dierlijke problemen ?

Image by ReservasdeCoches.com via FlickrHet is honds, het is niet van de poes, zo fris als een hoentje, zo lomp als een beer, het varken uithangen, zich als een vis in het water voelen, en zo kunnen we nog wel eventjes doorgaan...
Gek toch dat we een heleboel menselijke eigenschappen plots lijken te verdierlijken?
Maar dat niet alleen, we doen dit ook met hele volkeren: Zo gierig als een Schot, drinken als een Zwitser, een Nederlander heet ook al gierig, maar deelt die plaats ook al met de Joden. Belgen heten in Frankrijk dom, en hier heet het iets doen met de Franse slag, nog afgezien van het feit dat vrouwelijke blondjes dom heten, Limburgers traag zijn, (In Wallonië zijn het de Namurois die deze eer genieten) en ook daar kun je blijven doorgaan.
Eén ding valt daarbij op... we praten altijd over de anderen als we over verkeerde dingen praten, nooit over onszelf.
Ik heb eens een kleine test gedaan...
Ik nam een deel van die idiote domme-blondjes-moppen, en verving het domme blondje door Marokkanen... Plots was ik een racist. Je moet het zelf maar eens proberen. Maar idioot is het, wat ik wel mag zeggen over een blondje kan dan plots niet meer als ik het heb over onze allochtonen.
We zitten dus met onze wetgeving op racisme duidelijk verkeerd ! Of men moet soepeler zijn, of men moet het begrip racisme uitbreiden naar blondjes, Limburgers, Schotten en zo voort (en waarom dan niet de beren en de varkens er bij nemen?) - Maar gaan we dan nog kunnen lachen met moppen ?

Want eerlijk, humor is in 90 % van de gevallen lachen met mensen, met hun gebreken, met hun vermeende eigenschappen of met het feit dat ze vallen. Maar dus eigenlijk lachen met mensen.

"Ja, maar het mag niet kwetsend zijn" hoor je dan... Maar wat dan met die domme blondjes /Marokkanen - moppen ??? Waarom zien ze dat van de domme blondjes als niet kwetsend en dat van de Marokkanen wel ? Nee, mijn definitie ligt ergens anders... Ik kan het niet heel scherp omschrijven, want het is nogal gevoelsmatig, maar het mag niet zo zijn dat de mop dient om te kwetsen, om te vernederen, om in een of andere hoek te drukken... Of nog erger om hen uit te schakelen (klassiek voorbeeld: een kleine allochtoon zit met zijn handje water te scheppen uit de Schelde en drinkt het op. Een man ziet het en roept dat hij dat niet mag doen, dat het giftig is. Daarop roept de kleine terug: "Ikke niet verstaan ikke Turk" waarop de man: "Zo moet je dat doen" en hij toont scheppen met twee handen...)

Maar humor op zich, lachen met, dat moet kunnen, in zover het ook werkelijk leuk is en niet kwetsend, denigrerend bedoeld is. Men mag best met mij lachen, bepaalde eigenschappen of tekortkomingen uitvergroten, zolang het lachen is, en niet snerend. Ik ben dik, en daar wordt nog al eens mee gelachen, en ik heb daar geen problemen mee, tenzij het niet lachen is, maar kwetsend bedoeld is, aanvallend.

Maar dat is niet makkelijk te omschrijven, want dezelfde tekst kan soms leuk zijn, door de manier waarop het gezegd wordt en door de situatie waarin het gebeurt, maar op een ander moment, andere manier heel erg kwetsend zijn.

Het lijkt me dan ook niet mogelijk om dat in een wetgeving om te zetten, en zo ver gaan dat we niet meer mogen lachen, omdat het toevallig een allochtoon betreft, dat gaat dan net iets te ver. En dan spreek ik nog niet eens over het feit dat de ene mens langere tenen heeft dan de andere.

Nee, makkelijk is humor niet. Ik herinner me, als kind, (dus héél lang geleden) dat de humor van Wim Sonneveldt soms wat op het randje was, terwijl Toon Hermans daar kilometers ver van af bleef. De moderne humoristen gaan nu meestal veel verder dan wat we toen "op het randje" noemden. De tijd is veranderd, de humor ook. Zo erg veranderd, dat humor soms een probleem is...

Misschien vind je dat ik, in wat nu volgt, een brug te ver ga, maar ik doe het toch. Toen na de oorlog de waarheid aan het licht kwam over de Duitse vernietigingskampen, was het voor veel mensen totaal onbegrijpelijk hoe een mens een medemens zoiets kon aandoen. Maar een Amerikaanse psycholoog deed ooit een onderzoek, waarbij er een ondervrager en een slachtoffer was. De ondervrager moest, bij een fout antwoord, een elektrische schok toedienen aan de ondervraagde. De bedoeling was dat de ondervrager na ieder fout antwoord de schok zwaarder maakte door een knop een graad verder te zetten. Op de knop stond op een bepaalde stand vermeld: dodelijk !... Het slachtoffer kreeg in werkelijkheid geen schok, maar was een toneelspeler die deed alsof. Een enorm pak van de ondervragers ging zelfs met gemak tot en met de dodelijke schok, zonder verpinken, gewoon opgaand in het systeem. Dus is het zo, dat blijkbaar een heel pak van de mensheid heel makkelijk net zo zou doen als de beulen in de vernietigingskampen...

Als we nu zien dat humor steeds verder gaat naar en zelfs over de rand van het kwetsende, dan denk ik daar op terug... Zijn we niet bezig de grens over te gaan ? Zijn we niet op weg naar waar we veranderen in onmensen ?

Toch maar eens over nadenken....

tot de volgende ?