Toen ik vanmorgen wakker werd zowat vijf voor zeven, was het koud in de kamer. Nu ja, ik zet nooit de verwarming aan op mijn slaapkamer, dus dacht ik dat het gewoon heel koud was buiten...Maar er was meer aan de hand !
Anny ging naar het toilet, en de radiator in de badkamer was ijskoud.
We hadden deze week al eens moeten duwen op de start, dus Anny naar beneden, naar de garage, gaan duwen op de startknop van de chauffage...Noppes....
Ze begon dan te twijfelen of ze vorige week wel goed gekeken had naar de stand van de mazout, dus buiten de put opendoen om opnieuw de brandstofmeter er in te steken om te meten. Put dichtgevroren. Tournavis er tussen, tournavis geplooid, put blijft dicht.
Naar binnen, warm water halen. Put open, nog meer dan genoeg mazout. Spel kapot. Robert opgebeld. Moest eerst eens de filter opwarmen om te zien of daar het euvel niet lag... Geen avans...Spel kapot. Robert komt om te herstellen.
Daar Veerle, toen wij op verlof waren in de Haardennen, onze kolen opgestookt had (wat een gedacht !!!) zaten wij zonder kolen. Gelukkig heeft Veerle nu kolen en kunnen we er daar halen.
Kachel aangemaakt, maar ja, dat duurt wel even voor het warmer wordt.
Gelukkig is ons huis goed geisoleerd, en was de temperatuur hier beneden nog 18 graden. Nu iets minder, van altijd over en weer te lopen naar chauffage en naar de mazoutput... Vlug typen, om warm te krijgen.
De kachel brandt nu dus, en is in gang geraakt zonder te roken. Want de bezitters van een kolenkachel zullen wel weten dat een koude schoorsteen niet altijd goed trekt... Gelukkig nu dus wel, de wind zal goed gezeten hebben.
Nu de kachel eenmaal brandt, zal ze wellicht heel die koude periode blijven branden, eens je de gezellige warmte van een kachel gewoon bent, zegt de chauffage je veel minder... Gek dat warmte niet gelijk is aan warmte... Een kachel geeft stralingswarmte, dat zou het andere gevoel geven. Maar het is duidelijk anders !
In het boek over de maffia zit ik nu aan de Belgische koppelbazen en aanhangsels...Heel wat van die namen zijn mij goed bekend, wij kwamen in die tijd bijna dagelijks in aanraking met slachtoffers van die malafide praktijken. Heel soms hadden we het gevoel dat er enkelen bij waren die ergens meespeelden in de randjes van de misbruiken. Ik vraag mij af of er later geen miserie zal zijn met die mannen hun pensioen...De meesten zullen het niet ondervinden, omdat de tewerkstelling bij die koppelbazen nooit langer dan enkele maanden duurde, dan kwam de schuld aan rsz en dergelijke al aan het licht en verdween de firma in het niets, de schulden aan de rsz en aan de arbeiders ten laste latend van de staat... Ik weet echter niet of die periode ook "hersteld" werd voor de pensioenkas ... Het werd wel geregeld voor de werkloosheid, maar de rest???? Ik weet het niet (meer). In ieder geval het was een periode van veel miserie voor ons en vooral voor de slachtoffers. Maar als ik plots vaststelde dat er enkelen waren die iedere keer, telkens weer bij die koppelbazen terechtkwamen, dan had ik soms het gevoel dat ze er misschien zelf ...
In het boek laakt men de houding van de belgische rijkswacht, politie en gerechtelijke nogal ! Nu ja, wellicht kwam dat ook doordat zij nog nooit te maken hadden met georganiseerde misdaad op dat niveau, maar toch... Ook wij, als vakbond stelden dikwijls de onmacht vast van de inspectiediensten tegenover deze praktijken. Onder druk van de vakbonden kwamen er dan steeds meer nieuwe wetgevingen om deze misbruiken wel te kunnen aanpakken. Met succes. Wij waren dan al in de periode waarin de vakbonden niet meer "almachtig" waren, en waar er mensen waren die vroegen wat we nog deden, als we niet voor opslag konden zorgen... Dit was dus één van de zaken die we wel, en in sommige streken echt met gevaar voor eigen leven, wel deden! Ik denk dat wij nog steeds over het beste vakbondssysteem hebben, een systeem van overleg. Het is inderdaad zo dat op deze manier er steeds sprake is van een soort evenwicht... Het gaat steeds over een akkoord tussen partijen, de werkgevers en de werknemers vechten de zaak uit aan tafel, in een discussie (die soms weken duurt) dit brengt mee dat de werkgevers proberen zo weinig mogelijk te geven en de vakbonden zoveel mogelijk te nemen, en ze ontmoeten elkaar ergens halverwege. Dit houdt in dat de werkgevers ook nooit meer geven dan verantwoord is voor de bewuste nijverheidstak.
Natuurlijk is het zo dat de arbeiders een periode kenden van voortdurende sterke vooruitgang, en dat plots met de crisis van de jaren zeventig, er geen of nauwelijks nog vooruitgang was... Dit was een schok voor de arbeiders, maar ook hier denk ik dat we dank zij het overlegsysteem er in geslaagd zijn steeds een redelijk peil te houden, en niet steil bergaf te rollen. Daar in andere landen de lonen wel verminderd werden, er geen indexatie van de lonen was, werden we hier steeds weer en steeds meer onder druk gezet om ook achteruit te krabbelen. De vakbonden zijn er ondanks de aartsmoeilijke situatie in geslaagd toch een peil te blijven behouden, en als je nu ziet dat de belgische industrie aan het hernemen is, dan bewijst dit dat we de goeie politiek hebben gevoerd. Wat we deden, was aartsmoeilijk, hield veel meer werk in dan vroeger, maar het was niet of nauwelijks zichtbaar voor de arbeider, zodat er waren die zich afvroegen wat er eigenlijk nog gebeurde... Eigenlijk moesten ze maar eens over de grenzen van ons landje kijken om te zien wat wij hier behaalden, maar ja, wie doet dat, buiten diegene die in die onderhandelingen en moeilijkheden zat ?
Hé, ik ben weer aan 't werken! Waarschijnlijk omdat het hier koud is ! Werken is verwarmend...
Ik heb me nog een pot warme (!) koffie gepakt, kwestie van.
Ik ga stoppen, mijn hersens zijn traag, wellicht is mijn bloed dikker, aan 't vervriezen...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten