JUBILEUM !!! !!! !!!

Dit zou dan de 500° blog moeten zijn, een jubileum-uitgave.

Maar ik zie begot niet in, hoe ik in hemelsnaam een speciale blog zou moeten maken, een blog die uitsteekt boven de andere, die een totaal ander concept heeft of wat dan ook, het zou gewoon een blog blijven als al mijn andere... Ik ben alleen schrikkelijk verwonderd dat ik het al 499 keer eerder presteerde om te bloggen...

Ik steek dan ook vandaag een denkbeeldige kaars aan op een even denkbeeldige taart, en geniet op mijn eentje van de lekkere smaak van denkbeeldige slagroom. (Echte slagroom durf ik nog steeds niet te eten...de diarree ligt nog te vers in mijn geheugen)

Gisteren was het dus de grote exquise rommelmarkt en garageverkoop van Welle. Naar gewoonte had ik in de loop van de week gebeld naar Jef, mijn collega van Aolsjt die nu ook op prepensioen is. Ik rij dan tot bij hen, en met zijn wagen rijden we dan tot midden in het dorp, waar we de auto kwijt kunnen bij zijn schoonmoeder (87 jaar jong !).

Ik was wat bang om te bellen, maar durfde het ook niet te laten, gezien de traditie...Maar Lut was weer al een hele tijd ziek, was meerdere weken opgenomen, was nu gelukkig terug thuis, en in een redelijke toestand... Ze leed reeds eerder herhaalde malen aan zware depressies, en sinds het overlijden van hun zoon (een dik jaar voor onze Koen) is haar toestand niet verbeterd... Toen ik haar stemmetje hoorde aan de telefoon, hoorde ik de weerklank van haar zware medicatie tot hier. Maar toen wij er waren viel het al bij al nog mee. Ze moet deze week bij de specialist, en zou misschien zelfs weer mogen halftijds proberen te werken. Volgens Jef zal dit wellicht niet gaan...

Ik had mijn rolwagen meegenomen, maar ik ben aan de zelfde ziekte onderhevig als wijlen mijn pa... Ik wil niet tonen dat het niet gaat, dus bleef ik te lang de pijn verbijten, voor ik toch van arremoe in de rolwagen moest stappen. Ik ben natuurlijk de pijn niet meer kwijt geraakt, en vannacht bijna niet geslapen...

Op de rommelmarkt vond ik enkele boeken over weven en textiel, en kocht ze voor Bart. In het terug keren naar huis passeerden wij het huis van Bart, dus ben ik ze hem gewoon gaan geven. Natuurlijk had ik er een gekocht dat hij al had, maar de andere was een godsgeschenk, en blijkbaar zeer degelijk en duur... Het boek dat hij al had, was niet verloren, want zijn exemplaar was letterlijk op, versleten van het gebruik. Dus al met al een goed geschenkje, want die normaal dure boeken hadden mij alles samen 4 euro gekost...en voor zo'n prijs kun je het toch niet laten om je zoon een pleziertje te doen hé?

Zelf vond ik ook enkele heerlijke boeken...de volledige reeks van Karl May, jeugdherinneringen...heerlijke cowboyverhalen geschreven door een duitser die nooit amerika zag. Ik weet zeker dat ik er reeds één van had, maar uiteindelijk zal deze reeks ook wel landen bij Ewoud, mijn kleinzoon en boekenwurm...

We hebben maar een klein hoekje van de markt gedaan, enerzijds door de pijn, anderzijds ook door het feit dat het begon te regenen...Maar het was na mijn diarree de eerste keer dat ik weer buitenkwam. Het gaat dus nog niet echt, maar toch was het een heerlijke dag met oude vrienden bijeen.

500 blogs...het is moeilijk daar hoogtepunten uit te halen, maar voor mij blijft het hoogtepunt in die periode het terugvinden van Claude, de vriend uit mijn jeugdjaren die ik zowat 45 jaar niet meer had gezien...

Hoogtepunten zijn ook de vaststelling dat mijn blog gelezen wordt in Nederland, in Frankrijk en...in India, hoewel ik aan dat laatste sterk twijfel...Op geen enkele manier blijkt dat die man nederlands kent, dus zeker mijn taaltje niet...

Mijn taaltje... Het meeste schrijf ik in behoorlijk nederlands, maar ik vind het heerlijk soms met de klanken van de woorden te spelen, soms met inbreng van dialectische vormen van woorden, soms met echte neologismen, nieuwe woorden die het vermogen hebben meer te vertellen dan ze zeggen. Taal is één van mijn spelobjecten, net zoals ik teken, schilder en beeldhouw, ook al zijn sinds mijn ziekte al een deel van die spielereien weg gevallen uit lichamelijke onmacht.

Ik heb dat gevoel voor taal van mijn vader gekregen, ook hij kon spelen met woorden, karamelleverzen schrijven, opstellen maken en op een heerlijke manier het volk toespreken op de vergaderingen. Ik ben fier dat ik die grote talenten van hem meekreeg... Ik herinner me mijn eerste speech nog als de dag van gisteren... Ik zat dan in Roeselare op bureel bij Maurice Galle, zaliger, die mij zei dat ik twee St Jozefsvergaderingen zelf moest doen...
Ik schreef die vergadering volledig uit, repeteerde thuis tot Anny wellicht ook die spreekbeurten van buiten kende... En toen ik in de zaal stond, en mijn spreekbeurt begon, voelde ik al na de tweede, derde zin, dat dit niet de juiste manier was...Vermits ik mijn speech bijna van buiten kon, kende ik uiteraard ook de stof waarover ik moest spreken door en door, en alras was ik - zoals mijn vader - aan het spreken voor de vuist weg, alleen kijkend naar het stramien en de te behandelende punten op mijn nota's...
Maurice Galle was een briljante en verstandige collega, maar redevoeringen houden, dat was voor hem een ramp, dus was het niet moeilijk om in zijn ogen "goed" te zijn in spreken...Want hij had mij die spreekbeurten alleen opgedrongen om mij eens "te testen", en hij was in de zaal aanwezig, verborgen achter het toneelgordijn....
Hij maakte van mij een "propagandist", hij dwong mij om al mijn gaven te benutten. Ik kan hem niet genoeg danken om de push die hij mij gaf. Later ben ik nooit meer bang geweest om in het publiek te spreken, ik hield vergaderingen voor hele zalen volk, zelfs soms voor zalen vol met misnoegde mensen, wantrouwig en verbitterd in de zaken die ze voorhadden in hun bedrijf door falingen, sluitingen en dergelijke meer.
Ik herinner me hoe een hele bende bouwvakkers die door een spoorwegstaking tevergeefs in het station hadden gestaan, zich van colère moed in dronken om het dan eens te gaan zeggen tegen die mannen van 't syndicaat... In de gangen hoorde ik al de deuren toeslaan van de bange bedienden, ik ontving ze in mijn kantoor en wist ze te kalmeren, liet hun rustig hun woede uitten, en dan te overtuigen van de rechten van de anderen, de spoorwegmannen, die toch ook, evengoed als zij zelf, moesten kunnen opkomen voor hun rechten...

en ik had binnenpretjes met de mannen die vol angst hun bureeldeur hadden toegedaan bij het horen van die bende...

Een heerlijk vol leven, met al die heerlijke zaken waarin je er in slaagde om een of meerdere mensen te helpen...Het verdriet en de onmacht als dat niet lukte... De slapeloze nachten vol van gepieker hoe ik dat nu weer moest uitwerken...

Dat allemaal, al die ervaringen, de erfenis van de taal van mijn pa, dat maakt mij nu tot de blogger die het reeds 500 maal met veel genoegen weer eens lapte...

Eén ding spijt mij enorm...Als ik nu aan al die dingen terugdenk, dan loop ik over van dankbaarheid voor al die mensen die mij maakten tot wat ik nu ben (en 't zijn er vele!!!), het spijt mij enorm dat ik dat niet besefte op het eigenste moment, en dat ik niet of niet genoeg mijn dank uitte aan al die grote figuren uit mijn leven ! Aan die metsersdiender die mij de specifieke moeilijkheden van zijn beroep leerde kennen, tot een Galle die me de kans gaf uit te groeien tot wat ik geworden ben...
Dank u, dank u, allemaal, ook gij lezer, die mij stimuleert om voort te doen met dit "werk", dit spelen met woorden en ideeën ....
Danke !


tot de volgende ?