Image by Real Distan via FlickrVoor ik het vergeet, een zalige hoogdag allemaal !(Voor niet gelovige lezers, gewoon een zalige herfstdag toegewenst !)
Vannacht lag ik te fantaseren over "alle Heiligen"... Ik bezocht de hemel en wandelde rond in het eeuwige paradijs. Ik zag totaal onverwachte personen, Boeddha, Confucius, en nog vele anderen die we niet zo maar in de katholieke hemel plaatsen, tot ik bedacht dat de hemel wellicht niet katholiek was, maar voorbehouden aan alle mensen van goede wille...
Want wij zijn nogal geneigd geloof in vakjes te zien, en wellicht doet de God dat veel minder. Ik heb ook het gevoel, dat hoe bewuster ik gelovig wordt, hoe minder ik in die vakjesindeling geloof. Zou God ons in zoveel variëteiten hebben geschapen, mocht hij ons uniform willen? Jaja, ik weet het wel, dat zwart van de Afrikanen zal wel te maken hebben met het leven onder de zon, de spleetogen van de Aziatische types met weer een andere evolutie, maar toch, we zijn verschillend qua uiterlijk.
En wij, zijn er van overtuigd dat wij de volmaakste zijn. Het ideale beeld... Ochgottekes toch, ik ken onder de blanken heel wat minder mooien, en ik zal heel mooie zwarten en zwartjes, en ook onder de Chineesjes ken ik heel mooie modelletjes... Veel mooier dan ik zelf ben. Want ik ben maar wat we in ons taaltje noemen: dozijnengoed... zo van : "Van die zijn er twaalf in een dozijn..."
Het verwonderde mij dan ook geen zier, dat ik Ons Heer daar Mancala zag spelen met een neger. En bij de toeschouwers zag ik zo waar een Indiaan in vol ornaat.
Hé, de hemel leek me plots veel aantrekkelijker dan het beeld dat men ons voorschotelde in de lagere school, waar we later zouden aan zitten aan een tafel met rijstpap die we mochten eten met gouden lepeltjes, tussen het voortdurende Hosannah zingen door...
Nee, geef mij maar de hemel waar we een boom kunnen kaarten, niet voor geld, gewoon omdat het plezant is...
Maar ja, het is maar een droomfantasietje... We weten begot niet eens of die hemel er überhaupt wel is. We hopen met alle inspanning dat hij er wel is, dat ons bestaan niet zo maar eindigt. Waarom eigenlijk? Ik heb er geen enkele behoefte aan het leven dat ik nu heb eeuwig te doen duren. Ik heb veel pijn, heb verdriet die niet overgaat, nee, voor mij hoef ik niet eeuwig hier verder te leven... Maar dat is het dan ook niet wat we hopen, we hopen eigenlijk veel meer op een leven die geen pijn, geen smart kent, en waar we eeuwig gelukkig zijn...
Maar weet je, ondanks die pijn, ondanks dat verdriet, moet ik zeggen dat ik eigenlijk wel gelukkig ben. Gewoon, ik aanvaard het leven zoals het is, ik ga geen oeverloos gevecht aan met mezelf en met hoe zou ik me voelen zonder die pijn, zonder dat verdriet, zonder die zorgen... Nee, ze zijn er, dus leef ik er mee, en ik aanvaard dat het nu eenmaal zo is, en verzoen me met mijn toestand. Oh ja, ik zou uiteraard liever geen pijn, geen leed hebben, maar ik wens er ook niet meer tijd aan te besteden dan het waard is, en geef toe... pijn en leed zijn niet echt hoog genoteerd op de beurs... Dus leef ik volammakt gelukkig met wat ik heb, ben en doe... en toch zie ik dit leven niet als de vervulling van alle onbestemde dromen... dus droom ook ik van de "Hemel"... een plaats waar niet alleen geluk is, maar ook geen pijn, geen leed, geen...
Mijn heiligen van vannacht zagen er in ieder geval happy uit...
geef mij dus maar die Hoop, dat Geloof en uiteraard de Liefde
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten