Ik heb een aanvraag ingediend bij het Vlaams Fonds.
En weer is het afgewezen, nu al voor de tweede maal. Nu ga ik in beroep tegen die beslissing, want die erkenning is voor mij heel belangrijk. Ik moet die erkennin hebben voor mijn 65 verjaardag, ik heb dus nog wat tijd, maar desalniettemin...
Ik ondervind dat ik stillekens aan steeds minder kan, en zie dat Anny, die ook met serieuze rugklachten zit, ook achteruit gaat. Nu kan ik al heel wat dingen niet meer zonder de hulp van Anny, en komt naast mijn verzorging ook de zorg in en rond het huis allemaal op de kop van Anny terecht. Zoals gezegd gaat ook zij echter ook achteruit, en de tijd is er dat wij nu al bepaalde werken moeten laten uitvoeren door derden. Dat is niet onze goesting, maar we kunnen niet anders.
Als ik en/of Anny nog verder achteruitkrasselt, dan zullen wij niet alleen steeds meer beroep moeten doen op derden, maar ook op steeds meer hulpmiddelen om ons te beredderen. Nu al zit mijn huis vol met handvatten om mij recht te trekken, bijkomende leuning aan de trap, een gewone en een electronische rolstoel enz... Enkele jaren geleden kon ik nog op een goeie dag een wandelingetje doen, nu gaat dat al lang niet meer. Ik ga niet naar rommelmarkten zonder mijn rolwagen, probeer hem wel zo weinig mogelijk te gebruiken, maar ik voel dat ik achteruit ga. Dank zij de pijnkliniek is mijn steeds-aanwezige pijn wat meer onderdrukt, maar niet weg, en de pijn bij belasting komt nog steeds evensnel op als vroeger, alleen kan ik het met die zware verdoving gewoonlijk iets langer uithouden voor het te erg wordt. Het enige wat ik nog kan is iets waarbij ik op een stoel gezeten en steunend op mijn onderarmen kan zitten...veel rest er dus niet...
Misschien is het hier ook zo dat je eigenlijk niet mag vechten tegen je handicap om erkenning van die handicap te krijgen...
Ik heb eens nagedacht over mijn blog van gisteren...als steeds meer terugkeren naar het verleden een teken van ouder worden is, dan wordt ik al behoorlijk oud hé ??
Ik denk dat de verklaring anders is, het verleden is een steeds groter pak, waar je dus steeds moeilijker langs kunt lopen zonder iets in handen te nemen...
Allee, mijn kleinzoon roept me met messenger, baai tot morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten