droog !

Image by bw14 via FlickrDe barometer staat weer op zijn vertrouwde "Veranderlijk", en is eindelijk weg uit de zone van regen en storm... Gisterenavond nochtans op de E17 kreeg ik ineens een plensbui over mij heen, en wat nog erger was, plotselinge erge windrukken. (Lees wind rukken, en niet win drukken...) Bij nazicht stel ik vast dat de wind niet rukt in de dikke Van Daele... tommetoch, weeral eens slecht Nederlands, maar heerlijk Vlaams ?
Maar deze morgen ligt warempel de baan droog. Het moet dus al een tijdje regenloos zijn (staat ook niet in Van Daele). Hopelijk zakt nu het water overal, en kunnen de mensen aan de grote opkuis beginnen, kunnen weer buiten, want bepaalde gebieden waren warempel van de wereld afgesloten... Gisteren moest ik naar Lochristi langs een heel andere weg dan ik gewoonlijk neem, ik kon bepaalde wegen niet op. Watersnood.
Weet je, ik hoop dat dit de laatste woorden zijn over watersnood dit jaar... Laat het nu maar eventjes een beetje normaal zijn. En dit schrijvende kijk ik naar het immense veld suikerbieten voor mijn deur... Die moesten al lang uit zijn, maar staan er nog steeds in fris groen te staan. Ik denk dat de boer nu niet eens meer te voet het veld op kan om te zien hoe drassig het is. Met de grond van onze contreien zouden zijn laarzen na enkele stappen honderd kilo wegen - het stuk.
(Min of meer Eerwaarde Vader...zoals wij in de biechtstoel zeggen)
Het zal al ferm moeten vriezen voor hij het veld zal op kunnen, en volgens mij en mijn gade (chique hé), vervriezen die dingen, en zal het dan ook de moeite niet meer zijn ze uit te doen. Tenzij de bieten van nu niet meer de bieten van toen zijn, en ze nu antivries in de aderen hebben....
Ach, de landbouw van nu heeft niets meer te maken met het boerenbedrijf van toen... Neem nu de aardappelen... die zijn nu pas enkele weken geleden van het veld gedaan. Vroeger was dit nog tijdens de schoolvakantie in augustus... En het gebeurde ook niet met van die enorme machines, nee, de aardappelen werden door een simpel werktuig uit de grond gekeerd, en wij kropen daar achter, op onze knieën de aardappels rapend in grote manden, die we naast ons meetrokken. Als de mand vol was gingen we hem ledigen in de klaarstaande kar.
Dat was een heerlijke tijd. We zaten heel de tijd plezier te maken tijdens het werk, en als de aardappels geraapt waren , dan werd het loof vergaard, en in brand gestoken. Een dikke smook hing dan over het veld, en wij staken kleine patatjes op een wisse (een takje van een wilg) en roosterden die dan in het vuur. Gebrande patat... Heerlijk vonden we dat. Nu zou dat wellicht kankerverwekkend heten. De grote massa echt kleine patatjes werden ook verzameld (nu blijven die op het veld liggen), en dienden als varkensvoer. Je kon dan dagelijks de boerin vuur zien stoken onder de grote ketel, waar behalve patatjes ook gruis en restjes van het melken werden ingegooid... Het had een hele speciale geur, die heel de stal deed ruiken en waar de varkens knorrend stonden op te wachten.
Bij Omer kregen de koeien draf... Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet wist wat dit was, tot ik hier in Mater woonde, vlak bij de Brouwerij Roman, en daar zag dat de boeren het uitgegiste product van de bierbrouwerij kwamen ophalen: draf... Van welke brouwerij Omer zijn draf betrok ??? Maar het werd gestockeerd in een put op de koer, die afgedekt lag met balken, sterk genoeg om er met paard en kar over te rijden... Wellicht is de juiste naam ook niet eens draf, maar voor mij is en blijft het innig verbonden met de boerderij van Omer en vooral van zijn zoon, en mijn vriend Odiel.
Ik word oud, zit weeral in het verleden. Maar ja, het grootste gedeelte ligt al achter mij hé, ik heb al minder om naar uit te kijken dan er al voorbij is... Dat is nu eenmaal het leven hé...de dood hoort daar ook bij. (Of dat nu het echte einde is of de start van een beter leven...) Maar de dood is niet vreemd voor ons, we hebben al zoveel familie, vrienden en zelfs een gezinslid verloren... En ergens is daardoor de dood ook niet meer zo afschrikwekkend, het is als het ware iets vertrouwds geworden. Klinkt dat gek? Toch is het zo. Het hoort er nu eenmaal bij.
Ach, ik ga stoppen, voor we weer te zwaar op de hand worden.
tot de volgende ?