Het archief

Image via WikipediaGisteren na de noen voerde ik Marc naar het archief van Zingem... een kelderkamertje in het nieuwe administratieve centrum van Groot Zingem... Twee tafels, een zestal stoelen en drie metalen kasten met boeken. Grote boeken, dikke en dunne exemplaren maar allemaal van groot formaat. De bevolkingsregisters zijn maar toegankelijk tot 1910... de andere dingen (?) hebben misschien een andere datum, maar na een kwartiertje was ik al lang tureluurs...
In het kamertje zaten al twee heren en een jongere dame te bladeren in de folianten... Bleek dat ze onder meer naamgenoten van onze gezochte familieleden zochten, in dezelfde gemeenten, maar van een andere tak. Jammer, het dametje mocht best familie zijn...
En dan opende Marc zijn boekentas, haalde zijn kwampjoetertje uit, zette het aan, haalde een groot schrift aan (formaat van de folianten), en op de laatste bladzijde had hij in potlood enkele gegevens genoteerd voor het opzoekingswerk van vandaag... en dan maar zoeken. Grootvader Camille (soms Kamiel) had blijkbaar nog twee kinderen gehad, die echter heel jong waren gestorven. Tijdens het zoekwerk vond hij een andere zijtak waar plots de betrokkene over een ander vrouw beschikte... Blijkbaar was zijn eerste vroeg overleden, en was hij later hertrouwd met een veel jongere deerne (de snoeper zei Marc).
En zo ging het maar door... Want je moet niet alleen kijken naar de akten, je moet ze ook werkelijk lezen en ontleden. Soms bots je op een vertrouwde naam bij de getuigen en dan begint er een nieuw zijspoor.
Eén keer waren de wijzigingen op basis van de nieuwe gegevens zo ingrijpend, dat Marc het niet meteen in zijn kwampjoeter wilde stoppen, bang dat hij gegevens zou verliezen als hij iets verkeerds deed, dus met potlood genoteerd op dat grote blad van dat grote schrift... djudedju...
Eén keer zag ik naast een akte plots een rode tekst... Bleek dat bij het huwelijk een resem kinderen vaderlijk onder de arm werden genomen en voortaan zijn naam droegen. Misschien waren ze ook wel van hem, want ik hoorde van een nonkel die bij zijn huwelijk deze daad niet had gesteld, ook al was een van de twee overkomertjes wel degelijk van hem... Sjongejonge. (Een kleine anecdote: in het boekje met de adressen en telefoonnummers van wijlen nonkel Julien staat dat kind wel degelijk vermeld als een Pauwels, hoewel het wettelijk dus nog steeds de naam van de moeder draagt...)
Kijk, dat zijn dingen die mijn dag nog een beetje verdraaglijk hebben gemaakt... Die kleine à cotéetjes... niet die opsomming, niet dat speurwerk... krijg ik de kriebels van. Bovendien is het een strikt individuele sport, ik weet zeker dat ik een rem was op de activiteiten, ik lees die dingen niet zo vlug (handschrift lezen moet je oefenen!!!!) en dan zit ik ook nog eens uitleg te vragen...
Eén boek bleek zoek, maar dat schijnt normaal te zijn, nu en dan worden die dingen her-ingebonden, dus die zal wel ergens onder een pers liggen te drogen vooraleer een nieuw kaft te krijgen, of misschien waren ze zelfs nog aan het naaien. (Ik heb nog aan boekbinden gedaan...)
Ik heb Marc dan maar rustig laten zoeken... Hij zou de trein nemen in Zingem naar Gent, en vandaar terug naar zijn Aaantwaaarpen... Hij beloofde volgende zomer eens terug langs te komen, met de wagen (dus met zijn dochter, want hij is autovrij...), want de streek is hier zo verschrikkelijk schoon ! En dan heeft hij nog echt niet veel gezien op die ene morgen. Hij heeft er alle begrip voor dat ik er niet op peins ooit terug naar de kust te trekken, "Als je in zo'n prachtige streek woont, want zou je daar aan die lelijke kust willen gaan doen!" Hij heeft gelijk, onze kust is lelijk geworden, een lange strook hoogbouw met een smalle streep strand, en druk, druk druk druk druk... Niets meer voor mij!
Een voorbeeldje? Toen ik gisterenmorgen met Marc hier toe kwam, zag ik de boer op het suikerbietenveld voor mijn deur lopen, trampelend de aarde onderzoekend... "Ga je ze uitdoen?" "Neeje, 't is te nat, ik zal moeten wachten tot het vriest..." Ik ken de man niet, want het veld voor mijn deur wordt telkenjare verhuurd per teelt, maar hier spreek je met elkaar, ook al ken je elkaar noch van haar noch van pluimen... Probeer dat eens in de stad... Veel kans dat ze denken met een gek te maken te hebben!
Hier is nog men mens met de mensen.
Hier hou ik van !
Van dat simpele goedendag tegen elkaar, en het bijna obligate "'t Is wel een weer hé" (Nee daar hoort niet echt een vraagteken bij, dat is net zo veel een vaststelling dan wel een vraag...)
Hier geven de buren (en niet alleen Eddy, ook van iets verderop) gewoon ons adres op naast het hunne, als ze een pakketje bestellen... Zijn ze dan niet thuis, dan levert men het hier wel af. Men vraagt dat niet, dat hoeft ook niet, dat is gewoon buur zijn...
Daar hou ik van.
Soms weet ik hun naam niet, maar waar je ze ook tegenkomt, men praat en men lacht naar elkaar!
Warmte...
Heerlijke intermenselijke warmte
tot de volgende ?