Bierstaking

Image by Getty Images via Daylife

Jupiler, Stella en andere Leffe's zijn niet meer te krijgen, door een staking van de terecht verbolgen arbeiders.
Nogal een geluk dat het geen bier betreft, maar dat zoeterige dat ze ons tegenwoordig willen laten drinken. Gelukkig zijn er nog een paar echte brouwerijen, met echt bier in ons landje, onder meer hier in ons eigen Mater hebben we er twee, Roman en de Smisse...De laatste is een (kleine) nieuwkomer op de markt, gelegen in de driesleutelstraat te Mater, een klein brouwerijtje in een klein straatje...
Dat ik zeg dat Stella en co geen bier is, heb ik niet van mezelf, op de TV hoorde ik een dame zeggen, bier kan ik missen, maar Stella niet...zodoende...
(Ze sprak duidelijk met kennis van zaken)

Staken... Het ultieme wapen van de arbeiders, van de vakbonden...
Je gaat zo maar niet in staking, je doet dit pas als alle andere middelen uitgeput zijn (met uitzondering van een spontane staking door een plots feit). We leven in een overlegcultuur in ons landje, vakbonden en werkgevers gaan rond de tafel zitten om de moeilijkheden "in der minne" op te lossen, en te komen tot een vergelijk dat voor beide partijen aanvaardbaar is. De geschiedenis heeft geleerd dat dit een goed systeem is, en min of meer een waarborg is op een goed akkoord zonder schadelijke gevolgen noch voor de ene noch voor de andere partij. Het is immers niet voor niet een "overeenkomst".
Maar...
Er is een maar...
We hebben steeds meer en meer te maken met "vreemde" bedrijven, die deze overlegcultuur niet hebben, niet kennen en niet willen kennen. Veelal bedrijven die er helemaal niet wakker van liggen dat daar ergens in een (klein) landje, een van haar onderafdelingen staakt. Ze voelen het niet eens echt. Wat kan het hen schelen...
En als het over de langste adem gaat, zij hebben een brede basis en een grote portemonnaie, veel groter dan die van de arbeiders, groter dan die van die ambetante vakbonden.
Je ziet dan plots dat de regeringen (want hebben er veeeeele!) ook gaan onderhandelen, om de boel los te weken, en alsnog toch nog iets te bekomen.
De vakbonden proberen al wat ze kunnen om te komen tot werkelijk mondiale structuren, zodat ze die grote bedrijven ook mondiaal kunnen aanpakken en kunnen dwingen tot een gesprek, maar dat is niet zo makkelijk...
De reden is heel simpel...
Ik ga nog eens naar een landje zoals Haïti, omdat we nu die beelden kennen, en dagelijks geconfronteerd worden met de immense armoede daar... Stel dat daar nu geen aardbeving was, alleen de armoede... Stel dat er daar een brouwerijtje zou zijn van dezelfde groep als hier de Stella en de Jupiler... Denk je echt dat mensen die hongeren (letterlijk ! Ze geven aarde met een klein beetje bloem vermengd in koekjes gebakken eten door hun kinderen, omdat er niks anders is!) denk je dat die mensen zomaar, uit solidariteit met die rijke belgische arbeiders ginder ook wat gaan meestaken? Zo ver gaat hun liefde zeker niet gaan, kan hun liefde niet gaan, want dat zou meteen de hongerdood betekenen !
Met andere woorden, we moeten ons er van bewust zijn (worden) dat de armoede in de andere landen, het sterkste wapen is van het kapitalisme tegen dat klein beetje macht die wij hier tegen hen hebben kunnen opwerpen!
Zolang dergelijke inkomensverschillen bestaan, kunnen wij niet verwachten dat zij ginder met ons solidair zullen (kunnen) zijn !
Het is geen wonder dat die armoede, die honger, die onderdrukking in leven wordt gehouden! Daar draait nu net heel dat kapitalistische systeem op !
Wij moeten eerst en vooral de zaak ginder oplossen, willen wij onze zaak vrijwaren. Wij moeten dus in de eerste plaats ONZE solidariteit bewijzen met hen, en niet omgekeerd! We kunnen niet vergen van hen, wat niet haalbaar is!
Ik ben geen deskundige, ik weet ook niet hoe we dat het beste en het eenvoudigste kunnen aanpakken, maar ik weet dat daar de oplossing ligt, en dat we het uit eigen belang verdomd vlug moeten doen, anders zal het systeem eerst ons onderuithalen !
Zelfs al mocht het van ons offers vergen, dat zou (zal) slechts klein bier (zie je) zijn in verhouding met wat ons anders te wachten staat. We zien nu al nieuwe landen verschijnen op de economische wereldmacht, we voelen hun macht en zien hoe zij ons ondergraven...Als dit doorgetrokken wordt mondiaal, dan zijn we nog niet thuis !
Dan zal ik niet meer bloggen (onbetaalbaar) dan zullen er geen orchideeën meer op je vansterbank staan te prijken, zwemmen geen koi's meer in je tuinvijver, en zal je pelouse weer omgevormd zijn tot een "lochting" om toch nog wat te eten te hebben!

tot de volgende ?