OORLOG !!!

Image via WikipediaWij zijn nu dus ook een land in oorlog, dat actief deelneemt aan de gevechten... In Libië een ver-weg-land. Oorlog is niet langer meer een zaak tussen buren, maar een verg-weg-gevecht. Nieuw is dit niet, we kenden eerder al Korea en Kongo (Zaïre), en Amerika maakte er al langer een hobby van om te gaan vechten in ver-weg.
Het heeft normaliter voordelen om in ver-weg te gaan vechten, je hebt er zelf niet de oorlogslast van. Alleen financieel is het wel een last. Maar ja, wie ligt daar nog wakker van. We zijn gewoon om te betalen voor allerlei zotte kuren van politici, oorlog is niet gekker dan wat zij doen, alleen veel erger voor de mensen op het oorlogsveld, maar ja, dat is dan ook speciaal gekozen, ver-weg.
En we zijn dan nog maar een beetje mee-lopers met andere "heldenlanden"...
Maar is "ver-weg" eigenlijk wel zo ver weg ? We kennen Libië als een van de terroristenlanden, we herinneren Lockerbee en andere aanslagen, die uit die hoek kwamen. Wie zegt dat wij, dank zij onze "inzet" (?) op het slagveld, nu ook niet een van de doelwitten worden?
En heb je het ook vol verbazing gelezen??? Er gaan nu stemmen op om eventueel samen te gaan werken met Al Qaeda !  (If you can't beat them, join them !) Want die zijn toevallig ook tegen Kaddafi.
Misschien kunnen we hen wat wapens leveren, die ze dan nadien weer netjes tegen ons kunnen gebruiken.
Oorlog...
Waanzin !

Ik heb al moeite om me voor te stellen dat ik een geweer richt op iemand waar ik kwaad op ben, laat staan dat ik het richt op een mens die ik noch van haar noch van been ken... Ik heb altijd vol onbegrip gekeken naar die beelden waarin soldaten vuren op een amper zichtbare of zelfs onzichtbare "vijand", vijanden die waarvan ze niet eens weten hoe ze er uit zien, laat staan dat ze hen kennen, er individueel kwaad op zijn...

Ik zou wellicht een heel slecht soldaat zijn geweest... Gelukkig maar dat ik geen legerdienst moest verrichten. Ik kan het doden van een evenmens zelfs denkbeeldig niet aan. De enige oorlogsfilms die ik kon op prijs stellen waren "La Grande Vadrouille" met Louis de Funès en Bourvil, omdat het daar vooral een lachfilm was, evenzo de film van Fernandel met zijn koe "Marguerite"... en ik moet eerlijk bekennen dat ik gek was en ben op Cowboyfilms... Want ik zit dan met een brede glimlach te kijken hoe je onuitputtelijk kunt schieten met één revolver, zonder ooit te herladen. En hoe loepzuiver die mannen schieten (moet je eens proberen met een revolver ! )... Ook kijk ik vol verbazing naar de acrobatische toeren van de ruiters, die met paard en al vallen en zich nooit pijn lijken te doen (Je moet eens naar het pretpark "La mer de sable" gaan in la Douce France.... Daar zie zie je dergelijke artiesten echt cowboy en indiaantje spelen, zie je hen van het dak van de saloon "dodelijk getroffen" naar beneden vallen, en na afloop van het spel vrolijk weer wegwandelen tot de volgende voorstelling. Je ziet Indianen speren gooien op een trein vol cowboys, je ziet ze vallen met paard en al, onbeweeglijk blijven liggen (paarden incluis) tot het oorlogje weer voorbij is, en dan vrolijk samen wegwandelen.
Ik kan me bij de meeste van dit soort films en voorstellingen geen moment inbeelden dat het over een oorlog gaat. Het is veel te mooi geacteerd....
Maar voor de rest... nee, na het ridder spelen in mijn prille jeugd, heb ik geen enkel behoefte meer aan slagvelden.
Ik vind oorlog waanzin.
Wat ook de reden is.
Ik kan met veel moeite een revolutie begrijpen, maar blijf het moeilijk hebben als het tot echte gevechten komt...  Ik voel veel meer voor revolutie à la Gandhi... lijdzaam verzet.
Ik heb er geen idee van hoe ik me zelf zou gedragen mocht ik in een gevecht terecht komen, vermoedelijk zou ik er vooral op uit zijn mijn eigen hachje te redden, en me zo diep mogelijk verschuilen. Ik denk niet dat ik de held zou wezen, zelfs niet de ongewapende lijdzame held zoals die onbekende tegenover de tank stond op dat plein in China... Nee, ik denk dat ik gewoon zou pogen te overleven met zo weinig mogelijk kleerscheuren. Ik wil zelfs geen held zijn, want wat men helden noemt zijn vaak soldaten die én makkelijk doden én hun eigen veiligheid vergeten in het gevecht. Vooral dat laatste, dat lijfsbehoud, dat denk ik dat het zwaar zou doorwegen...
Maar in moderne oorlogen is dat zo'n bijna fictief begrip... Ze schieten op je, zonder dat je ze zelfs maar kunt zien. Quasi onzichtbare vijanden die ongezien en van op verre afstand de vijand loepzuiver weten te doden... Oorlog, de waanzin van de moderne oorlogen is nog erger dan vroeger toen oorlog lijf aan lijf werd uitgevochten.
Eigenlijk is het in het licht van die absurde manier van oorlogen geen wonder dat de armere landen dan opteren voor een oorlog van terrorisme. Als je tegenover die gesofisticeerde wapens niets kunt stellen, dan rest immers alleen maar de trukendoos... van het terrorisme...
Je kunt het een laffe manier vinden, maar hoe dapper is een onzichtbare vijand ?

Nee, het is gewoon waanzin.
Hoe ik het ook bekijk...

tot de volgende ?