Slaap

Vannacht heel de nacht wakend doorgebracht, tot omstreeks vier uur...
Ik weet niet waarom, ik had niet meer pijn dan normaal, en dat ben ik gewoon.
Misschien klinkt dat gek, maar toch is het zo, ik heb al jaren last van ruis in één oor, en dat is ook steeds aanwezig, is ambetant, maar op den duur is het alsof het er bij hoort. Die basispijn is ook zo iets, op den duur is het alsof dat normaal is...

Maar ik ga niet weer zitten memmen over mijn rug, laat ons eens een ander onderwerp zoeken. Vannacht heb ik liggen denken over het onderwerp "inwonen"...Laat ons eens daar over spreken.

Toen wij huwden, werketn mijn schoonouders in Zwitserland, in Maloya bij Intersoc van de Christelijke Mutualiteit. Zij hadden hun boerderij overgelaten, en wilden nog een korte tijd in "de privé" werken, teneinde een menswaardig pensioentje te bekomen.
Dus mochten wij in het huis van mijn schoonouders wonen, ze waren toch maar een paar maanden per jaar thuis...
Een goede raad, doe dat nooit !
Ik had al last met mijn schoonmoeder, want ik had de dochter die voorbestemd was om de boerderij voort te zetten uit die kring weggenomen, en dat is mij nooit vergeven.
Let op, ik heb nooit erge botsingen gehad met mijn schoonmoeder in de periode dat ik inwoonde, maar op den duur was de spanning te snijden.
Ik ga een voorbeeld geven...Ik behoorde tot de mensen die graag thuis barrevoets rondliepen, of hoogstens met sokken aan.
Ik werkte toendertijd in ploeg, en toen ik omstreeks 10.30 uur thuiskwam, wou ik nog iets drinken, ik haaste mij dus naar de kelder, trok de deur open, deed een stap vooruit en botste met mijn grote teen tegen een daar gestalde fritketel...
Ik lispelde (nu ja) een schietgebedje, en "Wa kieken heeft er hier die pot gezet?????" "Ikke", de stem was amper herkenbaar als die van mijn schoonmoeder, het was als het knarsen van ijsblokken als een schip zich door een bevroren rivier dringt. Ijs en Ijskoud (en 't was geen Bokma).
Kijk, zo'n kleine stomme dingen waren het die de sfeer volledig verpesten, zodat wij, gratis wonen of niet, haastig zochten naar een eigen nestje...
Maar het is nooit goed gekomen met mijn schoonmoeder. Ik had een slechte start gehad (ik was geen boerezoon) en dan nog wat van die haperingetjes...
Toen ze eens zei dat haar gang nodig moest worden geverfd, heb ik mij aangeboden, en heb die gang van onder tot boven helemaal - en heel mooi, al zeg ik het zelf - geverfd en behangen en zelfs de trap met patine in de krolletjes gedaan... Ze vond het heel mooi. Oef! Maar ik schoot direct weer een bok, toen ze vroeg hoeveel haar schuld was...Ik was zo dom te zeggen "niets, graag gedaan", en dat was verkeerd !
1) Ik verklaarde daarmee mijn werk tot een nietig zijn
2) Mijn schoonmoeder behoorde tot de mensen die wilden betalen, die wilden dat je dankbaar moest zijn...
Dat laatste was er ook de reden van dat mijn kinderen ook al slecht opgevoed waren... Mijn schoonmoeder zei tot hen, als je niet komt krijgt ge geen drinkgeld...Op slag wilden mijn drie kinderen niet meer gaan, hun liefde was niet te koop...
Nu nog reageren ze zo, dat is ook een van de redenen waarom ze niet graag bij tanteke gingen, want die zei ook zo'n dingen...Ik stel vast dat ook mijn kleinkinderen zo reageren...'t zal erfelijk zijn zeker...
De man van mijn schoonzus, dat was een goede schoonzoon voor mijn schoonmoeder, hij ging het gras afmaaien en liet zich dik betalen, zijn kinderen deden boodschappen voor baksjies...dat waren goeie. De mijne wilden daarvoor geen beloning, dat waren ambetanteriken...
Och, 't was wellicht geen slecht mens, maar we hebben nooit een pad gevonden waar we samen konden lopen... Gelukkig was mijn schoonvader een crème van een vent. Toen ik bij zijn overlijden het doodsanctje geschreven had, was de reactie van mijn schoonmoeder "Ja, da was ne goeien voor u hé, voor mij zul je dat niet doen zeker?"
Ik heb het ook niet gedaan...Ik zou het niet gekund hebben. Zo'n tekst is iets dat diep uit het diepste van je hart moet vloeien...en zo diep was mijn schoonmoeder nooit geraakt...
Ik denk dat, met wat ik nu weet, ik wellicht nu angstvallig zou pogen al de hoekjes af te ronden, maar zelfs nu, met al de bezadigdheid van het ouder worden, zou ik het wellicht niet steeds kunnen volhouden, mijn hart ligt nu eenmaal op mijn tong... Dat is wellicht mijn grootste fout, ik zeg te vlug en te scherp mijn gedacht...Je hebt dat ook al wel in deze blog gelezen, klinkt het niet dan botst het, maar je weet tenminste wat ik er van denk ! Dat is zowat onze leuze. De enige van ons nest die anders is, is ons oudste zus, die is veel voorzichtiger, weet het in te kleden, ze zegt ook wel haar gedacht, maar soms op zo'n manier dat je het niet eens voelt...Mijn jongste zus is het andere uiterste! Bij haar klinkt het dikwijls veel harder dan nodig is, en zou een beetje zalf en babypoeder gerust mogen op haar mening gestrooid worden, ze is soms niet alleen héél waarheidslievend, ze zegt dat soms te hard voor sommige mensen. Enfin, ze is nog erger dan ik ben...en dat is dus erg...
Ze weet dat wel, en soms vertelt ze me dan "'k heb weer te veel mijn gedacht gezeid..."
Wellicht door mijn job ben ik wat diplomatieker geworden...Ook al kon ik snijden als een scheermes, ik smeerde er meteen verzachtende zalf op...

Hoe ben ik daar nu bij gekomen, oh ja, inwonen...
Toen ons moeder oud was, heeft ze een tijd ingewoond bij mijn twee zussen, eerst bij suzanne en later bij Lieve... Hier bij mij is ze nooit komen wonen, wellicht omdat ze hier te ver woonde van al haar bekenden en haar familie, misschien omdat het hier bij een schoondochter was...Hoewel ze steeds veel van Anny heeft gehouden, als van een eigen kind, het is toch net geen eigen kind hé...
Ik vermoed dat ondanks het feit dat ma een veel gemakkelijker karakter had dan mijn schoonma, er toch momenten zullen geweest zijn waarop mijn zussen peinsden "was ik maar alleen "... Gewoon de aanwezigheid van iemand anders, heeft invloed op je leven, hoe eigen ze ook zijn.

Hoe moet dat vroeger geweest zijn, toen de generaties blijven bij de familie hoorden? Ik denk dan altijd aan MarieLouise van Vermeesch, de moeder van mijn vriend Marcel... Zelfs als dat mens lachte, keken haar ogen nog triestig. 't Menske had geen leven met haar inwonende schoonmoeder die het huis domineerde en als een dictator regeerde.

Ik ga stoppen, ik zit weeral in het verre verleden ...
tot morgen?