Bloemen !!!

't Zal wel oud nieuws zijn, maar heb je al eens rondgekeken, er staan al her en der bloemen in bloei, er zijn er zelfs al die uitgebloeid zijn ! Maar ik heb na het bekijken van de forsythia van de buur, mijn blikken gericht op mijn geliefde camelia's en ja hoor, ze staan bijna open ! Massa's botten die een zee van bloemen doen verwachten, en je ziet al het kleur en bij sommige zie je al het eerste aarzelende openvouwen van de bloemblaadjes... En weet je wat ? Op een van mijn camelia's zag ik een verdord botje hangen, en toen ik het wou verwijderen, bleek het een zaadje te zijn, het ziet er uit als een van de dop ontdane hazelnoot. Ik heb het in een bloempotje geplant, en hoop nu op een eerste camelia eigen kweek...

Ik heb de mezenkastjes uit gekuist, en in de lindeboom een nieuw kastje bij gehangen, en amper een dag of twee later werd het al uitvoerig geïnspecteerd door een koppel koolmezen, en daags nadien door een koppel pimpelmezen... Ik denk dat het dus op een goede plaats hangt, en dat we mogen hopen op nieuwe bewoners.

Kortom, het is nu duidelijk lente! Ook al duurt het officieel nog wel enkele dagen, je voelt het aan je botten, je ziet het aan de planten die uit de grond komen gekropen, en je hoort en ziet het aan de vogels. Op mijn gevel groeit een klimhortensia, en we zien drie vogelnesten van vorig jaar, alle drie netjes boven elkaar op minder dan een meter in het totaal: een duivennest, een merelnest en het mooie bolletjesnest van een winterkoninkje... Zelfs mijn muur leeft !

Weet je wat gek is ? Ik geef eten aan de vogels, en mijn buur doet dat ook. Ik geef mezenbollen en wat strooizaad, mijn buur geeft wat broodkruimels en restjes van het eten. (Dat geef ik aan mijn kippen). Bij mij zit het tjokvol met meesjes, vinken, mussen, heggemussen,staartmezen, roodborstjes, winterkoninkjes, merels, lijsters, tortels... en bij mijn buur komen de eksters en kraaien. Die komen nooit bij mij. We denken dat dit komt omdat mijn tuin nogal overgroeid is door vele soorten klimplanten, iets waar kleine vogels volop in kunnen schuilen, en waar die grote vogels niet in kunnen, en wellicht zelfs het gevoel hebben dat er te weinig vluchtwegen open blijven?

Ik helemaal niets tegen eksters en co, maar toch ben ik blij met de verdeling, zitten bij mij die kleine dingen tenminste veilig, want een ekster en een kraai zouden een klein vogeltje met veel liefde verorberen. Mijn "oerwoud" biedt een veilige zone voor de kleintjes.

Zelfs mijn niet-winterharde planten, die in de winter op het vensterraam van de kamer van Koen prijken, hebben weer bloemen. Iedere morgen tijdens het turnen kan ik dan genieten van de eerste bloempjes.
Ach, misschien denk je wel: "Wat doet hij weer melig!", maar ik, ik kan er echt van genieten. Hoe ouder ik wordt, hoe meer oog ik heb voor de kleine dingen van het leven. Ik kan genieten van een namiddag kaarten bij OKRA, en nog veel meer van het gezellig gekeuvel dan van het spel op zich. Ik kan genieten van het samenzitten en werken op de hobby-namiddagen, ik kan zelfs genieten van het minutenlang kijken naar die kleine vogeldingen die omgekeerd aan de mezenbollen hangen te eten. En ik hoop nog heel lang van die dingen te mogen en te kunnen genieten... Want het verval kan zo vlug en zo erg komen!
Gisteren moest ik bij een onderzoek zijn van tanteke omtrent haar dementie... Welke dag is het ? Weet ik veel. Welke maand, welk jaar, welk jaargetijde, ik noem drie woorden, zeg ze mij na in dezelfde volgorde... geen enkel goed antwoord... Het enige wat ze wel kon was correct haar geboortedatum opnoemen. Maar naar het schijnt is dat iets wat ze allemaal kennen. Erg is dat. Je vraagt je af of ze nog wel weet of ze leeft. Ze heeft ook geen enkele interesse meer. Ze ligt in haar bed te liggen. Ik vernam ook - een beetje tot mijn verrassing- dat de verpleegsters er bang van zijn, omdat ze zo erg kan schelden en kijven. Toen ze moest gehaald worden voor dat onderzoek, antwoordde de directrice dat ze zouden proberen. Toen heb ik gezegd dat ik haar wel zou halen, en met mij komt ze zonder protest mee en doet dociel al wat ik haar vraag. Op zo'n moment twijfel je dan aan het woord van de directie. Maar ze zullen wel gelijk hebben, ze hebben geen enkele reden om daar over te liegen.
En het is al altijd zo geweest dat ze naar mij luistert en luisterde. Ik weet niet waarom, maar ik mag haar alles vragen en zeggen. Ze vertrouwt me honderd procent. Dat was al zo toen Nonkel nog leefde, en het is nog steeds zo.
Na het onderzoek gingen we nog eens naar het cafetaria, en heel de tijd zat ze de dame die aan de andere kant van de zaal zat, stilletjes uit te schelden. "Commere ! Zo'n commerewijf ! " Ik kon haar doen zwijgen, maar enkele tellen later was ze dat alweer vergeten en begon ze weer te grommelen...
Ik zou eens in haar hoofd willen kijken, zien wat daar nog leeft... Ze weet bijna niets meer, ligt te liggen of zit te zitten...doelloos voor zich uit starend. Op wat denken die mensen dan ? Op niets ?
Ik vind dat zo erg... Mijn grootste schat is mijn denkvermogen, mijn fantasie, mijn contacten...
Ik hoop dat nooit kwijt te raken...
Of weet je het niet als het wegvalt ?

tot de volgende ?