De coiffeur

Vanmorgen Anny naar de kapper gebracht, en zeere zeere gevraagd of hij mijn pluimen ook wildige plukken... Ja, ging ik wachten, of deed hij het eerst... Doe maar eerst, ik heb geen goesting om hier uren te zitten wachten ...dus, mijn pluimen op mijn hoofd zijn ingekort. Overal.
Overal, want, alhoewel het haar op mijn bolleke alsmaar dunner en dunner wordt ('t valt nog mee troost de coiffeur) komen er steeds maar nieuwe knipoorden bij !
Het haar in mijn neus vindt het heerlijk om ook bij de groeiende soort te horen, het haar van mijn wenkbrauwen moet regelmatig bijgeknipt of ik lijk meer en meer op Mefisto, op mijn oren groeit het haar ook tegen de sterren op... Allee, nieuwe gebieden voor de knipbeurt.
Ik heb een vaag vermoeden dat het haar is die van beneden naar boven gekropen is om ook eens iets te zien ! Want het haar op mijn benen is sinds enige jaren verdwenen. Zo maar. Ik ben precies een coureur met geschoren benen. Waarschijnlijk, uit protest tegen de lange broek is het omhoog gekropen en tiert nu welig in mijn neus, op mijn oren en overal waar het niet hoort en vroeger ook niet was !
Deze middag moet ik dan Anny terughalen, heel wat eurootjes lichter dan bij het doorgaan.
Weet je wat mijn eerste werk is als ik van de coiffeur kom?
Dan ga ik buiten staan, in mijnen hof, leg mijn bril effentjes op de vensterbank, buig mij voorover en begin dan uit alle macht met beide handen mijn bolleke te frotten ! Je ziet dan de miltioenen korte knipseltjes, die je anders helse jeuk bezorgen, zo maar neerdwarrelen. Als het zon is, zie je al die fijne blinkende bijna doorzichtige haartjes draaiend naar de grond dalen. Vermits mijn haar dan weer kort is (De man die zijn haar kort liet knippen) moet ik niet eens de moeite doen om het te kammen nadien, eens wat "in model" duwen en hupsakee, ik ben weer fris en net.

Bij de dames is het een heel ander spel, die moeten eerst gewassen, dan ingesmeerd met weet ik veel (en ik weet niet veel, zou Toon Hermans zeggen), dan wordt ieder strengetje opgedraaid en opgespannen tot een ware lijdensweg, en dan moet ze nog wat in den oven ook. Om te bakken.

Niet dat dit allemaal veel helpt, want na een korte wijle hoor ik haar dan alweer dat die permanent niet houdt... en dan zie ik haar weer worstelen met van die rare spelden en dan draait ze zelf haar haar in een martelhouding.

Bij een vrouw moet je werkelijk afzien om schoon te zijn.

Oh, ja, gisteren dus naar de scan en naar de echografie geweest. Van de scan weet ik nog niets, maar dat zal wellicht ook noppes zijn... want die klieren onder mijne kinnebak, dat zijn gewoon wat heel, héél, héééééél grote speekselklieren...niets aan de hand.
Met andere woorden, 't is aan mij allemaal te groot, een dikke neus, een dikke buik, een dikke prostaat en nu ook nog dikke speekselklieren, en oh ja, ik heb ook nog een groot hart. Letterlijk (en figuurlijk). Een sporthart noemt de dokter dat. Had ik al van voor ik ooit een meter sport gedaan had. Gewoon, grote handen, grote voeten... alles is blijkbaar een maat te groot. Vandaar dat ik altijd miserie heb om kleren te kopen zeker ? Voor een ding was dat sporthart nuttig, het was één van de redenen waarvoor ik indertijd afgekeurd ben voor de legerdienst (joepie!)... Het was niet normaal dat ik een sporthart had zonder sport... Nu zegt de specialist dat het niet beter kan zijn dan wat ik heb. Nog eens: joepie !

't Zal vandaag schrale kost zijn... Ik moet Anny maar om 12 uur halen. Vanmiddag boterhammekes, of misschien een bord spaghetti met pikante saus... da''s rap gereed. Zo een spaghetti van Miracoli... klaar in vijf minuutjes.
We hebben altijd enkele van die snel-klaar gerechten staan, want het gebeurt nu en dan dat er geen tijd meer is voor het klaarmaken van een volledige maaltijd... En weet je, er zitten daar lekkere dingen tussen, zoals die spaghetti. Bovendien is Anny die middag ook eens op haar gemak. We zijn beiden geen voorstander van "een pak friet halen", omdat we de frieten daar steeds te vet vinden, en op restaurant gaan, we horen nog bij het uitstervende ras dat dit maar 1 à 2 keer per jaar doet... Er is geen reden toe, maar we denken er gewoon niet aan om ergens een restaurant binnen te wippen. Bovendien zijn we geen te beste klanten als we het wel doen, we bestellen altijd maar één gerechtje, en veelal krijgen we dat dan al niet eens op. Het smaakt wel, maar we worden altijd maar slechtere eters... De tijd van eens goed te buffelen, is al lang, al heel lang voorbij...
Ik heb trouwens de indruk dat het veel eten over het algemeen wat weg is... De homerische maaltijden van vroegere tijden, dat is passé... Als ik de doos met onze liefdesbrieven, onze kaartjes die we kregen op ons huwelijksfeest, en ook onze menu's van het feest bekijken, dan ben ik altijd versteld van wat we in die tijd allemaal binnenspeelden ! Dat waren nog eens menu's ! Verschrikkelijk !
Maar ja, dat was nog een uitloper van de vroegere tijden... Toen de mensen niet zo veel hadden, was een feest een enorm iets, een buitenkansje, en dan werden halverwege de broekriemen een of enkele gaatjes verder geschoven... om er nog wat te kunnen bij stouwen. Nu is bijna iedere dag een feestdag in verhouding met die tijden...
Wij moesten er als kind niet op denken dat er twee soorten toespijs op tafel gingen komen ! Eén soort en niet lusten was daar niet bij ! En ook de hoeveelheid toespijs was heel beperkt. Nu leg je een snede kaas tussen je boterham, in die tijd kreeg je één sneetje kaas, en daar moest je het mee doen.... En weet je, ik denk dat het toen eigenlijk beter was ! Nu eten we veel te veel van al die liflafjes en te weinig echt basisvoedsel. Misschien moeten we terug anders gaan leren eten.
Ik moet er wel bijzeggen dat in ons gezin voeding voor alles ging... Wij hadden geen 5 paar schoenen, maar honger mochten we niet kennen. Wij kenden gezinnen waar het anders was, waar men altijd een rijk uitzicht had, maar waar ze rammelden van de honger, bij wijze van spreken. En eigenlijk is dat nog steeds ons devies, en ik zie hetzelfde bij mijn kinderen, goed leven is de eerste vereiste... de rest dat is bijzaak. We zullen wellicht nooit rijk worden op die manier, maar dat is ook het minste van onze zorgen... Wat heb je aan het besef dat je geld hebt ? Want dat is rijk zijn toch ? Je kunt en moogt het niet spenderen, anders ben je het kwijt, en je illusie van rijk zijn is ook weg... Oh ja, je moet een appeltje tegen de dorst opbouwen, maar geen hele boomgaard, je moet in eerste instantie leven !

En toch... met verouderen verminderen al je behoeften... je eet minder, je drinkt bijna niets meer, je draagt je schoenen en kleren veel langer, je verslijt minder... kortom je spaart bijna zonder dat je het weet. Ik denk dat we vroeger niet zoveel naar de rommelmarkten zouden gegaan zijn als nu, omdat we veel meer goestjes hadden dan geld, en omdat we meer zouden uitgeven dan eigenlijk goed voor ons was...Dus gingen we niet... Ik heb je al verteld dat dit systeem het middel is om GELUK te hebben... Je moet je toestand gewoon aanvaarden, en niet trachten naar de dingen die je je niet kunt permitteren... Toen wij ons nog geen tv konden permitteren, toen hadden wij er ook geen behoefte aan... wij verlegden gewoon de wensgrens. Voor wie de tv belangrijker was dan lekker dagelijks eten, die kocht de tv en leefde anders dan wij deden, en was wellicht ook perfect gelukkig, want in feite deed hij net het zelfde als wij.

Oh ja, we hebben veel leed gekend, en het is nog steeds zwaar om dragen, maar toch zijn we, hoe gek dat misschien klinkt, toch gelukkig... geluk is immer het aanvaarden, het niet betrachten van onbereikbare dingen. Dat is de ramp van véél mensen, ze willen steeds meer bezitten in een wanhopige poging daarmee het geluk te bereiken... dutsen, sukkelaars... het geluk ligt voor je voeten, niet ver weg.

Ik ben weer aan 't preken, ik ga stoppen. Ik moet nog mijn mailkes lezen, met die onderbroken voormiddag ben ik wat in vertraging...
tot de volgende ?

Oh ja, ik doe altijd een controle van mijn tekst met de tekstcontrole van mijne kwampjoeter...ik denk dat mijn machine eens tilt zal slaan met al mijn eigen woordsels...