Heb ik je al verteld dat die kat van Veerle haar jong heeft laten liggen? Nee, het is niet dood, de kinderen voederen het met aangelengde koemelk in een oud spuitje (zonder naald natuurlijk !)...
De microob groeit er op dat je het ziet, en oh ja, het noemt dus nu Minoe, maar ik blijf de kinderen plagen met Microob.
De kinderen zijn hier nu, terwijl Veerle naar de rugschool is, dus die kattepoes zit hier ook, boven in een kartonnen doos, met een deken er over gelegd...Toen ik mij stond te wassen zag ik plots een klein zwart iets passeren...Dat kelereding was onder de deken uitgekropen, langs de kartonnen wand omhoog... Niet te doen !
Ik pakte dat mauwende kleintje vast, en riep de kinderen.
Ondertussen bekeek ik het poesje eens goed...Ik ben bijna zeker dat het een kattin is, het is roetzwart, zal wellicht halflang haar hebben, en het is een Manxkat !!!
Wonderlijk, maar echt waar ! het is een echte Manx !
De naam komt zoals je al aan de titel kon zien, van het eiland Man, waar ooit een staartloos kattenras is ontstaan en heel de wereld veroverde.
Nu zijn er twee mogelijkheden, ofwel is het een kind van twee katten die ergens de genen van vroegere voorouder-manx in zich hadden, ofwel is het een nieuwe mutatie die identiek is aan de manx. In ieder geval, een kat zoals je die niet elke dag ziet !
Toen ik dat de kinderen vertelde, moest ik op internet eerst dergelijke kattebeesten opzoeken, voor ze me wilden geloven. Hun gezichtje blonk toen ze zagen dat ze een echte speciale kat hadden ! Nu zullen ze er nog beter voor zorgen denk ik, als dat nog mogelijk is, want ze lopen regelmatig de trap op om het beestje bij te voederen. Wonderlijk is dat zo'n klein poezewoefke al zo luid kan ronken, het is precies een klein naaimachientje. Alleen zit het ondertussen ook nog voortdurend te roepen om eten, met zo'n klein schel mieuwgeluidje (het kan de a nog niet uitspreken ???)
Ik denk nu op een gedichtje dat ik ooit moest leren: " Een grote hond en een kleine kat, zaten samen op de kamermat..."Verder herinner ik het me niet meer, maar ik meen mij te herinneren dat het een gedicht was van de schoolmeester (dat is een schuilnaam, echt waar!). Het was een leuk gedicht over een hond en een kat die de keukenmeid plaagden... Weet er nog iemand hoe het ging??
In het kippenhok hebben we de ondoorzichtige plastic weggenomen van rond het hokje waar de kuikens en de kloek zitten. Nu zien ruiken en horen de andere kippen de kuikens, en worden met hen vertrouwd. Binnen een week ongeveer zetten we dan de deur open, en laten we de kuikens met kloek tussen de andere kippen lopen.
Normaal kun je de kloek meteen met de kuikens tussen de kippen laten, maar wij zijn bang van de eksters en de kraaien die hier voor onze ogen de duivejongen uit het nest halen... Vandaar dat wij de kuikens eerst iets groter laten worden, maar dan moeten we deze weer "acclimatiseren" aan de andere kippen... Zo is het altijd iets hé...
Morgen is het verlof van Bart ook weeral voorbij, en komen ze terug naar huis. Vandaag gaan wij nog een keer langs voor de dieren, de laatste keer voor deze verlofperiode. Het is vandaag wel iets ambetanter omdat we ook nog naar tante moeten om de was op te halen, en dat is héél de andere kant op!
Morgen is er rommelmarkt te Kornelis Horebeke, vlak tegen de deur dus...misschien gaan we eens kijken. Ik ben het nog niet zeker, 't is te zien hoe ik me voel.
Oh ja, herinner je je nog dat ik je vertelde dat ik met kalebassen iets totaal nieuws zou doen? Het is gelukt ! Ik heb een kalebas omgetoverd in een soort hondebeest, met een gat in de rug als pot. Ik heb het beest dan netjes geverfd in blauw, donkerblauw bovenaan en bleekblauw onder, de verdeling zoals je ziet bij een duitse schaper, bovendien heb ik hem dan nog vol gezet met leuke kleurige bloempjes...Te gek ! Nu staat hij hier als snoeppot. Als je hem niet vastneemt, denk je dat het een pot is in keramiek... of heb ik het je reeds verteld? Je ziet, ik word oud mensen, mijn memorie is niet meer wat het was, maar ja, we oefenen het niet meer, vroeger moesten we van alles van buiten kennen, nu is daar geen noodzaak meer voor, en dus oefenen we ons geheugen ook niet meer... Vroeger kende ik tientallen telefoonnummers van buiten, nu nog hooguit enkele. Daar mee is het ook zo iets...vroeger moest je het nummer kennen of telkens opzoeken, nu steek je het in het geheugen van je telefoontoestel... Bij tanteke stonden er om die reden zelfs twee toestellen ! Echt waar, in ieder toestel zaten er andere vrienden en familieleden in het geheugen... Zo ver heb ik het nog niet gebracht...Ik ken er toch nog enkele...
Volgende week moet ik naar die dokter aangesteld door de rechtbank...steek maar een kaarsje aan voor mij...
Tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten