Raar !

Op de tv zagen wij het sneeuwen tijdens de doortocht van de renners in Kerkgate te Mater, zo'n 6 à 700 meter van hier (nog minder in vogelvlucht) ... Hier was er geen sneeuw !
Raar hé !
Maar 't was een schone koers ! Veel tuimelperten, veel platte banden, veel aanvallen, veel opgaven, vee van alles, en een schone winnaar ! Zo'n gevecht van één tegen allen, dat is altijd de crème de la crème ! En geef toe, in de ronde van Vlaanderen zie je dat nu en dan ! Ooit hebben we er zo eens ene gezien in Wallonië ook, van Dirk De Wolf, dat was ook zo'n homerisch gevecht. Ik hou niet van koersen waar ze met zijn allen op een kluitje naar de meet vliegen, waar men de "sprinters" afzet juist 200 meter voor de meet, zodat ze het kunnen "afmaken"... en dat doen ze dan ook, de koers afmaken. Moest Anny weten dat ik dat schrijf, dan zou ze direkt beginnen pleiten voor Mc Ewen, maar nee, mijn koers is er ene zoals gisteren, waar je recht van gaat zitten in je zetel, en zelf zit te duwen om zijn pedalen mee te helpen rond draaien ! Dat is koers ! Dat doet de tijd van de echte Flandriens, die machtsmensen nog eens herleven. Het is nog schoner als het dan nog een Belg en een Vlaming is, maar het blijft even mooi als het er een is uit Tjammajakka of zoiets... Het is geen koers van ene die toevallig wat rapper is op de laatste meters, nee, het is er een die kilometers aan één stuk vecht ! Schoon!

Kortom, ik heb me gejond! ik heb genoten met volle teugen, ik heb echt hard mee zitten duwen, en heb er zelfs zeere in mijn rugge van ! (Wat een mengelmoes van oost- en westvlaamse zinsbouw!)

Ik ben weer eens bezig aan het werken in een stuk soepbeen... Ik heb een vis een paar honderd keer getekend en hertekend, tot ik iets had wat mij aanstond, en ik heb dan die vis eens gemodelleerd in was, om te kijken of het ontwerp ook 1) te doen was in reliëf, 2) even schoon bleef in zijn uitvoering. Het resultaat stond mij aan, en na nog enkele andere modellen van onder meer een vogel ook te hebben gemodelleerd in was, heb ik een stuk mergpijp gepakt die net groot genoeg was, om de vis uit te halen. Nu ligt de ruwe vorm in been klaar om te beginnen op mijn werktafel boven...
Ik was in het beenbewerken een beetje mijn pedalen kwijt! Je herinnert je misschien dat ik aangekondigd had om een armband te maken uit een varkenstand ? Dat is dus noppes, ik heb daar dagen voorbereidend werk aan gedaan, en toen ik eindelijk aan het "beeldhouwen" begon, viel dat stuk tand gewoon in twee stukken uit een... Ik heb de rest van de tand bekeken, en begin er maar niet aan ! Varkenstand is niet uit één stuk, maar over zijn ganse lengte in twee stukken gemaakt ! Deze stukken zijn dan te smal en te ondik om er iets mee te doen. Bovendien is het ook een totaal andere soort materie, je moet de verschrikkelijk harde emaillaag verwijderen, en wat daaronder zit is geen been en geen ivoor, het is anders, niet te vergelijken met been of ivoor... Nu ja, ik heb weer wat bijgeleerd.
Nu heb ik enkele weken terug in ivoor een olifantenkop gemaakt voor een halsketting voor Anny, en zo ben ik weer "in gang geschoten".
Wellicht een beetje moe van de pyrografie van Bacchus ? Dat was een enorm karwei. Maar het blijft mooi !
Ik zit ondertussen al te denken aan de halsketting waaraan die vis moet komen. . .

Sinds een paar weken slapen we weer met het raam open. Het is idioot, maar ik hou ervan dat het raam open is om te slapen. Nu het nog koud is, doen we dat met een volledig neergezakt rolluik, zodat er geen tocht is, maar er komt toch heerlijke frisse lucht binnen. De eerste nacht had ik niets gezegd tegen Anny, want zij heeft het liever warm, maar de hond van Rob begon weer eens te blaffen, en met het open raam hoor je dat natuurlijk tien keer beter dan door het dubbele glas... Nu, gelukkig had ze het niet koud, en nu blijft het raam open (tenzij bij erge wind).

Vanmorgen moest Anny weer vroeg op voor de tweeling... Veerle is al weg van 6.15' uur, en Fré van 6.30' uur. De tweeling moet op de bus om 8 uur, dus rond 7 uur gaat Anny naar ginder om de kinderen te wekken, te wassen en op de bus te zetten. Vanmiddag gaan we weer winkelen op de gewone manier, na veertien schoolvakantiedagen vol hindernissen. Oef.

Ik zie nog steeds geen enkele beweging op de velden. De boeren kunnen nog steeds niet op het land, alles ligt er verzopen bij. Bovendien wil het ook maar niet verwarmen.(Nogal een geluk dat we weten dat het klimaat aan het veranderen is en er een algemene opwarming van de aarde bezig is, anders zouden we dat nooit geloven)... Trouwens, er is ook goed nieuws over die klimaatsverandering ! In feite waren we natuurkundig gezien op weg naar een nieuwe ijstijd, en door die vervuiling kan er nu nooit meer een ijstijd komen... Je ziet, ieder medaille heeft twee kanten !

Ik ben lid van het SLE (Steunpunt Levend Erfgoed)... Een organisatie die zich bezighoud met het in stand houden van de oude regionale rassen van nutsdieren (paarden, koeien, schapen, geiten, konijnen, kippen, duiven, eenden, ganzen...). Omdat ik overtuigd ben van het nut van het conserveren van die rassen, en van het behoud van die genen, genen die misschien nuttig zullen blijken bij een of ander accident. Ik heb dat al eens in het lang en het breed uitgelegd.
Maar het is niet zo simpel als we het soms stellen... Neem nu de bassette... In de streek van Luik (en je moet dat zien als middenpunt van een groot gebied, veel verder dan provincie en landgrens!) leefde indertijd een hoen, van klein model, iets groter dan een engels kiekske, maar kleiner dan een gewone kip. Dat kipje bleef zo algemeen en in zo'n groot gebied bestaan, omdat het nuttig was: het scharrelde grotendeels zijn eigen eten bij elkaar, was niet slecht als eierlegger, was nuttig voor het uitbroeden van eieren (fazanten en echte kippen die soms niet echt broeds worden). Dus dat kippetje was er en bleef er. Alleen, wat we nu als Bassette hebben, zou door vele mensen van toen niet herkend worden, omdat men op een bepaald moment uit dat kippetje, die je vond in wel honderd kleine model-afwijkingen en kleurmengsels, genomen heeft om daar nu eens en voorgoed " De Bassette" uit te vormen... En om het zo te vrijwaren netjes alle typische kenmerken van dat model heeft vastgelegd. Was dit het kleinste gemene veelvoud of de grootste gemene deler van al die kippetjes die daar rond floreerden, of heeft men het model wat "geforceerd" naar een bepaald type die men schoner of unieker of ... wat dan ook vond ? Met andere woorden, in hoever is de huidige Bassette nog dat kiekske van alleman ?
Idemdito voor alle andere rassen ! Bekijk het brakelhoen maar eens en vergelijk met de engelse Campine. Als je de geschiedenis nagaat, dan is dat in feite hetzelfde ras, maar buiten wat gelijkenis in kleur en verdertekening, is er geen gelijk meer te vinden ! De Brakelhaan is gesierd met een mooie col, een mooi zadel, en een echte hanenstaart... De Campinehaan is hennenvederig, dat wil zeggen: geen col, geen zadel, geen krulstaart, precies een wat forser hen. (Je vind hennenvederigheid best van al terug bij de sebrightkriel, daar is bijna geen verschil meer tussen haan en hen!).
Maar bij de Brakel en de Campine moet je dus vaststellen dat er twee partijen zijn die gepoogd hebben het oude ras vast te leggen, maar het resultaat is dat er nu twee rassen zijn ! in plaats een...
En daar spreken we alleen over het uitzicht, maar er is meer gebeurd ! Beide (het was in feite maar één) rassen waren gekend als "everydaylayer" (de kip die iedere dag een ei legt, met een jaarproductie die voor die tijd extreem hoog lag, 220 eieren per jaar ! ) Dus, de oorspronkelijke kwekers hadden daar niet in eerste plaats geselecteerd naar de kleur, maar naar het leggen! Met andere woorden, men maakte zich niet echt druk als er eens een haan tussen zat die minder mooi was, en wat meer hennevederig was dan hanevederig, als hij maar kuikens gaf die goed en veel legden ! Was de kip wat logger of wat sierlijker, dat interesseerde niemand, men keek welke er best legde, en uit die kip kweekte men!
De huidige Brakel wordt geselecteerd op model, kleur en tekenig, en legt hij ook nog redelijk, dan is dat meegenomen...maar de selectie is nu niet meer naar de eiproductie gericht, maar naar kleur en model en tekening...
Na hoeveel generaties zullen de genen aan die nieuwe eisen aangepast zijn, en dus de oude kenmerken verloren hebben ? Met andere woorden, binnen hoeveel generaties hebben wij niet meer de Brakel van toen, maar een genetisch nieuwe kip ?
Moeten wij niet doen zoals de kanariekwekers ? En twee richtingen uitgaan ?
Bij de kanaries heeft men verenigingen die zich toeleggen op de zang, en geef toe, dat was het oorspronkelijke doel van de kanarie. Andere verenigingen hebben zich toegelegd op kleur, tekening en postuur... Doet dat een belletje rinkelen?
Moeten wij met onze kippen ook niet die weg op ?
Verenigingen die de oude doelen voor ogen blijven houden en verenigingen die de nieuwe weg opgaan, de weg van kleur en tekening en model ?
Toch eens om over na te denken...
Ik ga stoppen, anders ga ik ook nog eieren leggen...
tot de volgende ?