De orchideeën van de rommelmarkt...

Image by fs999 via Flickr

Vandaag was er weer rommelmarkt in Kalken, van de Basket van Laarne...Zoals gewoonlijk verkocht men er weer orchideeën tot sten van de club...Phalaneiopsis, hele mooie en stevige planten.
Zoals iedere keer breng ik er mee, want je kunt ze nooit aan die prijs kopen, en de ervaring heeft ons geleerd dat het planten zijn die nog maanden en maanden staan te bloeien. (De pot van 11/11/2009 staat hier nog steeds volop in bloem!)

Het is te Kalken steeds een leuke rommelmarkt, en de voorzitter van de club kent ons reeds een tijdje als trouwe klanten, en we krijgen telkens een speciaal welkom en een vriendelijke groet bij het weggaan. Dat doet er niets toe, maar het is leuk en maakt het bezoek aan die rommelmarkt steeds een beetje tot een weerzien...

Gek is dat, hoe vlug we min of meer de mensen als "vrienden of goede kennissen " beschouwen. In de home gisteren, zag ik Andrea, die daar steeds op bezoek komt bij haar vader, wat bedrukt rondlopen met een pakje doodsanctjes in haar hand...Vorige week (toen wij er niet konden zijn door de sneeuw) was haar vader overleden, en zij kwam nog eens op bezoek, om al die "vrienden en kennissen" goede dag te zeggen, en eventueel een doodsprentje, met de (mooie) foto van vader op, te geven aan de belangstellenden... Ik kreeg er ook eentje, want, we kennen elkaar al een heel tijdje, van de bezoekjes aan tanteke... Andrea vertelde over het overlijden van haar vader, met de nodige weemoed en tranen... We troostten haar wat, zoals je doet bij goeie kennissen... maar eigenlijk kennen wij haar alleen als een van die mensen die er ook steeds waren...

Maar misschien ligt ook een beetje aan de mensensoort waar wij toe horen, want er zijn er ook die je daar regelmatig ziet, en die nooit ofte nooit ook maar eens gedag knikken, terwijl wij en anderen, telkens weer goeiendag zeggen en belangstelling tonen voor elkaar. Als je ziet dat Lucien nu in een rolwagen zit, dat is dan de aanleiding om belangstellend te vragen wat hij voor heeft... Het gevolg is dat wij ook door die mensen een beetje tot hun kennissenkring zijn gaan behoren... En dat kost geen cent, en toch geeft het een goed en lekker gevoel. Je voelt je een beetje opgenomen in de kring.

Dat is voor ons zeker een win-win systeem, want het laat ons toe het bezoek bij tanteke wat aangenamer te maken, want wat zeg je tegen iemand die wat dement is? Bovendien geniet tante ook van die gesprekken, en lacht mee met de anderen...

Dat wil alleen zeggen dat het echt niet moeilijk is om mens te zijn met de mensen, om je kennissenkring uit te breiden naar de omstandigheden, en het gevoel te krijgen er bij te horen, en dat er toch mensen zijn die dit niet kunnen... Zouden dat de eenzamen zijn midden in een groep mensen?

Och, veel belang lijkt het niet te hebben... en toch is het een veel warmer gevoel.

Weet je, het kost je niks, en het is leuk! Zelfs al hoor je van sommige van die oudjes dan telkens en telkens weer hetzelfde verhaal over toen...

tot de volgende ?