En naar de dokter, voor een nieuwe plaaster ?

Image by tdietmut via FlickrStraks gaan we naar het hospitaal met Anny, met haar enkel in de plaaster. Sinds gisteren zegt ze niet meer dat ze hoopt dat ze er van af is... Ze heeft eens met haar tenen gewrikkeld, en haar enkel doet nog pijn...
Ik hoop dat ze genoeg kalk aanmaakt, en dat we er met nog een 3 weken vanaf zullen zijn, maar zeker is dat niet. Afwachten maar.
Ze pikkelt wel al goed rond, maar na een tijdje zie ik haar de zetel weer opzoeken en zorgvuldig haar been omhoog leggen... Ze zegt niets, maar ik zie wel dat het na een tijdje dus nog pijn doet.
Als ik het vraag, liegt ze "Nee,nee...", maar ik zie het wel aan haar ogen. Na al die jaren kun je moeilijk liegen tegen elkaar, je kent je partner immers door en door...

Als je zo lang bij elkaar bent, zo lang lief en leed deelt, en wetende dat ik al zo'n zestien jaar thuis zit met mijn rugpijn, dan is Liefde anders dan de Liefde waarmee je lang geleden in het huwelijksbootje stapte.
Niet minder, eerder het tegendeel, maar helemaal anders.
Als je jong bent, dan is een groot stuk van het huwelijk lichamelijk. Het is met de jaren dat je anders van elkaar gaat houden. Niet dat dat lichamelijke weg is, maar als in het begin je eigen bevrediging in het samenzijn wat voorop staat, is nu veel meer de bevrediging van de partner het doel. En dat bedoel ik niet alleen seksueel, want het leven van elke dag kan op zich bevredigend zijn. En dat was veel minder zo in het begin van ons huwelijk.
Je moet immers leren samenleven, leren van elkaar te houden in de brede betekenis van het woord. Want die vlinders in de buik, die blijven niet rondvliegen, die verliefdheid die stilletjes verdwijnt moet ingevuld worden met liefde die in de plaats komt.
Liefde is maar voor een gedeelte lichamelijk, het belangrijkste deel ligt in de invulling van de dagdagelijkse dingen.
Soms lees je wel eens: "liefde is een werkwoord"... Zelden is een spreuk zo juist geweest. Niet dat je er echt moet aan werken, maar het is iets wat je moet koesteren, onderhouden door niet alleen samen te leven, maar ook voor elkaar te leven. Dat is niet zo makkelijk, want we trouwen als twee individuen, en we moeten uitmonden in een echtpaar. Echt gebonden, vervlochten in en met elkaar, in geest en lichamelijk.

Niets is moeilijker, en niets is makkelijker. Moeilijk als je het niet echt meent, als je niet echt van twee één zijt, makkelijk als je het wel bent. Het gaat niet vanzelf, en nu en dan zijn er kleine haperingen in die samengroei... Je moet maar eens naar de natuur kijken. Als twee jonge twijgen tegen elkaar aangroeien, en tegen elkaar aan schuren, dan verwonden ze elkaar, en net die verwonding maakt het mogelijk dat de twee aan elkaar vast groeien en één worden. Dat je dat niet vaak ziet, bewijst dat het niet makkelijk is. Ook met ons is dat zo, in het tegen elkaar aan schuren kwetsen me elkaar, maar als het goed gedaan wordt, dan zijn net die kleine scheurtjes het cement waarmee de samengroei aan elkaar gelijmd wordt.

Liefde IS een werkwoord !
Een heerlijk werkwoord voor wie het beleeft, een hel voor wie er in mislukt. En zie, tegenwoordig zijn er zoveel echtscheidingen, zoveel mislukkingen, dat je zou twijfelen aan het bestaan van de Liefde met hoofdletter... Dat komt omdat de kleine scheurtjes van het tegen elkaar aan schuren niet gebruikt worden als lijm, als cement, maar dat ieder van de twee partners zich terugtrekt en zijn eigen wondjes gaat zitten koesteren en verzorgen.
Lea zou zeggen: "Komt ge niet overeen, kruipt dan opeen"... Een wat volkse manier om te duiden dat je niet mag koppig zijn, maar terug de vrede moet aanwakkeren, desnoods met het lichamelijke te gebruiken als soelaas voor een ruzietje...

Buiten is het maar triestig weer, een vuile mist hangt over de velden, en heel het decor lijkt langzaam op te lossen in een grijze nevel. 't Is koud en killig.
En toch ! In mijn tuin bloeien de sneeuwklokjes op verdomd lange steeltjes, precies of ze zijn wat uit hun kleren gegroeid. En de paaslelies staan ook al met knopjes te duiden op komende bloei. Mijn camelia's hebben steeds dikkere en dikkere botten, en kunnen haast niet wachten om hun prachtige bloemen wijd open te zetten.
De lente komt er aan !
Het is al weer maart !
En heb je al gezien hoe vroeg het al weer klaar is ?
Heerlijk toch ?

tot de volgende ?