vloeken

Ik heb vanmorgen al wat afgevloekt! Miserie om u te wassen, om op te staan om te zitten...enfin, 't is weer van dadde...Enfin, ik ga je niet vervelen, en ga wat vertellen over de huwelijksreceptie waar ik gisteren te gast was.
De locatie? Kasteel Breivelde te Zottegem. Een prachtig domein, met 45 ha wandelwegen en ...een grote mooie vijver (Zou daar te vissen zijn ? voorwaarden ??)
Het was snikheet, gelukkig was er wat schaduw. Wij hadden een minder klassiek envelopje mee voor de bruid en haren gom, minder klassiek, omdat ik bovenop de omslag een heel mooi afrikaans olifantje bevestigd had. De bruid is een fervent verzamelaar van olifanten. Ik heb er voor haar al eens een "broche" gemaakt in been, voorstellende een...juist, een olifant.
Ik had het bewuste olifantje diezelfde morgen gevonden op een rommelmarkt. Het was een van die echt mooie typische afrikaanse kunstobjecten, die je duidelijk maken dat onze abstracte kunst haar oorsprong vindt in de afrikaanse kunst. Niet dat afrikaanse kunst abstract is, maar wel dat zij de eersten waren die alle proporties over boord gooiden om een beeld te creëren dat heel duidelijk het karakter of de eigenschappen van het onderwerp wisten te beklemtonen, terwijl andere onderdelen in het bijna niets verdwijnen. Herinner je maar de zeer eenvoudige, tot de basis herleidde koppen van de beelden en de maskers, die toch een enorme expressie hebben.
Deze vormen zijn abstracties, zonder echter de binding met het werkelijke te verliezen. Herinner je de mooiste werken van een Picasso, waar je nog duidelijk ziet wat hij tekent, en waarom hij het zó tekent, Guernica, de stier, de haan om enkele van zijn mooiste te noemen.

Nadien zijn er de vele werken gekomen waarin alle werkelijkheid verloren werd, en naar mijn gevoel ook de kunst verloren ging. Zoals zo dikwijls...

Nu het olifantje dat ik gegeven heb, was bijna één en al slurf, de slurf was een en al kracht en nam bijna de helft van het totale beeld in. Het was mooi, en had ik het niet voorbestemd als een klein bij-geschenkje, dan had ik het zeker zelf gehouden en bij mijn olifanten gzet. (Ik heb er ook wel enkele...)

Ik heb tientallen boeken over afrikaanse kunst. Het is iets dat mij enorm aanspreekt, en die de indruk maakt primitief te zijn, maar in werkelijkheid een heel doordacht concept is. Ik heb zelf al heel wat afrikaanse beelden en beeldjes staan, waaronder enkele die al enkele honderden jaren oud zijn. Maar naast de antikwarische waarde van die beelden is er vooral de artistieke waarde. Ik kan mij indenken dat niet iedereen zich aangesproken voelt, maar al wie zelf tekent of schildert of sculpteert, zal onmiddellijk de expressie van die beelden herkennen.

Mooi.

Meer niet.

De receptie was lekker, maar ik had compassie met de vader van de bruid, een collega van de metaal... De duts stond er onwennig in een net pak, te stijf en te stram, zoals iedereen die niet gewoon is aan die poespas. De bruid en haar zusjes waren heel mooi aangedost en uitgedost. De bruid was niet volledig in het wit, er was een deel van haar kleed in bordeauxwijnrood, en die kleur was de kleur van de kleedjes van haar zusters. Niet gelijk, maar gelijke kleur. Ze waren mooi. (En als ik dat zie, dan moet het wel opgevallen zijn, want gewoonlijk weet ik op geen honderd jaar wat dat vrouwvolk allemaal aanheeft...)

Ik zag er ook enkele metallurgisten, waaronder Rik Lootens, zoon van Michel, die ooit in Oostende zat, toen mijn vader daar werkte. Michel leeft nog, was wel jonger dan ons vader, maar ons vader is veel te vroeg gegaan...Hij begint nu wat te sukkelen, maar dat hoort wellicht wat bij een "gezegende" leeftijd (Wat is daar gezegend aan buiten de duur ????)

Wat mij wel opviel is dat nu de mensen hun kinderen meenemen naar de receptie. Dat is een gelukkig verbetering, waarom zouden die kinderen eigenlijk geen deel mogen uitmaken van het feest?? Er was voor hen zelfs een springkasteel in de tuin.

Ondanks mijne stoel, was het hoogtijd dat ik er wegging...of misschien, gezien mijn huidige conditie, ben ik er al veel te laat vandoor gegaan...

Luc, ik weet dat je nu en dan geniet (?) van mijn blogs...Weet je wat, vertel je dochters maar dat ze zo mooi waren dat een ouwe knorpot als ik het vol genoegen heb aangezien. Dan krijg jij misschien ook eens wat waardering van die jonge vrijgevochten wezens die daar bij jou de wetten dicteren...en je bent in de minderheid, sterk in de minderheid...



tot morgen??