Monsters

Ik heb het ja al verteld, ik ben bezig met het lezen van horror. In horror-boeken kom je vaak in contact met monsters...
Na dat gelezen te hebben denk ik steeds:
Monster = staal zonder waarde
Vroeger stond dit wel eens op een postpakket, dat was waarschijnlijk goedkoper om het te verzenden, en misschien ook veiliger, de moeite niet om te pikken...
Maar echt, net zoals in de horrorfilms, heb ik zelden, heel zelden een monster ontmoet die mij ook daadwerkelijk afschrikwekkend voorkomt... Meestal is het waarschijnlijkheidsgehalte véél te laag om mij echt te boeien.
De enige uitzonderingen die ik ooit ontmoette, waren in science fiction, omdat ze daar in een totaal vreemd kader zaten, waar de onwaarschijnlijkheid verdoezeld werd door de vreemde omgeving... Herinner je ook maar die film met dat monster die binnen geraakt was in dat ruimteschip, geef toe, die ziet er echt uit, omdat het kader je totaal vreemd is...
De anderen... nee, ik kan niet zeggen dat ik ervan schrik...

En dat is dan net wat een boek voor mij spannend maakt, het moet in staat zijn mij mee te nemen in de werkelijkheid van het boek. Zodat ik echt kan mee-leven echt kan in-leven in het verhaal. Ik heb je al verteld dat ik soms, in een toestand net tussen waken en slapen in, een nieuw, onbestaande versie van het boek in mijn handen zit te lezen...Ik fantaseer gewoon verder, in het boek, zonder het te lezen...dat zijn pas goeie boeken, die je zodanig meesleuren dat je er zelf in leeft.

Ik denk dat ik dat al als kind had, en wellicht mede daardoor, mijn spelletjes soms als een verhaal in een boek liet afspelen... Dan waren wij bezig in die heel speciale taal die aangaf dat wij ons wel bewust waren dat het niet echt was, maar tof genoeg om er in te spelen, te leven... In het Oostends klonk het dan :"en tons zaaln we..." "en dan zallen we..." Zallen is geen bestaande vorm van het werkwoord zullen, maar gaf voor ons een spelregie-werkelijkheid weer... God, wat was dat een zalige tijd...Ik mis dat bij de kinderen van nu. Ik hoor ze geen semi-werkelijkheid meer opbouwen om in te spelen...
Toen ik leider was in de Chiro, bij de jongknapen, dan deed ik nu en dan een dag in zo'n een schijnwereld, waarin ik dan die ganse groep meetrok... Wij speelden geen indiaantje, wij waren indianen. We zaten echt in een nieuwe realiteit.

Waar is de tijd, die tijd. Want als volwassene mag en kan je dat niet meer doen, ze noemen je dan wellicht schizofreen of zoiets, tenzij je schrijver bent, dan mag het , maar alleen in woorden op papier. Als je nu door de straten zou dwalen, terwijl je op je fiets zit te zingen, dan heb je kans dat je niet ver zou rijden... In de straat, tenminste als je alleen loopt, moet je bloedernstig voor je uit kijken, de indruk gevend dat je voortdurend bezig bent met zaken die van levensbelang zijn... Het doet me een beetje denken aan de man op kantoor die er even uit wil... Wat doet hij dan? Hij neme een blad papier, of een bundel papieren, en stapt doorheen het gebouw, steeds de indruk gevend dat hij gehaast is,strak voor zich uit kijkend, en na enkele toertjes kan hij dan, zonder dat er ook maar een vraag, een opmerking komt, uitgerust weer aan zijn bureautje gaan zitten... Doe het niet te veel, anders zeggen ze " als er een papiertje door de gang komt, dan hangt x er aan..." Werk je in de bouw, doe het zelfde met een stuk balk onder je arm...Kijk nu eens goed naar de chantier in je straat...wedden dat je na enige tijd zo'n exemplaren ziet ??? Of op het bureel waar je werkt? Leuk hé, mensjes kijken... Maar pas op, als men dat ziet, dan ben jij de pineut...beter een blad in je handen....

Zie je, de schijnwereld bestaat nog, maar men past hem heel verstolen toe, heel steels, want het mag niet...

Toen ik het "zottekot", het instituut voor geestesgestoorden, werkte, probeerde men mij eens een toer te lappen op de eerste april. Ze zonden mij om een niet bestaand iets. Daar het de baas was, kon ik veilig gehoorzamen...ik vertrok, maakte er een heerlijke wandeling van, ging zelfs een pintje drinken, en kwam enkele minuten voor het einde van mijn werktijd terug..."niet gevonden"...Ze hadden het wel door, maar konden het niet tonen zonder zelf gezichtsverlies te lijden... Ik heb wel een week lang geen goeiedag meer gekregen van de collega's die veel harder hadden moeten werken...Nu ja, ze hadden toch enkele minuten plezier gehad, tot ze voelden dat ik hen liggen had...

Ook dat was een soort schijnwereld...maar verder mag en kan je niet meer gaan, tenzij je het risico wilt nemen op internering. En toch is het jammer ! Toch zouden we nog eens moeten kunnen spelen, in een klein intiem wereldje, netjes volgens de regelmenten die je zelf had opgebouwd, weg uit de harde werkelijkheid...

In de home zie je dat die oudjes dat weer kunnen en mogen, "ze zijn dement meneer". Ik heb een vriend die - jammer genoeg - echt dement is, ik zie hem niet in een schijnwereld spelen, nee, hij zit daar te suffen, niet goed wetend wat hem nu weer overkomt... Nee, ik denk dat die oudjes daar, misschien aan het randje van dementie, gewoon de vrijheid nemen om nog eens te dwalen in hun eigen wereld, de hunne, van hen alleen...waar wij allen buitenstaan, en medelijdend het hoofd schudden. Onze wereld laat dit niet meer toe, zelfs niet aan het kind... Zelfs het speelgoed dat ze krijgen is zo sterk uitgebouwd dat de fantasie al lang en breed is uitgebouwd door de ontwerpers, en ze mogen de meeste andere dingen niet meer...Geen tak afbreken voor een zwaard, daar heeft de boom pijn van, en stokken zijn gevaarlijk...Niet alleen in het bos dwalen, zie dat er nog ergens een soortement Dutrou loopt... Niet praten tegen vreemde mensen, er zijn kinderlokkers... Niet spelen in de aarde, dat is vuil, wie weet heeft daar een hond... of misschien heeft de boer wel gesproeid... niet... niet... zet je daar bij de tv en kijk naar de tekenfilmpjes op Nickeodeon, waar al die aartslelijke figuurtjes over het scherm dwalen...en vermoordt je eigen spelwereld !

Waar zijn ze mee bezig ?

Wij hadden tenminste één stuk van ons leven in een mooie blije kleurige eigen wereld... maar ja, dat was slecht, dat mag niet meer...

Hebben wij geluk, dat we desondanks nog opgegroeid zijn tot waardige (?) burgers...
Burgers... In mijn jonge jaren waren dat de middenstanders, die noemden zelfs hun beweging voor de vrouwen "burgersvrouwen"...Nu zijn we plots allemaal burgers geworden, citoyens ????????????????????????

tot de volgende ?