Leeuw

11 juli, Vlaamse Feestdag...
Ik belde naar de coiffeur, sorry, de kapper, en mag om 11.15 mijn haar laten afdoen...Toen ik het op de kalender zette, om het niet te vergeten, zag ik dat het 11 juli was...
Mijne kapper en ikke hebben dus nog altijd niet het gevoel dat het een Feest-dag is.
da's ook normaal, want al die feestdagen en andere speciale dagen... dag van de grootouders, moedertjesdag, vaderdag (hier geen verkleinwoordje ?vader = niet lief?) dag van de secretaresse, dag van den arbeid, nieuwjaar, oudejaar, dag van de holebi, dag van de soepeters, dag van de weet ik veel...
Weet je wie er met de wildgroei van feestdagen (?) goed is ? Juist ja, de neringdoenders, bloemetje voor ... een geschenkje voor...een speelgoedje, een masker en verkleedkledij...enz enz

Neem nu halloween...men heeft er zelfs geen vlaamse naam voor gevonden, dat is pas sinds enkele jaren...Onze kinderen kenden dat niet, of amper door nieuwsberichten uit de VS, maar onze kleinkinderen ? Ho maar !

Nu kan je zeggen, hoe meer feestjes..., maar zo is jammer genoeg het leven niet. Als we brood op de plank willen, dan komt dat er niet met feestjes, tenzij je neringdoender bent natuurlijk, maar jij feest dan expleciet niet, nee jij bent de werkende kracht achter die feestjes.

Waarom doe je ons dat aan? Denk je nu echt dat het plezant is om steeds, al maar door, naar een hoogtepunt in het jaar geduwd te worden? Als je er nog enkele bijmaakt, dan leven we binnenkort op een hoogplateau, zonder echte hoogtepunten om naar uit te zien.

en dan kun je weer beginnen met het invoeren van "echte" feesten...en al die geïmporteerde vergeten, of is het zo simpel niet ? Weet je wat, ik ben al enkele jaren geleden begonnen met alleen nog mee te doen met de feesten die er al waren in mijn jongejaren, ik heb daar meer dan genoeg aan.
Eén uitzondering, vroeger vierden we geen verjaardagen, er werd zelfs geen proficiat gezegd. Waar men wel een klein beetje aandacht kreeg, dat was op je feestdag, de dag van de heilige die ook jou naam droeg... Uitgenomen in mijn geval... Suzanne kreeg een proficiat op haar feestdag, Pierre op de zijne, Lieve op de hare...Ikke niet...Ik had te veel feestdagen, er zijn héél véél heilige Antoniussen, maar voor mij was er dus geen één ! Ik ben altijd een sukkelaar geweest, je ziet het nog aan mij, hoe een mager onderkomen vernepelingske ik ben.
Dus zodra ik op mijn eigen begonnen ben, en zelf een gezin had, geen feestdagen meer, maar verjaardagen, dat had iedereen, geen discriminatie meer bij mij !
Nogal een geluk dat ik er geen ene heb die geboren is op 29 februari...

Ik heb onlangs nog verteld dat mijn vader een man met humor was, een staaltje ?

Je moet weten dat wij bij ons thuis niet in de keuken aten, neen wij aten in de "salle à manger", niet dat we het hoog in de bol hadden, neen, het had een medische grond. Ik was als kind zeer vaak en zeer zwaar ziek, en onder de keukenvloer was de regenwaterciterne gemetst, volgens de huisdokter was dat niet goed, en dus leefden wij in de salle à manger, daar was het een warme "planché", een plankenvloer. Ons moeder kookte in de keuken, en kwam dan de gang door naar de eetkamer om het eten op tafel te zetten. Die gang was wel een een 7 à8 meter lang, ons moeder heeft veel kilometers gelopen door mijn gezondheid...
Marr nu terug naar ons pa. Op een middag kwam pa thuis om te eten. In plaats van zich te zetten, bleef hij met beide handen op de tafel geleund staan, en vroeg ons moeder "hebt ge een tas?" Toen ons moeder vroeg waarom hij een tas moest hebben, zei ons vader, "haal eens een tas!" Ons ma naar de keuken, vader bekeek de tas ..."Heb je geen groter tas ?" ons moeder knikte. "haal eens een groter tas" Ons ma terug naar de keuken. Wij zaten met ons allen wat verbauwereerd naar ons vader te kijken. Ons moeder kwam met een grotere tas. Pa bekeek die zorgvuldig..." Heb je geen groter tas ?" Ons ma zei "Nee, en waarvoor moet jij die tas hebben?"
Awel, zei ons vader, er is vandaag een vent op mijn bureel geweest, met een neus, neen, hij kan niet in die tas...
Ons moeder deed veel kilometers van de keuken naar de eetplaats...
Wij aten smakelijk onze patattten in een putje. (een grote hoop aardappelpuree waarin we met een vork een putje maakten, en waar ons moeder dan hazelnotenbruin gebakken boter goot, heerlijk !) Ik heb wel cholesterol, maar toen, toen bestond dat gelukkig nog niet.

tot morgen?