't vuil menneke

Gisteren, ijzig koud, geen verwarming...Ik heb me beperkt tot het wassen van mijn bijterkes.
Heel den dag liep ik rond met een reuzengroot complex van voil menneke.
Niemand heeft het gezien, maar 't was er !
En vandaag, grote verbazing ! Was het door de kou, was het door het nu en dan naar de garage lopen om Robert te zien werken, was het door het niet wassen, ik weet het niet, begot, ik weet het niet, maar ik was 1,250 kg lichter geworden.
In één dag !
Weet je, het is jammer dat ik mij altijd pas weeg na het wassen, anders zou ik dat eens uitgetest hebben...nu kan het niet meer.
Ik kan alleen maar wat over en weer lopen en in de kou gaan staan, kijken of dat soms de remedie is.

Maar als het het wassen is, dan zal dat allemaal hopeloos en vruchteloos zijn, en dat is dan toch wel heel jammer... Ik weet nog niet wat ik ga doen, maar ik denk dat ik ga opteren voor een zitje naast de lekker warme radiator, in de hoop dat dit ook helpt...een smelteffect als het ware?

Erg is het dat ik op mijnen ouderdom nog steeds langs alle kanalen, radio, tv, internet, reclamegazetjes...moet verweten worden dat ik veuls te dik ben! Ik krijg (heb) er een groot dik en vet complex van ! vet-complex goed hé ?

En dan zit ik hier in mijn eigen zichzelvens druk te maken over onze ouden huisdokteur (meneer den dokteur Decloedt al heel lang wijlen en ook een heel dikke dokteur) ... Ik was als kind dikwijls heel erg ziek, lag enkele keren op sterven, terwijl mijn moeder naast me zat te bidden dat ik dan niet zou sterven, want er was geen geld om me te begraven... Verscheidene keren had ik een dubbelen "fleurus" pleuritis, longontsteking, wat in die tijd wel héél héél erg was. Gelukkig was er juistekes op tijd de penicilline uitgevonden, en kwamen de menskes van 't wit-gele-kruis mij dag en nacht om de drie uur een pikuur in mijn billen duwen... Mijn gat was lijk een speldenkussen zei ons moeder... Maar mijn ultieme redding lag in het feit dat ik telkens zeer vlug weer het eten kon hervatten, en onze ouden docteur zat dan te supporteren, geeft hem maar veel eten dat hij versterkt... Ik heb spek en ei gegeten en pekelharing met heelder kilo's...en ik was dan een klein gezellig dik ventje, tot grote vreugde van de dikke dokteur.... Nu nog weet ik dat ik een valling of iets aan het krijgen ben, als ik plots meer begin te eten...Mijn lichaam is zo danig ingesteld op : ziekte, veel eten tegen de ziekte...dat het al op voorhand reageert met echte geeuwhonger... En nu zitten de opvolgers van dienen ouden dikke dokteur zaliger, mij voor te houden dat ik plots moet gaan liggen diëten....terwijl degenen die eten dik worden...(Lees dit niet te vroeg in de morgen, wacht tot je goed wakker bent om de humor van diëten en die eten te snappen...of ben jij er ene die woordje voor woordje leest, dan snap je het nooit)

In ieder geval ik zit met de gebakken peren, en die mag ik ook niet opeten. Pertang, gestoofde peertjes...

Gisterenavond was ik geradbraakt, gewoon van wat te gaan supporteren met een werkende medemens. En wellicht ook van mij op te jagen. En dan was Ewoud nog heel te tijd aan 't zagen om naar die sites te mogen gaan met spelletjes, "daar zitten geen virussen op opa" (terwijl zijn computer al eens gecrasht is dank zij die virusloze spellen). "Opa mag ik dan wat naar filmpjes kijken (hij was al bezig) op youtube" Nee, Ewoud, want dat is ook zo'n bron van virussen. Trouwens een pc dient niet om heel de tijd op te spelen !... Hij is dan gaan spelen op de spelletjes op seniorennet, dat is een veilige site (tot op heden)...Maar die tweehonderd spelletjes waren niet echt zijn ding, er zit niets echt plezants tussen. Ik gaf hem een boek, waarvan ik weet dat hij dat interessant vindt, maar nee, diene pc...
Ik zat dan aan tafel, en hoorde heel den tijd het tjoepetjoeppieptuut rrrtpiep van die spelletjes... Weet je, je moet kinderen hebben als je jong bent, nu zou ik het niet meer aankunnen...
Ik denk dan aan mijn vader...die was voorzekers voor zijn jaren oud, want als hij thuis was mochten we nooit drukke spelletjes doen... Zelfs de kinderen van de buren werden ingetoomd, wij hoorden Maria roepen naar haar kroost: "still ! Charel is daar !" Die Charel was mijn pa...en wij moesten ook stille zijn.
Ik begin op hem te gelijken, ik kan ook niet meer tegen al dat lawaai.

en zeker niet tegen dat electronisch gepiep van die kwampjoeterspelletjes...

ik ga stoppen, vol ontevredenheid over mijn dikke lijf... Zou de ouden dokteur Decloedt nu zitten lachen vanuit de hemel met een dikke sigaar in zijn mond ?

tot de volgende...