Skiffle

Image via WikipediaBij toeval heb ik een voor mij nieuwe soort muziek ontdekt, de skiffle... Toen ik Bart eens de cd meegaf om eens te beluisteren in de auto, vond hij het maar niets.
Els vond het (heel beleefd) wel iets hebben, de kinderen keurden het af.
Zouden ze weten dat de Beatles ooit begonnen als een Skiffle-groepje ? Net als veel andere grootheden uit de moderne muziek.
Ik ga niet proberen technisch te doen, maar skiffle is vooral gekend omwille van het feit dat ze gewone dagdagelijkse dingen gebruiken als instrumenten. (wasbord, kazoo, lepels en ga zo maar door)
Mij bevalt vooral het duidelijk speelse in de muziek, je hoort dat daar een bende (a band) bezig is die zich amuseert.
Wij hadden ook hier in de lage landen enkele hits, vooral van de King of Skiffle, Lonnie Donegan.
't Is maar dat je het weet...
Anny en ik zijn er gek op, maar op de rommelmarkten vind je niet veel van die muziek. Jammer. Want in een cd-winkel kom ik haast nooit binnen. Ik kan begot niet eens zeggen waar er een te vinden is in de omgeving.
Maar ik ben al dik tevreden, ik heb twee dubbel cd's, met op iedere cd 30 nummers.... ik kan dus al een tijdje luisteren zonder in herhaling te vallen.
Als je de kans hebt, moet je maar eens googlen op Skiffle, je vind wel wat staaltjes van die muziek, ofte dat lawaai, wat je er zelf van denkt moet je maar zelf invullen...
Ik hou van gospels en oude jazz, omdat die muziek nog echt elementen heeft van volkskunst (dus hou ik überhaupt ook van folk... )en de Skiffle hoort volgens mij wel een beetje thuis in die rij. Alleen al door de keuze van de instrumenten tonen ze dat hun roots liggen in het "zich amuseren" veel meer dan in het Musiceren met een hoofdletter.
Maar er zijn nog meer muziekgenres die mij bevallen, eigenlijk hoor ik bijna alle muziek wel graag, met uitzondering van die boenkeboenke-muziek die je tegenwoordig vaak hoort uit de auto's van jongeren die alles op alles zetten om voor hun dertigste steenstokkedoof te zijn. Je hoort ze niet alleen in auto's, soms hoor je ze in de MP3 van mannekes die een meter of wat van je staan, en luisteren (?) met van die luidsprekertjes in hun oren... Soms verwondert het mij dat de auto's van dat lawaai niet uit elkaar daveren, en eigenlijk vraag ik mij dat ook af van die jongeren met hun luidsprekertjes... Nee, geef mij dan maar een uurtje van die heerlijke kleinkunstliedjes, met teksten die boven de muziek uitstijgen, of heerlijke mensen die gewoon samen muziek maken, omdat ze het leuk vinden.
Maar net zo goed voel ik me heerlijk bij een goede uitvoering van een stuk van Mahler of een van zijn collegae... Bij een Mozart hoor ik soms (zij het op een geniale manier) dat hij werkelijk speelt met noten, hij maakt muziek om zich te amuseren. Slechts heel zelden heb ik de indruk dat Mozart ook echt "werkte" aan zijn composities, het lijken mij veeleer prachtige spielereien.
En dat is dus wat mij aan muziek pas echt bekoort... het moet "leutig" zijn, muziek moet verblijden, moet aanstekelijk zijn, moet een glimlach op je lippen toveren, moet op je gemoed werken... Want bij sommige stukken voel je het verdriet en het immense leed van de componist, wat net zo aanstekelijk kan zijn.
Dat gevoel wil ik ook voelen bij een beeldhouwwerk, bij een schilderij, bij een boek, ebij een gedicht... het moet "leven"... het moet je raken. Pas dan is het Kunst. Een schilderij kan technisch perfect zijn, maar als het me niet raakt, dan ga ik er geen ommetje voor maken om nog eens te genieten. Kunst moet voor mij ook niet groots zijn, en mag best van een onbekende knutselaar komen, als het je raakt, dan is het meer dan een werkje, dan is het kunst. Je kunt dit idee doortrekken naar gebruiksvoorwerpen ook, sommige stoelen blijven mooi, hoe de mode ook verandert, omdat ze iets "eeuwigs" hebben... Die stoel is veranderd in een Kunstvoorwerp!
Soms denk ik dat we dat ook kunnen als gewone mens in ons gewone jobke van 8 tot 5... Als je er werkelijk graag werkt, dan doe je het anders dan dat je er alleen maar je werk doet. Dat zal je wellicht niet iedere dag, of zelfs niet een volle dag lukken, maar wanneer het lukt, dan heb je niet gewerkt, dan heb je plezier gehad, dan was het werk geen arbeid, maar een belevenis. Iets wat nog een tijdje nazindert.
Ook als we iets doen voor een ander, zo maar, zonder bijkomende verwachtingen, dan hebben we dat gevoel ook.
Heerlijk voelt dat aan.
Een mens zou zich afvragen waarom we het niet vaker doen...
tommetoch...
tot de volgende ?

regen, regen, regen

Image via WikipediaGisteren hebben wij geluk gehad, de beloofde (!) regen bleef omzeggens uit, we kregen wel een paar kleine slavlaagjes, maar voor de rest was het best te doen, tot in de vooravond. We hebben dus zonder veel regen kunnen genieten van het Levend Erfgoed...
Maar vannacht heeft het weer water gegoooooten... 't kon weer niet op. Gekke zomer dit jaar, juli vol schitterend weer, augustus met veel water, wat brengt september ons ?
Het is geen wonder dat in België het weer gespreksonderwerp nummer één is, zelfs de regeringscrisis en de opgaven van Eliootje halen het niet als onderwerp. Het valt me zelfs op dat er betrekkelijk weinig gekout wordt over de regering. Als politieker zou ik daarover verdomd ongerust worden, want de mensen worden het gewoon dat alles even goed gaat zonder regering dan met. Ik zou bijna zeggen in tegendeel, we krijgen veel minder onheilsberichten. Onheilsberichten gaan alleen nog over het mislukken van de regeringsvorming, iets waarvan het uitblijven helemaal geen gevolgen lijkt te hebben, dus...
Mocht ik iets te zeggen hebben, dan zou ik voor een heleboel dingen, een betere en makkelijker oplossing hebben dan die politieke oelewappers ons brengen... Neem nu de nutsleidingen... Er wordt in ons Absurdistan geen baan gelegd, of na enkele weken breekt men hem al weer eens open om een of andere leiding aan te leggen of aan te passen of verbinding mee te maken... Ik zou onder het voetpad (desnoods fietspad) een kanaal aanleggen, die met zware dalles is afgedekt, en waar men gewoon één of enkele dalles moet opheffen om aan alle nutsleidingen te geraken en er aan te kunnen werken. Gedaan met het zoeken naar leidingen die niet liggen waar het gewestplan ze zegt te liggen, gedaan met het "per ongeluk" stuk maken van de gasleiding... en noem maar op.
Ik zou het land weer één maken, met één regering, democratie zou beperkt moeten zijn tot drie partijen, iedere partij zou maar één lijst mogen indienen voor gans het land, en verkozen zijn diegenen van de lijst die de meeste stemmen krijgt, zodat de regering er automatisch komt. De regerende partij zou zijn werk wel naar behoren moeten doen, anders was er geen kans dat ze herkozen zouden worden. Dit zou de partijen nopen niet alleen te zorgen voor populaire stemmentrekkers, maar ook en vooral voor bekwame mensen.
Niet democratisch ? Is het systeem nu democratisch, waar men zoveel partijen heeft dat regeringsvorming niet meer mogelijk is, en waar ideeën zo versnipperd moeten worden om aan allen te voldoen, dat ze niet langer op de oorspronkelijke ideeën lijken.
Waar vele koks in de brij roeren...
Dat men voor eens en altijd de taalgrens vastlegt, en door het wettelijke gebruik van de taal van de regio dan ook daadwerkelijk die taal bestendigt. Wie zich niet kan of wil aanpassen krijgt de kans te verhuizen naar de andere regio. Een tweetalig systeem is, zoals de praktijk bewijst, niet leefbaar en kost bovendien enorm veel, geld die aan nuttiger zaken kan worden besteed. De nationale regering echter moet wel tweetalig zijn, in al haar leden en al haar werken. Dit kost ook, maar is in ons land de enige onvermijdelijke tweetaligheid. Wetten moeten dan ook tweetalig opgemaakt worden, en zijn meteen bindend, ook als de politieke oelewappers een vertaalfout maakten. Dat zal hen nopen ook daar deskundigen aan te stellen, zodat ons land in de praktijk meer door technici zal geregeerd worden, dan wel door partijen.
Ik weet het wel, ik droom, en dromen zijn bedrog, maar zonder dromen verandert er niets in de wereld. Dromen zijn geen bedrog op zich, het zijn de zaadjes waaruit de bomen groeien waarmee later het bestel geschraagd moet worden.
Alleen in een land zonder vrijheid is dromen verboden. Zolang men kan dromen, is er een zekere vrijheid, en kan men in gedachten, een eigen wereld bouwen.
Kijk maar eens hoe men de mens poogt te leiden in het stramien dat men ons wil opleggen, ons wil doen denken op de manier waarop zij willen dat we denken... Kijk als voorbeeld maar eens naar onze gekke regeringsvormen!!! Men heeft zolang verteld en verkondigd dat Vlaanderen beter af is zonder Wallonië, dat heel wat mensen op den duur geloven dat dit inderdaad ook zo is. Maar in een wereld waar we niets doen dan fusioneren, samenvoegen, verenigen, om sterker te staan, klinkt dit toch helemaal niet logisch ? Wij gaan voor Europa, maar eerst de Walen kwijtspelen??? Kan het nog gekker ?
Weten ze nog wat ze willen?
(Hebben ze het ooit geweten? Ja! Ze willen veel dikbetaalde jobkes met zo weinig mogelijk inspanningen, zoveel mogelijk verdienen, en ze kunnen niet voetballen of tennissen, dus bedrijven ze politiek, het spel om de duiten... Monopoly op staatsniveau...)
djudedju
het regent nog altijd
tot de volgende ?

Levend Erfgoeddag

Image by agriflanders via FlickrOef... we zijn weer thuis, steendood versleten en kapot van het slenteren en kijken naar de Belgische rassen; Oost Vlaamse koeien, het Vlaamse paard, het Brabantse trekpaard, de Ardenner, het rode Westvlaamse rund en het blauwwitte rund, vossenkopschapen, mergellandschapen, Vlaamse melkschapen, talrijke duivenrassen, kippenrassen, hondenrassen, kalkoenen, ganzen ... en zelfs een imker met bijen (een braaf ras, de imker deed nooit zijn pak aan... Yks zou watertanden...
Ieder jaar gaan we dat bezoeken. En ieder jaar bewonderen we die mooie dieren en verbabbelen veel tijd met de kwekers van al dat moois.
Er staan ook heel wat randactiviteiten te bekijken. Dit jaar heb ik heel wat tijd doorgebracht aan het kraampje van een glasbewerker. Vroeger zag je die mannen we eens op een markt staan, waar ze hun kunstige glazen postuurkes maakten en verkochten aan de bewonderende kijkers. Niet iedereen van die kramers wil ook werkelijk uitleg geven over zijn werk en vooral over de technieken, maar deze deed het, en ik heb weer heel wat nieuws gehoord, gezien en geleerd, over een techniek die bijna tot de vergetelheid behoort.
Iets verder stond een mooie overkapping, in eikenhout met rustieke pannen gedekt. Het bleek een man van Everbeek te zijn, hier niet ver vandaan. Na een tijdje babbelen over de manier van vergaren van het eikenhout en de afwerking, vertelde ik over mijn pyrografie. En ik mag de eerste "schelle" van het hout bij hem halen. Voor hem is dat afval, en voor mij is dat heerlijk mooi om pyrografie op de maken. Hij is ook zeer sterk geïnteresseerd in mijn klompenmakersgerei. Er is toch geen een van de kinderen die daar interesse voor heeft, dus kan ik het maar beter verkopen, dan is het uit de weg, en als ik daar dan aan hout raak, dan ben ik daar veel meer mee. Ik zoek allang dergelijke planken, omdat ik graag eens enkele planken zou versieren voor buiten in mijn tuin, met een versiering zoals men vindt bij sjamanenkunst. (Wellicht zijn dit dus van oorsprong een soort godsdienstige symbolen! )
Maar nu zit ik hier af te zien. Ieder jaar weer ben ik "gekreveerd" van de pijn tegen dat ik dat allemaal heb gezien, en overal heb staan babbelen. Maar ik heb het er voor over, voor mij zijn dat heerlijke dagen, die voor mij passen in de afdeling "kleine avonturen", onderbrekingen van het gewone dagdagelijkse... Heerlijk, maar, zoals ons vader al zei: "Een kermis is een geseling waard"...Ik krijg die geseling nog binst de kermis...
's Middags gingen we daar eten in het restaurant van het domein Puyenbroek, en ik zag onder meer beenhesp staan. Anny was meteen akkoord om dat eens te nemen, maar het was iets anders dan wij verwacht hadden... De man nam twee dikke sneden gekookte hesp (zo'n 7 mm dik ongeveer), smeerde daar wat olie op en legde het in de pan, eventjes keren en klaar. Het was echt lekker ! Dat gaan we voortaan ook al eens thuis klaarmaken, simpel, snel gereed en lekker, wat wil je nog meer ?
Ik ga stoppen, ng even kijken naar mijn mailbox, en dan lui zijn en de pijn laten wegebben... Oh ja, gisteren kocht ik op de rommelmarkt een reeks boeken over creatief bezig zijn , ik heb ideeën voor jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren !!!!
tot de volgende ?

Jaak

Image by ah zut via FlickrVandaag is het rommelmarkt in Oudenaarde, in de stationsstraat. Ieder jaar is dat de gelegenheid om eens binnen te wippen bij Jacqueline en Jacques. Oude buren en vrienden via wijlen Nonkel Julien en Tanteke. Tijdens het markten wipte Anny eens binnen bij de beenhouwer, en Jacqueline stond daar ook binnen. "Je komt toch even langs hé? " " Natuurlijk, we zijn dat toch gewoon"
We deden wat verder de rommelmarkt, tot we aan het huis kwamen van Jacques. Zijn schoondochter stond, ook al zoals ieder jaar, het oud gerief van de kinderen te verkopen.
Toen bleek dat Jacques er niet was, hij ligt in het hospitaal... Jaak is al heel lang suikerpatiënt, en nu bleek een van zijn tenen helemaal blauw te zijn geworden. Wellicht zal er dus een amputatie volgen, maar eerst wordt hij nu behandeld voor de ontsteking die daar mee gepaard gaat, en wellicht om geen besmetting te hebben bij het amputeren...
Heel erg is dat niet, maar toch ... Leuk is anders. In de loop van volgende week gaan we dus eens naar het hospitaal, hem eens bezoeken.
Toen ons moeder nog leefde, en nu en dan eens bij ons was, was Jacqueline er als de kippen bij om eens een babbeltje te slaan, en ieder jaar zonden ma en Jacqueline elkaar een kaartje. Ons moeder was een vrouw die rond uitkwam voor haar gedacht, en zo is Jacqueline dus ook, vandaar dat ze elkaar mochten.
Ook nu was Jacqueline recht door zee toen ze vertelde over haren Jaak...Het klonk zeer nuchter, bijna zakelijk, maar we kennen haar, en weten dat ze alles doet wat mogelijk en onmogelijk is voor haar man. Zij is gelukkig nog heel goed te been (ze zijn al een end in de zeventig!), en toonde ons dat ze vorige week nog de eetplaats helemaal had geschilderd... In een van die oude hoge herenhuizen... Ik was een beetje jaloers, ik kan dat niet meer!
Wij hebben ooit een drie jaren in de stationsstraat gewoond, en van de vrienden die wij daar hadden zijn zij zo wat de laatsten die er nog wonen. Er zijn er al heel wat gestorven, en anderen zijn verhuisd.
Bij zo'n gelegenheid sta je daar eens bij stil... de tijd vliegt, en zoveel dingen komen en zoveel dingen verdwijnen.
We worden stillekens aan oud... en hebben een immens verleden.
Ik sta daar wel eens bij stil, ik ben nu al 6 jaar ouder dan ons vader ooit geworden is, en we leven in een tijd waarin de mensen veel langer leven dan vroeger, en waar in veel oude mensen helemaal niet oud zijn... Vroeger zag je de oude mensen kromgebogen van het vele zware en lijfelijke werk, nu zie je de ouderen petanquen en fietstochtjes rijden, en je ziet er zelfs voorbij komen joggen. Met andere woorden we leven in een tijd waarin ouderen genieten van hun dagen... Dat was vroeger niet zo! Vroeger waren gepensioneerden die echt nog goed waren grote uitzonderingen.
Wellicht is dit te danken aan de betere voeding en het minder lichamelijk-zware werk, en vooral aan de betere medische verzorging die we genieten.
We leven in een heerlijke tijd, het enige wat dit voor mij wat vergalt, is het besef dat dit geluk er niet is voor de overgrote meerderheid der mensen... Het grootste gedeelte van de mensheid leeft nog steeds in armoede.
Toch iets om aan te denken...
tot de volgende ?

Natte voeten

Image by M J M via FlickrGisteren zag ik toevallig een stukje op TV, over een plotse hevige regnbui boven Den Haag en omstreken. Heel wat kelders onder water, je zag een winkel van schoenen, waar de dame, triest haar kelder met ondergelopen schoenenvoorraad toonde aan de wereld.
Vlak er na toonde men dan nog wat shots over Pakistan. Met instortende woningen en trieste hongerende en zieke mensen.
In beide gevallen is er sprake van watersnood...
Maar er is een wereld van verschil.
In Nederland en alle Westerse landen gaan de slachtoffers bij hun verzekering en bij het rampenfonds en andere organisaties om zoveel mogelijk te recupereren van de geleden schade, en na een jaar of wat vertelt men over die keer dat het zooo erg regende dat hier de straten blank stonden en de kelder onder water liep...
In Pakistan hadden ze al heel weinig, en nu is niet alleen hun huisje weg, ook hun schamele oogst is weg, de grond is weer braakliggend geworden, en het zal jaren hard labeur zijn om er weer leefbare landbouwgrond van te maken. Bovendien zijn ze alles kwijt, en zullen ze moeten lenen om te pogen weer recht te krabbelen uit de economische ramp.
Wellicht zal een Monsanto er van profiteren om hen "gratis" een portie zaaigraan te bezorgen, waarvoor ze dan wel speciale sproeistof moeten hebben en speciale meststoffen, en waarvan de opbrengst niet weer te gebruiken is als zaaigraan, zodat ze de ganse oogst moeten verkopen om weer zaad te kunnen aankopen, en sproeistoffen en meststoffen en na enkele jaren steeds maar dieper de put in geholpen te worden, zal Monsanto de grond naasten en eigenaar worden van een heel stuk Pakistan... Ik noem Monsanto omdat dit de grootste en de ergste is, maar wellicht zijn er nog zo'n "liefdadige" bedrijven bezig een imperium op te bouwen op rug van de ellende.
De ramp in Pakistan en andere van die arme landen, is maar het begin van de ramp. Hier is de overstroming door de felle regenbui maar een voorbijgaande ramp, daar is het een inluiden van het verval.
Dat Monsanto ondertussen ook nog de oorzaak is van de bodemverarming, van het verdwijnen van de biodiversiteit, van de vervuiling van het oppervlaktewater, dat zijn maar details die het schrijnende beeld wat feller in de verf zetten.
Vandaag las ik de blog van vriend Henk, die het had over de varkensteelt en de manier waarop we nu aan "veeteelt" doen... Massaproductie in levende waar. Dat deed er me aan denken hoeveel voeding we in die -eigenlijk onnodig grote - massa dieren stoppen, waarmee we de honger in de wereld al voor een heel groot stuk zouden kunnen minderen. Het produceren van een kilo vlees kost onwaarschijnlijk veel aan voedingswaren en grond. Mochten we weer wat minder vlees eten, dan zouden we zonder veel inspanning een betere wereld hebben, en zelfs de CO2 uitstoot zou er merkelijk beter door worden! Je moet eens kijken hoeveel vlees we een halve eeuw geleden consumeerden, en hoeveel nu... Ik ben geen vegetariër, maar we eten véél te véél vlees!
(Het zicht op de Halal-beenhouwerij in de winkel die ik je gisteren beschreef, deed me onder meer ook daaraan denken)
Och, ik weet het wel, straks zap je naar een andere site, en vergeet je al wat ik je vertelde, maar misschien, heel misschien doet het je toch eventjes nadenken... en eet je nu en dan eens iets zonder vlees er bij, of met wat minder copieuze biefstukken... en ieder beetje is van belang voor de wereld en haar bewoners.
Wist je dat wij in feite ook slaven zijn ? Slaven van onze buik. In alle betekenissen, 't zij om die buik te doen wegsmelten, 't zij om er aan te offeren ('t moest maar zo lekker niet zijn)
tot de volgende ?

De tjoektjoeks

Image by Caramdir via FlickrHé, dat is pas een titel uit een ver verleden! Ik wed dat heel wat jonge mensen niet eens weten wat of wie een tjoektjoek is. Nee, het is geen treintje...
In werkelijkheid waren het een soort leurders, immigranten van avant la lettre, die hier in hun Oosterse tabbaard rondliepen met een rol tapijten over de schouders, aanbelden en je begroetten met de woorden: "Des beaux tapis d'Orient ?" terwijl ze een kleurig tapijtje voor je ontrolden.
In de volksmond heetten die rare kwistenbiebels dan: tjoektjoeks...
Want we vonden ze raar! Het waren Oosterlingen, die hun roots duidelijk in de verf zetten door hun gestreepte tabbaard en hun rare hoedje.
Nu kijken we van die verschijningen niet meer op, want het Avondland loopt vol met allerlei soorten van mensen in alle soorten van kledij. Maar in die tijd was een vreemdeling nog een bezienswaardigheid. Een neger, een tjoektjoek, dat waren wezens die net zo goed van een verre planeet konden gekomen zijn, we kenden dat niet, en wisten niet goed of onze nieuwsgierigheid het nu moest winnen van onze argwaan of niet.
Nu leven we al lang in een wereld waarin vreemdelingen helemaal niet meer opvallen. In sommige steden zijn er wijken, waar je als autochtoon pas een vreemde eend in de bijt bent !
Hoe kom ik er dan bij een stukje te schrijven over de tjoektjoeks ?
Dat komt door een winkel
in Ronse...
Via een Ronsische blog wist ik dat in de gebouwen, waar vroeger de Liddl zat, er een van de vele vreemdelingen in Ronse een winkel zou openen, speciaal voor de vreemdelingen, met de producten die ze hier zo erg moesten missen. Vanaf dat moment hield ik het nieuws daar over in de gaten, want ik zou ik niet zijn, als dat niet werkte als een magneet op mijn ijzeren gestel...
Gisteren moest Anny diepvriesproducten hebben uit de O'Cool, en dat combineren we nogal eens met een bezoek aan een paar andere winkels in Ronse. We hebben wel een O'Cool ook in Oudenaarde, maar zo komen we nog eens in Ronse...en in die andere winkels, waar we eens doorheen kuieren, zo maar, kijken of er geen interessante koopjes zijn...Nu gingen we vooruit, vooral naar die "vreemde winkel"...
Ja hoor, er stonden wagens op de parking, er brandde licht, en toen we aan de deur kwamen lazen we dat er speciale openingsuren waren tijdens de Ramadan...
Wij naar binnen, rechts was een afdeling beenhouwerij (Halal), een nette beenhouwerij, maar een beenhouwerij zoals de beenhouwerijen er vijftig jaar geleden bij ons uit zagen. Netjes de stukken vlees geëtaleerd, geen liflafjes, vlees pur sang...
Links was de afdeling groenten en fruit (Heel goedkoop en net).
Daarachter was dan de "bazar" , een grote vlakte met hoge rekken netjes in rijen en allerlei artikelen netjes opgestapeld in die rekken. De eerste rij was aan de ene kant een hele muur van allerlei soorten thee (vraag me niet welke, want ik kan geen Arabisch lezen...) en aan de andere kant een evengrote muur met allerlei soorten noten, nootjes en zaden.
Ook de manier van presenteren was anders dan we gewoon zijn. Neem nu de zakken met zonnebloempitjes... Die zijn dan netjes opgestapeld, tot boven toe, zodat je, in het totaalbeeld, geen rekken meer ziet, maar muren. Kleurige muren, maar je hebt schroom er een zakje uit te halen en zo het totaalbeeld te ontsieren.
In iedere rij was het achterste gedeelte bestemd voor allerlei goederen, potten en pannen, theeglazen, schuursponsjes en zelfs van die gasbranders om plat op de grond te zetten, waar we vroeger in grote ketels zagen koken... Ik zag er ook van die gestreepte tabbaards hangen... Die dingen zullen wel een andere naam hebben, maar voor mij zijn het nog steeds tabbaards.
We kochten er wat nootjes (voor Ewoud ! en de andere papegaai in huis), en ook van dat lekkere Turkse (of is het Marrokaanse?) brood, wit en bruin. En ik kocht er ook twee stukken snoep, van die mierzoete dingen, druipend van de honing. Als Bart en Els met de kinderen komen dan hebben we weer iets om eens te proeven bij een glaasje wijn of een pintje bier... In de afdeling fruit (bediend door de beenhouwer van daar rechtover) kocht ik ook een Turkse meloen...
Maar In de Dial Soussi praat men heel mooi en correct Nederlands ! In deze Vlaamse stad met faciliteiten zijn er zelfs Belgische winkeliers die deze kunst niet beheersen ! Ik heb hen gefeliciteerd met hun mooie en nette winkel, en zij waren heel verheugd over dat complimentje. Heel vriendelijk, heel beleefd en als je iets vraagt lopen ze de rekken af om je wijzen waar het gevraagde staat !
Ik ben blij dat ik er ben geweest, en zal er zeker nog gaan! Al was het maar voor dat lekkere brood. Ik zag dat ze er ook Arabische bloem verkopen om zelf mee te bakken... Ik denk dat toch ook eens te proberen... Franse bloem is al heel anders dan onze bloem, hoe zou die Turkse of Arabische wel niet smaken????
Je ziet, ik schreef je gisteren over die kleine avontuurtjes, rimpelingetjes in ons dagdagelijkse leven... Gisteren had ik al weer zo'n rimpelingetje... in de Dial Soussi in Ronse, in het Nederlands !!!!
tot de volgende ?

De vrijheid van het mobieltje ???

Image via WikipediaEen onderzoek heeft uitgewezen dat drie op de tien bezitters van een mobieltje om de vijf minuten kijken of er geen berichtje is...
Met andere woorden, het mobieltje is geen vrijheid, maar een dwang.
Ik heb ook een mobieltje, en meestal weet ik niet eens waar het klereding ligt. Ik heb het ooit aangeschaft, toen ik nog wat kon wandelen, om, mocht er mij iets gebeuren, ik om hulp zou kunnen telefoneren. In mijn mobieltje zitten dan ook de nummers van thuis(mijn vrouwlief) en van de kinderen.
Toen een van mijn kleindochters me zei dat ze eens een berichtje zou sturen naar mij, voor mijn verjaardag, heb ik eerst moeten vragen hoe ik dat kon zien en merken??? Zo'n straffe gsm-gebruiker ben ik...
Van de collega's hoor ik dat ze, kort na mijn ziek worden allemaal zo'n mobieltje kregen, om beter en altijd bereikbaar te zijn... Ben ik effe blij dat ik dat niet meer meemaakte! Ik schreef reeds eerder dat ik kon genieten van een file, als een onverwacht stukje "vrije" tijd... Nu met dat mobieltje is dat dus ook om zeep. Niks geen vrije tijd meer: altijd bereikbaar.
Ik vond de telefoon al zo'n klereding! Ik heb meegemaakt dat men om 1 uur 's nachts me opbelde vanuit een herberg, duidelijk beschonken... Ze waren in discussie hoeveel vooropzeg je moest geven als bouwvakarbeider als je minder dan drie jaar dienst had... Had ik op dat moment door de draad gekund met mijn armen, dan las je zeker over de telefoonmoord...
Of 's morgens om 5.30' uur: "Het busje is niet afgekomen, wat moeten we nu doen ?"
En nu zitten die sukkels van collega's ook nog eens met zo'n mobieltje...
djudedju
Nee, ik zie in dat ding helemaal geen vrijheid! Integendeel !
Heel wat van die moderne uitvindingen worden ons geschonken als interessant, meer vrijheid, makkelijk, overal bereikbaar en noem maar op...maar in werkelijkheid wordt je meer en meer de slaaf van al die dinges! Neem nu de mailbox van je kwampjoeter... Ik heb een tweede Gmail-adres geopend, om daar mijn abonnementen en dergelijke op te zetten. Dat is handig, want heel wat van die dingen die je invullen moet om een abonnement te krijgen op een e-krantje of zo, zijn ook gebonden aan pakken spam, publiciteit die je helemaal niet hebt gevraagd. Je vraagt dus één ding aan, en je krijgt meteen tientallen ongevraagde dingen er bij. In Gmail zit een automatische spamfilter, die je zelf kunt bijregelen... Werkt behoorlijk, en met dat tweede adres heb ik nu plaats zat...Laat ze maar sturen...
Ik geef dit tweede adres nooit aan vrienden of kennissen, zodat deze op mijn gewone mailbox zitten.
Via mijn abonnement op twitter en facebook krijg ik ook al massa's berichtjes binnen. Want als je iemand aanmeld als "vriend", dan krijg je meteen alles wat hij of zij ook krijgt of stuurt, ook al is dat niet aan u gericht. Er zou een mogelijkheid zijn om berichtjes strikt persoonlijk te sturen aan iemand, maar ik zoek dat niet, en blijkbaar zoekt niemand dat, want ik krijg hier massa's dingen binnen die mij of niet interesseren, of waar ik eigenlijk geen affaires mee heb.
We zijn dus wel degelijk de slaaf van al die "gemakken"...
Ik schrijf nooit op die dingen, tenzij in een rechtstreeks antwoord.
Eén voordeel hebben al die ongevraagde berichtjes op facebook, soms ontdek ik een adres van een bekende die ik al jaren uit het oog was verloren...Dan volgt er een hernieuwde kennismaking en soms wat uitwisseling van nieuwtjes.
't Is dus niet allemaal slecht, maar dat kan ook niet, anders zou geen mens die dingen gebruiken.
Maar in de praktijk ben ik ook slaaf... van mijn blog!
Ik kan het schrijven niet laten. Sommige blogs zijn in feite persberichtjes, andere duidelijk een weergave van een bepaalde opinie, of zijn een soort verslag van vereniging x of y... Mijn blog is niks van dat alles en alles tegelijkertijd ...
Eigenlijk schrijf ik gewoon graag... Over alles en nog wat.
Iedere dag kijk ik naar het aantal mensen dat mijn schrijfsels heeft gelezen, en iedere dag weer verwonder ik me dat het er toch nog zo veel zijn. Maar als ik eens een jaar of zo achteruit ga in mijn eigen blogjes, dan stel ik vast dat ze inderdaad best leesbaar zijn. Soms zijn ze leuk, soms droevig, soms belerend (om niet te zeggen zeurderig)...maar ze blijven vlot leesbaar. Er zit ook wat humor in, vooral door de manier van beschrijven, soms door de verhalen.
Maar als ik niet kan bloggen, dan loop ik ongelukkig
ik ben verslaafd
niet aan lezers of succes
gewoon aan het schrijvelen op zich
zo maar
omdat ik mijn verwarde denkewereld ook eens wat wil ordenen ???
of is het de oude dag ?
djudedju
tot de volgende ?

Het verhaal

Image by Stefanvds(.com) via FlickrIn ieder mens zit wel een verhaal, las ik een dezer dagen in een column... Dat dit een waarheid is als een koe, kun je niet ontkennen! Ieder mens heeft immers zijn verleden, en over al de dingen die hij of zij heeft meegemaakt kun je wellicht hele boeken schrijven. De hamvraag is, of die avonturen het lezen wel waard zijn.
Ik zou zo zeggen: ja !
Want er is een verschil tussen het verhaal van zijn (haar) leven, en het vertellen van anekdotes uit dat leven. En net die anekdotes zijn de slagroom op het toetje dat leven heet.
Gelukkig dat het leven zelf niet één groot avontuur is, want ik, en de meesten onder ons zouden dit niet overleven. Nee, ik leef, net zoals de meeste mensen, een heel gelijklopend leven, zoals een grote trage stroom door de lage landen loopt. Soms een kleine stroomversnelling, soms een plotse meander, en soms heel veel regen waardoor de trage stroom van het leven plots een bruisende alles overstromende vloed wordt, om na een tijdje weer netjes binnen zijn bedding te lopen alsof er niets is gebeurd...
Het liefst zijn mij die kleine versnellingen, en die kleine meanders... Want het leven is hopelijk nog niet volledig gekanaliseerd. De levensstroom loopt nog op zijn natuurlijke wijze voort, door de zelf gegraven bedding...
Mensen van wie het leven gekanaliseerd is, leven niet meer echt zelf...ze worden geleefd, en lopen netjes in de voor hen rechtdoor gegraven bedding, diep en rustig en dragen de schepen der anderen ongeweten voort.
Nee, laat mij maar meanderen, laat mij maar laag staan in de zomer en diep en breed stromen in de winter, de velden naast me overstromen en bevruchten met het vruchtbare slib dat ik meebreng uit verre streken. Laat op mijn oevers maar grote rietvelden ontstaan, waarin vogels van allerlei pluimage nestelen, in de meanders, aan de steile oeverkant nestelen de oeverzwaluwen en verblijden mijn rust met hun vluchten.
Wij weten haast niet meer wat een natuurlijke stroom is...
Alle stromen en rivieren zijn bedwongen, en als er eens een te grote toevloed van water is, waardoor mijn opgehoogde oevers toch overschreden worden door mijn wilde water, dan spreekt van een ramp in plaats van dankbaar te zijn voor het vruchtbare slib dat ik aanvoerde...
Ons leven is ook een beetje zo... We moeten werken van 8 tot 5, en onze taak is netjes omschreven en vastgelegd... Geen zijsprongetjes toegelaten. Na de dagtaak naar huis, eten en stompzinnig neerzinken voor de afgod TV en zijn waarheden slikken als zoete koek. Dan het bed in en slapen tot de wekker je wekt om opnieuw je dagtaak aan te vatten. Vijf dagen aan één stuk, en dan plots het weekend...Je mag slapen zolang je wilt, je mag de TV aanbidden zolang je wilt en je hoeft niet strak in het schema te lopen... Maar je bent dat niet gewoon, en echt van harte gaat dat niet. Sommigen hebben er zelfs lichamelijk last mee, en krijgen weekend migraine omdat ze de verscheuring van het ritme (de voor jou uitgegraven stroombedding) plots moeten missen.
Natuurlijk zijn is moeilijk als je gewoon bent in een voorgegraven bedding de uitgegraven stroom te volgen... Je leven is voorgekauwd en je moet alleen nog slikken.
In zo'n leven zijn kleine anekdotes plots grote avonturen!
"Weet je wie ik ben tegengekomen?" Die manier van vragen is een symptoom om dat kleine feitje de allures te geven van een belangrijk iets.
Zo verheffen we het niets tot iets, en leven in de waan van een heerlijk bestaan vol aangename verassingen...binnen de voorgegraven bedding...
We sjokken maar voort, in een leven dat zachtroze gekleurd is met lieve avontuurtjes.
Tot plots de wereld schokt, en er iets ernstigs gebeurt, een geboorte van een kind, een sterfgeval van een gezinslid... Plots is je bedding je een vreemd iets, want je loop is verstoord, je kent plots je eigen wereld niet meer...
Herken je dat ?
Dan ben je met mij een van die brave mensen die netjes in de rij meestromen in de grote vooraf uitgestippelde bedding van de levensstroom...
En zelfs na een schokkend feit loop je na een wijle weer mee en eet je voorgekauwde kost en luister je devoot naar de God TV...
Hé!!! Ruk je eens los, denk eens zelf, doe eens gek, lach eens en praat tegen vreemden... Verrijk je met de kennis van anderen en verover een bredere kijk op de wereld, wip eens over de opgehoogde dijk en geniet van het leven zoals het bedoeld is!
tot de volgende ?

Voetbal kan leuk zijn !

Image by Michel Coumans via FlickrIk zag een bende jongens op een stuk wei voetballen... Heerlijk was dat!
Daar is geen sprake van klassement, geen sprake van dikke premies en astronomische vergoedingen, daar geldt slechts de bal en het plezier. De goal was aangegeven met twee keistenen. Nu en dan was er dan ook wel eens een dispuut of de bal nu wel of niet binnen was gegaan, maar heel democratisch besliste de meerderheid daar over, en het viel mij op dat zowat alle dubieuze ballen afgekeurd werden: geen goal! De mistevredenheid duurde maar enkele seconden, en dan was iedereen weer aan het spel bezig. Er waren geen spitsen en ook geen specifieke verdedigers, iedereen holde achter de bal aan, en iedereen speelde blij mee. Eén wat tragere speler, kreeg nu en dan een bal toegespeeld door wat me de leidersfiguur van het groepje leek, en dan beloonde die tragere hem met een loepzuivere pas... Iedereen had plezier, ik was de enige toeschouwer, en had ook plezier. Niet in het voetbal, maar in het spel en in de lol die de spelers hadden.
Zo moest voetbal altijd zijn ! dacht ik bij mezelf, dan was er niet al die miserie rond, dan stampte men elkaar niet de benen af, dan was het leuk om doen. Dan pas is het een spel, is het een sport.
Toen ik terugwandelde dacht ik bij mezelf: "Zouden wij dat nu echt niet meer kunnen?"
Gewoon spelen, omwille van het spel, het speelse, de fun, het joie de vivre ?
Ik heb zelfs zitten doordenken...
Ik dacht aan onze gepensioneerdenbond... Tegenwoordig zijn heel wat gepensioneerden nog aardig fit, en zouden ze wellicht de kans met beide handen aangrijpen om nog eens wat lol te maken, en een balletje te trappen, als dat maar kon zonder stress en zonder dat ze boven de grens gaan van eigen kunnen...
Denk je eens in dat de verschillende gemeenten, elk met hun afdeling een ploeg samenstelden van zoveel mogelijk leden, dat die allemaal mogen meespelen, in die zin, dat er altijd maar elf spelers zijn in het veld, maar dat heel de rest op de bank zit. De bank bevat net genoeg stoelen zodat je ziet dat er maar elf spelers op het veld staan. Wie moe is, of even op adem moet komen, die gaat gewoon op eigen initiatief terug naar de bank, de rij schuift ieder een stoel op, en de uittreder gaat op het laatste zitje zitten... De volgorde wordt genoteerd, zodat, mocht niet iedereen eventjes hebben kunnen spelen, zij de volgende keer zeker aan de bak komen.
Er wordt geen klassement opgemaakt, men speelt gewoon het spel omwille van het spel en probeert te winnen omdat dat nu eenmaal bij het idee spel hoort. Bij het einde van het spel krijgt de winnende ploeg ieder een bierbonnetje, terwijl de verliezers moeten tevreden zijn met een...bierbonnetje. Want het gaat hem om het spel, de lol, het plezier... meer niet. Iedere ploeg vraagt de spelers om naast hun gewone truitje ook een wit truitje (tshirt) mee te brengen, want één ploeg speelt in gewone kleren, de andere in het wit. Geen onnodige kosten, gewoon lol en plezier maken...
Winnen is niet belangrijker dan gewoon het spel spelen, verliezen is niet erg, als je je maar hebt geamuseerd...
Dat zou toch moeten kunnen ?
Maar ik weet het, ik ben aan het dromen... Wellicht zou men het na een korte tijd toch hebben over een klassement, zou men de mindere spelers weren en zou het ontaarden van een heerlijk spel naar een competitie... hard en helemaal niet leuk meer...
Je ziet dat aan het toernooi kaartspelen... Het gaat hem over een toernooi, waarbij de punten telkens zorgvuldig genoteerd worden, om te komen tot een eindwinnaar een koning... En terwijl kaarten best leuk kan zijn, zie je nu dat het spel bikkelhard wordt gespeeld. De ene speler scheldt de andere uit omdat hij iets fout zou hebben gedaan (gewoonlijk weet ik op geen jaar na welke kaart ik op dat moment heb gespeeld...het interesseert me niet, en ik speel voor de gezelligheid, niet om ten alle prijze te winnen...)
Waarom wil de mens eigenlijk altijd de eerste zijn, altijd de beste zijn, records breken, eindwinnaar worden of wat dan ook ?
Heb je al eens bedacht dat je jezelf heel wat stress en heel wat gevoel van onvrede verschaft op die manier ?
Heb je al eens jezelf bekeken als je met je kleinkind speelt? Hoe je dat kleinkind wilt leren dat het ook moet leren verliezen, dat sportiviteit belangrijker is dan het winnen ?
Waarom doe je het dan zelf niet ?
Als ik het nu over het vissen heb, als sport die ik beoefen, dan heb ik je al meerdere keren beschreven hoezeer ik zou willen dat Luc nu ook eindelijk weer eens een grote karper zou pakken! Kijk, dat is wat ik sport noem... dat is niet de kunst van het winnen, maar de kunst om te spelen, en plezier te hebben in het spel omwille van het spel. Daarom wil ik dat ook Luc die grote karper zou pakken. Tenslotte heb ik daar niets minder om, en heb ik zeker niet minder plezier gehad, in tegendeel, het is even leuk te kunnen helpen om de vis te landen dan om hem zelf te vangen. Want dan ben je vlak bij een man die echt diep geniet, en dan straalt dat genieten ook wat tot in jezelf.
Ik weet wel je speelt om te winnen, dat is inherent aan het idee van het spel, maar verliezen maakt het spel, het spelen toch niet minder ?
Probeer eens op die manier het leven, want ergens is dat ook een "spel", op die manier te benaderen. Je doet je best om te winnen, maar verliezen is geen ramp, je hebt mogen meespelen en genieten van de spanning en het spel op zich.
Vannacht heeft het weer geregend, water gegoten ! En in Halle was er een windhoos of zoiets, waardoor vele bomen sneuvelden... De linde voor mijn raam heeft zijn laatste kleren aangetrokken... Kijk maar, op de uiteinden der takken zitten geen nagelnieuwe frisgroene blaadjes meer, ieder blad is gewoon het groen van de linde. De zomer loopt op zijn einde. De dagen zijn al weer ferm aan het korten. Straks staan we weer op in een wereld die nog moet ontwaken en gaan we slapen in een wereld die al lang slaapt...Helemaal niet meer levend met de natuur en de seizoenen... de winter hangt al ergens in de lucht te loeren om nabij te komen.
tot de volgende

Zo heerlijk rustig...

Image by Michel Coumans via Flickr't Is heerlijk weer ! De weerman/vrouw spreekt wel van kans op onweer, maar de zon is er door gekomen, de lucht staalblauw, en 't is warm ! Wij waren bijna aan iets herfstigs gewoon, en nu is de zomer er terug. Van mij mag het nog een heel lang end zomeren, niet alleen voor het goeie weer, maar ook voor mijn rug. Dat warme weer doet me deugd.
Buiten wat bendes wielerterroristen die proberen mijn goed humeur te verknallen is alles rustig, kalm en sereen. Dat mag ook wel na de voorbije nacht !!!
Waarom men om twee uur 's nachts gaat liggen de tarwe afrijden met zo'n kolos van een pikdorser, is voor mij een vraag en voor de boer een weet. Heel de wijk zal wel gewekkerd geweest geworden zijn ! ('t Is bijna weer: Wij willen Willem weg, wil Willem wijzer wezen, willen we Willem weer! (puntdicht tegen koning Willem vlak voor de onafhankelijkheidsstrijd van België))
Het pikken en dorsen van de oogst midden in de nacht is een spookachtige bedoening, grote mastodonten van machines met grote vérstralende lichten bovenop, rijden over en weer in het veld. Nu en dan zie je een tractor wegrijden, volgeladen met tarwe, naar de weegschaal in het dorp. Die mensen moeten ook heel de nacht op blijven, de boeren rijden !
Waarom ze de tarwe afrijden is de hamvraag ! Want ze hebben luidkeels staan misereren dat de oogst falikant mislukt is door die plotse hevige regen van de voorbije weken...en toch gaan ze bij nacht en ontij gaan pikdorsen. Zo mislukt is het blijkbaar niet. Maar ondertussen is het meel, de bloem het brood en al de rest al allemaal in prijs gestegen. Precies of ze waren nu al aan het bakken met de bloem van de tarwe die nog op het veld stond... djudedju.
Och, ik ken niks van economie... dat zal de reden zijn.
Ik denk er aan van straks een dikke trui aan te trekken en een van mijn nieuwe winterbroeken, want het gaat straks ooit wel eens weer koud worden. Gek ? Ja ! Maar niet gekker dan de prijs van de bloem opslaan omdat de oogst op het veld mislukt zou zijn. Tussen haakjes, bij iedere misoogst van de aardappelen slaan de frieten in het frietkot op. Is er al iemand van jullie die gezien heeft dat die frieten terug afslaan na een goed oogst, met beterkope aardappelen?
Economie... daar kun je pas geld mee verdienen. Met werken ? Ho maar.
Maar ik ben weer aan 't kneuten... en het helpt toch niet.
De zon schijnt, stralend, dus moeten wij ook stralend glimlachen.
Straks gaan we chinezen... 't Is eens wat anders.
Ik wou dat ik nu, net als wijlen Wim Sonneveld op een wagentje kon zitten, rijden en kijken naar de
kont
van
het
paard...
tot de volgende ?

KFC Herzele

Image via WikipediaNee, ik ben niet plots gaan behoren tot het voetbalminnend deel van de bevolking! Er is vandaag een rommelmarkt op en rond het plein van de KFC...
Dus wijllie daar naar toe... Wij wisten van het bestaan dank zij een strooibriefje, anders was het ons ontsnapt. Maar het is echt een mooi en gezellig rommelmarktje, en niet eens een kleintje, er staan wellicht iets meer dan 100 kraampjes !
De taal is ginder, ook al ligt het hier echt niet ver van, al helemaal anders, je hoort er al de Aalsterse klanken in. En ik heb er iets gekocht... Het mag gek klinken om te kopen op een snikhete zomerse dag, maar ik heb twee ribfluwelen broeken gekocht, nagelnieuw en heel mooi, wellicht van een faling of een uitverkoop. De winkelprijs hing er nog aan, en je kon ze kopen aan 1/10° van de prijs. Voor 18 euro heb ik twee mooie broeken... Voor deze winter. Om proper naar de rommelmarkten mee te gaan...
Stilaan wordt ik een echte, ik draag al schoenen van de markt, en jassen, en nu ook nog broeken...Ik kleed met een lapje, maar 't moet groot genoeg zijn zouden we in 't Westvlaams stellen...
En ja, het is weer mooi weer ! Na enkele natte weken (zelfs heel natte dagen!), is het nu plots weer echt warm ! Ik heb weer mijn korte broek aangedaan, en liep op de markt te zweten, van de warmte en van de pijn, want ik heb al een paar dagen weer heel vlug pijn. Ik vermoed dat de sterke wisseling van het weer daar voor iets tussen zit! Ik heb al regelmatig vastgesteld dat wisselvallig weer niet goed is voor de pijn!
Ik belde gisteren weer eens naar mijn oudste zus, en het is godzijdank beter, ze kan al weer wat rondpikkelen op haar reumavoeten... De specialist schreef haar ondermeer steunzolen voor. Ik heb dat eerlijk gezegd nog nooit gehoord als behandeling van reuma, maar ja, iik ben dan ook geen specialist hé...
Gisteren schreef ik u over het maken van een icoon met de Crea van Ziekenzorg Mater, en deed meteen een oproep om zo mogelijk de eindjes koperdraad bijeen te houden en te bezorgen aan de hobbyclub, en schreef daarbij dat het liefst draad moest zijn van 2 carré... Ik kreeg bericht van mijn schoonbroertje dat dit niet bestaat, dat het 2,5 carré moet zijn...Waarvan akte... Dus, ik ben op zoek naar koperdraad van 2,5 carré... Mocht je ons kunnen helpen????
Op de rommelmarkt kreeg ik heel wat mensen te horen, die ook zullen komen hun kraam opzetten op de rommelmarkt te Mater op 11 september... Mag ik jullie ook uitnodigen ? Niet alleen als marktkramer, ook gewoon als bezoeker ! En natuurlijk kun je dan meteen even de kerk inwippen om de tentoonstelling te bekijken van de hobbywerken van onze leden van Ziekenzorg. Je bent er bij voorbaat welkom (en als 't effe kan, breng wat restjes koperdraad mee... Dank U !)
Voilà, ik ga stoppen, 't is warm, 't is middag en de soep staat klaar !
tot de volgende ?

Lijmen

Image via WikipediaIk let er plots op: hier voor me op mijn bureau staan er drie potjes lijm. Een pot knutsellijm, een potje alleslijm en nog een oud potje Arabische gom. Ik zit te bedenken dat ik nog heel wat meer lijmsoorten in huis heb, houtlijm in twee soorten (watervast en gewoon), en in de diepvries zit nog een flesje met secondenlijm, heel straf dinges.
Dat komt omdat ik nu eenmaal een knutselaar ben, en lijmen een onmisbaar attribuut zijn voor de knutselaar.
Binnenkort ga ik met een grote fles alleslijm naar de mensen van de Crea Ziekenzorg stappen, want we gaan weer iets heel speciaals maken.
Ik heb een hele stapel boeken geraadpleegd over Romaanse kunst en Over Iconen... Op basis van die studie heb ik uiteindelijk een tekening gemaakt met Romaanse kenmerken, maar met de voorstelling van Sinte Amelberga, de Materse Heilige bij uitstek.
Op de afbeelding van Ste Amelberga moet je enkele van de meest kenmerkende attributen van de heilige afbeelden, om van een willekeurige heilige duidelijk een Amelberga te maken. Ten eerste hoort daar het stramijn ofte het vergiet bij, omdat de legende wil dat Amelberga met een stramijn water haalde bij de bron (anderen zeggen dat dit stramijn net duidt op het vinden van de bron). Het tweede voornaamste attribuut is de steur, omdat de heilige, in haar vlucht voor Karel Martel de Schelde droogvoets overstak, op de rug van een steur. Dat leert mij dat er toendertijd nog steuren zaten in de Schelde. Nu halen we de kaviaar uit Rusland.
Verder zijn de attributen een beetje divers... Bij sommige beelden zie je ook het gekroonde hoofd van Karel Martel onder haar voeten, bij nogal wat beelden zie je dat ze een open boek bij heeft, omdat ze de bevolking kerstende, bij anderen is dat een staf met kruisje, met dezelfde reden als hiervoor. En soms zie je ze ook met een palmtak, wat m.i. wat verkeerd is, omdat die palmtak eerder op martelaarschap duidt... Maar goed, ik heb een staf genomen, het stramijn en de steur. Daarmee is het duidelijk dat de dame die ik tekende een Amelberga is, en nog wel een Sancta Amelberga...
Met de Crea gaan we die tekening omvormen tot een "Icoon". We gaan eerst de achterzijde en de zijkanten van een geschikte plank in het zwart verven. Dan gaan we de tekening zorgvuldig overbrengen op het blanke hout. We gaan die tekening dan naderhand nog wat duidelijker maken, door hem bij te "kleuren" met een alcoholstift.
De tekening moet er immers heel scherp en duidelijk opstaan, en ook nauwkeurig zijn.
Daarmee is de eerste fase van onze icoon achter de rug, en beginnen we aan het geduldwerk...
De bedoeling is dat we, met uitzondering van het gezicht, alle lijnen vormen in koperdraad (electrische draad van twee carré zoals de vakman het hier noemt). Deze koperdraad wordt dus zeer zorgvuldig in de vorm van de tekening gemaakt, afgeknipt op de juiste lengte van het lijnstuk, en dan met alles lijm vastgelijmd op het hout.
Als het beeld op die manier volledig met koperdraad is uit gelegd, dan gaan we de plank zorgvuldig rondom rond bekleven met kleefband, op die manier dat de kleefband een boord vormt die wat uitsteekt boven de plank en minstens even hoog is an de koperdraad hook komt. Dan gieten we de aldus ontstane bak vol met plaaster, waarbij de koperdraden en alles onzichtbaar worden.
Na het drogen van de plaaster, wordt de plank met schuurpapier op een blokje, netjes terug gewreven, tot de koperdraad overal weer zichtbaar is, maar dus niet meer verheven is boven het vlak.
Binnen de tekening in koper wordt dan met verf de kleur aangebracht. Wie het durft en kan, mag ook zelf de schaduwen aanbrengen, en zelfs het gezicht invullen, wie dat niet aandurft, daar doe ik het wel voor hen.
De vlakte buiten de tekening wordt in goudverf gezet, net zoals bij de iconen meestal het geval is.
Nadien wordt de zaak vernist. Drie keer, waarvan de laatste keer met lichtbruine vernis voor wie graag de icoon een ouder uiterlijk geeft.
Je ziet, een heel werk! En we zijn er nog niet, want we zijn dringend op zoek naar koperdraad van "2 carré"... Mocht je er hier of daar nog wat liggen hebben op zolder, wij houden ons aanbevolen! Via deze blog kun je met mij contact opnemen; Dank bij voorbaat !!! in naam van alle creatievelingen van Ziekenzorg Mater !
tot de volgende ?

Chrome OS

Image via WikipediaEind dit jaar zou Chrome OS eindelijk volledig in orde zijn, en verschijnen als vrije OS (Operating System). Dit betekent dat er nog maar een gratis systeem bij komt om dat verfoeilijke windows uiteindelijk de markt uit te duwen.
Chrome OS zou wel een heel ander systeem voeren dan bv Ubuntu, en veel meer "in the clouds" zou gaan werken.
Wat betekent dat ?
In feite is het dan zo, dat je niet meer in je eigen computer zit te werken, maar ergens op een enorm groot bestand zit te wroeten. Voordeel is duidelijk: bijna alles zit ginder ver op een of ander verweg systeem, en jij hebt geen of nog heel weinig ruimte nodig op je eigen PC. Nadeel is ook meteen duidelijk, geen internet: geen computer...
Met andere woorden, het is een prachtige oplossing voor mensen met weinig ruimte op de Harddisk, en je kunt dus met minimale eisen toch goed werken.
Ik stel me eerlijk gezegd wel wat vragen bij de veiligheid van een dergelijk systeem, wie kan me waarborgen dat er niemand in die verweg bestanden kan neuzen? Maar als we eerlijk zijn, wie kan je waarborgen dat ze niet op je peeceetje aan het meelezen zijn met wat je schrijft ?
Linux biedt op dat stuk wel betere waarborgen dan een windows, maar eigenlijk is er geen enkel systeem echt waterdicht als het er op aan komt.
Om heel eerlijk te zijn, ik stel me de vraag, mocht de markt van de linuxgebruikers groter worden, of er dan niet ook meer aanvallen op dat systeem zouden komen ? Weliswaar is het systeem Linux beter om virussen te weerstaan, maar er zijn andere gaten en wormen mogelijk, en het is niet denkbeeldig dat de linuxgebruiker nu gespaard blijft door het feit dat hij maar een heel kleine markt vertegenwoordigt...
Maar niettemin ben ik heel verheugd over het feit dat er weer een GRATIS systeem bijkomt ! Computeren is sowieso al een duur iets, en als we het willen openstellen voor zoveel mogelijk mensen, dan moeten we opteren voor de laagst mogelijke kostprijs. En daar hoort het dure windows niet bij. We moeten immers niet vergeten dat wij in het rijke Westen maar een heel klein beetje vormen van de mensenmassa. Mensenmassa die net zo goed als wij recht heeft op alle informatie als wij dat hier hebben! Dus moet de markt vrij zijn en moet ze in het bereik liggen van iedereen, ook de armeren.
Denk nu niet dat heel dat systeem een éénrichtingsverkeer zou worden of zijn ! Kijk maar eens op Low Tech Magazine, en andere sites over duurzame energie en goedkope oplossingen en goedkope technieken... Wij kunnen heel wat leren van mensen die wel genoodzaakt zijn om andere oplossingen te gaan zoeken! Steeds meer zien wij dat er interesse komt in onze "rijke" landen voor die technieken uit de arme landen !
Het is dus ook in ons belang dat de computer een gemeen goed wordt, en bereikbaar is voor iedereen! Mijn strijd voor een gratis Operating System is geen strijd tegen Windows, maar een strijd voor bereikbaarheid voor iedereen! Als wij werkelijk menen dat recht op informatie een mensenrecht is, dan moeten we ook zorgen dat de informatie tot bij alle mensen komt. Als wij mening dat scholing een mensenrecht is, dan moeten wij zorgen dat iedereen zich kan scholen... en zo voort en zo voort.
U hebt al wel gezien en gelezen dat ik een ubuntu-gebruiker ben. Dat komt, omdat ik helemaal geen techneut ben, en ubuntu een zeer gebruiksvriendelijk systeem is, waar ik als oud-windows-gebruiker meteen mee kon werken, zonder veel problemen. Voorheen gebruikte ik, net als bijna iedereen ook windows... Mijn eerste kennismaking met de computer was op het werk, en daar zat ook windows op. Bovendien had Linux in die tijd de naam dat het een moeilijk systeem was, alleen geschikt voor echte techneuten. Het was vooral door de onnoemelijk vele moeilijkheden met windows door virussen, wormen en andere haperingen, dat ik begon uit te kijken naar een alternatief. Ik zocht niet in de eerste plaats naar een gratis alternatief (alhoewel dat wel ergens mee speelde), maar naar een veiliger systeem, met minder pannes en minder moeilijkheden. Na enig zoekwerk ontdekte ik Ubuntu, en liet het in eerste instantie naast windows installeren door een gebruiker die me ook zou kunnen helpen bij moeilijkheden. Maar er waren praktisch geen moeilijkheden, en hoe verder ubuntu evolueerde, hoe minder moeilijkheden er kwamen en komen. Ik kan de tijd niet zeggen dat ik echt iets voor had. En dat was dan hoogstens een programma dat eens kwam vast te lopen. Opnieuw opstarten en alles was iedere keer weer in orde. Eénmaal kreeg ik mijn muis niet aan de praat, maar ook daar was een heropstart voldoende...
Nee, ik ga hier niet vertellen dat Ubuntu nu de enigzaligmakende is, maar het is het systeem dat ik ondertussen redelijk ken, en dat ik zonder probleem kan gebruiken, en het is nog gratis bovendien... Op 10 10 verschijnt straks de nieuwe Ubuntu, met het nummer: 10.10... en de naam Maverick Meerkat. (Ubuntu komt uit Zuid-Afrika...) Volgende keer 11.4 wordt Natte Narwal... Het lijken wel een beetje titels van Suske en Wiske verhalen...
Mocht jij je nu ook zitten doodergeren op dat veelgeplaagde windows, dan zijn er dus alternatieven zat! Ik kan je niet alleen Ubuntu aanraden, maar ook Mint (een ubuntu-variant met wat bijkomende snufjes), peppermint OS, een systeem à la Chrome, die ook grotendeels in the clouds werkt, en nog vele vele andere... en binnenkort dus ook Chrome OS...
Oh ja, je kunt er al enigszins mee kennis maken, want de snelste browser schijn momenteel Chrome te zijn... Ik werk er al een heel eindje mee. Het is niet zo vriendelijk als vele andere systemen, maar het is inderdaad héél snel !!! Oh ja, Chrome is een Google product...
tot de volgende ?

Godsgeleerdheid

Image by Haags Uitburo via FlickrIk denk té veel na...

Dat komt wellicht door het vele wakker liggen, en dan kun je of liggen woelen, of liggen nadenken. Ik opteer (zo veel mogelijk) voor het nadenken.

Ik weet niet of mijn hersenspinsels altijd juist en te rechtvaardigen zijn, maar ik denk er maar op los.

Eén van mijn favoriete denkpistes gaat over God, godsdienst, religieuze praktijken en heel het gamma in deze sector.

Ik geloof dat iedereen het er wel eens over is, dat je God niet kunt bewijzen, en evenmin kun je Hem ontkennen op een wetenschappelijke manier. Dat komt omdat God precies het gaatje invult van wat voor de mens onbegrijpbaar is. Wie niet gelooft denkt: "Er is ondertussen al zo véél ontdekt en uitgelegd, die vroeger ook niet uit te leggen was, en ook onder God gerangschikt werd... dat restje zal ook nog wel ooit uit te leggen zijn, dus mag ik aannemen dat God niet bestaat." Maar echt aantonen dat God niet bestaat, dat kan ook hij niet...

Omgekeerd is het net zo goed niet bewijsbaar dat God er wel is.

In beide gevallen is het dus een kwestie van Geloof. Ofwel geloof je dat God bestaat, ofwel geloof je dat hij niet bestaat.

Er zijn maar twee opties.

En in beide gevallen gaat het dus in feite over een veronderstelling. Waarbij je overtuiging de enige schraag is tot je overtuiging.

(Stel je voor dat het uiteindelijke antwoord nog eens héél anders was !!!)

Maar de naam van dit artikel is godsgeleerdheid.

Eigenlijk vind ik dat een gek woord. Laat ons de zaak niet moeilijker maken dan hij al is, en voor dit artikel gewoonweg aannemen dat God wel bestaat. Dat we dus geloven in die optie. Als we dit niet doen, dan moet ik twee artikels schrijven en van twee denkwijzen vertrekken, en dat brengt ons te ver.

We vertrekken dus van het feit dat God niet te bewijzen is. We dichten Hem van alles toe, maar de kern is dat hij de uiteindelijke veroorzaker is, en dat hij alles dirigeert, zij het, althans volgens de Christelijke religie, rekening houdend met de persoonlijke vrije wil. (Ik ga hier niet weer in op beïnvloeding van de denkwijze en de invloed daarvan op de "wil")

Maar dus in feite is de stelling simpel. En terug te brengen tot : Geloof. Aannemen dat God er is en zijn ding doet.

Dat op zich is in feite ook een kwestie van geloof op zich. Je neemt het bestaan van God aan, je neemt zijn invloed op de dingen aan, je neemt het eeuwig leven aan, je neemt zijn richtlijnen aan. Dus geloof je naast het idee God ook het idee aan van mensen die in staat zijn Gods Woord (zijn idee, zijn voorschriften, zijn moraal, zijn wil) kenbaar te maken aan de mens. In het Christelijke geloof nemen we zelfs aan dat God daartoe mens is geworden.

Godsgeleerdheid is dan ook beperkt tot uitleg van het "menselijke" gedeelte van het idee God.

Met andere woorden, een zoeken naar uitleg van wat de mens ons bracht over God, bij de Christenen een uitleg van wat de God-Mens ons bracht, op basis van teksten die ons zijn overgeleverd. Of liever op basis van een klein gedeelte van de teksten die ons zijn overgeleverd. Want er zijn een pak "evangelie's "die niet erkend zijn als dusdanig.

Met andere woorden de "geleerdheid" gaat in se niet over God, maar over het stuk Mens.

En ook de uitleg is menselijk en dus beperkt tot "mens". 

Je kunt onmogelijk geleerd zijn in een niet te bewijzen, niet te omvatten begrip.

Ik kan me zelfs niet van de indruk ontdoen, dat wie zich te pletter zoekt in geleerdheid over God, in feite zichzelf probeert te overtuigen van de God, die er alleen is in Geloof. Of er net niet is in Geloof.

Als ik naar mezelf kijk, dan zeg ik: ik geloof. Maar als ik dat geloof poog te analyseren, dan stel ik vast dat mijn geloof veel eer een Hoop is...

En ik denk dat dit wellicht bij iedereen zo is.

We geloven omdat we hopen op een niet ophouden.

Op een niet dood-sterven.

Want ondanks het feit dat er niet echt iets beangstigends zit in het echt sterven als echt definitief eindpunt, hopen we toch op iets meer, iets verder, iets eeuwigs... De echte dood lijkt me niet echt beangstigend, omdat het gewoon het definitieve einde zou zijn, dus ook geen gevoelens meer, niets meer.

... maar toch hoop ik, en velen met mij...

tot de volgende ?

snelweg naar de file

Image via WikipediaStraks, binnen veertien dagen, is het weer schooltijd. Dan voeren bezorgde ouders hun kroost door het veel te drukke verkeer netjes tot voor de poort van de school. 

Mede daardoor wordt het verkeer uiteraard nog drukker.

Maar zeg nu zelf, als je het verkeer bekijkt dan stuur je daar toch geen kind door ?

Dus voeren we ze.

en alles slibt dicht.

Op een autosnelweg kunnen op één rijvak tot 2.200 auto's rijden zonder vast te komen zitten in een file. De meeste van onze autostrades hebben nu 3 rijvakken, dat betekent dus 6.600 auto's per uur zonder filevorming. 

Er is iedere dag wel een file. 

Er zijn dus iedere dag tijdstippen waarop we die 6.600 overschrijden, of dat er een ongeval gebeurd.

Uiteraard is de kans op ongevallen groter naargelang het aantal auto's stijgt.

Bovendien zien we dat dichtslibbende autostrades leiden tot dichtslibbende alternatieve wegen. En op die wegen is er geen doorstroming tot 2.200 auto's per uur, want die wegen gaan door dorpskernen, langs wegen met snelheidsbeperkingen en langs ... scholen, waar straks weer de bengels netjes aan de schoolpoort uit de wagen stappen. Met stilstaand verkeer als gevolg...

Maar eigenlijk zijn die bezorgde ouders met kinderen slechts een symptoom van een veel te harde en vuile wereld. Sinds de zaak Dutroux en anderen mogen kinderen niet meer met vreemden spreken, en moeten ze vreemden die naar hen kijken, naar hen glimlachen, dubbel wantrouwen.  De mens betrouwt de medemens niet meer. Iedereen verdenkt iedereen, en men bouwt een psychisch bastionneke rond zichzelf en rond de kinderen. 

Het is een waar wonder dat er überhaupt nog contacten bestaan tussen mensen onderling, en dat er nog jeugdbewegingen en festivals en dergelijke mogelijk zijn. 

Voor de Westerse mens is het gevaarlijkste dier: de mens.

Ik heb het daar moeilijk mee! Ik kom uit een tijd waar de mensen nog allemaal met elkander praatten, nog iets deden voor elkaar, en iedereen tegen eenieder goedendag zei. Ik leerde als kind dat de mensen goed waren, tot het tegendeel bleek. Nu leert men dat de mens slecht is, tot het tegendeel blijkt, maar hoe kun je dat laten blijken als alle contacten "verboten" zijn.... 

Mijn baard, lang en wit, is voor kinderen een aantrekkingspool, en dus kijken heel veel kinderen mij met grote ogen aan. Ik kan het niet helpen, dan glimlach ik, en soms bazel ik er ook nog wat tegen. En het doet me pijn als sommige moeders dan hun kind wegrukken. Ik glimlach dan verontschuldigend tegen de moeder, maar of dat helpt ?

Het is een trieste wereld, waarin de mens schrik heeft voor de medemens. Toen ik klein was, herinner ik me dat een buurvrouw ziek was. Mijn moeder deed de was, een ander buurvrouw maakte het eten klaar... Moet je nu eens kijken. Je leest in de krant dat mensen jaren naast een lijk hebben gewoond. Geen mens die zich ongerust maakt dat er naast de deur niets meer te horen is.

Gelukkig heb ik hier nog goede buren, waar je wel mee kunt praten, waar je het gewoon vindt om iets voor elkaar te doen. En de meesten van de wijk zeggen nog goedendag terug. Ook al moet je wel zelf het initiatief nemen.

Dat is het voordeel van een klein dorp, waar iedereen iedereen kent, en mensen nog een beetje met elkaar leven. Maar ook hier gaat dat achteruit. Er komen steeds meer mensen hier wonen, die de stad ontvluchten, en hier van ons dorp een kleine stad aan het maken zijn. 

Is het nu echt nodig, omwille van een paar slechteriken, iedereen in het verdomhoekje te werpen ?

Menslief, ik hou van je !

Gewoon, voor een babbel en een glimlach

voor dat beetje warmte die je uitstraalt als je vriendelijk bent

tot de volgende ?

Slecht verdeeld ?

Image by tdietmut via Flickr't Heeft uren en uren aan één stuk door water gegoten... Hel de nacht hoorde ik de plensregen op de tafel kletsen die naast mijn slaapkamerraam op het terras staat. Een sonoor oerwoudgeluid...

Niet dat het hier niet mag regenen, want echt nat is de bodem nog niet (nu wel !), maar ik dacht aan die bosbranden in Rusland... daar had die regen nu moeten neerkomen, daar is het méér dan nodig !

Maar ja, dan hadden we beter de regen van Pakistan naar daar gebracht, dan waren er twee problemen opgelost, of misschien zelfs voorkomen.

't Is niet eerlijk verdeeld, denk ik dan... Hele woestijnen die smachten op wat water, en streken die verzuipen in een veel te grote toevloed.

Mochten we het weer nu eens kunnen beheersen, dan zouden we het nogal wat beter kunnen... Of net niet ? Want ik zie het zo al voor me: Van in Noord Korea sturen ze regen in massa's met donder bliksem en wind naar hun zuiderburen, en naar de gehate USA. Die sturen hitte en intense droogte naar het nu reeds hongerende Noord Korea...

Veel beter hé ?

Maar stel dat we wijs zijn, dat we het weer niet misbruiken voor oorlogsdoeleinden... Dan zouden we het toch netjes kunnen bedelen op een goede manier ? Allee, we laten het alleen regenen tijdens de nacht, zodat we iedere morgen wakker worden in een frisse, vers gewassen wereld... De mannen van de nacht zouden daar helemaal niet mee akkoord zijn, maar het zou wel van pas komen voor inbrekers en co, die het net van de duisternis en de onzichtbaarheid moeten hebben...

Nee, laten we het maar houden zoals het is, en laat maar komen wat er komt...

Nu eens te pas, dan eens te onpas, maar altijd een heerlijk onderwerp om over te kouten...

Geen wonder dat wij in het land met dat wisselvallige weer van bij ons, zo veel klappen over dat weer. Geen gesprek zonder dat het weer er aan te pas komt, als introductie... en als afronding van bijna iedere babbel...

Nee, wat ons nu wat hindert in het weer, dat is dat we er te veel van weten, te veel van horen... Vroeger hoorden we over een overstroming in India op het ogenblik dat alle leed ginder al voorbij was, nu zitten we er met onze neus bovenop. Bovendien zwaaien ze ons dagdagelijks met cijfers naar het hoofd, om ons te bewijzen dat het weer wel degelijk aan het wijzigen is... 't Kan zijn, maar 't kan ook zijn dat het niet zo is, ik voel het niet echt aan als anders dan anders. Vroeger hadden wij ook wel eens rotslecht weer, soms weken aan één stuk, en soms ook wel een van die lange hete zomers, zonder einde... die in ons geheugen gegrift staan als die zomer met die grote storm op die middag, toen in het bos wel honderd bomen... 

Cijfers en statistieken hebben we zelf nooit bijgehouden, zodat we die van de weermannen wel moeten voor waar aannemen. En wat bewijst dat, of juist niet ? 

Maar mij doet het op een of andere manier wat denken aan de media... Die vergiftigen ons ook, brengen de normen aan het wankelen, vergroten dingen uit, en verzwijgen andere dingen omdat die niet in hun betoog passen. De weermannen en weervrouwen lijken mij dezelfde techniek te voeren! Zij bombarderen ons voortdurend met cijfers die "bewijzen" dat het weer aan het veranderen is, en als het plots weer kouder is, dan zwijgen ze in alle talen en wijzen er op dat het sterk aan het verwarmen is boven Australië...

Ik betrouw de media al lang niet meer, en de weerlui overtuigen mij ook steeds minder! Ze zeveren er net iets te veel over om nog als echt over te komen.

Het kan dat ze gelijk hebben, maar de ervaring met de media heeft me wantrouwig gemaakt... Ik argwaan nu mensen die te veel nadruk leggen op steeds dezelfde verhaaltjes...

Bovendien zitten die weerlui ook in het circuit van de media !

En wat van daar komt...

Met andere woorden, de mens vertrouwt de berichtgeving niet meer ! We hebben te vaak gezien hoe de dingen scheefgetrokken of uitvergroot of gebagatelliseerd worden, om nog zo maar alles voor zoete koek te slikken.

En hoe gek het ook moge klinken, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ook de religie op een hoopje wordt geveegd met de media... Die broebelen zonder onder water te zitten, dus zal al dat gepredik in de religie ook wel...

De mens is nog nooit zo slim geweest als nu, en nog iedere dag vergroot onze kennis, maar waar ons "hoofd" vergroot, merken we niet dat de wortels onder ons aan het wegteren zijn...

We worden reuzen op lemen voeten.

Hoogtijd dat we weer eens de normen voorop stellen, en weer leren leven in gemeensschapszin, met eerbied voor elkaar en liefde voor elkaar. Een wereld waarin de mens niet alleen staat, waar eenzaamheid een begrip is uit de tijd van vroeger...

tot de volgende ?

Laura Dekker

Image by mikebaird via FlickrIk ben Jan met de pet, een doodgewoon mannetje uit een doodgewone straat in een doodgewoon dorpje. Ik ben naast die functie ook nog fulltime grootvader. Ik heb onder meer drie kleindochters, twee van net geen veertien en eentje van nog geen dertien.

Meisjes zowat in de leeftijdscategorie van Laura Dekker.

Ik mag er niet aan denken dat er eentje zou zijn die plots zou besluiten om helemaal alleen de wereld rond te zeilen.

Ik heb bepaalde ideeën over de ouders van dat kind en hun besef over verantwoordelijkheid, maar die durf ik hier niet te uiten, om het peil van deze blog niet naar beneden te helpen.

Ik heb ook gedachten over dat kind zelf, en over de manier waarop ook zij tegen het leven aankijkt.

Ik hoop van harte dat er niets misloopt, en dat ze goed en wel weer thuisraakt, na een al of niet geslaagde tocht.

Ik heb ideeën over de wereld en vooral over de media die dergelijke exploten ophemelen! Het moest hun kind/kleinkind maar eens zijn !

Maar het is sensatie Isabelle A bloot op de cover en Laura Dekker alleen in een zeilscheepje voor een solotocht om de aarde.

Voor een beetje vergankelijke roem.

Enkele maanden geleden was er een Engelse of Australische freule die dit al eens voordeed, weet jij nog haar naam ? Nee? Ik ook niet. Zo vergankelijk is het dus.

En daarvoor laat je dan je kind helemaal alleen over de oceaan zeilen, in goed maar ook in slecht weer, met golven van tientallen meters hoog, veel hoger dan de mast van dat piepkleine bootje.

Voor vijf minuten roem.

Voor heel wat verloren tijd, want het kind zal geen werk vinden op basis van het feit dat ze ooit, in een ver verleden helemaal alleen... Vergeet dat maar. Haar schooltijd zal met x tijd verlengt worden, en lastiger worden.

Ik weet wel, het is niet aan ons om te oordelen, maar soms lijkt me die houding ook wel wat op het ontlopen van verantwoordelijkheid, of, nog slechter, op het stilzwijgend goedkeuren.

Soms is het niet reageren, om wille van de lieve vrede, ook niet echt een oplossing. Soms moet men aansturen op een confrontatie, om alsnog de houding te bepalen op een eerlijke en eervolle manier.

Verdraagzaamheid is niet gelijk aan laksheid.

De man die ons zei dat je bij een kaakslag je andere wang moet aanbieden, is ook de man die de kooplui uit de tempel ranselde...

Och, ik wil geen ruzie maken, maar dat wil niet zeggen dat ik hen in alles moet volgen, in alles moet gelijk geven, en niet mag opkomen voor mijn waarden en mijn ideeën. 

Als we dat met zijn allen niet meer doen, dan mag alles, dan wordt alles stilzwijgend toegelaten, alles verdragen... en lijkt de norm verdwenen en iets uit een verleden, iets uit de tijd van de pezewevers en de mierenneukers.

Nee, ik vecht nog steeds voor het behouden van normen, rechten én plichten!

Ik hou niet van een verdraagzaamheid die eigenlijk laksheid is verworden.

Ik erger me dagelijks over wat ik in de media zie en hoor, en die ons wordt voorgeschoteld als normaal, en normaal komt dan van "binnen de normen!!!, en die zachtjes aan de norm ondergraaft. Veel mensen die zich vroeger ergerden aan bloot op het scherm op tijdstippen waar ook de kinderen kijkers waren, stellen zich nu allang geen vragen meer, en kijken niet meer op, en protesteren is er helemaal niet meer bij... Dit is vervagen van de norm.

Dit is geen grotere vrijheid, integendeel !

Hun norm, of hun gebrek er aan, wordt ons opgedrongen.

en dan gaat een veertienjarige gewoon, helemaal alleen, beslissen om op haar dooie akkertje de Oceaan rond te varen...

djudedju

tot de volgende ?

De imker...

Image by Global2000 via FlickrHet menselijke leed kan groot zijn...

En bijensteken pijnlijk.

Ik kan en mag geen namen noemen in deze pijnlijke historie, maar ik kan u verzekeren dat ik de waarheid vertel en niets dan de waarheid. Zij het dat ik het soms wat bijengif ingeef om het smeuïger te maken!

Yks (ik zou ook X kunnen schrijven, maar dat is zo onpersoonlijk), kwam 's morgens bij me aanbellen. Zijn linkeroog zat bijna helemaal dicht, gezwollen en wat afhangend. Een verschrikkelijk gezicht. (Ik bedoel zijn gezicht met dat gezwollen oog hé!)

Natuurlijk vroeg ik hem wat er gebeurd was.

"Dat wilde niet weten" zei hij, "'t is te stom om te vertellen!"

Ik ga nu proberen de feiten weer te geven, zoals ik ze heb gehoord.

Een vriend van Yks hield bijen, en was deze hobby moe. Yks vond het idee wel aardig, en nam de beestjes en de korven over. 

Dat betekent uiteraard dat je de korven - met de beestjes- moet verhuizen. En wat is er makkelijker om te verhuizen, dan een "zolderwagentje" ofte een "duveltje" zoals we dat hier plegen te noemen. Je neemt de korf, en "schept dat op met het duveltje, je kantelt heel het ding wat achterover, en je rijdt de korf waar je hem maar hebben wilt. 

Er bestaan duveltjes die opplooibaar zijn. En het is héél vervelend als dit gebeurt binst dat je dingen aan het vervoeren bent.

Het is nog véél vervelenderderder als dat gebeurt tijdens het vervoer van bewoonde bijenkorven...

Een hele zwerm van die beestjes verliet - heel boos - de korf en deed een massale aanval op Yks.

Ach, denk je, zo is hij aan dat oog gekomen !

Niets van, want Yks was niet gel, en had zo'n imkerpak aangetrokken, met kap en al! 

Maar wist je dat bijen zelfs door zo'n pak heen kunnen prikken ?

Yks werd wel een honderd keer gestoken!

Nee, niet in zijn gezicht... dat volgt nog.

Enfin, de korven raakten toch ter plaatse en stonden netjes opgesteld op hun plaats.

Maar Yks zou Yks niet zijn, als je niet nu en dan eens gaat loeren naar je nieuwe hebbedingetjes.

In den beginne telkens met het imkerpak aan, maar op den duur, vertrouwend op zijn prille kennis en nog prilderdere ervaring, ook al eens zonder dat beschermende pak...

Tja, wist je dat er verschillende rssen zijn in de honingbieën ?

Je hebt er heel brave, bijna suffe rassen onder, waarbij je rustig met je blote handen de bieën van de raten kunt vegen, maar er bestaan ook rassen die nog wat wilder zijn, wat ongetemder, wat agressiever... Nu weet Yks dat hij de ongetemde soort in zijn bezit heeft. Vegen met je blote handen doe je dus best niet, of de bijen vallen aan...

En prikken je in het gezicht, net onder je linkeroog...

en dwars door je broek, in je linker bil (bijen zijn duidelijk linkse rakkers).

Yks heeft voor mij zijn broek laten zakken.

Zijn bil was véél, héél véééél erger dan zijn oog !

Een knalrode plek van boven aan zijn bil tot aan zijn knie, en van vooraan doorlopend tot achteraan zijn dij, rood, hard en duidelijk pijnlijk ontstoken...

Mocht er iemand geïnteresseerd zijn in het houden van bijen, als hobby, ik weet iemand die er wegdoet, met korven en beschermend pakje en alle gerei. Breng wel zelf een degelijk duveltje mee, met niet-inklapbare wielen.

Wist je dat de bijen aan het uitsterven zijn, en dat zij, als de grootste bevruchters van alle bloemen en bloesems van immens belang zijn voor het overleven van het menselijke ras ?

't Is maar om je over te halen tot het houden van die lieve bijtjes...

tot de volgende ?

(Wedden dat Yks nu zit te lachen aan zijn pc ?) (Ondanks zijn pijnlijke bil )

exit zonnepanelen...

Image via WikipediaHebben al die mensen fikse investeringen gedaan, zeggen de elektriciteitsbedrijven dat ze de meerkost door terugvloeiende elektra moeten mee inbrengen in je factuur, of daar luidt reeds de doodsklok over het zonnepaneel!

Gedaan met die aartslelijke dingen op je dak!

 Er is een andere oplossing, veel netter!

Dank zij de nanotechnologie is er nu een soort "verf" (bij gebrek aan een betere omschrijving) die je kunt aanbrengen op je dak, je muren, je wagen, zelfs op de ramen van je huis, en die dezelfde werking hebben dan die zonnepanelen. Je raam bewerkt met die nano-verf is quasi onzichtbaar, maar de werking van het opvangen van de zonne-energie verdonkert enigszins je raam. Hoe meer de zon schijnt hoe donkerder ???

Nanotechnologie is een wonder iets! Nano is in feite een aanduiding van grootte, of liever: van kleinte... want het gaat hem over een duizendste van een seconde, van een millimeter en dergelijke. Nano betekent dus 1/1000.

Je kunt tegenwoordig nanoproducten kopen voor je wagen. Je poetst eerst heel netjes en heel secuur je auto, en dan poetst je hem nog eens maar nu met dat nanoproduct. Gevolg: het vuil kleeft niet meer aan je auto, noch op je ramen, nog op de lakverf. Volgens sommige berichten heb je nog amper ruitenwissers van doen...

Eén klein nadeel, het is wel heel duur... Maar voor echte autofreaks is dat wellicht geen bezwaar. Denk je in, gedurende een heel lange tijd over een altijd blinkende kraaknette bolide beschikken!!!

Nu gaan we er dus elektra mee opwekken.

Met andere woorden, de uitvinding van het heel kleine is een zeer grote uitvinding. 

of, hoe de mens groot kan zijn in het kleine...

... en heel klein in het grote...

Denk maar aan de ramp momenteel in Pakistan! Het lijkt wel of daar geen mens van wakker ligt! De omvang van de ramp schijnt vele malen groter te zijn dan de aardbeving in Haïti of de Tsunami van enkele jaren geleden, maar nu beweegt er geen mens. 

Er wordt een psychologische reden voor gegeven, maar alle uitleg ten spijt, de mens blijft onverschillig.

Ik ben geen psycholoog, maar ik denk dat het het steeds sneller voorkomen van grote rampen is, die de mens wat afstompen, die hen doet wennen aan het leed (van anderen).

Ik durf niet te zeggen of te denken dat er nu veel meer calamiteiten gebeuren dan vroeger, het kan ook gewoon zo zijn, dat we nu veel beter op de hoogte zijn van alle feiten dan vroeger, het kan een combinatie zijn van beide...maar de mens raakt wat verdoofd onder al die berichten van al die rampen. Ik geloof niet dat een overstroming minder mensen raakt dan een aardbeving, denk maar eens terug (als je oud genoeg bent) op de grote overstroming in februari 1953, dan waren de solidariteitsacties zonder weerga, en op wereldschaal was dat maar een rampje van niets. Het was wel in eigen land... Heel dichtbij, werkelijk bij je naasten... 

Bijna ieder religie, en ook de moraalfilosofie predikt naastenliefde...

Dat woord zegt bijna letterlijk "zij die nabij staan",  " naast je"... Maar met de huidige wetenschap is dat begrip heel wat ruimer geworden dan toen! Ik heb de tijd meegemaakt dat een ramp in Rusland meer dan een jaar na datum tot hier doorsijpelde, nu schudt de wereld eens zijn bedde op in Haïti, en meteen weet heel de "beschaafde" wereld het. Ik kan me voorstellen dat de omvang van de ramp veel vlugger hier bekend was, dan in het hinterland van Haïti zelf !

Naasten zitten tegenwoordig ver weg.

Naastenliefde is heel ruim geworden.

Niet makkelijker door de uitbreiding van de omvang.

En hoe meer rampen er zijn, hoe meer er gewenning optreedt.

Tot het plots weer iets heel dichtbij is...

Met de ramp in Ghislengien (Gellingen) was dat duidelijk vast te stellen. Het was hét gesprek van de dag. Maar wellicht was het één land verder, pak Nederland, maar een faits divers...

Maar Pakistan voelt de natte evengoed als wij die voelden in 1953, en op een veel grotere schaal ! Een schaal die wij ons zelfs niet kunnen indenken, want wij meten met die kleine maat van ons eigen landje...een Nanolandje...

tot de volgende ?