we worden allen nat, wat gaan we nu beginnen? Ik weet een goede raad...
Liedjestekst uit een ver en onverdacht verleden, toen regen nog zijn charmes had, toen regen niet een dagdagelijks wederkerend fenomeen was, toen regen nog mild en warm was, toen regen...toen regen...
Met andere woorden: het regent !
Vanmorgen zei ik tegen Anny, Kijk, het gaat weer regenen, heb je je paraplu bij ? en ja, twee minuten later zaten we te rijden in "de drasj nassional"...
We waren wat vroeg aangezet naar de rommelmarkt, met het doel voor de ronde-terroisten terug thuis te zijn, maar we zaten dan in de regen, en toen we aan de rommelmarkt kwamen, en we haastig haastig naar de ingang stapten (wel aan 3 per uur ! mijn max.vitesse) en dan stonden we in de regen aan te schuiven aan de deuren die net geopend waren...
Toen we terug buiten kwamen was het opgehouden met regenen. Het goot.
Maar we hadden toch één meeval ! We hebben hoop en al een stuk of tien rondevanvlaanderenterroristen gezien. Enkele minuten geleden kwam Eddy, de buur, om een flesje melk, en hij vertelde dat hij Berg Stene opgereden was in eerste versnelling achter, tussen en voor massa's rondevanvlaanderenterroristen, die rijdend, zwinkelend en zwaaiend, te voet, zittend op de grond poogden de "berg" op te rijden.
Dàt, dàt was precies waar ik schrik van had. Dàt was waar wij dus aan ontsnapt waren. Joepie !
Nu, ergens moet je of bewondering, of compassie hebben met die wieleraars... In zo'n weer zo zitten ploeteren... Ze zijn of niet helemaal juist in de bovenkamer, of het zijn echte fanatiekers op de vélocipède. Er is in ieder geval iets aan (modder)
Ik vraag mij af hoeveel van die mannen (en vrouwen) er in de weekdagen ook met de fiets naar het werk gaan? Ik weet nog goed dat ik vroeger zo'n zeventien, achttien kilometer ver moest met 't vellotje om te gaan werken, en niemand vondt dat abnormaal... Als je dat nu tegen een jonge man zegt dat hij kan gaan werken op die afstand, en hij heeft geen auto, dan is dat geen passende dienstbetrekking zoals dat dan heet... En vandaag rijden ze daar al die kilometers, zo maar, voor de fun...
Van mij mag het allemaal, ik heb er geen problemen mee (buiten het feit dat ze de ganse breedte van de weg innemen), maar ik kan niet laten toch eens één en ander te vergelijken met hun inzet om naar het werk te gaan...
Maar ik ben dan aan 't zagen...
Nee, wij waren niet beter of slechter dan de jongeren van nu, maar de normen zijn veranderd, en daar hebben wij als ouder en grootouder ook schuld aan... Wij beschermen ze veel te veel, en waar onze ouders ons de middelen gaven die dan beschikbaar waren, zo doen en deden wij het met onze kinderen... Ze kunnen met de bus mee naar school... Waarom zouden ze dan in vredesnaam moeten fietsen door weer en wind ? en zo gaat het maar door. In alles en nog wat, maar in feite kweken we nu serreplantjes in plaats van kloeke mensen.
Ik weet niet of we op de goede weg zijn... en misschien is het dan wel goed dat er toch nog wat bestaat om de mens te doen bewegen, ook rijden ze dan op het midden van de weg. Want ook dat lijkt mij een symptoom van de opvoeding die wij nu geven, waar we met die overprotectie ook te weinig begrip aanleren voor de medemens en voor de geordende maatschappij.
Wij werden meer gedresseerd, we moesten zien dat we in de reke liepen ! En deden we dat niet dan waaide er wat ! En kregen wij straf in school, dan kregen wij thuis nog eens straf omdat we in de school straf verdiend hadden... Nu is het precies andersom, als ze straf krijgen in school, dan gaat papa eens gaan "klappen" met diene onderwijzer...
Je ziet het hé, de regen werkt weer op mij. Sjongejonge, waar blijft de zon? waar blijft de warmte, waar blijft het Licht ?
Als het eens echt zomerde, dan gebeurde het wel eens dat we naar de duinen gingen, en die duinen, dat was grondgebied Bredene of toch dicht er tegen, zowat aan Fort Napoleon. We wandelden daar naartoe en wandelden dan terug. En ginder speelden we en ravotten we. Soms wandelde ma ook mee tot daar, en was het een gezellige familieuitstap. Ik weet niet hoeveel kilometers dat was, maar het was toch een serieus eind. En dan wandelde eigenlijk alleen ma, want wij speelden meer dan we wandelden, en tegen we daar toe kwamen, hadden we wellicht drie keer de afstand gelopen, vooruit, terug en weer vooruit, mekaar plagend, en vooral veel plezier makend... Gek, wij gingen bijna nooit naar het strand, dat was minder ver, maar veel te druk, bovendien was het aangenamer in de duinen, waar je uit de wind kon gaan zitten.
Ik hoor van Anny dat zij van uit Loppem nu en dan met hun velootjes met Moetje mee reden naar Blankenberge, naar het strand. En ook voor hen was dat een evenement ! Geen mens die de wandeling of de fietstocht ver of lastig vond...Ja, 's avonds als we naar huis kwamen, dan waren die kilometers véél langer dan in het doorgaan, en dan sjokten we achter ma aan, en dan zaagden we veel meer, en speelden we niet meer ondereen, maar reageerden kribbig op elkaar, omdat we echt lijfelijk moe getjoold waren... En als we dan naar bed gingen, dan moesten we eerst beneden onze schoenen en sokken uitdoen, en dan bleek dat we een halve duin mee hadden in onze schoenen... Heb je al eens geprobeerd te lopen in het mulle warme zand van de duinen? Dan weet je waarvan wij zo moe waren... en zo echt tenden gespeeld en gewandeld...
Waar is de tijd? Laatst zag ik de duinen op mijn TV, en droomde weg...
Doe jij dat ook ? Heb je dat ook, dat wegdromen bij het zien van een of ander voorwerp?
Dan wordt je ook al oud...
Welkom in de club
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten