Ijsgang

Image by Spaceman Joen via Flickr

Het vriest.
Het is koud en kil.
Mijn visvijvers hebben nog stukjes vrij water dank zij de luchtpomp die voortdurend borrelend belletjes blaast en zo het oppervlak in beweging, en dus ijsvrij houdt...
Ik heb ook een pomp, die het water uit de ene vijver pompt naar de andere (hogergelegen), van daar uit loopt het waterdan langs een beekje terug in de eerste vijver...Maar de overloop is bevroren, en dus keer het water niet meer terug naar vijver 1... We houden nu regelmatig die overloop open, maar iedere morgen is het weer van dat... Nu en dan moeten we op die manier zelfs water in vijver 1 bijvullen... Gek. Nu er geen verdamping is, is het de kou die ons parten speelt.
Vissen zijn er niet te zien. Die liggen allemaal ergens helemaal onderaan in de vijver, onzichtbaar in de modder. Het lijkt wel wat op een soort winterslaap.
De luchtpomp is een heel goed ding, zo blijft er een open wak, en komt er dus zuurstof in het water, ook bij vorst. Wellicht zou dat ook kunnen dichtvriezen, als het werkelijk heel hard zou vriezen, maar dat is hier heel uitzonderlijk.
Maar een volmaakt systeem is er duidelijk niet... Dat komt mede door het feit dat mijn visvijvertjes geen natuurlijk iets zijn... Kijk maar eens naar echte natuurlijke plassen, daar is de kant van het water begroeid, en vormen de restanten van de planten evenzovele luchtgaatjes. Bovendien zit er in verhouding met een natuurvijver veel te veel vis in een siervijvertje... wat ook al geen ideaal is. Dat "sier" kost je dus bijkomende inspanningen om het toch in een wankel evenwicht te houden. Wil je in je vijvertje op een min of meer natuurlijke wijze lucht in het water houden, dan zou je een dikke bunsel riet in het water rechtopstaand kunnen laten hangen, maar dan tamelijk diep, want je moet dieper zitten dan de ijslaag om de werking van de luchtinbreng niet te belemmeren.

Met andere woorden, we modderen maar wat aan, in een poging de natuur te evenaren of te vervangen, en dat alles omdat wij de natuur zo erg missen dat wij een beetje kunstmatige natuur in onze tuin brengen. We doen dit op de meest absurde manieren, en zetten onze tuin vol planten die hier niet thuishoren, en met een vijvertje in plasticfolie...Als de natuur zijn rechten weer komt opeisen, dan gaan we wieden, en rukken de mooie papaver uit, om er een wat grotere oriëntaalse papaver voor in de plaats te zetten. Die weliswaar groter is, maar niet echt mooier. En we hebben heimwee naar de echte korenbloem, die we eerst men man en macht hebben uitgeroeid, want ze nam de plaats in van één korenhalm...

Ach, ik wil niet echt "terug naar de natuur", want wie dat zegt, weet niet wat hij vertelt; we zouden dan immers ook geen aardappelen en geen graan en geen maïs mogen zetten, die hier immers ook niet echt thuishoren... Maar dat verhindert me niet om met weemoed mij bij de schare te voegen die zit te kijken naar natuurbeelden op TV...

En dan droom ik wel eens weg, die prachtige oerbossen, die weidse savannes... en dan kijk ik eens met andere ogen naar die brede Scheldevallei en de omliggende heuvels van onze mooie Vlaamse Ardennen, en dan denk ik mij terug in de tijd... De meanderende Schelde in zijn brede vallei vol met regelmatig onderlopende en sompige meersen, met ruig gras en opschietende wilgentakken... De hellingen vol met dichte bossen, somber en donker... Het kolenwoud, wellicht ooit zo genoemd naar de kolenbranders, die grote hopen kaphout omvormden tot houtskool die makkelijker te vervoeren was en meer warmte gaf... Wolven huisden hier toen, kun je nog horen aan sommige namen en toponymen, zoals de wolvenberg en het bos te Louvieren. Het was niet alleen een mooie natuur, het was vooral een harde natuur, waarin het moeilijk was om te leven en te overleven. We vergeten dat wel eens...Als we nu op die saaie landbouwgronden kijken, op die massa huizen en verharde wegen, dan hebben we dat steeds gedaan om meer en beter te kunnen leven...
We deden het niet altijd op de beste manier! Heel wat van de milieumoeilijkheden komen voort uit die expansiedrang, die drang om "goed" te leven. We reikten soms verder dan de wereld eigenlijk kan dragen, en moeten dan bijsturen, veelal met andere negatieve gevolgen. Want de wereld is een précair evenwicht... Haal er één tandwieltje uit en het werkt niet meer naar behoren. Voeg er een ander tandwieltje in, en de boel gaat of te snel of te traag of helemaal niet meer...
Wij zijn in se niet erger dan om het even welk dier, ieder levend wezen probeert zich immer te settelen op een of andere manier...Het is gewoon zo dat wij het als soort veel te goed doen, en veel te veel plaats in nemen van deze tere aardkloot. Ons aantal is al een onevenwichtigheid op zich.
Je kunt en moogt dit niet meer omkeren (ethisch alleen al!), dus moeten we noodgedwongen ons met kunst en vliegwerk proberen in evenwicht te houden op deze wankelende natuur.
Maar bekijk het zoals je wil, één van de grootste redenen van het onevenwicht is ons aantal. We zien dat waar de mens het goed heeft, goed kan leven, dat aantal automatisch afneemt. (We zien zelfs (absurde) maatregelen om het aantal geboorten te doen toenemen in bepaalde Westerse landen!) Maar we kunnen, door een betere en logischere verdeling van de opbrengsten van deze wereld, het veel beter maken voor iedereen, ook en vooral voor die landen waar honger heerst. Daar zijn veel geboorten, om dat veel geboorten de enige manier zijn om toch nog één of enkele nakomelingen te houden. Want dat zit in de natuur, dus ook in ons ingebakken, we willen onze genen doorgeven aan een volgende generatie.
Dus onze natuur botst in feite door zijn natuur tegen De Natuur...
Het is geen hopeloze strijd, maar het is een strijd die alleen kan gewonnen worden als we allemaal samenwerken en alles delen... zodat allen goed leven.(en de noodzaak tot veel nakomelingen verdwijnt) Of we dat nu doen via een godsdienst of via ethiek zonder God, speelt geen of weinig rol, de enige echte volledige oplossing zit hem in een eerlijke verdeling. Geen oorlogen, geen uitroeiing, maar samen leven op een gezonde manier... Heel simpel en toch zoooooooooooooooooooo moeilijk...

tot de volgende ?