behoefte aan bestendiging van zijn inkomen.
Kortom, wij worden gemanipuleerd tot en met. De reclametechnieken worden toegepast in de berichtgeving. We worden om de oren geklopt met de "privacy", en nog nooit zijn we meer gevolgd dan in deze maatschappij. Bij ieder gebruik van de betaalkaart wordt genoteerd waar we op dat moment waren. We lopen steeds meer voor steeds meer observatiecamera's op straat. Op onze identiteitskaart zit nu een chip die heel wat meer gegevens bevat dan onze identiteit, allemaal om "onze veiligheid te waarborgen"... Of... om meer controleerbaar te zijn, minder privacy te hebben ten opzichte van "de staat" (Wie dat ook is)...
Ik stel me vragen over "De Vrijheid"
U ook ?
tot de volgende ?
donderdag, oktober 20, 2011
Prijs van een mensenleven?
3 Euro !
(of zo'n 4 $)
niet meer...Althans niet volgens de Koreaanse regering die dit bedrag uitkeerde als compensatie voor het sneuvelen van een soldaat...
Schokkend ?
Wel nee... Dagelijks sterven er pakken en pakken mensen waar we zelfs nooit bij stilstaan. We staan alleen stil bij het verlies van bekenden, en hoe dichter ze staan, hoe meer we het voelen, dus hoe meer ze ons "waard" zijn... Die chinees ergens in een klein dorpje achter de 47° bocht van de Gele rivier, daar liggen wij hier geen moment van wakker.
Zelfs als wij onze geliefde een waarde toekennen van één miljard euro, dan nog zal hij of zij via het berekenen van het gemiddelde van de waarde die wij aan iedereen toekennen, nog geen drie euro waard zijn... Wij schatten dus onze bekenden of véél te hoog in, of de ons onbekenden véél te laag...
Wat zijn we dan werkelijk waard ? Aan grondstoffen niet zo erg veel, maar aan de montage van die grondstoffen tot een werkend geheel (mens) zijn we onbetaalbaar. Maar dan hebben we het over een "koop"waarde... En kunnen, mogen wij de mens überhaupt wel als koopwaar beschouwen ?
Ik meen van niet... En ik meen dan ook dat het echt niet mogelijk is om een cijfer in muntwaarde te plakken op de mens. De mens haalt zijn waarde uit de genegenheid die we voor hem of haar voelen. Helemaal en totaal subjectief, maar daarom niet minder gewichtig.
Eén goede raad: krik je waarde op, wees lief voor je medemensen! je beurswaarde stijgt er pijlsnel door !
De Kabinetchef van Madame Non is een campagne begonnen tegen Monseigneur Léonard. Hij voelt zich als gelovige in het kruis gegrepen (leuke woordspeling hé ?)... Door al de uitlatingen van deze monseigneur die helemaal ook mijn seigneur niet is...
Hij wil de gelovigen terug helemaal in het verdomhoekje duwen, zonder rekening te houden met de werkelijkheid waarin de mens van vandaag leeft. Zijn uitlatingen zetten iedere keer weer kwaad bloed bij een heleboel brave katholieken.
De kabinetchef stelt voor dat we zijne hooghartigheid eens gewoon links laten liggen, en nergens meer gaan waar hij gaat, om te beginnen tot kerstmis...
Ik vind dat een heel braaf voorstel, het lijkt me ondertussen al lang bewezen dat ons Leonardje een olifantenvel heeft en een paardenbril... Dus denk ik dat we niet anders kunnen dan hem gewoon blijven negeren, zolang hij dergelijke dingen vertelt. Leert hij weer met beide voeten op de aarde staan, dan wil ik met alle Christelijke liefde naar hem luisteren.
We kunnen misschien omgekeerd de vraag stellen: Is ons geloof dan veranderd ?
Ik meen van wel ! Ik denk dat één van de grootste gevaren van het geloof is dat men zich wanhopig vastklampt aan een tekst die geschreven werd in totaal andere omstandigheden, in een totaal andere tijdsgeest. Een geloofsgemeenschap leeft in het heden! En kan alleen geloven in beelden en woorden die voor hem in zijn tijd begrijpbaar en aanvaardbaar zijn !
Er staat geen woord in de bijbel over euthanasie, wat wij daar momenteel over horen uit de kerk is hopelijk in de geest van het geloof, maar evenzeer in de geest van de tijd. Geloof moet de hedendaagse mens een houvast bieden die begrijpelijk is. Dat kan niet met parabels over mensen en tijden die we niet eens meer echt in de juiste context kunnen plaatsen.
Niet dat de woorden van de bijbel geen richting meer duiden, maar ik ken maar heel weinig mensen die echt een idee hebben van de mensen uit die tijd waarvoor die parabels verteld werden. Bovendien horen we steeds meer en meer dat er wellicht nogal wat vertaalfouten in de tekst zitten.
Heel erg is dat niet, als we tenminste de tekst gebruiken om de geest van het geloof terug te geven. Heel erg wordt het als we ons aan de letter vastklampen. De Blankes verdedigden de apartheid vanuit de tekst van de bijbel...
Toch mag de kerk niet klakkeloos de tijd involgen. Men moet alles de tijd geven om een klaar en duidelijk standpunt in te nemen, gebaseerd op de Geest van het Geloof. Met andere woorden, eigenlijk lijkt het, moet het meer lijken op een bewegend iets... Een rode leidraad volgend.
Rode leidraad die eigenlijk heel simpel een heel complex is: Bemin je naaste als je zelf en God bovenal. Meer hoeft niet. Maar dat is al zooooooooooooo veel ! En weet je, daarmee heb je zowat alle geloven omschreven. Geen reden dus om ruzie te maken over de soort van geloof, anders ben je al niet meer in orde met dat geloof !
tot de volgende ?
(of zo'n 4 $)
niet meer...Althans niet volgens de Koreaanse regering die dit bedrag uitkeerde als compensatie voor het sneuvelen van een soldaat...
Schokkend ?
Wel nee... Dagelijks sterven er pakken en pakken mensen waar we zelfs nooit bij stilstaan. We staan alleen stil bij het verlies van bekenden, en hoe dichter ze staan, hoe meer we het voelen, dus hoe meer ze ons "waard" zijn... Die chinees ergens in een klein dorpje achter de 47° bocht van de Gele rivier, daar liggen wij hier geen moment van wakker.
Zelfs als wij onze geliefde een waarde toekennen van één miljard euro, dan nog zal hij of zij via het berekenen van het gemiddelde van de waarde die wij aan iedereen toekennen, nog geen drie euro waard zijn... Wij schatten dus onze bekenden of véél te hoog in, of de ons onbekenden véél te laag...
Wat zijn we dan werkelijk waard ? Aan grondstoffen niet zo erg veel, maar aan de montage van die grondstoffen tot een werkend geheel (mens) zijn we onbetaalbaar. Maar dan hebben we het over een "koop"waarde... En kunnen, mogen wij de mens überhaupt wel als koopwaar beschouwen ?
Ik meen van niet... En ik meen dan ook dat het echt niet mogelijk is om een cijfer in muntwaarde te plakken op de mens. De mens haalt zijn waarde uit de genegenheid die we voor hem of haar voelen. Helemaal en totaal subjectief, maar daarom niet minder gewichtig.
Eén goede raad: krik je waarde op, wees lief voor je medemensen! je beurswaarde stijgt er pijlsnel door !
De Kabinetchef van Madame Non is een campagne begonnen tegen Monseigneur Léonard. Hij voelt zich als gelovige in het kruis gegrepen (leuke woordspeling hé ?)... Door al de uitlatingen van deze monseigneur die helemaal ook mijn seigneur niet is...
Hij wil de gelovigen terug helemaal in het verdomhoekje duwen, zonder rekening te houden met de werkelijkheid waarin de mens van vandaag leeft. Zijn uitlatingen zetten iedere keer weer kwaad bloed bij een heleboel brave katholieken.
De kabinetchef stelt voor dat we zijne hooghartigheid eens gewoon links laten liggen, en nergens meer gaan waar hij gaat, om te beginnen tot kerstmis...
Ik vind dat een heel braaf voorstel, het lijkt me ondertussen al lang bewezen dat ons Leonardje een olifantenvel heeft en een paardenbril... Dus denk ik dat we niet anders kunnen dan hem gewoon blijven negeren, zolang hij dergelijke dingen vertelt. Leert hij weer met beide voeten op de aarde staan, dan wil ik met alle Christelijke liefde naar hem luisteren.
We kunnen misschien omgekeerd de vraag stellen: Is ons geloof dan veranderd ?
Ik meen van wel ! Ik denk dat één van de grootste gevaren van het geloof is dat men zich wanhopig vastklampt aan een tekst die geschreven werd in totaal andere omstandigheden, in een totaal andere tijdsgeest. Een geloofsgemeenschap leeft in het heden! En kan alleen geloven in beelden en woorden die voor hem in zijn tijd begrijpbaar en aanvaardbaar zijn !
Er staat geen woord in de bijbel over euthanasie, wat wij daar momenteel over horen uit de kerk is hopelijk in de geest van het geloof, maar evenzeer in de geest van de tijd. Geloof moet de hedendaagse mens een houvast bieden die begrijpelijk is. Dat kan niet met parabels over mensen en tijden die we niet eens meer echt in de juiste context kunnen plaatsen.
Niet dat de woorden van de bijbel geen richting meer duiden, maar ik ken maar heel weinig mensen die echt een idee hebben van de mensen uit die tijd waarvoor die parabels verteld werden. Bovendien horen we steeds meer en meer dat er wellicht nogal wat vertaalfouten in de tekst zitten.
Heel erg is dat niet, als we tenminste de tekst gebruiken om de geest van het geloof terug te geven. Heel erg wordt het als we ons aan de letter vastklampen. De Blankes verdedigden de apartheid vanuit de tekst van de bijbel...
Toch mag de kerk niet klakkeloos de tijd involgen. Men moet alles de tijd geven om een klaar en duidelijk standpunt in te nemen, gebaseerd op de Geest van het Geloof. Met andere woorden, eigenlijk lijkt het, moet het meer lijken op een bewegend iets... Een rode leidraad volgend.
Rode leidraad die eigenlijk heel simpel een heel complex is: Bemin je naaste als je zelf en God bovenal. Meer hoeft niet. Maar dat is al zooooooooooooo veel ! En weet je, daarmee heb je zowat alle geloven omschreven. Geen reden dus om ruzie te maken over de soort van geloof, anders ben je al niet meer in orde met dat geloof !
tot de volgende ?
woensdag, oktober 19, 2011
De babyfabriek
In Nigeria is een babyfabriek opgerold. Een als weeshuis bekend gebouw bleek in werkelijkheid een babyfabriek te zijn, met een boekhouder, een "bezwangeraar" en een hele meute jonge meisjes die de baby's leverden voor verkoop.
Een heel klein berichtje, een faits divers, niet van belang, een aardigheidje...
Een symptoom van een gekke wereld, waar de "blankes" nog steeds wat minachtend neerkijken op de gekleurde evenmens, maar (laat mij het eens héél erg cru stellen) het zo lief vinden zo'n gekleurde pagadder te adopteren, als summum van ostentatieve naastenliefde. Ik weet wel, er zijn er ook bij die het echt en oprecht goed menen met die adoptie, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er iets scheef loopt in een maatschappij waar eigen weeskinderen niet geadopteerd geraken en men zwarte en gele kindjes massaal gaat invoeren.
Misschien ligt het niet eens aan de adoptieouders in spe, maar aan de organisaties die voor de adoptie instaan? Misschien is het gewoon lucratiever kindjes van ver weg te halen?
Ooit, heel lang geleden, las ik een artikel over de nijpende nood aan adoptie-ouders voor onze eigen weeskindjes... Na een gesprek met moeder de vrouw namen we contact met die organisatie, maar we kwamen niet in aanmerking omdat we zelf al eigen kinderen hadden... Nu en ??? Was dit op zich al geen beetje meer waarborg dat het kindje in een warm nest zou terecht komen?
Ondertussen heb ik al gezinnen gezien met meerdere adoptiekinderen, zelfs van diverse kleurtinten. Dat kan dan weer wel ?
Nog eens, ik hoop dat die ouders echt met goede en oprechte bedoelingen adopteren, maar als ik die beroemde (beruchte?) diva zie kindjes gaan halen in Afrika, dan krijg ik de kriebels... En vermoed ik het ergste. Nogmaals, ik hoop dat ik ook hier verkeerd ben, en dat de kinderen in casu daadwerkelijk echte liefde ontvangen, en niet alleen als toonobjecten gaan fungeren.
Jullie weten al lang dat ik niets tegen mijn gekleurde medemensen heb, maar ik snap gewoon niet waarom men geen ouders lijkt te vinden voor onze eigen sukkeltjes, en wel voor import-kinderen. En ik herhaal dat de schuld misschien helemaal niet ligt aan de would-be ouders, maar aan de organisaties. Maar het blijft gelijk. Het is duidelijk, door dat kleine krantenknipseltje, dat men ginder ver weg, de kans ziet om een lucratief handeltje op te zetten... en dat zegt op zich al genoeg.
Het bewijst dat er daadwerkelijk sprake is van handel in mensen.
Is dat geen synoniem van slavernij ?
Bovendien heb ik ook vragen over die kinderen zelf... We leven -jammer genoeg- in een maatschappij, waar men nog steeds de anders gekleurde evenmens, anders bekijkt, om het voorzichtig uit te drukken. Dat die kinderen dan een Vlaamse naam krijgen, verandert niets aan die huidskleur, en wellicht zullen zij in hun later leven dat stigma met zich mee blijven sleuren, een stigma die zij wellicht veel minder begrijpen dan de kinderen van mensen die hier als gestigmatiseerden rondliepen en hun kinderen hardden tegen dat feit... Wellicht zal voor die kinderen de schok veel groter zijn, dat ze plots niet meer die Vlaming zijn, maar plots gewoon die zwarte...
Nee, ik stel me vragen.
Ik oordeel niet, ik kan niet oordelen omdat iedere geval van adoptie anders is, en anders zal opgevoed en voorbereid worden op het leven. Omdat de ene in een warm nest zal terecht komen en de ander misschien nog eens zal verscheurd worden door een uiteenvallend gezin, waar je dan als adoptiekind wellicht heel anders "zit" dan een echt eigen-teelt kind...
Stel dat het bij de adoptiemoeder blijft, die echt en oprecht van het kind houdt, zou dat stand houden als blijkt dat dit kind een belemmering vormt voor een nieuwe relatie ?
Ik stel me vragen...
Ieder babytje heeft een hoog knuffelgehalte... Die gekleurde kindjes net zo goed als de blanke. Maar dat knuffelgehalte verdwijnt met het opgroeien. Wee het kind als de would-be moeder het knuffelgehalte niet kan ontstijgen. En die kans is groter bij adoptie dan bij eigen kinderen. Omdat je meer aanvaard, meer herkent in je eigen kinderen dan in anderen. Is het een koppig kind (just zijn peere) dan ligt dat veel moeilijker als die karaktertrek van ik weet niet waar komt...
Adoptie is sowieso al een heel moeilijk iets. Het nog eens belasten met discriminatie is zeker niet van aard om het makkelijker te maken.
Weet je wat ?
Je kunt veel makkelijker opteren voor een blank kindje, en als je er niet echt op staat dat het een zuigelingetje moet zijn, dan zijn er er een hele voorraad die op jouw liefde wachten ! Maar gek genoeg raken kindjes van 2 , 3 jaar niet makkelijk aan adoptieouders... Wellicht mede door dat gebrek aan knuffelgehalte ?
toch eens nadenken...
tot de volgende ?
Een heel klein berichtje, een faits divers, niet van belang, een aardigheidje...
Een symptoom van een gekke wereld, waar de "blankes" nog steeds wat minachtend neerkijken op de gekleurde evenmens, maar (laat mij het eens héél erg cru stellen) het zo lief vinden zo'n gekleurde pagadder te adopteren, als summum van ostentatieve naastenliefde. Ik weet wel, er zijn er ook bij die het echt en oprecht goed menen met die adoptie, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er iets scheef loopt in een maatschappij waar eigen weeskinderen niet geadopteerd geraken en men zwarte en gele kindjes massaal gaat invoeren.
Misschien ligt het niet eens aan de adoptieouders in spe, maar aan de organisaties die voor de adoptie instaan? Misschien is het gewoon lucratiever kindjes van ver weg te halen?
Ooit, heel lang geleden, las ik een artikel over de nijpende nood aan adoptie-ouders voor onze eigen weeskindjes... Na een gesprek met moeder de vrouw namen we contact met die organisatie, maar we kwamen niet in aanmerking omdat we zelf al eigen kinderen hadden... Nu en ??? Was dit op zich al geen beetje meer waarborg dat het kindje in een warm nest zou terecht komen?
Ondertussen heb ik al gezinnen gezien met meerdere adoptiekinderen, zelfs van diverse kleurtinten. Dat kan dan weer wel ?
Nog eens, ik hoop dat die ouders echt met goede en oprechte bedoelingen adopteren, maar als ik die beroemde (beruchte?) diva zie kindjes gaan halen in Afrika, dan krijg ik de kriebels... En vermoed ik het ergste. Nogmaals, ik hoop dat ik ook hier verkeerd ben, en dat de kinderen in casu daadwerkelijk echte liefde ontvangen, en niet alleen als toonobjecten gaan fungeren.
Jullie weten al lang dat ik niets tegen mijn gekleurde medemensen heb, maar ik snap gewoon niet waarom men geen ouders lijkt te vinden voor onze eigen sukkeltjes, en wel voor import-kinderen. En ik herhaal dat de schuld misschien helemaal niet ligt aan de would-be ouders, maar aan de organisaties. Maar het blijft gelijk. Het is duidelijk, door dat kleine krantenknipseltje, dat men ginder ver weg, de kans ziet om een lucratief handeltje op te zetten... en dat zegt op zich al genoeg.
Het bewijst dat er daadwerkelijk sprake is van handel in mensen.
Is dat geen synoniem van slavernij ?
Bovendien heb ik ook vragen over die kinderen zelf... We leven -jammer genoeg- in een maatschappij, waar men nog steeds de anders gekleurde evenmens, anders bekijkt, om het voorzichtig uit te drukken. Dat die kinderen dan een Vlaamse naam krijgen, verandert niets aan die huidskleur, en wellicht zullen zij in hun later leven dat stigma met zich mee blijven sleuren, een stigma die zij wellicht veel minder begrijpen dan de kinderen van mensen die hier als gestigmatiseerden rondliepen en hun kinderen hardden tegen dat feit... Wellicht zal voor die kinderen de schok veel groter zijn, dat ze plots niet meer die Vlaming zijn, maar plots gewoon die zwarte...
Nee, ik stel me vragen.
Ik oordeel niet, ik kan niet oordelen omdat iedere geval van adoptie anders is, en anders zal opgevoed en voorbereid worden op het leven. Omdat de ene in een warm nest zal terecht komen en de ander misschien nog eens zal verscheurd worden door een uiteenvallend gezin, waar je dan als adoptiekind wellicht heel anders "zit" dan een echt eigen-teelt kind...
Stel dat het bij de adoptiemoeder blijft, die echt en oprecht van het kind houdt, zou dat stand houden als blijkt dat dit kind een belemmering vormt voor een nieuwe relatie ?
Ik stel me vragen...
Ieder babytje heeft een hoog knuffelgehalte... Die gekleurde kindjes net zo goed als de blanke. Maar dat knuffelgehalte verdwijnt met het opgroeien. Wee het kind als de would-be moeder het knuffelgehalte niet kan ontstijgen. En die kans is groter bij adoptie dan bij eigen kinderen. Omdat je meer aanvaard, meer herkent in je eigen kinderen dan in anderen. Is het een koppig kind (just zijn peere) dan ligt dat veel moeilijker als die karaktertrek van ik weet niet waar komt...
Adoptie is sowieso al een heel moeilijk iets. Het nog eens belasten met discriminatie is zeker niet van aard om het makkelijker te maken.
Weet je wat ?
Je kunt veel makkelijker opteren voor een blank kindje, en als je er niet echt op staat dat het een zuigelingetje moet zijn, dan zijn er er een hele voorraad die op jouw liefde wachten ! Maar gek genoeg raken kindjes van 2 , 3 jaar niet makkelijk aan adoptieouders... Wellicht mede door dat gebrek aan knuffelgehalte ?
toch eens nadenken...
tot de volgende ?
dinsdag, oktober 18, 2011
?... doet de wereld draaien ?
Het is nu 8.36 uur op dinsdag 18 oktober 2011, en je kunt het echt nog niet klaar noemen... Sombere grijze lucht, en mijn lindeboom lijkt wel zwarte bladeren te hebben.
Ik haat dit weer !
Aan de einder zie ik de populieren steeds kaler en kaler worden. Aan hoog tempo vallen de blaren.
Herfst...
Weet je nog, die lente ? Heerlijk zomerweer, zon, warmte, licht en vriendelijke mensen... Nu loopt men gebogen om de wind wat te snijden, kijkt naar de grond, en loopt dus met gebogen hoofd door het leven.Weer werkt ook op het gemoed.
Zeker op het mijne
Gisteren zijn we naar Auchan geweest te Leers, en hebben een pak boodschappen mee naar huis gebracht. We hebben weer wat witte wijn in voorraad tegen dat de vrienden langskomen, en brachten heel wat alcoholvrije aperitief mee... We zijn weer voor een paar maand voorzien van onze Franse waar.
Ik heb er afgezien ! Na de grote rommelmarkt van zondag, was die winkelruimte veel te groot voor mij. Ik had podorie verdomd veel rugpijn ! Wellicht was het komende slechte weer ook van invloed op mijn rug. Maar allee, we hebben alles wat we hebben moeten (en nog wat meer), en zijn weer voor een tijdje gerust. Oh ja, waar ik de Fransen vroeger zag rijtje schuiven aan de Belgische benzinestations, heb ik nu diesel gekocht in La Douce France... Dank zij onze ijverige politici kost onze brandstof een pak meer dan ginder.
En wellicht gaan ze daar niets aan doen, de staat heeft geld nodig om de bank(en) te betalen die we met zijn allen hebben gekocht, zonder dat ze mij gevraagd hebben of ik er interesse voor had.
De staat heeft ook nog geld nodig om te voldoen aan de Europese normen.
De staat moet dringend in het Europese rijtje gaan lopen
De staat
de staat gaat ons dat allemaal doen betalen
... met afbouw van sociale verworvenheden
... en dat allemaal om het kapitalistische (banken-)systeem aan de praat te houden.
Banken zijn niet onfeilbaar, maar dat geeft niet, de gemeenschap zal de fouten wel liefdevol betalen.
Banken zijn immers God
Mammon
Er zijn in de geschiedenis van de mensheid een paar stappen die heel ons leven, heel onze maatschappij grondig hebben door elkaar geschud !
We kunnen beginnen met de landbouw. De man die op het idee kwam graan te zaaien voor de winter, zal alles op alles hebben gezet om ook zelf de vruchten te dragen van zijn werk, en zal rond zijn veld een afsluiting hebben gebouwd om het te beschermen tegen vraat en tegen dieven.
Het eigendomsbezit was ontstaan. De wereld was niet meer van iedereen, maar van de eigenaars van de diverse stukken.
Tweede grote stap was het recht van de sterkste. In een klein gemeenschap had de sterkste het voor zeggen. Wie niet luisterde kreeg klappen. Dat was plezant (voor die sterke), dus wou hij zijn macht uitbreiden. Hij nam enkele stevige binken in dienst, en beperkte zich niet tot het beheersen van zijn kleine dorpje, maar nam er een dorpje, twee dorpjes, een heleboel dorpjes bij. Zo ontstond de adel, de nieuwe machthebbers, die via het in stand houden van een leger en een versterkte vesting een heel gebied overheersten. Ze waarborgden zogezegd de veiligheid en moesten daarvoor betaald worden door de onderdanen.
Derde grote stap was het ontstaan van de steden... Eerst onder de vleugel van het kasteel, maar alras ook als gemeenschap die zich wat ontworstelde aan dat fort, en zelf een soort burcht op zichzelf vormde. Daar waren omliggende gronden en grondbewerkers bij nodig, om de stad te voeden. Dus moesten de stadsbewoners zaken produceren en ruilen voor eten.
Ondertussen was ook het schrift ontstaan, een belangrijke stap, die toeliet akten op te maken, die eigendom een meer bestendig iets maakten, en die ook aanleiding waren om tot contracten te komen. De oudste geschriften gaan dan ook bijna uitsluitend over akten, contracten en wetgeving. (Verba volent -scripta manent)
De ruilhandel is een omslachtig iets. Je gaat met een stuk linnen voort, je komt met een schaap terug, je moet dat ding laten slachtte en bewerken, dus moet je naar de slager die in ruil een behoorlijk stuk van het schaap in beslag neemt, wat hij dan weer gebruikt om de bakker te betalen...
En dus kwam het geld er... Eerst in de vorm van een waardevol goed, zoals goud en zilver, maar later ook in de vorm van pandbrieven en alras in biljetten, papieren geld...
Hoe dan ook die pandbrieven en dat bankbiljet moesten voor een werkelijke waarde staan, en dus was ieder munteenheid gedekt door een goudeenheid... Dat stukje papier kon je gaan inruilen voor een stukje echt goud.
Later werd dit losgelaten en kreeg het geld een afgesproken waarde, zonder dat het nog echt "gedekt" werd door een voorraad goud...
En ondertussen betalen we virtueel met onze bankkaart, en zijn er massa's geld die daar ergens hangen, zelfs zonder echte dekking door een biljet...
Met andere woorden, we zijn van goud naar een afgesproken waarde gegaan, dan naar een virtuele waarde... kortom... een zeepbel.
Geen wonder dat bepaalde goederen nu duidelijk overgewaardeerd worden. Neem nu de woningen. Die zijn momenteel duidelijk overgewaardeerd. Gewone mensen kunnen zonder hulp van de vorige generatie geen huis meer aankopen.
En dan krijg je een heel pak mensen die hun lening (ook al een virtueel begrip) niet meer kunnen afbetalen, waardoor de woningen plots veel te massaal op de markt komen, niet meer verkocht raken, waardoor de bank het geld van zijn lening (de aankoop van dat huis) niet meer terug kan krijgen, en dus met een huis en een diepe put in zijn rekening blijft zitten...
De crisis die op die manier begonnen is in Amerika is nog steeds niet uitgewoed.
Maar uiteindelijk gaat het hem gewoon over het feit dat geld niet meer dat vaste begrip is.
Geld houdt ook zijn waarde niet
Het brengt zelfs niet meer genoeg op om zijn waarde te behouden.
De wereld schudt en beeft door die wankele geldmarkt.
En wij, wij schudden en beven mee.
Sinds ik ziek ben, ga ik mee winkelen
Sindsdien zie ik in de praktijk wat muntontwaarding is...
tot de volgende ?
Ik haat dit weer !
Aan de einder zie ik de populieren steeds kaler en kaler worden. Aan hoog tempo vallen de blaren.
Herfst...
Weet je nog, die lente ? Heerlijk zomerweer, zon, warmte, licht en vriendelijke mensen... Nu loopt men gebogen om de wind wat te snijden, kijkt naar de grond, en loopt dus met gebogen hoofd door het leven.Weer werkt ook op het gemoed.
Zeker op het mijne
Gisteren zijn we naar Auchan geweest te Leers, en hebben een pak boodschappen mee naar huis gebracht. We hebben weer wat witte wijn in voorraad tegen dat de vrienden langskomen, en brachten heel wat alcoholvrije aperitief mee... We zijn weer voor een paar maand voorzien van onze Franse waar.
Ik heb er afgezien ! Na de grote rommelmarkt van zondag, was die winkelruimte veel te groot voor mij. Ik had podorie verdomd veel rugpijn ! Wellicht was het komende slechte weer ook van invloed op mijn rug. Maar allee, we hebben alles wat we hebben moeten (en nog wat meer), en zijn weer voor een tijdje gerust. Oh ja, waar ik de Fransen vroeger zag rijtje schuiven aan de Belgische benzinestations, heb ik nu diesel gekocht in La Douce France... Dank zij onze ijverige politici kost onze brandstof een pak meer dan ginder.
En wellicht gaan ze daar niets aan doen, de staat heeft geld nodig om de bank(en) te betalen die we met zijn allen hebben gekocht, zonder dat ze mij gevraagd hebben of ik er interesse voor had.
De staat heeft ook nog geld nodig om te voldoen aan de Europese normen.
De staat moet dringend in het Europese rijtje gaan lopen
De staat
de staat gaat ons dat allemaal doen betalen
... met afbouw van sociale verworvenheden
... en dat allemaal om het kapitalistische (banken-)systeem aan de praat te houden.
Banken zijn niet onfeilbaar, maar dat geeft niet, de gemeenschap zal de fouten wel liefdevol betalen.
Banken zijn immers God
Mammon
Er zijn in de geschiedenis van de mensheid een paar stappen die heel ons leven, heel onze maatschappij grondig hebben door elkaar geschud !
We kunnen beginnen met de landbouw. De man die op het idee kwam graan te zaaien voor de winter, zal alles op alles hebben gezet om ook zelf de vruchten te dragen van zijn werk, en zal rond zijn veld een afsluiting hebben gebouwd om het te beschermen tegen vraat en tegen dieven.
Het eigendomsbezit was ontstaan. De wereld was niet meer van iedereen, maar van de eigenaars van de diverse stukken.
Tweede grote stap was het recht van de sterkste. In een klein gemeenschap had de sterkste het voor zeggen. Wie niet luisterde kreeg klappen. Dat was plezant (voor die sterke), dus wou hij zijn macht uitbreiden. Hij nam enkele stevige binken in dienst, en beperkte zich niet tot het beheersen van zijn kleine dorpje, maar nam er een dorpje, twee dorpjes, een heleboel dorpjes bij. Zo ontstond de adel, de nieuwe machthebbers, die via het in stand houden van een leger en een versterkte vesting een heel gebied overheersten. Ze waarborgden zogezegd de veiligheid en moesten daarvoor betaald worden door de onderdanen.
Derde grote stap was het ontstaan van de steden... Eerst onder de vleugel van het kasteel, maar alras ook als gemeenschap die zich wat ontworstelde aan dat fort, en zelf een soort burcht op zichzelf vormde. Daar waren omliggende gronden en grondbewerkers bij nodig, om de stad te voeden. Dus moesten de stadsbewoners zaken produceren en ruilen voor eten.
Ondertussen was ook het schrift ontstaan, een belangrijke stap, die toeliet akten op te maken, die eigendom een meer bestendig iets maakten, en die ook aanleiding waren om tot contracten te komen. De oudste geschriften gaan dan ook bijna uitsluitend over akten, contracten en wetgeving. (Verba volent -scripta manent)
De ruilhandel is een omslachtig iets. Je gaat met een stuk linnen voort, je komt met een schaap terug, je moet dat ding laten slachtte en bewerken, dus moet je naar de slager die in ruil een behoorlijk stuk van het schaap in beslag neemt, wat hij dan weer gebruikt om de bakker te betalen...
En dus kwam het geld er... Eerst in de vorm van een waardevol goed, zoals goud en zilver, maar later ook in de vorm van pandbrieven en alras in biljetten, papieren geld...
Hoe dan ook die pandbrieven en dat bankbiljet moesten voor een werkelijke waarde staan, en dus was ieder munteenheid gedekt door een goudeenheid... Dat stukje papier kon je gaan inruilen voor een stukje echt goud.
Later werd dit losgelaten en kreeg het geld een afgesproken waarde, zonder dat het nog echt "gedekt" werd door een voorraad goud...
En ondertussen betalen we virtueel met onze bankkaart, en zijn er massa's geld die daar ergens hangen, zelfs zonder echte dekking door een biljet...
Met andere woorden, we zijn van goud naar een afgesproken waarde gegaan, dan naar een virtuele waarde... kortom... een zeepbel.
Geen wonder dat bepaalde goederen nu duidelijk overgewaardeerd worden. Neem nu de woningen. Die zijn momenteel duidelijk overgewaardeerd. Gewone mensen kunnen zonder hulp van de vorige generatie geen huis meer aankopen.
En dan krijg je een heel pak mensen die hun lening (ook al een virtueel begrip) niet meer kunnen afbetalen, waardoor de woningen plots veel te massaal op de markt komen, niet meer verkocht raken, waardoor de bank het geld van zijn lening (de aankoop van dat huis) niet meer terug kan krijgen, en dus met een huis en een diepe put in zijn rekening blijft zitten...
De crisis die op die manier begonnen is in Amerika is nog steeds niet uitgewoed.
Maar uiteindelijk gaat het hem gewoon over het feit dat geld niet meer dat vaste begrip is.
Geld houdt ook zijn waarde niet
Het brengt zelfs niet meer genoeg op om zijn waarde te behouden.
De wereld schudt en beeft door die wankele geldmarkt.
En wij, wij schudden en beven mee.
Sinds ik ziek ben, ga ik mee winkelen
Sindsdien zie ik in de praktijk wat muntontwaarding is...
tot de volgende ?
maandag, oktober 17, 2011
Geen foto's meer ?
In een paar weken tijd hoorde ik nu berichten van mensen die een rekening kregen voor het gebruik van foto's op internet, let wel: foto's die schijnbaar vrij ter beschikking staan...
De Amerikaanse staat probeert op allerlei manier Eurootjes binnen te rijven was alvast één opmerking daarbij...
Dus ga ik, voor de veiligheid ook maar geen foto's meer zetten op mijn blog, tenzij het een eigen product betreft... en ik ben geen fotograaf... dus verwacht niet veel meer...
Je gaat het dus moeten stellen met pure tekst (Het is niet om mee te lachen ik hoorde van een rekening van meer dan 700 dollar voor de foto van een pen...
Waar is men mee bezig ?
In eerste instantie dacht ik aan privacy, maar het gaat dus over de rechten op de foto op zich. Als je per gebruikt fotootje 700 dollar op eist, rechtspraak inbegrepen, dan wordt het wel heel duur om foto's te gebruiken... Ik hoop dat er geen dergelijk zitten bij wat ik reeds gebruikte, maar ik doe dat via Zemanta, die net voor dit gebruik bestaat... Dus ligt de schuld dan meer bij die dienst dan wel bij de uiteindelijke gebruiker !
Mijn blog zal wel niet staan of vallen met het al dan niet gebruiken van een fotootje... Ik kan me niet indenken dat men mijn blog nu gaat bewonderen voor dat miezerige fotootje, want het is er steeds maar eentje...en het hoort soms niet eens helemaal bij de tekst.
Maar kijk, als ik mijn blog op internet zet, dan is dat opdat ik wil gelezen worden. Als ik een foto publiceer, dan is dat opdat de mensen er naar kijken. Als iemand een tekst of een stuk van een tekst van mij gebruikt, dan zou ik het appreciëren als men de bron er bij vermeldt, maar doet men dat niet, dan lig ik daar niet wakker van. Als ik een foto op mijn blog zet, van eigen makelij, en iemand gebruikt dat beeldje, dan wist ik dat die kans er in zat... Ik moest het er maar niet opzetten. Het is nu eenmaal een publiek instrument. Kijk, als ik een T-shirt zelf beklad met een eigen ontworpen tekening, en iemand maakt daar een foto van, dan kun je moeilijk gaan vertellen dat hij mijn copyright schendt ! Als hij mijn tekening kopiëert en zelf T-shirts gaat maken met mijn ontwerp, dan pas wordt dat een schending, en dan nog heel moeilijk waar te maken, want wellicht zitten er kleine verschillen in, zodat het niet eens meer mijn tekening is...
Nee, wie op internet publiceert, weet dat hij het op de publieke markt smijt, en wie daar geen rekening mee houdt, is of niet eerlijk, of kent het internet niet.
Wil je niet dat een tekst of foto wordt gebruikt, dan kun je dat er duidelijk bij vermelden, dan pas heb je een been om op te staan. Maar stel dat Jantje Pierlala die foto wel gebruikt, en de beschermende frase netjes er af knipt, dan is de volgende gebruiker al niet meer schuldig te noemen, dus... heel waterdicht is dat systeem ook al niet !
Nee, het gaat hier dus in se over de mens en de menselijke hebzucht.
Kijk, ik ga nog een stapje verder...
Ik zit nu keramiekjes te maken. Om inspiratie op te doen, bekijk ik al de sites die ik kan vinden van mensen die keramiek beoefenen, en die met dezelfde middelen dus kunst bedrijven. Die beelden inspireren me soms, en hebben dus een rechtstreekse invloed op wat ik dan weer maak. Het is geen kopie, maar het is duidelijk geïnspireerd door... Als je dat niet wilt, dan mag je geen foto's van je werk publiceren, meer zelfs, dan mogen de kopers geen foto's maken waar je werk op prijkt... Absurd ? Ja !
Je moet eens kijken naar de grote kunstenaars van vroeger ! Een van de meest gebruikte vormen van opleiding was het oeverloos kopiëren van werken van grote meesters...En hoe nauwkeuriger de kopie was, hoe beter de les en de opgedane ervaring ! Ik heb zelf, tijdens de opleiding beeldhouwen, indertijd een kopie moeten maken van een kop van een oude romein. Wellicht is er allang geen spoor meer te vinden van 't manneke zelf, maar zijn beeld wordt nog steeds gebruikt al les voor jonge beeldhouwers. Ik moet zeggen dat het inderdaad een goede les is, dat het je echt een en ander bijbrengt !
Dus kopiëren is niet eens een zonde, maar eerder een soort les, een soort verering van de oorspronkelijke maker. Dus de man die een foto op het internet zwiert, en die foto wordt gebruikt, zou eerder geflatteerd moeten zijn, dan wel op geld bewust...
Ach, wat zit ik hier te leuteren? Ik kan wellicht toch niet op tegen de geldzucht van sommige mensen... Ik heb het al gezegd, geld is wellicht een van de sterkste drijfveren van het mensdom... Macht, Geld en Sex en God... de vier krachten die de slechte kanten in de mens boven halen. Ja, ook God, want er is wellicht niets meer echt misbruikt dan de godsdiensten om oorlog te voeren ! En het gekke is dat in zowat iedere godsdienst het intermenselijke verkeer naar vrede en goedheid wordt gedreven, maar niet ten opzichte van hen die die specifieke Godsdienst niet of niet juist (?) beleven...
Mensen... een bizar fenomeen...
tot de volgende ?
De Amerikaanse staat probeert op allerlei manier Eurootjes binnen te rijven was alvast één opmerking daarbij...
Dus ga ik, voor de veiligheid ook maar geen foto's meer zetten op mijn blog, tenzij het een eigen product betreft... en ik ben geen fotograaf... dus verwacht niet veel meer...
Je gaat het dus moeten stellen met pure tekst (Het is niet om mee te lachen ik hoorde van een rekening van meer dan 700 dollar voor de foto van een pen...
Waar is men mee bezig ?
In eerste instantie dacht ik aan privacy, maar het gaat dus over de rechten op de foto op zich. Als je per gebruikt fotootje 700 dollar op eist, rechtspraak inbegrepen, dan wordt het wel heel duur om foto's te gebruiken... Ik hoop dat er geen dergelijk zitten bij wat ik reeds gebruikte, maar ik doe dat via Zemanta, die net voor dit gebruik bestaat... Dus ligt de schuld dan meer bij die dienst dan wel bij de uiteindelijke gebruiker !
Mijn blog zal wel niet staan of vallen met het al dan niet gebruiken van een fotootje... Ik kan me niet indenken dat men mijn blog nu gaat bewonderen voor dat miezerige fotootje, want het is er steeds maar eentje...en het hoort soms niet eens helemaal bij de tekst.
Maar kijk, als ik mijn blog op internet zet, dan is dat opdat ik wil gelezen worden. Als ik een foto publiceer, dan is dat opdat de mensen er naar kijken. Als iemand een tekst of een stuk van een tekst van mij gebruikt, dan zou ik het appreciëren als men de bron er bij vermeldt, maar doet men dat niet, dan lig ik daar niet wakker van. Als ik een foto op mijn blog zet, van eigen makelij, en iemand gebruikt dat beeldje, dan wist ik dat die kans er in zat... Ik moest het er maar niet opzetten. Het is nu eenmaal een publiek instrument. Kijk, als ik een T-shirt zelf beklad met een eigen ontworpen tekening, en iemand maakt daar een foto van, dan kun je moeilijk gaan vertellen dat hij mijn copyright schendt ! Als hij mijn tekening kopiëert en zelf T-shirts gaat maken met mijn ontwerp, dan pas wordt dat een schending, en dan nog heel moeilijk waar te maken, want wellicht zitten er kleine verschillen in, zodat het niet eens meer mijn tekening is...
Nee, wie op internet publiceert, weet dat hij het op de publieke markt smijt, en wie daar geen rekening mee houdt, is of niet eerlijk, of kent het internet niet.
Wil je niet dat een tekst of foto wordt gebruikt, dan kun je dat er duidelijk bij vermelden, dan pas heb je een been om op te staan. Maar stel dat Jantje Pierlala die foto wel gebruikt, en de beschermende frase netjes er af knipt, dan is de volgende gebruiker al niet meer schuldig te noemen, dus... heel waterdicht is dat systeem ook al niet !
Nee, het gaat hier dus in se over de mens en de menselijke hebzucht.
Kijk, ik ga nog een stapje verder...
Ik zit nu keramiekjes te maken. Om inspiratie op te doen, bekijk ik al de sites die ik kan vinden van mensen die keramiek beoefenen, en die met dezelfde middelen dus kunst bedrijven. Die beelden inspireren me soms, en hebben dus een rechtstreekse invloed op wat ik dan weer maak. Het is geen kopie, maar het is duidelijk geïnspireerd door... Als je dat niet wilt, dan mag je geen foto's van je werk publiceren, meer zelfs, dan mogen de kopers geen foto's maken waar je werk op prijkt... Absurd ? Ja !
Je moet eens kijken naar de grote kunstenaars van vroeger ! Een van de meest gebruikte vormen van opleiding was het oeverloos kopiëren van werken van grote meesters...En hoe nauwkeuriger de kopie was, hoe beter de les en de opgedane ervaring ! Ik heb zelf, tijdens de opleiding beeldhouwen, indertijd een kopie moeten maken van een kop van een oude romein. Wellicht is er allang geen spoor meer te vinden van 't manneke zelf, maar zijn beeld wordt nog steeds gebruikt al les voor jonge beeldhouwers. Ik moet zeggen dat het inderdaad een goede les is, dat het je echt een en ander bijbrengt !
Dus kopiëren is niet eens een zonde, maar eerder een soort les, een soort verering van de oorspronkelijke maker. Dus de man die een foto op het internet zwiert, en die foto wordt gebruikt, zou eerder geflatteerd moeten zijn, dan wel op geld bewust...
Ach, wat zit ik hier te leuteren? Ik kan wellicht toch niet op tegen de geldzucht van sommige mensen... Ik heb het al gezegd, geld is wellicht een van de sterkste drijfveren van het mensdom... Macht, Geld en Sex en God... de vier krachten die de slechte kanten in de mens boven halen. Ja, ook God, want er is wellicht niets meer echt misbruikt dan de godsdiensten om oorlog te voeren ! En het gekke is dat in zowat iedere godsdienst het intermenselijke verkeer naar vrede en goedheid wordt gedreven, maar niet ten opzichte van hen die die specifieke Godsdienst niet of niet juist (?) beleven...
Mensen... een bizar fenomeen...
tot de volgende ?
zondag, oktober 16, 2011
Wieze
Image by harry_nl via Flickr...wiezewiesbombom...Vandaag was het rommelmarkt in Wieze, in de oktoberhallen. Groot ! En als je dan nog rekening houdt met de inspanningen van Vlaanderen-Toerisme, die je op de meest onverwachte ogenblikken een toeristisch baantje opsturen met van die verraderlijke bordjes: Omleiding..., dan ligt Wieze plots veel verder dan verwacht.
Maar allee, de markt was groot en mooi.
Buiten een droogvis en wat worstenbroodjes niets gekocht. Veel gekeken en gezien, en genoten van de sfeer. Gestopt op de middag om een kom soep te drinken en een belegd broodje te eten...
En dan weer huiswaarts, en zie, in het terugkeren alvast één grote omleiding kunnen ontwijken. Tot spijt van het Ministerie van Openbare Werken Hildeke Creveertdis...
Ik heb er niets tegen dat ze de wegen eindelijk eens herstellen, maar gaan ze nu weer vijftien jaren wachten dan alles in één jaar willen doen ? Ik hoop van niet.
Morgen gaan we winkelen in Leers (France), naar Auchan. Onze voorraad Franse producten is weer eens uitgeput. Hopelijk heb ik tegen dan wat minder pijn...
Straks ga ik wat tekenen... Ik heb eindelijk een vrijkaart gekregen om keramiek naar mijn zin te doen... En toen ik zei dat ik een reliëf wilde maken à la Vermeersch van Oostende, kende ze die. Toen ik zei dat ze het onderwerp Sinte Amelberga wel niet zou kennen, bleek dat ze van Temse was... en daar prijkt die Heilige ook !!! Ze komen ieder jaar van Temse met paarden voor de ruitersommegang te Mater...
Ik ga dus wel degelijk met alle attributen van de heilige moeten afkomen, want ze kent die ook... Je ziet, een mens mag nooit te zeker zijn hé... Maar het maken van een basreliëf trekt mij wel aan, en als Maternaar moet ik natuurlijk beginnen met onze bloedeigen dorpsheilige niewaar... Als het mij binnen een jaar of wat niet meer bevalt kan ik hem nog steeds verkopen in de parochie, want hier is die devotie nog wonderlijk groot ! Zelfs bij jonge mensen lijkt die band er nog te zijn, alhoewel die meer gaat naar de ruitersommegang en het nadien bezoeken van de "kapellekes"...
Ik ga stoppen... een beetje rusten in de zetel
tot de volgende ?
zaterdag, oktober 15, 2011
Bol
Image via WikipediaMijn bol is niet bol... En dat ligt niet helemaal aan mij. Op een gegeven moment in de opbouw van mijn bal in holle klei, deed de leraar mij met een spatel de bol wat omhoog "krikken" en deed er mij een in folie gewikkelde worst klei onderleggen, zodat de bal "opgekrikt" bleef staan en evolueerde tot lederharde klei. Nu heeft mijn bol een te spitse onderkant.djudedju
Dat mijn bol enigzins te plat lijkt bovenaan, komt wellicht door die spitse onderkant. Maar enfin, de bal is niet bol, maar hij is er toch maar. Ik ben nu bezig hem het uitzicht te geven van een bol in metselwerk. En dat is echt niet zo makkelijk als het klinkt !
Ik hoop dat ik binnenkort wat meer vrij mag werken, wat meer mijn pakken inspiratie mag beginnen uitwerken, en dat het oeverloze oefeningetjes maken stilaan een einde neemt. Eén ding wil ik nog zeker eens uitproberen, dus leren: draaien. Potten draaien. Het ziet er heel simpel uit, maar het is het duidelijk niet. Vandaar dat ik ook deze uitdaging wil aanpakken. Ik wil dat ook kunnen. Ik heb wel wat schrik van de houding die je moet aannemen tijdens het draaien. Je zit er nogal gebogen overheen. Enfin, kan ik het niet aan, dan is dat maar zo, maar ik wil het zeker proberen.
Tot nu toe zag ik voornamelijk Herman draaien. De man bracht een halve ton klei uit Turkije mee naar hier. Rode klei die ook rood bakt. Ik zag al enkele gebakken stukken, en het is echt de klei waaruit de rodel bloempotten gemaakt zijn. Als je de mooiste bekijkt, dan hebben die zelfs enige glans. Die glans krijg je door in het draaien de klei heel, heel glad te zetten, zodat hij vanzelf al wat blinkt. Heel mooi !
Enfin, ik leer steeds maar bij... Onder meer dat je heel wat voordelen kunt hebben van... W.C.-papier...
Je scheurt het papier in kleine stukjes, snijdt de klei in dunne (boterhamdikke) schijfjes, legt daar de snippers tussen en begint dan te kneden dat het niet mooi meer is. Op den duur zie je dat papier bijna niet meer zitten in de klei. Dat heeft voordelen in het verwerken van de klei (je kunt veel langer blijven opbouwen, ook al is de onderste laag al behoorlijk hard. Normaal gaat dat niet makkelijk, je kunt op harde klei niet meer opbouwen, met dat papier dus wel. Ook in het bakken heeft het bepaalde voordelen, de klei is dan op een of andere manier poreuzer, zodat hij niet zo makkelijk barst.
Oh ja, mijn vaas is gebakken, nu nog kleuren en dan glazuur op zetten, en de vaas is af... Hopelijk lukt het allemaal...
Gisteren kreeg ik een vraagje van Tiens over het woord JONNEN... Ik heb vandaag eens in mijn dikke Van Dale gekeken, en zowel jonnen als jeunen staan er in (althans nog in die uitgave, met de vermelding verouderd...er naast) Jonnen komt van gunnen en jeunen komt van jonnen, maar heeft meer de betekenis behagen hebben in.... Voila Tiens, ik schreef dus niet eens dialect ! Wel een beetje ouderwets, wellicht omdat we in West Vlaanderen die woord nog steeds gebruiken. En mijn roots liggen nu eenmaal daar.
Maar ik moet toegeven, je deed me twijfelen, vandaar het nakijken. Maar ik vind dat woord veel echter, veel eigener, veel Vlaamser dan die toevoeging aan Van Dale van het woord Jossen, iets wat ik voorheen nog nooit hoorde gebruiken...
Voor mij bewijst het nog maar eens de rijkdom van ons moedertaal... En vooral, dat onze streektaal duidelijk belang heeft voor het in leven houden van de taal ! Dus leven het dialect ! (In de academie zit een Westvlaamse madame, en je moest eens horen hoe wij, als we tegen elkaar klappen, meteen terug in het West Vlaams bezig zijn !!! De anderen lachen dan een beetje...
Maar voor mij is dialect heilig ! Het is de levende taal ! De taal die echt gesproken wordt. Het is wat jammer dat die taal niet meer puur te vinden is, maar niettemin blijft er overal, ondanks de inbreng van vele "dialectvreemden" in alle regio's, een helboel van de specifieke woordenschat en van de specifieke klankenkleur hangen. Het dagdagelijkse spreektaaltje is in iedere streek weer iets anders, en biedt telkens weer nieuwe woorden, nieuwe klanken. Dat is bruisen van het leven, dat is opborrelen van taal, opborrelen van een immense woordenschat. Het kan geen kwaad dat daar nieuwe en zelfs vreemde woorden bij komen, in tegendeel, het is een verrijking, die soms door de taal zelf gefilterd wordt tot een echt "eigen" woord, eigen begrip. Je moet tegen de meeste Nederlanders niet praten over een portatiefke... ze hebben er veelal geen idee van wat dat is. Zij namen immer het Engelse woord over, en wij het Franse, en beiden gaven we er een eigen kleurtje aan. Heerlijk toch ? Zo hebben we meteen twee nieuwe woorden er bij, en wellicht, als we in de dialecten gaan kijken, zijn er nog enkele meer te vinden voor het zelfde draagbare radiootje... Een begrip die nu in de praktijk al weer aan het verdwijnen is, omdat dat radiootje zelf aan het verdwijnen is en vervangen werd door nieuwe dingen...
Taal leeft niet zozeer via de schrijverij, maar door het babbelen en verwerken in de levende spreektaal !
Waarvan akte
tot de volgende ?
vrijdag, oktober 14, 2011
Z'is terug !
Image via WikipediaGisterenavond goed 9 uur: de bel !Moeder is terug thuis, Roland, Rosa en Eddy ook nog vlug eens naar binnen om vlug nog iets te drinken en nog even na te babbelen en te vertellen over de reis ...
Nadien nog even op de camera de foto's bekeken van het mooie Elzas, een wondere mengeling van Duitsland en Frankrijk, met van beide landen het beste...
Nadien naar bed, waar Anny maar voortvertelde over al wat ze gezien hadden en al wat ze beleefden... Ze heeft duidelijk genoten, maar was wel steenstokkedoodmoe... Het was een lastige uitstap, met heel veel stappen en heel veel trappenlopen "Je mag blij zijn dat je niet mee was! Je zou dat nooit hebben aangekund" Ik zei dat ik dat wel wist, dat je dat aan het programma kon zien.
Vanmorgen haalde ze nog wat documentatie uit om te tonen wat ze allemaal heeft gezien, maar eigenlijk zegt dat veel minder als je er niet bij was. Het is een beetje het gevoel als kijken in een fotoboek van een ander, je kent het niet, je hebt er geen binding mee, en je kijkt weliswaar met bewondering naar de mooie beelden, maar je hebt er geen binding mee.
Ik ben alleen blij dat ze zich heeft gejond, en dat het een plezierige en mooie uitstap was. En ik ben ook heel blij dat ze terug is, en dat mijn leven weer wat meer geregeld zal verlopen. Ik had nochtans niet veel om anders dan anders te leven, maar toch, het was niet hetzelfde, en ik stel iedere keer weer vast dat ik een echt gewoontedier ben geworden, die het liefst alles rimpelloos ziet verlopen, zonder veel hoogten en laagten.
Ik vraag me af of dit een symptoom is van oud worden... Vroeger was ik een druk baasje, met een drukke dagtaak en daarnaast nog en nog en nog dingen te doen en te beleven. Nu dus opteer ik voor een rimpelloos leven. Ik heb geen betrachting meer om "avontuurlijk" te doen. Ik vind het zelf een beetje gek. Ik was helemaal geen man van dat stille en brave leventje... Om een klein voorbeeldje te noemen, we gingen niet op verlof naar een hotelletje naar eentoeristisch oord, nee, we gingen met de rugzak op gaan stappen door Haut Auvergne, waar alleen stappers op verlof lijken te gaan, of trokken door de Schotse Highlands van piepklein dorpje naar nog pieperkleiner plaatsje...
We waren dus eerder avontuurlijk dan wel op een rimpelloos bestaan uit...
Nu zien we een beetje op tegen alles wat het dagelijkse leventje verstoort... Kaartnamiddag van Arco ? Ik kaart wel eens graag, maar het kost een inspanning om er naar toe te gaan, het verbreekt immers het stramien. Ieder ding moet eerst een beetje tot het vaste stramien gaan behoren. In de beginfase moet ik echt iedere keer weer mezelf dwingen. Ook het omgekeerde is het geval. Het wekelijkse bezoek aan tanteke hoorde nu al jaren tot de vaste cyclus, en dus mankeren we het, steeds minder en minder, naargelang het verder af ligt.
We zijn kortom, saaie mensjes aan het worden.
Gek, hoe je kunt veranderen.
Natuurlijk, ik weet het wel, mijn ziekte doet daar een heel deel aan ! De ondervinding leert je dat opwinding invloed heeft op het pijnpatroon, dus vermijd je bewust opwinding. En dus verval je in dat dagdagelijkse...
Vijf dagen niks en dan twee keer een rommelmarktje, dat was de ideale week. Sinds een tijdje is daar de maandelijkse Crea bij gekomen en nu en dan (ambetant !) een vergadering... en sinds kort de academie twee keer in de week, waardoor één rommelmarkt is verdwenen of veel zwaarder is geworden... En nu is men aan het zagen voor die maandelijkse kaartnamiddag... Die kan er wel bij, maar het zal weer een inspanning kosten om er de stap toe te zetten.
Misschien is het vermijden van pijn wel voor een stuk geëvolueerd naar een soort inertie, een soort verstarring, een soort... luiheid ???
Meestal is dat doorbreken van het stramien achteraf plezant geweest, maar dat houdt geen les in, dat noopt niet tot het nog, het weer doen... Wellicht omdat er toch telkens weer een prijskaartje vol pijn aan hangt? Ik kom van de academie iedere keer met pijn terug. Ook voldaan, ook tevreden, maar niettemin vol pijn.
Daarom wellicht ook dat je steeds opnieuw de stap bewust moet zetten jezelf dwingen...
Ach... al bij al vind ik het toch wel verstandig van mezelf te dwingen. Het is immers telkens weer een beetje een overwinning op mezelf en op de dwang van de pijn, en wie weet zal het, net als met mijn dagelijkse turnen wel een positieve inbreng hebben op die pijn. Zal het de grens van het uitstaanbare weer wat verleggen. Pijn is er sowieso, maar zolang het uit te houden is, en het niet over gaat in een ontsteking die lange tijd de pijn vast zet op dat onuitstaanbare hoge pijnniveau, is het voor mij "te doen".
En ik heb het je al gezegd: al bij al ben ik, zijn wij, gelukkige mensen... We leven, en we kunnen ons permitteren dat leven zelf in te richten... We zijn niet meer genoopt in het stramien van een ander te lopen, nee, we zijn "vrij" ons leven zelf te leiden... Een luxe die hele stukken van de wereldbevolking niet kent, en waarvan velen nooit zo ver zullen geraken.
Content zijn gemakkelijk als je niets tekort hebt om een normaal leven te leiden... Maar wat is normaal ? Laat iemand uit de Hoorn van Afrika maar eens kijken naar ons, en vraag hem eens hoe "normaal" dat is...
tot de volgende ?
donderdag, oktober 13, 2011
Overlastreglement voor wielertoeristen...
Image via WikipediaDe gemeente Herzele is het moe. Er zijn simpelweg te veel wielertoeristen in onze Vlaamse Ardennen. Ook in Brakel begint er iets te roeren (Herman Decroo)... In Oudenaarde nog niet, want daar voert men net een charmeoffensief om de mannen van het vélootje te verzoenen met de "nieuwe" Ronde van Vlaanderen... en Oudenaarde moet zich dan zo nodig als fietsgemeente profileren.Het moet gezegd, Oudenaarde doet in dit kader momenteel heel wat inspanningen om nieuwe en zelfs alternatieve fietswegen aan te leggen. Ze vergeten maar één ding: wielertoeristen rijden heel zelden op het fietspad, om een of andere duistere reden prefereren ze de rijweg voor auto's.
Ik herhaal nog eens dat ik helemaal niets heb tegen mensen die met de fiets wat rondtoeren in onze regio, zelfs niet als ze dat in groep doen, maar laat ze dan aub rekening houden met het feit dat er ook nog andere weggebruikers zijn, dat er op de smalle wegen in dat prachtige landschap ook auto's rijden, veelal van mensen die zich verplaatsen van en naar het werk, van en naar de winkel, kortom buurtbewoners.
De dag dat de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen doorgaat, kun je hier echt niet meer buiten, en er is geen mens die dat plezant vindt !
Maar het beperkt zich niet tot één volle dag, talrijke organisaties houden hier speciale tochten waarop enkele duizenden verschijnen... Het is echt niet te doen.
Ik heb verschillende keren -voor mijn ziekte- de 20 kilometer gelopen in Brussel. Ik kan me heel goed indenken dat het voor inwoners langs dat parcours ook niet alles is, maar dat is maar één namiddag en omstreeks 18 uur is alles weer vrij. De Brusselaars zullen zich wellicht veel meer beklagen over het feit dat ze de hoofdstad zijn en dus het geliefde oord voor alle betogingen uit den lande, en als Europese hoofdstad zelfs betogingen uit andere landen mogen begroeten...
Welnu, het wielertoerisme in onze regio neemt de allures aan van een bijna voortdurende last, net zoals de eindeloze betogingen in Brussel.
Het gaat er niet over dat ze hier komen fietsen, het gaat hem over het feit dat ze dat in grote meutes doen, en zich als groep ook dat eigenaardige ding aanmeten dat van de mens in groep plots een andere mens maakt... Helemaal niet meer de vriendelijke Jan of Piet, maar de groepsmens, zich sterk voelend in en achter de massa. Agressief en uitdagend.
(Mijn vergelijking met de betogingen is niet zo maar gekozen!)
Wij zijn heel blij dat er toeristen naar onze streek komen, dat verschaft onze streek werk en inkomen, maar niet op die manier. Ze zijn welkom als ze zich gedragen als normale bezoekers, die eerbied hebben voor de anderen. Ik weet dat er reglementen zijn voor het fietsen in groep, maar met drie of vijf man val je daar echt niet onder, en is rijden midden in de rijweg ook voor u verboden. Bovendien is het wel zo dat je op die smalle wegen ook ander verkeer moet toelaten. Het is niet aangenaam als je kilometers aan één stuk door achter zo een kudde fietsers moet blijven hangen. Is het echt te veel gevraagd om nu en dan het verkeer door te laten? Ben jij niet de man die zich ook met de wagen verplaatst op de andere dagen ? Doe jij dat ook niet met de bedoeling tijdig aan je doel toe te komen? Ben je dan ook niet ergens wat kittelorig als er een boer met zijn tractor de weg verspert en je kilometers achter zich houdt ? Jij doet krek hetzelfde met die groep fietsers !!!
Ik ben geen preneur van dat overlastreglement, waarbij wielertoeristen straks grote bedragen gaan moeten neertellen om door onze regio te mogen fietsen, maar doe er dan iets aan !!!
Hou verdorie rekening met de anderen.
Dan ben je welkom! Heel erg welkom !
Oh ja, wil aub niet al je afval langs onze wegen werpen, dan ben je niet alleen welkom, maar ook nog eens een vriend !
Héhé, dat moest me (nog) maar eens van het hart !
Geef toe, het is al erg genoeg dat wij als belastingbetaler borg moeten staan voor de 54 miljard euro van Dexia, zonder dat men ons nog kwaad bloed gaat zetten met elkaar te gaan hinderen...
En och ja, Dehaene moet zijn vergoeding niet hebben, hij heeft al genoeg, krijgt het toch niet meer op.
En met hem vele anderen... heel wat politici zitten in de beheerraad van banken, je moet dus geen schrik hebben dat ze jouw bank gaan laten vallen, ze zijn allemaal wel ergens betrokken partij in die dingen, en geef toe, je zou zelf ook niet graag die bonus kwijt raken, zij ook niet... (En elkaar doen ze geen pijn, dus ook niet de bank van de ander)
djudedju
tot de volgende ?
woensdag, oktober 12, 2011
Image via WikipediaDe e-mail is veertig jaar oud... En vandaag de dag worden er ongeveer 400 miljard mailtjes per dag verstuurd... Van een succesverhaal gesproken !Het vervelende aan dat cijfer is dat er onnoemelijk veel brol bij zit: allerlei reclameboodschappen waar je geen boodschap aan hebt, en een pak berichtjes van bedrijven die het nodig vinden je er van te overtuigen dat bij hen de oplossing van al je problemen ligt. Of dat je met een bepaald merk van onderbroeken een reis naar Zuid Afrika kunt winnen.
Gelukkig kun je een filter op zetten, zodat de berichten over Viagra en de vele miljoenen die je gratis kunt krijgen als je maar alles doet wat die Nigeriaan je vraagt, je bespaard blijven... Dat noemt men spam. Eigenlijk is dat een Amerikaanse term voor een soort goedkoop vlees in blik, wij zouden dus misschien beter van blikvoer spreken...
Maar aan die mailtjes hebben we nog niet genoeg, en we riepen een wat snellere manier van berichtjes in het leven, en daar zie je facebook en twitter en de talrijke chatprogrammaatjes...
En nog was het niet genoeg, we moesten zo nodig de telefoon heruitvinden en met VOIP (Skype, Ekiga en andere) met elkaar kunnen babbelen, en dat zelfs terwijl we elkaar zien.
Als ik mij dagelijkse mailbox bekijk, en de berichten in mijn filter er bij tel (spam en co), dan zit ik dagelijks rond de 70 à 100 mailtjes... En moest ik daar mijn facebook berichtjes en twitter bij tellen, dan is het helemaal niet meer te doen.
Geen wonder dat je in eerste instantie die dingen eens verticaal overloopt, en de meeste er van maar na een vluchtige blik al meteen wegwerpt... Je hebt immers geen boodschap aan berichten over je goede cholesterol dank zij benecol (Ik vraag me trouwens af of je wel geneesmiddelen moogt verkopen in de voedingswinkel? Of is het inderdaad zo dat hun resultaat vooral gebonden liggen aan de gepredikte bijhorende levenswijze, en helemaal niet aan de doodgewone margarine???)
Maar alles bij alles genomen, ben ik iedere dag heel content met mijn mailtjes... Hoor ik weer eens iets van Jan, Piet, Joris èn Korneel... Ook al is het meestal beperkt tot een powerpointje, je weet toch meteen dat ze er nog zijn, en goed genoeg waren om je dat mailtje door te mailen. En wat nog belangrijker is, dat ze je niet vergeten zijn. Dat je nog steeds ergens een klein hoekje hebt in hun grote hart.
Veertig jaar...
Eigenlijk is de historie van de thuiscomputer nog heel jong hé ?
En wat heeft het niet allemaal veranderd ?
Ik heb de tijd meegemaakt dat je op het bureel een brief netjes overschreef of overtypte, om een kopie te hebben van dat stuk, een kopie die ook gebruikt werd in rechtszaken, waar men wel eventueel het origineel eens kon opvragen bij betwistingen... Kopiëren bestond misschien al wel, maar het was ons hier nog volkomen onbekend. Dan kwam de tijd dat het hoofdbureel van de mutualiteit een kopiemachine had, en dan reed er bijna dagelijks iemand met een heel pak originelen naar ginder om er kopietjes van te maken... Dat was makkelijker. Bovendien zag je die mannen dan ook weer eens.
Als je dat nu schrijft, dan lijkt het wel of je nog uit de middeleeuwen komt, waar je als ijverige monnik heel de dag over papieren zat gebogen, netjes kopies te schrijvelen...
Nu klik je dat mailtje aan, en zend het door aan betrokkene... Je kunt zelf nu al aangetekende zendingen doen via je computer... Ik heb het nog nooit gedaan, en het lijkt me wat raar, maar het is de zoveelste stap in de evolutie...
Wij hadden thuis al behoorlijk vroeg een telefoon (via het werk van pa), maar de meeste mensen holden naar de telefooncel als ze dringend de dokter nodig hadden.
Er is ontzettend veel veranderd in die enkele jaren dat ik hier kan en mag rondlopen...
En het lijkt allemaal zo vanzelf sprekend... We zijn het allemaal zo vlug gewoon, dat we het ons niet meer kunnen voorstellen er zonder te zitten.
Neem nu de GPS (Global position system), dat vind ik nog steeds een echt wonder. Dat ze in dat kleine doosje de landkaarten kunnen stoppen, dat lijkt me normaal, dat ze de snelheden en flitspalen er bij zetten lijkt al heel wat meer, maar dat ze ook nog weten waar jij op dat moment aan het rijden bent, dat ze de weg aanpassen als je een andere weg neemt dan het voorgeschrevene, dat gaat iedere keer weer mijn petje te boven. Goed, goed, ik weet wel dat het gebeurt vanuit vier satellieten die daar ergens hoog boven ons hangen te hangen, maar die satellieten sturen die gegevens door van ontelbare auto's... Ik snap het gewoon niet. Het lijkt een beetje op radio, maar dan interactief... Ik ben een boon als ik het echt snap.
Maar we gebruiken het, en het is zo gemakkelijk dat we er ons geen vragen bij stellen, maar gewoon gebruiken. Net zoals de fotocopies, het scannen, het mailen...
We gebruiken steeds meer dingen waarbij we ons geen vragen stellen.
De meeste mensen die een mixer gebruiken, hebben er geen bnul van hoe dat ding in elkaar zit en hoe het werkt. De meeste chauffeurs (m/v) rijden met de auto, maar kennen niks van de mechaniek er van... En zo kunnen we bijna heel je dag vullen met dingen waar je eigenlijk niets van snapt... Maar domweg benut.
Vroeger was dat niet zo. Vroeger werkte je alleen met dingen die je kende, en waar je het nut en de vorm heel goed begreep. Je wist precies waarom je met een hamertje op je zeis zat te kloppen om hem te haren, en je begreep heel goed wat je slijpsteen deed. Nu duw en trek je even met een schaar door een machientje en de schaar is geslepen. Hoe ? Onder welke hoek moet je slijpen???
(Oh ja, ik las dat je een schaar heel makkelijk kunt scherp maken: je neemt aluminiumfolie, plooit dat enkele keren zodat je een dikkere laag hebt, en knipt dat met de schaar... De schaar zou meteen weer scherp zijn... Ik heb het nog niet geprobeerd)
Maar ik wil maar zeggen, mocht op een dag de elektra wegvallen... We zouden plots heel domme onhandige wezens blijken... We kennen bijna niets meer van heel wat dingen die we dagelijks gebruiken.
En vooral, we hebben er helemaal geen benul meer van hoe we het zonder al die moderne dingen kunnen doen.
Ik kan me niet ontdoen van de indruk dat we eigenlijk weer heel dom aan het worden zijn. We hebben briljante vakidioten, die van één ding alles weten, maar van de rest quasi noppes...
djudedju
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)