Tombolaklootjes

't Is weer de moment ! Schoolfeest, barbecue, toneelvereniging, st Ceciliamaaltijd, en noem maar op ! Nu en dan blijken plots een deel van de ons zo gul toebedeelde verenigingen in ons Vlaanderland, vast te stellen dat ze een bijkomende inspanning moeten doen voor het herstel van hun financiële toestand... en dus richten ze allerlei evenementen in, gaande van een simpele tombola tot een groot vreetfestijn met bal.
En dan komen de leden en bestuursleden van deur tot deur je de kans bieden om een of enkele euroos bij te dragen aan het welzijn van de oh zo belangrijke vereniging van dit of dat.
Ze zorgen er voor om zo veel mogelijk minstens één "schooier" te hebben per wijk, zodat de man of vrouw die de deur opendoet, geconfronteerd wordt met een gebuur, en bijna niet durft weigeren...
En allemaal beloven ze op hun eerstecommuniezieltje dat ze de uitlag zullen bezorgen.
Ik moet nu niet veel loten meer kopen, en er komen zelfs steeds minder collecteurs aan bellen. Hoe ik dat deed ? Heel simpel ! Ik heb heel zorgvuldig bijgehouden van welke groep ik geen uitslag van de reuzetombola heb gezien, en als ze nu aanbellen, zeg hen beleefd, een ogenblikje aub, en haal de lijst uit... Sorry, u staat op de zwarte lijst van degenen die een uitslag beloofden te brengen en het niet deden, dus koop ik niet meer. Goedenavond.
Ik doe dit nu ongeveer twee jaar, en er komen maar een stuk of drie verenigingen meer langs. Veel rustiger nu, en veel goedkoper.
Ik heb wel veel eerbied voor de verenigingen op zich !
Ik vind het super dat ze er zijn, en ik zal met heel veel plezier ook steun geven, want ik vind het belangrijk dat mensen systemen hebben ontworpen om samen dingen te doen, maar ik kan het niet velen dat ze tombola's inrichten met de bedoeling zo veel mogelijk prijzen over te houden voor de tombola van volgend jaar, vooral omdat een groot aantal van die prijzen gratis geschenken waren die ze kregen bij diverse winkeliers, banken, verzekeringsmaatschappijen, apothekers en noem maar op... (Ik weet het, ik zat ook in zo'n bestuur !) (Ik ging met de uitslag rond naar al wie een lotje kocht - ik schreef de adressen op!)
Het erge is dat je als vereniging inderdaad altijd een chronisch geldgebrek hebt. Om het even welke vereniging dat ook is.
Dat komt omdat je, als vereniging, alleen bestaat bij gratie van het feit dat je iets organiseert ! En iets organiseren kost altijd geld ! Altijd !
Stel je bent een joggingclub, je gaat wekelijks iedere zaterdagmorgen lopen met de leden. Je zoekt telkens een wisselend parcours uit om de loop wat attractief te houden voor de leden... Maar, dat is niet voldoende, nu en dan wil je aan de joggings van bevriende clubs deelnemen, om je sympathie te tonen, en om je er van te verzekeren dat zij ook langs komen op jou jogging... En daar zijn meteen de kosten ! Als je een jogging inricht met iedereen welkom, dan moet je volk lokken, dus moet je prijzen hebben voor de deelnemers. (Hier zie je een eerste verschil tussen lopers en joggers : bij lopers gaan de prijzen in volgorde van de aankomst, bij joggers trekt met lootjes onder de deelnemers, zodat ook de laatste kans heeft op een mooie prijs.) Bovendien is het leuk als je iedereen een aandenken aan de loop kunt meegeven, een medaille of een kleinigheid, waar de wedstrijd en de inrichtende club op vermeld staan. Dat kost ook geld !
En eigenlijk heb je geen inkomsten, tenzij je lidgeld vraagt aan je wekelijkse lopers... Maar dat mag niet veel zijn, anders gaan die gewoon op hun eentje joggen, zonder clubverband...
Zie je de moeilijkheid ?
Oh ja, de gemeentebesturen geven wel een toelage aan de verenigingen, die aan bepaalde criteria voldoen. Maar die criteria passen niet altijd op jou activiteiten, en die toelagen zijn niet groot...
Dus... moet je op schooi, moet iets inrichten dat geld opbrengt... en dan moet je je kleine kas aanspreken om dat in te richten (prijzen, affiches, lotjes...alles kost geld...) en hopen dat je activiteit lukt. Dus hou je het veilig ! En richt je dingen in waarvan je weet dat ze veel opbrengen met zo weinig mogelijk moeite... en je volgt het voorbeeld van al de andere verenigingen op je gemeente...en die komen dan allemaal aan dezelfde deuren bellen met dezelfde soort aktiviteiten.

Nu en dan zie je een originele, zoals de basketclub van Laarne, die al jaren een beroemde en alom gekende rommelmarkt inricht, een keer of vier per jaar, telkens voor een onderafdeling van de club, voor de jongeren, de volwassenen, de ouderen, weet ik veel hoe basket in elkaar zit... Naast de verhuur van standen aan de verkopers, hebben ze inkomgelden, hebben ze verkoop van drank en broodjes, verkopen ze telkens mooie bloemen aan een zeer goedkope prijs maar toch met winst, en hebben ze zelf een of meer standen waar ze de dingen verkopen die ze hebben losgekregen bij de leden en familie van en kennissen van die speelsters... Daar komen telkens honderden mensen op af ! Natuurlijk is het wel een inrichting waar behoorlijk veel werk aan is, en nadien nog veel opkuis ook... Je moet een goede en werkzame ploeg hebben om dat te doen. En dat is precies waar het veelal aan schort... het zijn steeds de zelfden die werken, en steeds dezelfden die toevallig net die dag niet kunnen... en zo begint het...einde...

en dus verkoopt ook die club binnen enkele jaren tombolaklootjes... omdat niet iedereen dezelfde inzet heeft... of ruzie heeft met... of ... of ... Clubs gaan zelfs kapot aan die ziekte.

En toch...toch zijn ze belangrijk, zijn ze het zout op de patatten ! Een gemeenschap kan geen gemeenschap zijn, als er geen lijm is om die gemeenschap bijeen te houden. En die clubs, dat is de lijm !

Ik stel vast dat onze maatschappij steeds meer aan het uiteen vallen is... Je ziet dat aan het feit dat er steeds minder goedwerkende clubs zijn, maar ik treur niet, want ik zie dat er licht is aan de einder ! We zitten nu met de generatie waarin de jeugdbewegingen op sterven na dood waren, en nu, nu zien we een revival van de jeugdbewegingen ! Dat wil zeggen dat een nieuwe generatie van mensen die weten wat een vereniging betekent voor de gemeenschap, aan het opgroeien is ! Dat er opnieuw een generatie van voortrekkers komende is, en een generatie van gewillige medewerkers, meelopers... Wedden dat - als ik nog zolang leef - ik zal meemaken dat mijn bel weer meer en meer zal rinkelen en dat mijn zwarte lijst kleiner en kleiner wordt ???
Let er maar eens op !
Er is hoop !
Nu zitten we met een generatie die alle pedalen verloor midden in een klim ! Vroeger was er op zijn minst het babbeltje aan de deur van de kerk bij het verlaten van de zondagsmis, maar die viel weg, en meteen viel ook het kennen van de buren weg, en dus ook de lust om samen eens iets te doen...
Vroeger hadden we hier de "Zomerfeesten", een parochiespel, waarin de verschillende wijken tegen elkaar kampten in allerlei ludieke spelen, waar mensen speelden met als eerste bedoeling het publiek (bijna héél de parochie !) te amuseren... Ik herinner me dat eens de ploegleiders eerst moesten stuk per stuk uitgekleed worden tot op een zwembroek na (het was parochiaal hé !), en dan moesten aangekleed worden als baby met luier, tutter, en tot slot in een kruiwagen naar de overkant van het veld moest gevoerd worden. Een gewoon estafettespel, maar dan in een vorm waar het publiek plat lag van het lachen... In die tijd was ik heel dik, en het was Martine, mijn buurvrouw die me de pisdoek moest aandoen... 't Brave kind raakte niet rond mijne buik... heel de weide lag plat van het lachen, en 's anderendaags prijkte ik in de regionale bladzijden van de krant met een luier-worstelende buurvrouw achter mij... Ook dat is uitgestorven... Ik vermoed mede aan het feit dat steeds minder mensen bereid zijn om met zichzelf te lachen...
Ik denk dat die bladzijde van de krant nog ergens moet te vinden zijn in de plakboeken die Anny aanlegde in die tijd... Overal waar ik die maand op vergadering kwam, moest ik het horen van die foto, welke mooie baby ik was... Maar denk niet dat ik daarmee iets verloor! Integendeel, ik won er verschrikkelijk veel mee, iedereen vond dat ergens "dapper", en ik won er in feite ontzag mee, in tegenstelling met wat de doorsnee mens zou verwachten...
En daar gaat het in feite ook een beetje over, om verenigingen te hebben moet je mensen hebben die willen en durven zich "publiek" op te stellen... en de meeste mensen horen veel liever bij de ongezienen, bij de achtergrond, bij de grijze massa...
Vroeger durfden de mensen het bijna niet te laten om naar de kerk te gaan, want ze zouden er op bekeken worden, en nu durven ze niet naar de zondagsmis, want ze zouden bekeken worden... Ook dat is een aspect van verenigingsleven...
Heb je ook al eens gekeken en geluisterd naar de kletsmajoors op iedere wijk ? Overal vind je er enkelen die zich geroepen voelen om te commeren, te kletsen... Je moet echt eens luisteren, in een korte tijd weet je alles over iedereen van de wijk... en zodra jij weg bent, gaat het over jou. Die mensen zijn er mede de oorzaak van dat de mensen zich zo stilletjes en grijs opstellen, als ze niets van je zien, dan hebben ze minder om over te babbelen... Vergeet het, dan babbelen ze over je geslotenheid, hoe asociaal je bent en noem maar op... Ze bekijken hoe laat je naar bed gaat en trekken daar publiekelijke veronderstellingen uit, hoe laat je van je werk komt, en waar je dinsdag wel zoudt gebleven zijn, toen je een uur later waart... Ik zwaai altijd naar ze, en roep vriendelijk goeiedag, om het gesprek zeker op mij te krijgen, het raakt me toch niet. Ze doen maar... maar toch lukken ze er in om mensen ongelukkig te maken en af te sluiten van de rest van de wijk... Ze jagen de zwaksten helemaal de dieperik in, en observeren dan als gieren hun slachtoffer. Als je eens samen staat te praten met een buur, dan houden ze je angstvallig in de gaten, want ze denken dat je bent als zij, en dat je ook over hen staat te babbelen... Sukkels.
Alleen jammer dat ze mensen pijn doen, gelukkig dat ze steeds schrik hebben dat zij zelf ook eens het slachtoffer zullen zijn...
Verenigen... veel moeilijker dan verdelen.
Er is zo weinig cement voorhanden hé ?

tot de volgende ?