Gisteren onder andere twee karpers gevangen, de tweede was de kleinste, maar ik kreeg hem bijna niet boven, zo'n vechter...Gevolg vannacht bijna niet geslapen van de pijn.Luc had nog aangeboden over te nemen, maar nee, ik moest weer eens koppig zijn hé.
Vandaag is het niet zonnig, gisteren aan 't water wel, ook al kwam er nu en dan een wolk voor de zonlangs. Dat kon geen kwaad, het was warm, dus een beetje afkoeling voelde wel lekker aan, uitgenomen tegen 16 uur, dan kwam er soms een koudere wind, en Luc had het kou ( Ik ben beter geïsoleerd...).
Het was niet fameus aan 't water, de vis beet niet erg, maar wat wel erg was, is dat ik en meer bliek, en twee karpers ving, Luc iets minder bliek, en geen karper... Jammer, ik heb liever dat we beiden een karper vingen, want dat is toch telkens een hoogtepunt op een visdag. Willy ving een grote karper, brak de steel van zijn schepnet (eigen schuld ! Je mag nooit heffen met je schepnet, die dingen zijn daar niet op berekend), maar noch Luc, noch ik, houden van die manier van karpervissen. Willy viste met brood, langs de rand van de van de plompbladeren. Op die manier is het niet echt een kunst karpers te verschalken, de karpers in het park zijn gewoon dat de mensen de eendjes voeren, en kome steeds hun beetje mee pikken...Met andere woorden, als je op die manier vist, is er geen kunst aan. Het zou te billijken zijn voor een "broodvisser (iemand die vist om op te eten of te verkopen), maar in het park mag men zelfs de karper niet mee nemen... Bovendien vis je op die manier steeds met zeer zware lijnen, en biedt de karper weinig of geen kans. Nu ja, elk zijn meug.
In het park vissen wij steeds met een blieklijn (op bliek) en een lijn op karper. Bliek vangen is een aktieve manier van vissen, karper vissen op onze manier is een eerder passieve manier van vissen. Wij werpen onze lijn in, verzwaard met een schuiflood van 3 gram, en reageren als wij horen dat de draad van onze molen vliegt. Vliegen is niet overdeven, want een karper die aanzet, dat is precies een koersauto !
Genoeg over de edele vissport.
Overmorgen zijn Luc en Cecile 39 jaar getrouwd (als ik goed geinformeerd ben over het jaar), en wij in november 40 jaar... Er is een tijd geweest dat dit een lang huwelijk was, omdat weinig mensen het geluk hadden zolang te leven...Dan kwam er een periode waarin er meer dergelijke huwelijken waren, dank zij de stijgende levensduur, en nu zijn die lange huwelijken weer aan het vermideren, ondanks dat de mensen nog langer leven, maar nu blijven ze niet meer zo lang samen.
Gek is dat, eigenlijk zou het nu veel makkelijker moeten zijn dan vroeger om samen te blijven, nu stappen de jonge trouwers in een "gemaakt" bed, waar wij vroeger moesten beginnen met (bijna) niets, en alles zelf moesten bijeenrapen, beetje bij beetje en met veel sparen en veel piekeren...Of is dat juist het geheim van een goed huwelijk? dat je samen moet werken om er te komen? Je zou het bijna denken hé?
Ik denk eerder dat er andere redenen zijn, te veel om op te noemen, maar de voornaamste zal wel zijn dat de mensen geen water meer in de wijn willen doen, en dat alle gelijk steeds aan hun kant moet staan, en nooit aan de kant van de partner. Oh ja, ik weet wel, er moet er één de baas zijn bij belangrijke en onbelangrijke beslissingen, maar dat moet niet steeds de zelfde zijn, als elk beslissingen neemt in de kwesties waar hij/zij meest verstand van hebben, dan zijn we al een stuk verder, en betreft het zaken waar geen een specialist in is, dan is overleg en raad vragen wel een goede optie. Maar nu zie je dat veel jonge mensen dat niet willen of kunnen, en dat leidt, naast de zucht naar te veel, naar al de ellende in de huwelijken van de dag van vandaag. Wij kochten ons een huis, eigenlijk een thuis, met veel moeite en inzet...Nu bouwen ze enorme kasten van huizen, waarvan de afbetaling weegt als lood... te zwaar weegt, en dan zie je dergelijke nieuwbouwen weer heel vlug te koop staan, wrakken van een mislukt huwelijk.
Nu, we kunnen daar allemaal blijven over zagen, maar dat helpt niets, we kunnen alleen proberen onze kinderen en kleinkinderen te leren dat ze met elkaar moeten leren leven, en niet voor zichzelf in een wereld die maar een decor is rond hun eigen persoontje...
Deze namiddag moeten we de aquarium een kleine beurt geven, niet erg dus, gelukkig maar, want zelfs dat is voor mij al genoeg, zeker op een dag als vandaag. In de visvijver zie ik nu de blauwbandgrondel telkens ik eten geef. Ze hebben hun schrik afgelegd, en springen nu naar het eten en je hoort ze smakken, ook al zijn dat eerder kleine visjes. Ik ga eens proberen wat Ivan me heeft aangeraden, een stuk brood in het water leggen...Ivan zei dat ze dan het brood voortdurend heen en weer duwen al etend.
Voila, genoeg voor vandaag...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten