kind van twee ouders...

Tja, ik weet het wel, iedereen is kind van én een vader, én een moeder, maar bij mij, bij ons, als ik naar mijn zussen kijk, ligt dat wel even anders...
Ons vader was een Vlaming, in hart en nieren, hij was de man die met ons naar iedere mis trok tijdens de periode van de Franse preken aan de kust, onder de preekstoel ging zitten, en ostentatief recht stond en de kerk verliet zodra de pastoor aan het franse gedeelte begon... De franse preken hebben het in onze kerk géén volle zondag uitgehouden...
On ma was het kind van haar opvoeding, ze deed het volledige lagere humaniora uit (dat was in die tijd heel uitzonderlijk !!) maar deed dat in het Frans (met hoofdletter) pensionaat te Deinze (Jaja !)
Ze kregen straf als ze ook maar één woord vlaams durfden te spreken ! Er was maar één taal om in de hemel te geraken, en eerbiedwaardige personen spraken frans, vlaams dat was patois, een boeretaaltje. Ons ma was geïndoctrineerd door de franstaligen in ons ons landje, en al spraken wij thuis altijd en alleen vlaams, leerde ons moeder te kruiswoordraadselen in het nederlands, toch kon ze haar liefde voor de taal van Molière niet wegsteken... Van haar leerden wij: mijn voornaam is vlaming, maar mijn achternaam is belg.
Wij leerden ons alfabet van ons ma, en nu nog zeg ik géé, hache, en y-greque (gresque ?)in plaats van ypsylon te zeggen...
Ons moeder kende al de telefoonnummers van vrienden en familie van buiten in het frans, en las ze ook in het frans, want dat was veel makkelijker, daar zeg je de cijfers in de juiste volgorde... Tja, ons acht en zeventig is natuurlijk juist omgekeerd, maar toen ik (graag) frans leerde, en na enkele jaren leerde dat het géén nonante-neuf was, maar quatre vingt dix neuf, plaagde ik ons moeder altijd met haar "franse" "logica"...Ze keek me toen wat denigrerend aan, maar zei niets...
En ik ??? Als kind van mijn vader en van mijn moeder, ben ik een overtuigde vlaming, met een grote liefde voor de franse taal...
Toen ons moeder eens mee ging naar Ronse, en we zagen in een winkel een mooi kleedje voor Anny, gingen we binnen om eens te kijken en te passen... De winkelier bleek geen woord nederlands te kennen, dus ik, als bewuste vlaming, terug naar buiten met mijn vrouwen (Ma en Anny). Ma heel de tijd aan 't rispouteren tegen mijn "vuil flamingantisme"... Maar ik kreeg dan weer goede punten als ik in Wallonië plots frans bleek te praten... Ik zou mezelf onbeleefd vinden als ik geen frans zou praten in ons walenland...Net zoals ik hen onbeleefd vind als zij geen moeite doen om hier vlaams te spreken...
Je ziet het, ik heb iets dubbelhartigs in mij...iets van ons Ma en iets van ons Pa...
Wellicht is dat de reden dat ik ook werkelijke vrienden heb in Wallonië... en ook daar weten ze dat ik in feite een flamingant ben, maar dan een met liefde voor hun taal en cultuur.

Ik heb aan enkele mensen die zaten te lachen met de brabançonne van Leterme, of zij de brabançonne in het frans kenden...Ik heb er geenéén ontmoet, ik ken het ook niet, en ik moet het niet kennen ! Maar ik weet wel dat er bij de Walen heel wat rondlopen die oh zo gaarne lopen te vrijen met het grote Frankrijk naast hun deur... en ik meen me te herinneren dat er ooit een waals feest begon met de marseillaise... Maak dus niet zoveel lawaai over die uitschuiver van Leterme, 't was wellicht niet eens bewust, 't is het enige franstalige volkslied wat wij ook kennen...want de brabançonne in 't Frans ??? nee, nooit gehoord.

Ik denk dat ik mijn liefde voor taal, voor talen, geërfd heb van het feit dat mijn ouders beiden een andere taal beminden... En ik herinner me nog goed dat de leraar frans een thuis-frans-sprekend-moederskindje voortrok, want die die kende frans!!! Ik legde me dubbel, en slaagde in mijn doel, ikke, de vlaming was de eerste in frans, niet dat "franskiljonneke"!
je ziet het...twee liefdes...
J'ai deux amours...

tot de volgende ?