AquariumLeaks...

Image via WikipediaTja, het moet altijd wel ooit eens gebeuren...Aquariums zijn niet gemaakt voor de eeuwigheid, en na meer dan 25 jaar trouwe dienst is mijn aquarium plots begonnen met lekken, wellicht geïnspireerd door de vele politieke lekken en wikileaks all over the World.
Vruchteloos hebben we geprobeerd het lek te dichten, maar zelfs dreigen met de doodstraf haalde niets uit, het water bleef druppen. (Gelukkig maar druppen, in mijn aquariumpje zitten maar zo'n slordige 800 litertjes water newaar !)
Dus ben ik ten rade gegaan bij een deskundige, maar dat genie is tezelfdertijd ook verkoper van nieuwe aquariums, dus was het antwoord eigenlijk al te voorzien... Met een nieuwe te kopen is alles opgelost.
Ik heb het nagekeken, alles inbegrepen is de kostprijs van een aquarium eigenlijk niet eens zo erg veel gestegen, maar waar de levering en plaatsing indertijd gratis was, is dat nu verdraaid duur. Liefde en begrip voor mijn pijnlijke rug is er überhaupt niet meer bij... Maar ja, als mijn nieuwe aquarium weer 25 jaar mag meegaan, dan zal ik ondertussen zo'n 90 jaren oud zijn, en wie zijn hoofd doet er dan nog zeer ? Er is zelfs een serieuze kans dat mij aquarium zijn baasje overleeft. Ondanks mijn tulsithee en mijn gojibessen. En oh ja, ik nut ook nog Zweedse kruiden, voor de zekerheid. En om de negatieve werking van al mijn echte medicamenten wat te onderdrukken.
Ik heb beroep gedaan op mijn zoon, Bart, de wever... om me te komen helpen, met assistentie van zijn lieftallige dochter Lieselotje... Die dochter is in feite zelfs veel belangrijker dan Bart zelf, in deze assisterende functies ! Het is namelijk zo, dat er in mijn aquariumpje ook nog eens een tweehonderd kilo stenen zitten, en die moeten er uiteraard ook uit en gerecupereerd worden voor mijn nieuwe bak... Nu is dat niet zo makkelijk, en de handigste manier is dat er een jong en lenig iemand in het aquarium duikelt, en de stenen voorzichtig aanreikt... Dus mag mijn kleindochter voor een keer meerminnetje spelen, in het aquarium... Ik zal je naderhand wel vertellen hoe lieflijk het beeld dan is... en of ze het haalt tegenover de sierlijkheid en elegantie van mijn vissen... Ook dat is nog leuk, uiteraard moeten al de vissen er ook uit, en in een tijdelijke bak geïnkwartierd worden... De reis is gering, van de grote bak naar een kleine die voorlopig op de grond zal staan...op een laagje isomo, zo dat de vissen geen koude voeten krijgen.
Er komt heel wat bij kijken...
en dan is het wachten, tot mijn nieuwe bak is vervaardigd (het is een speciale maat, en dus gemaakt op voorschrift... in de fabriek van aquariums en andere glazen dinges) en geleverd... En dan begint weer een immens werk, dan moeten die stenen er weer in geplaatst worden (maar niet allemaal beslist mijn vrouw, want nu kunnen we geen vis meer vangen, ze vluchten altijd maar achter en tussen de rotsen.) dan moet er een nieuwe laag stenen gelegd worden, en moet de bak weer met water (op temperatuur !) gevuld worden tot zowat halverwege. Dan moeten de planten er in geplant worden, en dan de bak weer verder opvullen met zoveel mogelijk gerecupereerd water van de oude aquarium, want in dat water is er een biologisch evenwicht die je slechts na maanden weer echt helemaal op peil krijgt, en met die enting met oud water toch iets sneller... Dan laat je de bak een dag of twee staan te staan, en pas dan mogen de vissen er terug in... Maar dat zal ik wellicht niet helemaal kunnen respecteren! Want hun tussenverblijf is eigenlijk te klein om er zo heel lang in te verblijven...Het is dan ook kiezen tussen twee kwaden.

Je ziet... er staat ons heel wat werk voor de boeg... En gelukkig ben ik niet alleen, krijg ik hulp van Bart en Frederik... het zal nodig zijn, want ik kan het - helaas- niet meer.

Dat is het ergste, een pak werk, en het niet meer zelf kunnen. En weten dat ik toch aan een en ander zal helpen, en het me heel erg zal beklagen. Ik heb het al gezegd, de pijn dat is op zich al erg, maar het niet meer kunnen, dat is veel erger ! Ik zie er uit als een boom van een vent, maar ik ben het niet. Ik zal nooit de pijn vergeten van die keer aan de Boerenbond, we hadden een zak kippenvoeder gekocht, en Anny legde de zak in de auto. Ik hoorde mensen die aan de wagen naast ons stonden, schande spreken van die grote loebas die zijn vrouw liet sleuren... Je moet het maar eens mee maken... Dat doet meer zeer dan je rug.
Och ja, maandag zal er wellicht geen blog zijn... ik moet naar de specialist... Weer eens. Och, het zal er allemaal wel bij horen zeker ? En of er morgen (of overmorgen) een blog zal zijn, hangt af van de uren dat het werk aan het aquarium zal duren. Djezesmariadjozef... wat staat er ons nog allemaal te wachten...

Uw er tegen opziende dienaar,

... tot de volgende ???