Ik zit er op...Vanaf vandaag rij ik met tram zes. Ik voel mij geen ouder dan gisteren (ook geen dag jonger...jammer). Ik ben reeds meer dan 2 jaar ouder dan ons vader ooit is geworden.
...binnen enkele maanden ben ik 39 jaar getrouwd...binnen 3 jaar ben ik twee keer zolang getrouwd als ik oud was toen ik de grote stap waagde. Ik vond mezelf toen een hele kerel, een echt volwassen vent...Toen onze Veerle en ons Bart trouwden vond ik ze nog niet echt...Maar ze waren ouder dan ik was, en dan Anny was (die was nog maar 20).
Nu, in deze tijd, zooo lang getrouwd zijn...ik denk dat ze binnenkort speciale medailles van moed en zelfopoffering zullen uitdelen aan mensen die hun gouden jubilee kunnen vieren. Niet dat ik er ooit veel moed en veel zelfopoffering heb voor moeten hebben, maar je moet leren met elkaar leven, voor elkaar leven. Veel jonge mensen denken dat liefde ontvangen is, neen, het is geven ! Liefde is echt waar, een werkwoord ! Veel verdragen, veel zwijgen en weten en beseffen dat de partner wellicht nog meer moet zwijgen en wellicht nog meer weet ... en toch telkens opnieuw de stap naar elkaar zetten, en weten dat daar de rots, de vastheid in uw leven staat.
Vader, moeder...die deemsteren weg en vallen weg, de enige rots die blijft is die rots die je zelf hebt opgebouwd, in trouw , in liefde.
Weet je wat zo pijnlijk is aan ouder worden? Je laat steeds meer bekenden, vrienden, ja zelfs sommigen kinderen achter. Jij leeft maar door, en het verleden sterft achter je uit. Van sommigen weet je niet eens meer of ze nog leven of al dood zijn, je hebt ze uit het oog verloren.
Vandaag zat mijn mailbox vol wenskaartjes, ze doen mij stuk voor stuk terugdenken aan vroeger, uitgenomen eentje, eentje die ik kreeg van een jongeman die ik leerde kennen via internet...Een jonge man die door een ongeval volledig verlamd is, en nu de prachtigste schilderijen maakt met de borstel in zijn mond geprangd.
en wulle maar klagen...en maar zagen...Laten wij maar stillekens zwijgen en genieten van iedere seconde, we leven, we zijn, we bestaan en hoe oud we ook zijn, hoe ziek we ook zijn, hoe weinig we ook nog maar kunnen, we zijn, we leven en doen nog steeds dingen die iets betekenen, die iets bij brengen in het leven, Het Leven...
groetjes van den ouden, de zoage...mor we zin d'er nog en bij leven en welzijn zijn we er morgen nog en overmorgen en nog en nog en nog en....tot morgen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten