Bros

Gisteren heb ik mij weer eens op mijn knieën voor het bad gezet... Ik heb mijn haar gewassen. Ik kan mijn haar nog op twee manieren wassen, terwijl ik in het bad zit, of zo, op mijn knieën ervoor...

Terwijl ik mijn haar zat te wassen dacht ik weeral eens aan vroeger...
Toen ik klein was, droeg ik mijn haar "à la brosse", letterlijk zoals een borstel, maar in werkelijkheid was het zoals een tandenborstel... Het haar boven op mijn bolleke was hooguit één centimeter lang... Enkele jaren later zouden we veranderen van kapper, en gingen alle mannelijke leden van de familie "Chez coiffeur Georges"...Dat was een grote kapperszaak, met verscheidene knechten in dienst. Daar veranderde onze tandenborstel in een kapsel...Je kon een meetlat plat latten liggen op ons kopje, de rest van mijne kop was nog steeds rond, maar de bovenzijde was plots afgewerkt in een soort kubus-achtige snit. Dat was toen hét van hét.

Een ding was er niet veranderd, de haren op de zijkant tot in de nek, dat was nog steeds millimeterwerk...Heel, heel kort.

Als mijn haar in mijn nek begon een lengte te hebben van één centimeter, begon ons moeder al te zagen dat we naar de kapper moesten...

Als ik nu van de kapper kom, na vier, vijf keer aangedrongen te hebben op kort hé, héél kort, is mijn nekhaar om te beginnen al iets meer dan één centimeter...

Toen ik in mijn tienerjaren wanhopig probeerde mijn haar toch iets langer te laten groeien, was dat een zeer pijnlijk iets... We waren zot, we luisterden niet alleen naar die onnozelaars die geen muziek kenden, maar lawaai, en we wilden dan ook nog er bij lopen als "onkuischaars"...

Samson moet in zijn tijd een serieuze seksmaniak geweest zijn, met dat lange haar...

Nu zit ik te reclameren tegen mijne coiffeur om mijn haar korter te krijgen, maar dat gaat tegen zijn beroepseer in.

Het gekke is, dat je ook het andere uiterste hebt, heelder volksstammen rijden nu hunne pelouse zo kort af, met een hondentrimmachientje, dat je amper nog ziet dat ze haar hebben... Bart loopt er zo (kort en gemakkelijk pa!)bij, Ewoud ook en Frederik ook al... Die laatste kwam eens om mijn baardtrimmachine om zijn haar af te rijden. Ik heb, sorry, ik had dat machientje al zeker 15 à 20 jaar, zonder één hapering...nu maakt het een lawaai zoals een dorsmachine.

L'Histoire se répète... Wij schenen altijd al het gerief van ons vader te breken, en brengen die van mij, mijn gerei naar de filistijnen..

Ondertussen zit ik hier nog altijd ongelukkig te zijn met mijn haar dat te lang is...Ik heb al eens tegen Anny gezegd dat ik het ook ga afrijden, zoals Bart, maar dan krijg ik alle banbliksems in één keer naar mijne kop "Klets scheren met een lange baard, dat zal schoon zijn !" En ik, ik kruip weer in mijn schulp, zoals vroeger bij mijn moeder...Nogmaals, de geschiedenis herhaalt zich...

Als je nu naar een fotootje kijkt van de beginnende beetles, dan begrijp je toch niet waarover al dat kabaal ging over hun lang haar hé??? Nee, als je zoon er nu zou bijlopen zoals de beetles toen, dan zou je wellicht zeggen dat ze een "schoon kort kopke" hebben.

Je ziet het hé, ik zit weeral in het verleden te wurtelen... Het is gelijk over wat ik je iets wil vertellen, automatisch zit ik terug te vergelijken met de tijd van toen. Ik heb nog chance, ik heb mijne blog om dat te doen, dat laat mij toe dat minder te doen in de dagelijkse gesprekken, want anders zouden ze zeggen, de ouden is weer aan 't zagen... Maar het zit allemaal nog zo dichtbij, en ik heb de indruk dat het steeds dichterbij komt...
Ooit las ik dat het leven een cirkelgang is...Ik begin het te begrijpen, het lijkt wel of ik weer steeds dichter bij het begin kom...Tju, zou mijne cirkel bijna tenden zijn????

Dan zit ik te denken aan ons vader, als ik was zoals hem, dan was ik nu al drie jaar dood... Begot, ik voel me nog helemaal niet klaar daar voor, ik voel me niet oud ! Ook al zeggen mijn kleinkinderen wel eens, Opa, gij zijt al héél oud hé? nee begot ! Ne mens mag er niet op denken hé?

En dan vraag ik mezelf af, ben ik bang van de dood ? Nee, echt, nee ik ben niet bang van de dood, maar dat sterven, dat mocht er niet bij zijn... En dan denk ik aan tante Climme, (Clémence), 't mens heeft heel haar lang leven gelezen dat heur lippen daverden, om toch niet onvoorbereid te "gaan"... Tot haar man, nonkel jef, na een lange pijnlijke doodsstrijd is gestorven...Dan is de rest van haren tijd bezig geweest met bidden om een vlugge pijnloze dood...
Zo voel ik mij ook een beetje...Ik weet wat pijn is, ik moet er niet nog meer krijgen, niet uren, dagen in een zee van ondraaglijk zeer moeten zwemmen...

Maar ja, we hebben niet te kiezen... en wie weet hoe wij er op dat eigenste moment over zouden denken? Ik ben geen voorstander van euthanasie, maar als ik zie dat mijn hond veel pijn heeft en niet meer geholpen kan worden, dan zeg ik: geef hem maar een spuitje... We zijn niet erg konsekwent in die dingen hé ?

Tommetoch, wat zijn we weer zwaar op de hand vandaag, en zeggen dat ik begonnen was met een broske, een heerlijk fris aanvoelend kort geknipt bolleke...

tot de volgende ????