herinneringen

Ik zat in het vijfde studiejaar, bij meester Van de Keire, was dus zo'n 10 jaar oud.
Op een dag verwaardigde ik mij om eens te spelen met mijn kleine zusje die dan zo'n vier jaren moet geweest zijn. Voortgaande op het feit dat zo'n ukkie moet zoeken als je uit beeld bent bent, had ik mij bedekt met een dekentje (ik herinner me heel vaag iets rose???).
Lieve kwam naar mij toe gelopen, snapte het ebbenhouten Lievevrouwenbeeld in haar kleine handjes, en liet het bonk op mijn hoofd neerkomen.
Wat eerst een buil en een blauw oog leek begon al ras onrustwekkend te worden, en de dokter moest komen. Die verwees mij naar het hospitaal, voor een dag of twee, dat moest opengesneden worden en gezuiverd...
Het werden twee dagen van een maand ieder...
Het zou wellicht maar een maand geweest zijn, maar de dag voor ik naar huis mocht, speelden we wat op de ziekenzaal, en ik kreeg een ongelukkige klop op dezelfde plaats, en de historie herbegon nog eens van voor af aan...
Ik weet niet waarom, maar sindsdien heb ik altijd goeie herinneringen aan de kliniek.
Ik vond het daar leuk, plezant, iedereen kwam op bezoek bij mij, bij MIJ ! en bracht steeds cadeautjes mee ! Ik heb daar mijn eerste strips van Bessie gekregen, van een neef van mijn moedern Lambert. Mooie strips uit de studio Vandersteen. Het zijn die strips die mij nu weer deden denken aan de kliniek, vorige week was een van de vragen in duizend zonnen en granaten over de wapiti...Ik wist meteen wat een wapiti was, want ik heb "Wapiticanyon" wel twintig keer gelezen...een van de boeken van Bessy.... En dat bracht mij de kliniek weer te binnen.

Gek, maar heel veel herinner ik mij er anders niet meer van... Wel van die kleine anekdoten, dat is al...Naast mij lag een jongen die geopereerd was aan zijn neus, en in zijn neus zaten lange, lange wieken, die iedere dag weer uitgetrokken werden, en iedere dag verse ingestopt werden. Dat herinner ik me als pijnlijk, want ik herinner me de schrik van die jongen als hij de verpleegsters zag komenmet die kar...
Ik herinner mij ook dat ik daar eens geslaapwandeld heb, en dat ze mij op een heel andere afdeling gevonden hebben...Maar dat hebben ze mij verteld, zelf wist ik dat niet.
Ik herinner me ook dat ik een van de lievelingen van de verpleegsters was, want ik, en dat mochten er niet veel, mocht mee in de verpleegstersruimte, en ik mocht de gewassen verbanden netjes weer helpen opwinden op rollen. Ja, in die tijd was er nog recyclage van verbanden in de kliniek !
Ik weet ook nog dat meester Van de Keire eens op bezoek kwam met gans de klas.
Zie je, dergelijke flitsen van herinneringen heb ik daar nog over, plus het gegeven dat een kliniek een plezant ding was.
Toen was het ook nog leuk, we lagen met een tiental kinderen in een grote zaal bijeen, en zij die konden zaten meestal op de grond of aan de tafel te spelen. We deelden onze snoep en ons fruit, en lazen elkaars boeken. We gingen bij de minder mobielen op bed zitten om daar te vertellen en te zitten lachen, en genazen elkaar door ons kinderlijk optimisme. Ik lag er dus twee maand, maar de jongen met zijn neus lag er al toen ik er kwam, en lag er nog toen ik wegging...

Ik heb nog steeds een klein litteken aan mijn wenkbrauw, van de operatie(s), maar daar ik aan beide kanten een bijna gelijk litteken heb, weet ik niet meer welk van de operatie komt, en welk van een of ander valpartij... Dat doet mij denken aan mijn driedagen in het klein kasteeltje... Bij de talrijke vragen en onderzoeken die je daar kreeg om te zien of je wel bekwaam zoudt zijn om het vaderland te verdedigen (ik was gelukkig niet bekwaam)was er ook de vraag waar heb je littekens... De jongeman verduidelijkte sadistisch dat die vraag diende om eventueel je lijk te kunnen identificeren... Ik begon mijn littekens op te noemen, tot de jongeman zei "stop maar, ik heb geen plaats meer om ze op te schrijven" en hij bekeek mij als een soort unicum...

Als nu een van onze kleinkinderen valt, dan wordt iedere wonde bekeken ontsmet en zo nodig direkt genaaid...Ik herinner me dat ik eens mijn scheenbeen had opengeritst aan prikkeldraad, een snee van zo'n vijf centimeter gapende wonde... Ik ben daarvoor niet naar huis gegaan, want ik zou moeten uitleggen waar ik gezeten had, en wellicht mocht ik dan niet meer terugkomen (en misschien kreeg ik er nog een pak rammel bij). Ik heb daar een mooi litteken van zo'n (cm lang en bijna een cm breed...Maar ik heb gespeeld !

Wellicht zouden wij toen, ook niet naar de dokter geweest zijn...Mijn moeder zou dat ontsmet hebben, na het gewassen te hebben met bruine zeep, en er misschien een verband om gedaan hebben...Maar dat is niet zeker, want verbanden op je been zakken steevast af, dus veel hielp dat niet. Ik weet niet of de plakkerkes toen al in zwang waren???

Ons moeder was van het principe "harde dokteurs maken zachte wonden" en zij zweerde bij de helende kracht van bruine zeep en merchurochroom op alcoholbasis. Onze wonden werden eerst uitgewassen (Lieve was ooit in assensteentjes gevallen, en omdat ons moeder dat niet uit de wonde kreeg met gewoon wassen heeft ze geprobeerd met een borsteltje...) (Je ziet dat nog steeds aan de knie van Lieve) en dan ontsmet. Daar al die behandelingen pijnlijk waren, gebeurde dit manu militari, en wij neigeden er toe onze wonden weg te steken voor ons moeder, in de hoop de "behandeling" te vermijden.
Jaren later, was ik als chiroleider aangesteld voor de "verzorging" op kamp. Ik kende alleen de werkwijze van ons moeder en op het einde van het kamp zongen de knapen uit volle borst het zelfgemaakte liedje: de beul van de E, de beul van de H, de beul van de EHBO-O-OOOh ... Dank zij de opvoeding die ik thuis gekregen had.... Maar dank zij die dingen waren en zijn wij geen doetjes.

God, wat is dat allemaal lang geleden...
...en wat is de tijd verandert !

Als een van kleinkinderen nu een wondje van tweekeer niets heeft, dan moet dat zo nodig ontsmet worden (zonder dinges die pikken) en moet daar een zo groot mogelijke plakker op, om de wond toch goed te dramatiseren...
Worden dat dan wel doetjes?

Wat wel raar is, ze hebben (nu nog) een soort godsvertrouwen in opa, en de zalf die opa maakt is véél beter dan al die andere, en die plant van Opa, die geneest alles...

Nu zingen ze niet meer van de beul...nee, ze komen bij opa omdat die zo zacht is.
Gekke opa

tot morgen ?