de lindeboom

Ik heb iets gemist ! Ik kan mij niet ontdoen van de indruk dat, had ik wat meer aandacht gehad, ik het zou gezien hebben, meer nog, zou meegemaakt hebben !
Plots merkte ik op dat de knoppen op mijn linde veranderd zijn in teergroene blaadjes ! Sommige nog piepklein verfrommelde dingetjes, andere al duidelijk een klein blaadje... Als ik het bekijk tegenover de helle lucht, dan lijkt het net of iemand tussen de takken allemaal kleine zwarte verfspatjes geworpen heeft. De blaadjes zijn nog zo klein dat het niet in te denken is dat binnen enkele dagen, weken, heel de boom bijna onzichtbaar zal zijn onder een zware groene kruin.
Lindebladeren zijn mooi ! Ze houden zo lang een teergroene tint, net of ze vers uit het ei gekomen zijn (wat een vergelijking! uit de knop... beter?).
Daar mijn linde, langs de baan staat, knot ik hem nu en dan (beter: laat ik hem knotten), en krijg ik daardoor een grilliger takkengestel dan normaal. Bij Bart staat achteraan in zijn geitenweide een prachtige linde die altijd zijn gang is kunnen gaan, daar is het takkengestel veel regelmatiger en dikker dan bij mijn boom. Wel is er één gek ding aan de boom van Bart ! Zijn geiten lusten graag de prille blaadjes en takjes van de linde, en zo hoog ze kunnen reiken scheren ze de blaadjes netjes af, zodat de boom één grote groene paraplu lijkt...
Bij Bart bloeit de boom altijd uitbundig, en de mijne heeft nog nooit ook maar één bloempje gehad. Vorig jaar vond ik een bloempje op de grond onder mijn boom, maar zorgvuldige controle deed me besluiten dat het een bloempje moet zijn van een boom ergens in de omtrek... Ieder jaar kijk ik weer uit naar de bloesem, maar noppes. Misschien dit jaar ?
Niet alles aan een linde is winst... Je moet er liefst je auto niet onder plaatsen, niet alleen is het een thuis voor vogels, maar een linde drupt een plakkerig goedje op je auto, die niet weggaat met een simpele wasbeurt... Maar wel zie ik ieder jaar ook minstens de sporen van de rups van de lindepijlstaartvlinder... een heel zeldzaam diertje ! Die rups is een heel raar ding, het heeft inderdaad een rechtopstaande staart ! Vandaar de naam van het beestje...
Je moet geluk hebben om er een te vinden, ook al zie je de sporen op de aangeknaagde bladeren, het diertje heeft exact de kleur van het groen waar hij op leeft. Klein is hij nochtans niet ! Het is wat je rustig een grote rups kunt noemen ! Ooit heeft een vlinderverzamelaar enkele van die rupsen meegenome, om thuis onder controle te kunnen uitgroeien, verpoppen, en uit te groeien tot vlinder, met als enig doel opgeprikt te worden in een etalagekast vol soortgenoten... De man heeft duizenden soorten vlinders in zijn kasten, allemaal met de naam en de datum van de vangst er bij, en de vermelding of ze in het wild gevangen werden of niet... Sommige van die kasten zijn vurrukkulluk om zien, andere, waar van die heel kleine motjes en vlindertjes in zitten, die je amper kunt zien, zijn wellicht interessant, maar zijn niet echt om naar te kijken...
Hij geeft geld uit om eitjes van exotische vlinders te kopen, die hij dan laat uitkomen en die dan door hem gevoederd worden, soms met behoorlijk dure kamerplanten als voedsel... Hij heeft vlinders die enorm groot zijn, gaande van diepzwart tot de meest briljante kleurenmengelingen.
Niet echt mijn hobby, ik denk dat ik zo lang mogelijk zou willen genieten van de prachtige vliegende bloemen in mijn huiskamer... maar ze vangen en ze doen inslapen en dan opspelden... nee, dat is niet echt mijn ding.
Maar och, ergens doen we allemaal zo'n dingen... We houden een prachtige orchidee in een hem niet echt passend milieu, we hebben een kanarie die lustig zit te fluiten in zijn kooi, we houden vissen in een aquarium of in de tuinvijver, we hebben een kat of een hond... we doen allemaal wel iets dat eigenlijk niet echt de natuurlijke leefwijze is van een plant of een dier...Wie weet hoe die dat eigenlijk ervaren...
Ik heb zo'n gekke droom... Ik zou willen dat heel mijn huis en tuin, met heel de lap grond helemaal veranderd werd in één grote voliere... Ik zou er een paar meesjes, een koppel merels naast enkele mooie parkieten laten vliegen, wat lachduifjes en mooi fluitende kanaries, waar ik tussen zou kunnen zitten, in de zon, in mijn ligzetel... Naast mijn vijver zou er een moerasgedeelte zijn waar salamanders en groene kikkers zitten, en tussen de stenen van mijn bloemenmuur zouden de hagedissen rondcrossen... Mijn stukje privé-natuur... Het zou een deel van mijn bloemen het leven kosten, maar de voliere zou groot genoeg zijn om er een paar boompjes in te laten staan...Op de nok van mijn dak het gekoer van de lachduifjes die de turkse tortels zitten uit te dagen... 't Is maar een droom, die nooit waar zal worden, gelukkig maar, want dan zou ik ras geconfronteerd worden met het feit dat natuur niet echt kan in een gesloten ruimte, hoe groot ook... Kijk maar eens naar de zorgen in de nochtans enorme wildparken in kamerika en afrika. En daar staan de draden zelfs niet dicht voor de vogels, alleen om graseters te verhinderen de mensen hun akkers kaal te vreten...
Nee, ik heb liever mijn droom... Daar gaat het altijd goed en mooi.
Terug naar de bomen... Eén van de redenen waarom ik in mijn tuin laurieren, camelia's en altijdgroene clematis heb staan, is precies dat het altijd groen is... Ik vind een kale boom zo dood. Ik zit dan maanden te wachten op de terugkeer van het groen... Groen is voor mij de mooiste kleur die er is... Maar dan wel het groen in de natuur, in al zijn ontelbare tinten... Als ik in het park zit te vissen, dan kijk ik naast naar mijn vislijn, ook naar het groen...Het steeds wisselende kleurenpalet van groen, in het licht, in de schaduw, in de zon, in de regen, de onderkant van de bladeren zichtbaar in de zotte wind... letterlijk duizenden groenen... schitterend toch ? Geen enkele foto of schilderij kan dat ook maar benaderen ! En dan spreek ik nog niet van het groen dat weerkaatst wordt in het water van de vijver, daar heb je soms bij een zacht windje de weerkaatsing van de bomen en tegelijkertijd flitsen van de hemel in... Hemel en aarde in één, in het water...alles bijeen. Heerlijk !
En dan heb je nog het leven ! Het zilveren geflits van een vissenlijf, de gouden tinten van de karper die je bijna liefkozend weer in het water zet... het felle blauwe geflits van de ijsvogel, het roodborstje dat stout de wormpjes uit je doos komt pikken om haar jongen te voeden... de eenden die voorbijzwemmen met in hun zog een kudde kleine eendenkuikens. Het schuwe waterhoentje dat denkt dat je hem niet ziet zitten, en waar je nu en dan een klein kopje van onder het zwarte verenkleed ziet piepen... De oudjes, die genietend van het zonnetje zitten te keuvelen op de bankjes en kijken naar de vissers en de wandelende koppeltjes... De verwilderde kippen die zich haasten naar de hen roepende haan... Eén en al leven, één en al kleur, één en al mooiheid, liefheid, genot...
Zet toch eindelijk eens al dat "moeten" en al die "haast" aan de kant, leg je op je rug, met wijdopen armen op het gras en kijk naar de wolken... Zie je die dikke zilveren massa langzaam drijven in het tere blauw? Doe eens zalig niets, niets dan leven, zonder meer, genieten van het feit dat je leeft, dat je mag leven in een wereld vol van al die kleuren, al dat leven...
Als je in de bloeitijd eens kunt wandelen, heb je dan ook niet soms het gevoel dat er gesmost is met kleuren en geuren... het is soms zo overweldigend, dat je plots stilstaat, heel diep ademhaalt, en de ogen moet sluiten tegen de overdaad, de de geweldige weldadigheid... Het maakt je dronken, en je voelt je leven...
Is het niet schitteren dat we kunnen zien? kunnen horen, voelen, ruiken, smaken?
Is het niet schitterend, dat als je één van die gaven mist, de andere veel meer kunnen, veel scherper werken? Het is of we allemaal MOETEN kunnen drinken van al dat schoons...

Laat het ons dan in hemelsnaam niet verder meer verknoeien...Is het niet erg dat er zoveel mensen zijn die zich moeten verplaatsen om een boom te zien ? Dat een kind denkt dat de melk uit een doosje komt ?

Is het echt nodig dat we die "weldaad" ook exporteren op de manier waarvan we weten dat het niet echt kan blijven werken??? Moeten we in tegendeel niet de lessen die wij geleerd hebben benutten om niet dezelfde fouten te maken in de rest van de wereld ?
Moet het echt allemaal kapot ?
Al die weelde die de natuur ons biedt ?
Oh, ik weet het wel, we kunnen niet eten van die natuur...maar we kunnen ook niet leven zonder die natuur !
Ik ga toch nog boeddist worden, of hoe je het ook noemt, een eerbied voor Gea, moeder Aarde, voor het leven, die unieke schat op die wellicht zeldzame parel in het grote heelal...

tot de volgende ?