Gisterenavond, grooote paniek, een van mijn morfinepillen is van de tafel gerold tijdens het vullen van mijn pillendoos...Ondanks met tweeën op onze knieën met een zaklamp rondkruipen...niet gevonden...
Oh wanhoop, na twee dagen opgevuld te hebben van de week-doos, geen pillen meer van een bepaalde soort. Dus vanmorgen, eerste werk: naar de hapotheek !
Pillen zijn besteld, moet er deze namiddag om (er moeten er bereid worden en van één soort hadden ze maar één doosje in voorraad...) Dus om 1400 uur militair parool: weer naar de hapotheek om de rest van de reeds betaalde pillen en siroopjes... Als beste klant van het jaar ontving ik een pot handwaszeep als nieuwjaarsgeschenk. De anderen ook. Weer 3.000 frankskens betaald aan vuiligheid om me recht te houden. Wat wordt dat als we gaan moeten voortdoen met een pensioentje ???
De pijn is er nog, maar het is toch iets beter...
Anny is aan het kuisen.
Voor mij zit mijn papegaai kwaad te kijken naar mij. Ik heb een van zijn favoriete bezigheden naar de filistijnen geholpen... Je moet weten, in de bak waarin het afval van de papegaai normaliter pleegt te vallen was een groot gat geroest. Wij hadden al vruchteloos in de winkel gezocht om een nieuwe bak, maar dat wordt niet apart verkocht... Nu hadden wij, om toch nog enigzins de boel proper te houden, een stuk zwaar plexiglas in de bak gelegd. Dat was geen goede oplossing, want het vuil raakte daar toch onder en viel toch door het gat op de grond. Bovendien had mijne papegaai ontdekt dat je daar verschrikkelijk harde knallen kon mee maken! Hij slaagde er in zijn sterke snavel onder dat blad plastic te krijgen, trok dat omhoog, en liet het dan weer terugschieten tot op de rest van de ijzeren bak...
Nu heeft pepé van Wannegem een bak gemaakt in zink, ik heb die netjes twee keer gevernist, en nu zit die nieuwe bak in de kooi. Jacko kan niks meer laten knallen, en zit nu al veertien dagen vruchteloos de kooi te onderzoeken of hij niets anders vindt dat lawaai kan maken. Tot op heden vruchteloos. Joepie.
Het boek "het gezicht van mijn zoon" is uit. Het is een schitterend boek, met een bevredigend slot...waar je verwacht had dat het een bitter einde zou zijn, heeft de liefde blijkbaar toch logisch een goed einde en logisch einde gevonden... Mooi boek, om nog wel eens te herlezen na een tijdje... Ik las dan nog wat verder in het historische werk, daar is alleen sprake van bitterheid...
Ik ben aan het hoofdstuk gekomen waar de schrijver concludeert en bewijst dat de menselijke geest echt dingen weigert te aanvaarden...Ik ben dus niet alleen met mijn stelling.
Ergens in ons brein ligt een doos kleurpotloden, die na verloop van tijd de dingen bijkleurt. Zo lijkt het verleden altijd kleuriger dan het heden. De winters in onze tijd, de zomers in onze tijd...Herken je het beeld ? Wel, ga dan eens kijken naar de statistieken van het weer in je jeugdjaren, en stel met mij vast dat er echt niet zoveel mooie witte winters waren en niet zoveel heerlijk warme droge zomers...alleen hebben we de heerlijke herinneringen zelf bijgekleurd, onbewust... Als je echt diep boort, dan herinner je je echt wel ook de slechte dagen en seizoenen, maar dan moet je heel bewust naar een bepaald feit gaan zoeken, niet in een algemeen kader...Het is er dus wel, maar diep onder de berg heerlijk blinkende dingen. Raar hé ? Of toch niet ? Nee, het is wellicht de enige manier om niet te verdrinken in alle negatieve herinneringen.
De menselijke geest doet wel meer gekke dingen! Zo is het bijvoorbeeld bewezen dat het lezen van een woord niet afhangt van de volgorde van de letters, maar staat in de context... voorbeeld:
"In de herfst vallen de balderen van de bomen " blijft perfect leesbaar, ook al zit er een fout in...Alle letters staan er, dus vorm je het woord zelf wel in de juiste volgorde. Gek hé ? Ooit las ik in een oud nummer van Readers Digest een stukje dat daar op gebaseerd was... Een dominee had in zijn "parochieblad" (of hoe heten die dingen bij de protestanten ?) een stuk geschreven waarbij hij in de ganse tekst de letter e wegliet, bewerende dat zijn schrijfmachine stuk was, maar in feite om te stellen dat het wegvallen van één lid van de gemeente, direct heel erge en waarneembare gevolgen had voor de gemeente op zich. Het was niet alleen goed gevonden, het was ook zo opvallend dat het stukje bijna de ganse wereld rond ging... Ook daar bleef de leesbaarheid dus bestaan, ondanks het wegvallen van zowat de meest voorkomende letter uit onze taal. De geest van de mens kleurt wel in wat er ontbreekt.
Om negen uur ben ik dus naar de apotheek geweest...met mijn lichten aan...Ik ga niet beweren dat het niet zonder kon, maar het leek duidelijk veiliger ze wel aan te steken, om beter zichtbaar te zijn. Dat wil zeggen dat het weer een van die sombere donkere dagen is...Normaliter zijn de dagen nu al weer aan het lengen, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet veel van merk...De dagen lijken me amper open te gaan. Ik heb een hekel aan deze tijd van het jaar! Het is niet moeilijk te begrijpen dat onze voorouders het wenselijk vonden net in die periode het feest van het Licht te vieren, met veel kaarsjes, grote dikke stammen in den haard om de terugkeer van de warmte te symboliseren, en een altijd-groene boom of tak om de terugkeer van de groei af te smeken... Al deze symbolen zijn later gechristianiseerd, maar dateren van onmetelijk ver verleden tijden... Naar mijn gevoel is dat alleen nog eens beklemtonen dat het donker is, dat het koud is, dat het nattig en kil is, en dat er maar geen einde lijkt te komen aan deze depressieve tijden... Heb je al eens het woord ver-leden bekeken? Ver, heel ver waren wij al aan het lijden... Geen wonder met zo'n weer, en geen wonder dat wij en onze geest ieder jaar weer ons best doen om het zo vlug mogelijk te ver-geten...
Ik ga stoppen, ik word er depressief van
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten