Jammer...

't Weer gaat veranderen, de kou is weer weg. Jammer.
't Was anders lang geleden dat mijn vrouwtje zo sterk aandrong dat ik vlug vlug bij haar in 't bedde zou kruipen...alleen...'t was om haar voetjes te warmen...tju.

Gisteren was er een klein mooi rommelmarktje in Leupegem. Wij daar naar toe, vlak tegen de deur, groot kon het niet zijn, de zaal is te klein, maar we vonden er toch een prachtig kunstboek, de bijbel in schilderijen.. voor de prijs van 1 (één)euro. Een boek dat wellicht ooit meer dan 1000 frankskens kostigede... Prachtige schilderijen van grote kunstenaars. Rembrandt en Rubens, Gaspar De Craeyer (Indertijd de grootste concurrent van Rubens in onze contreien, nu een beetje veel geonderwaardeerd), Breughel, Metsys en noem maar op. Een kunstenaar kwam ik weer tegen die op een of andere manier telkens mijn aandacht trekt : William Blake...
Zijn werken zijn speciaal, bijna grafisch en zeer sterk gestileerd. Ik ga straks eens neuzen op internet wat ik over hem vind. Ik doe dat niet zonder bijbedoelingen, misschien zit er inspiratie in voor pyrografie. Daar zijn werk sterk grafisch is, zit die kans er in.(Wellicht is er ook een band met de art nouveau ?)

Buiten is er alleszins geen inspiratie op te doen, je ziet amper 50 meter ver, de rest is wazig. Strontweer !

Ooit hadden we in onze kindertijd, ook een abnormaal goede zomer, en die eindigde met een plotse korte storm , een soortement orkaan. De lucht werd plots donker en grauw, de wind wakkerde zeer snel aan, iedereen vluchtte naar binnen. Moeder zakte zelfs vliegensvlug de rolluiken, omdat het er zo erg uitzag. We zagen nog net een volkswagen camionetteke, zo'n busjes-model voor onze deur stoppen, met een angstig kijkende chauffeur achter het stuur. Ik ging met - ?Pierre-?Lieve?- boven door het raam kijken. We zagen tientallen bomen sneuvelen in het bosje, en het busje voor onze deur werd telkens door de wind opgepakt en een meterke verder gezet. De storm duurde al bij al een tien minuten, en in die tijd stond het busje bijna een straat ver, en lagen tientallen bomen om voor onze deur... Zoiets hadden we nog nooit gezien, en iedereen sprak er over...In mijn herinnering was dat ook het einde van die mooie en warme zomer... Als kind waren we meer gefascineerd door wat we zagen gebeuren dan dat we er schrik van hadden. Later hoorden we van allerlei kennissen hun ervaringen tijdens die storm... Ik geloof dat het dréten Vermeersch was, die in het kotje op de wei de koeien aan 't melken was, toen die wind opkwam. Het dak in golfplaten dreigde los te komen, en Dréten ging aan de balk hangen, maar moest vlug lossen toen hij mee de lucht in ging. De platen zijn nooit meer teruggevonden...

Die storm gaf ons een klein ideetje van wat een echte orkaan dan wel moet betekenen... En maanden nadien toonden wij veel meer begrip voor slachtoffers van wervelstormen en orkanen, want wij hadden gezien wat dat kon doen... of toch een stukje er van.

Die storm van 10 minuten was in de namiddag, maar gedurende die storm was het bijna volledig donker, zo zwart en onheilspellend waren die wolken.

Raar dat zo'n dingen zo'n diepe indruk op je kunnen maken. Wij gingen nadien vol ontzag de afgerukte bomen gaan bekijken. Er waren er die echt afgewrongen waren, alhoewel ze wel een diameter van 40, 50 centimeter hadden. Wij poogden in onze jongensknuisten dan een tak kapot te wringen en stonden versteld wat een krachten er aan het werk waren geweest. We trokken een heel eind door het bos, over afgerukte takken, hele bomen, en stonden versteld dat dit allemaal kon in enkele minuten... Her en der waren bosweggetjes versperd, en daar gingen we kijken naar de arbeiders die zaten te zagen en te kappen om die dingen weg te krijgen. Ik meen dat we dan voor het eerst een paar motorzagen gezien hebben, alhoewel er dan nog veel handwerk gebeurde. Ik herinner me niet dat er huizen beschadigd waren, wellicht zullen er zeker pannen afgewaaid zijn, maar als jongens hadden wij vooral aandacht voor die bomen.

's Avonds zaten wij dan te luisteren naar ons vader die ons voorhield dat wij als kleine mensjes machteloos stonden tegen de natuur...Wind en water, dat kun je niet tegenhouden...Hoe dikwijls hebben we dat niet gehoord ? Hoe dikwijls heb ik dat niet doorgegeven aan mijn kinderen?

God jongens, waar is den tijd ? Hoe oud waren we dan? Ik heb er geen idee van, wel staat mij voor dat die storm op een woensdag was ...Hoe komt dat nu in mij op ? Ik weet het niet...Waarschijnlijk door al dat gezever over het klimaat ben ik nu ook wat aan het denken over het weer dat mij overdonderde in mijn bestaan ??? Maar het weer dat ik mij het best zal herinneren, was een winter in het begin van ons huwelijk, ik meen zelfs de eerste winter dat we in het huis in de heidelbergstraat woonden, dus wellicht 68-69 ? Ik was met mijn fiets zestien km ver gaan werken. Ik had de namiddag, dus werken tot 10 uur 's avonds... In de loop van de namiddag begon er een echte sneeuwstorm, zo erg, dat de broeder die mijn baas was me zei om 8 uur ongeveer al naar huis te rijden, "t was te erg.
Ik op mijne velo, windop, met snijdende sneeuw in mijn gezicht... Ik weet niet hoe dikwijls ik de straat kwijt raakte, hoe dikwijls ik met mijn velo in de hand in de gracht gleed, er weer uit kroop, hoe ik door sneeuw baggerde die op sommige plaatsen wel een meter dik opgewaaid was... Omstreeks middernacht raakte ik eindelijk thuis bij een doodongeruste Anny... Het ijs hing aan mijn gezicht, en nog jaren nadien, toen ik allang gemotoriseerd was, kreeg ik een wee gevoel in mijne buik als ik het zag sneeuwen... Ik ben die nacht echt bang geweest dat ik niet meer thuis zou geraken...'s anderendaags was het mooi weer, koud, maar mooi, en ik reed terug naar mijn werk, waar de sneeuw te dik had gelegen was hij opgeruimd, en je kon je afvragen waarvan je zo bang geweest was.... Weer ...Is er één onderwerp waarover meer gepraat wordt in ons landje ??
tot de volgende ?