Vanmorgen, ik lag nog in bed, rinkelde de telefoon. Een telefoontje zo vroeg in de morgen betekent gewoonlijk niet veel goeds. Ook nu weer. 't Was Caroline, haren Patrick is deze nacht overleden. We wisten wel dat hij in geen goede papieren zat, maar toch... 't Is de tweede kozijn van Anny in enkele maanden tijd die gestorven is, beiden aan kanker...Beiden jonger dan Anny.
Ne mens is toch maar niets hé...En Caroline, 't zal lastig zijn...zo alleen in een groot huis, en veel te vroeg.
Kort na Caroline ging de telefoon nog eens, Etienne, om te vragen of wij het al wisten. Etienne en Patrick deden het goed samen, en ze kwamen nu en dan eens samen. Hij was er ook niet goed van, en hij is zelf ook op de sukkel...'t Zal hem ook geen deugd doen.
Gisteren waren we samen met Jef Vanderdonck, en Herman Derudder en hun respectievelijke echtgenotes eens samen gekomen en zaten in een gezellig restaurantje te keuvelen. Ook daar werd gesproken over die en die die al weg waren. Hoe ouder je zelf word, hoe meer je geconfronteerd word met het heengaan van vrienden en kennissen. Zojuist ging de telefoon nog eens om de droeve mare te melden...Wellicht krijgen we nog wel enkele keren het nieuws te horen... Iedereen is er vol van, zo jong (53) en zo vitaal, dan plots ziek en zes maand later is hij er al niet meer.
'K ga stoppen, 't heeft geen zin verder te schrijven terwijl ik alleen daaraan kan denken.
tot morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten