en we zijn vertrokken...

Gisteren zijn we dus naar het UZ gereden, voor de middag een echografie laten maken van de heup van Anny. De heup is aangetast, maar niet zoals je misschien meteen denkt ! Als je je het heupbeen even voor ogen haalt, dan zie je daar twee koppen aan. Die ene kop zit in het heupgewricht, en wellicht dacht je daar dus aan. Mis, het gaat over de tweede kop, waar wat spieren en pezen aan vastzitten, en ook een beursslijmvlies. Welnu, deze kop is dus aangetast, en aangekalkt, waardoor de beweging dus pijn doet. Het "schravelt" langs de spieren en pezen en zo...
Conclusie: volgende week moeten we terug naar het UZ, om foto's te maken van de heup, en dan bij een dokter van de heupen te gaan...
Het ziet er naar uit dat we vertrokken zijn voor een lange reeks...
Weer maar eens.

Terwijl ik zat te wachten op Anny, die binnen was voor de facet-infiltratie, babbelde ik wat met een man die zijn vriend had binnengebracht voor een zelfde soort behandeling. De man was van Turnhout, een heel end van Gent ! Hij was zelf als eens geopereerd aan iets aan zijn maag/darmen. Toen hij op de operatietafel lag, bleek het erger te zijn dan ze gedacht hadden, en ze hebben de man van boven tot onder opengelegd. De operatie verliep goed, maar op een of andere manier moet er in de buikholte iets ontstoken zijn, waardoor hij buikvliesontsteking kreeg, weer opendoen, weer ontsmetten, weer dichtdoen... Hij heeft er meer dan drie maand gelegen...

De behandeling van Anny gebeurde in de zelfde gang van de hartbewaking... Waar bezoek slechts toegelaten is voor een tiental minuutjes. We zagen regelmatig patiënten die de dienst mochten verlaten om naar een gewone kamer te gaan, maar zagen ook regelmatig nieuwe gevallen binnenkomen in de hartbewaking. Ik verwonderde me over het feit dat er zoveel jonge mensen bij waren !

Nadien zijn we naar het kerkhof van Zingem gereden, om een bloempje op het graf te zetten, en tot onze verwondering stond er nog een pot op het graf ! Er is dus toch nog iemand die hen gedenkt ! Ik ben blij, want ik vond het zo pijnlijk dat er niemand meer naar hen omkeek. Vandaar naar de winkel om vlug nog een paar inkopen te doen want het is een lang weekend...

Vandaar naar het graf van onze Koen, daar ook een bloemstukje gezet...

Het is weer de tijd van het jaar waarin de mens bijna gedwongen wordt om even stil te staan bij de doden. Ik heb het al menig keer geschreven, voor mij liggen de doden niet op het kerkhof, ik bewaar ze in mijn hart, heel dicht bij me. Ons vader zaliger zei altijd dat het kerkhof het grootste huwelijksbureau was van het land. Treurende weduwnaar ontmoet treurende weduwe en ze troosten elkaar wat...

Er zit wellicht wel iets in...
Maar voor mij hoeft er geen kerkhof, geen grafmonument. Het liefst zou ik hebben dat ze me uitstrooien, dan dien ik nog wat de planten... Hier mag het wellicht niet, maar ik las op internet van kartonnen urnen, et daarin een zaad van een boom... Dat lijkt me wel wat, dan zou ik nog iets bij kunnen dragen tot de zo nodige bebossing !

Maar het is goed dat we als mens eens de tijd nemen om aan de doden te denken... En als je wat ouder wordt, dan zijn het er zo verschrikkelijk veel... We zaten gisteren in de auto te bedenken dat er hier in de regio maar een paar familieleden van Anny over zijn, toen wij hier kwamen wonen waren het er een hele hoop. Zelfs van nichtjes en neven zijn er haast geen meer over. Een heel deel ervan waren een stuk jonger dan wij ... Je krijgt op de duur het idee dat je behoort tot het kleine kringetje van "gelukzakken", die hier wat langer mogen en kunnen rondlopen...
Het is goed daar even bij stil te staan... en te denken op de vergankelijkheid.

Tot de volgende ?

voorbereiding

Straks moet ik Anny naar het UZ te Gent brengen, voor een scan en daarna voor een behandeling van haar rug.... We zullen dus wel een tijdje zoet zijn... En toch stoppen we daar niet mee.
In het terugkeren passeren we Zingem, en we gaan van de gelegenheid gebruik maken om het graf van Tante Irene en nonkel Julien en Noël wat te poetsen en er een pot chrysanten bij te plaatsen. Ik denk dat we de enigen zijn die nog dit graf vereren met een bezoekje... Vandaar rijden we dan door naar het kerkhof te Oudenaarde, waar we voor de laatste keer het graf van Koen zullen poetsen en er een bloempje bij zetten, want in april wordt het graf verwijderd. De as van Koen wordt dan wel uitgestrooid op de strooiweide.

Gisterenavond ben ik er in geslaagd om een vol kwartier een fles onder mijn voet vooruit en achteruit te rollen... (Ik heb nu last van spierpijn in mijn dij) Er is een truukje om het wat minder lastig te maken (Oefening baart...truukjes)... Je moet het liefst op een stoel zitten, zodat de houding van je been terwijl je voet op de fles staat, zo mogelijk een rechte hoek vormt. Bovendien ga je op de tip van de stoel zitten, zodat de dij volledig vrij kan bewegen. Het blijft lastig, maar zo is het te doen. Mijn voet is in ieder geval niet slechter geworden.

Oh ja, het euvel aan mijn voet dwingt me ook om eens (eindelijk) deftig op een stoel te leren zitten. Ik zit gewoonlijk met mijn benen naast mijn stoel (Ik heb dit van mijn doopmeter, die zat ook altijd zo, en is ooit eens lelijk gevallen, toen ze plots moest rechtstaan en haar voet bleef hangen achter de stoelpoot !) Maar ik moet nu mijn voeten netjes plat op de grond zetten, dat is de houding die het minst pijn doet...

Oktober is bijna weer voorbij... Heel de wereld staat vol met spoken en geraamten in het kader van Halloween. Dat is één van die feesten die wij als kind niet kenden. Het is ingevoerd uit Amerika, en de handelaars springen er op, want daar is weer iets waar ze munt kunnen uit slaan.
Haast iedere middag zien we hier nog een stukje film op tv, van "spokenjagers"... Blijkbaar geloven heel veel mensen in het bestaan van spoken, want er lijkt in Amerika een ganse industrie te bestaan van bedrijven die de aanwezigheid van geesten/spoken gaan vastleggen, en de bezitter van het spookhuis al dan niet te kunnen geruststellen "Het zijn aanwezigheden die er niet op uit zijn iemand kwaad te doen, mevrouw !"... djudedju

Als er ooit eens een bloempot valt, zonder dat je een aanwijsbare reden ziet, dan mag je van mij in spoken geloven, maar ik denk dat de pot wat op het randje stond, dat de trillingen veroorzaakt door het gerij van zware vrachtwagens in de straat, een tak van de plant die tegen het raam duwt en net zoveel langer is geworden dat de druk groot genoeg is om de pot van de vensterbank te duwen... Toch tonen ze daar dingen waar je vragen bij hebt, maar ja, denk ik dan, je krijgt ook niet de kans om eens rustig alles te bestuderen en alle mogelijkheden te onderzoeken.

Ooit schrokken we 's nachts wakker (ik was nog kind), er was geschoten in huis. Zoals gewoonlijk als er gevaar dreigde, was het moeder die opstond, en gans het huis controleerde. Vader vond het niet de moeite om op te staan (of misschien had hij wel schrik?)... Ieder kamer werd gecontroleerd, de deuren waren slotvast, niets te vinden... Bizar.
Tot 's morgens, toen we naar school wilden gaan, en onze fiets vastnamen die in de gang stond, en bleek dat er een band gesprongen was... Wellicht was het warm en was de druk in de band wat te hoog... Weg spoken, weg gevaar, weg raadsel... In de film op tv zouden ze dan wellicht gaan concluderen dat het toch wel zeer bizar was dat de band net op dat moment sprong...

Misschien zijn er wel spoken, ik weet het niet, en ik heb er nog nooit ene gezien. Misschien is er wel leven na de dood, maar ook dat heb ik nog niet gezien... Dat is een kwestie van geloven of niet, en wellicht is het ook zo iets met die spoken: als je er in gelooft, dan zie je wel eens dingen, en wie dan gelooft in het leven na de dood, zal vlug de twee aan elkaar verbinden, ook al klopt dat dan niet helemaal met andere zaken in dat geloof...
Veel van wat we niet kunnen verklaren, leggen we uit met dergelijke soorten van geloof. De dwaallichtjes werden vroeger ook beschreven als dwalende zielen, nu weten we dat het moerasgas is. Wie het sint Elmusvuur ziet op zee, gaat ook wel eens twijfelen aan zijn verstand... Er zijn zo veel dingen die we niet kennen of niet meteen kunnen uitleggen, verklaren...

En geef toe, we hebben allemaal wel hoop dat het leven niet stopt, dat we eeuwig blijven bestaan, ook al is het op een andere manier...
En weet je, ergens is het ook zo, zelfs wetenschappelijk gezien ! We zijn gemaakt van atomen, en die atomen zijn er duidelijk al van de oerknal af, en ook na onze dood blijven die atomen bestaan... En atomen zijn geen dode materie, nee, er is iets geks aan: ze bestaan voor meer dan 90% uit niets, en voor de rest uit bewegende partikeltjes rond een kern... En beweging, zien we dat niet als een soort bewijs van leven ???
Joepie, misschien heeft een stukje van mij al een verleden op Mars !

tot de volgende ?

aan de fles

Ik heb u gisteren verteld dat ik pijn heb aan de bal van mijn linkervoet, en dat de dokter mij zei dat ik met mijn voet over een fles moet heen en weer rollen, om zo de doorbloeding te bevorderen...
Nu heb ik moeten zoeken naar een fles...
Ik drink limonade die ik zelf maak met zo'n soda-dinges, en Anny drinkt limonade uit kleine flesjes.Alcohol wordt hier niet gedronken, dus een lege wijnfles en zo... Nee, niet in huis.
Na lang zoeken dacht Anny er op dat we ooit enkele grote lege plastic-flessen hebben bewaard om mee te knutselen... Misschien... Ja, daar was er nog eentje te vinden.

Ik in mijn zetel, de fles voor me plat op de grond, mijn voet er op en maar heen en weer rollen... Vergeet het, dat lukt niet, die fles is veel te licht en schuift vrolijk heen en weer. Dus de fles opvullen met water. En ja, nu lukt het wel.

Ik rechtop in de zetel, voet op de fles, en maar rollen...

Je moet het echt eens proberen !!!
Nee, moeilijk is het niet, je voet voor- en achteruit en de fles rolt er netjes onder... Makkelijk zat. Maar de dokter had gezegd: "minstens een kwartier !"

Na enkele minuutjes (minuutjes uit het onderwijs hebben maar 50 seconden, rekent makkelijker) doen de spieren in mijn been, vooral in mijn dijbeen pijn, alsof je kilometers hebt gelopen. Dat is zo'n gekke, onnatuurlijke beweging, dat je spieren protesteren.
Anny "Zou het niet beter gaan als je op een stoel zit?" "Ja, misschien, dan zit je iets hoger..." Fles verhuizen naar een stoel, en ja, dat gaat makkelijker, toch de eerste minuutjes... (Van die kleine minuutjes, weet je nog?)

Dan gaan je spieren weer pijn doen, heb je al twee marathons gelopen...

Kortom, ik heb het geen kwartier uitgehouden... Vandaag weer, met frisse moed oefenen, je weet oefening baart kunst.

Of misschien komt het wel omdat wij hier in huis helemaal niet meer vertrouwd zijn met de fles ?

Gisteren hebben we boodschappen gedaan... Naar de Colruyt, naar de Aldi en naar de Action... Het was hoog tijd iedere keer dat ik na één winkel weer even in de auto kon zitten. Pijn !
Doordat ik pijn heb in mijn voet, stap ik anders, en doordat ik anders stap heb ik veel meer pijn in mijn rug... djudedju.

Ik weet niet of er lezers zijn die ervaring hebben met zo'n ontsteking, maar het is een ambetant ding ! Het is niet dat het zo verschrikkelijk veel pijn doet, maar het doet genoeg pijn om je voeten anders neer te zetten... En misschien doet het eigenlijk wel veel pijn, en voel ik het weer veel minder dan de doorsnee mens, met mijn abnormale pijngrens... (Ik schreef reeds eerder over het feit dat ik niet weet wat tandpijn is...)

Morgen moeten we naar het UZ met Anny, als ik de kans heb, vraag ik die dokter eens om wat tips om de pijn te minderen, zodat ik mijn voet weer normaal neer kan zetten, zodat ik geen bijkomende pijn in de rug heb...

Straks ga ik nog wat de fles laten rollen...
(Als student gingen we "aan de rol"... Nooit gedacht dat ik dat nu weer zou doen...)

Buiten is alles nat... en grijs. De parkiet en de kanarie zitten stil te mediteren op hun zitstok. Het lijken wel Zen-boeddhisten verdiept in meditatie over het geluid van het klappen met één hand... Ze zitten in de rui en zingen haast niet in deze periode. Hun stemming past bij de grijze lucht en het natte weer.

Om mani padme hum....Ommm
Het is echt weer om stil te zitten, je zelf af te sluiten van de wereld om je heen, en te mediteren... Over  de religies, hun wondermooie inhoud, en wat de mensen er van maken.
djudedju... Zou dat niet bruikbaar zijn als mantra?
djudedjuuuuu
djudedjuuuu


tot de volgende ?

Klimaatakkoord

Vanmorgen zijn we beiden naar de huisdokter gegaan, voor onze griepprik... Het was ook een kennismaking met de nieuwe huisdokter. Ze zitten nu met twee dokters samen. Het is nog een jonge dokter, David, en hij maakt een goede indruk (hij kan lachen, en dat vind ik belangrijk in het leven!). We hebben ook ons bloed laten trekken, voor de zesmaandelijkse controle.
Bovendien loop ik al een tijdje met pijn in mijn linkervoet, in de bal van mijn voet. Hij bekeek het, en wist meteen wat het was. In de bal van de voet zit een zenuwknoop, en dat is de boosdoener. Een pijnlijk en ambetant ding ! zei hij. Ik moet nu dagelijks met mijn voet een kwartier lang over een fles rollen. Dat zou onder meer de doorbloeding verbeteren en zo ook de zenuwen genezen... Hoop doet leven, want het is iets wat pijn doet... En ik heb al genoeg dingen die pijn doen...

Bij de dokter kwam het ter sprake dat ik van Oostende afkomstig ben, en hij had het over de gezonde zeelucht, ik zei dat we hier op de buiten ook nog bij de goeie waren, maar dat we in Brussel wel degelijk een verschil voelden aan onze ademhaling... Hij zei dat de levensduur inderdaad een stukje lager lag in die regio's waar zo veel fijn stof is... Dat bracht ons op diesel... Ik vertelde dat ik indertijd een diesel kocht, omdat men dan vertelde dat dit minder schadelijk was dan de benzinemotoren... Hij knikte... "Ze maken ons wat wijs hé!" was zijn besluit...

Ja, ze maken ons inderdaad wat wijs...
Nemen we nu het klimaatakkoord... Daar valt het op dat de armste landen meest inspanningen doen en de hoogste bereidheid vertonen om bijkomende inspanningen te doen tegen de vervuiling en in dit geval vooral dat soort vervuiling dat weegt op onze klimaatvorming...

Hoe ouder ik ben, hoe meer ik kan terugblikken op dat stukje ervaring, hoe meer ik me erger aan de vervuiling. Het is zo dat men steeds weer de kaart trekt van de economie (lees van de economische machten). Ik heb een verleden als vakbondsmens, en wij werden nogal eens gedwongen te kiezen voor de tewerkstelling. (Een vakbeweging werkt behoorlijk democratisch, en als de betrokkenen kiezen voor de tewerkstelling, dan kun je daar bedenkingen bij hebben, zelfs uiten, maar de meerderheid beslist... Soms moet je je dan afvragen of democratie altijd de oplossing is, maar van alle systemen is en blijft democratie het beste systeem, ook al is het dus niet waterdicht...)

Maar ik denk dat het hoognodig is dat we ons bezinnen, en dat we de mensen meer en beter moeten informeren. De Kyoto-norm halen door zogezegd zuivere lucht te gaan kopen van een of ander ontwikkelingsland is bullshit ! We moeten dringend gaan opteren voor het nu, voor meteen actie ondernemen, en te maken dat we het milieu als prioritair stellen. Dat kan ons tijdelijk in een mindere positie brengen op economisch vlak, maar het zal uiteindelijk renderen als we een economie opbouwen die "zuiver" is, en die werkt voor het behalen en behouden van een gezond milieu.

We moeten niet wachten op de grote economie, we kunnen zelf bewust gaan kiezen voor een beter milieu. Laat ons maar eens beginnen met te proberen de hoeveelheid plastic te verminderen in ons leven. Kiezen voor glazen flessen, voor verpakking zonder plastic... En dat ook duidelijk te vragen in de winkel, telkens en telkens weer, zodat er een druk ontstaat van onderuit, zodat de handel inziet dat ze haar markt kan verbeteren door het laten van plastic... Het is niet de industrie die zal veranderen, als we het blijven nemen, nee, wij moeten de druk gaan opvoeren.

Of vind je het normaal dat er ook in ons lijf al een behoorlijke hoeveelheid plastic zit ???

Doe er wat aan !
Laten we gewoon zelf beginnen !

tot de volgende ?

Heb jij dat ook ?

Voel je je ook zo ontredderd door die verandering van uur?
Gisteren zat ik al heel vroeg, steenstokkedoodmoe, in bed, viel als een blok in slaap, en was rond middernacht weer klaarwakker. (en bleef wakker...)
Anny loopt ook niet op haar pas, voelt zich mottig en niet uitgeslapen.
Je zou denken dat dat uur langer in bed je net uitgeslapen zou maken, maar noppes !
En wat brengt het op?
We zien 's morgens weer licht als we opstaan, maar moeten de rolluiken veel vroeger zakken. Netto ? Noppes, buiten je mottig voelen, vogels en vissen die duidelijk ook niet in hun sas zijn, en kippen die minder leggen door de andere voedingsuren...
Resultaat: een negatief saldo.

Er gaan eindelijk ook meer en meer stemmen op tegen dat kl...systeem ! Hopelijk helpt het, en laten ze ons in de toekomst gerust.

Ik hoorde dat het ook negatief werkt op de veiligheid in het verkeer, en zelfs de weerman durft eindelijk ook eens zijn eigen idee naar voor brengen (Hoop ik toch voor hem)... Sinds Tjernobyl weten we dat weermannen ook al eens onder druk gezet worden...

Gisteren zijn we naar Merelbeke gaan kijken naar de kippen en de konijnen en andere neerhofdieren. Er is daar ieder jaar een wedstrijd voor de mooiste dieren in ieder ras. Je ziet er prachtige kippen, mooie konijnen, duiven, cavia's, eenden, ganzen, fazanten en zelfs enkele kwartelsoorten...

Wij gaan graag eens naar dergelijke tentoonstellingen. Deze verenigingen hebben ook een zeker belang omdat ze de rassen van vroeger bewaren voor het nageslacht.

Toch heb ik er ook mijn bedenkingen bij: men richt de tentoonstellingen hoofdzakelijk op de schoonheid, de volmaaktheid van het dier ten opzichte van de standaard. Dar lijkt niets mis mee, maar men verliest op die manier het doel van het ras uit het oog.

Je kunt dit nog enigszins volgen als het gaat over vechthanen, waar die barbaarse sport gelukkig verboden is, maar ik ben helemaal niet gelukkig te zien dat een ras dat oorspronkelijk gekweekt werd als legkip, nu nog amper 100 eieren haalt per jaar, en meestal zelfs een stuk minder. Ze zien er wel prachtig uit, maar men is het doel van het dier uit het oog verloren... Ik vind dat jammer. Het is niet alleen bij het kleinvee dat we dit zien gebeuren... Kijk maar naar koeien en varkens, waar we net hetzelfde zien gebeuren. Je ziet maar heel zelden onze oude rassen meer rondlopen bij de gewone boer, want er zijn rassen die meer en beter renderen... Hoe dachten ze dat die anderen hun rassen zoveel beter hebben gemaakt? Met te selecteren op de schoonheid, of op het nut????

Wij hebben en hadden rassen die een hoog nutsgehalte hebben, maar men richt de kweek niet meer op het aspect nut, wie deze rassen nog heeft, houdt ze als "sieraad"... Te gek eigenlijk.

Maar het neemt niet weg dat het mooie dieren zijn om te zien.
Maar er zijn ook dieren bij waar ik medelijden mee heb... Duiven die nog amper kunnen vliegen, die hun eieren zelf niet kunnen uitbroeden, die hun jongen niet zelf meer kunnen voederen... Bij goudvissen zie je ook exemplaren die je nog moeilijk vis kunt noemen, en bij honden gaan ze zo sert selecteren op een teruggetrokken neus en muil, dat de dieren in veel gevallen operatief moeten geholpen worden, omdat ze geen adem meer kunnen halen...
Daar is niets moois meer aan.
Dat vind ik lelijk en mishandeling.

Ik heb nog een boxer gehad, en dat was een heel mooi dier, maar die had in die tijd nog een neus en een snoet. Het was nog een hond (en wat voor een). Nu zie je de boxer ook al met zo'n haast in de schedel teruggetrokken neus rondlopen. Niets voor mij, niets voor het dier !

Als men plots een ander kleur ziet opduiken in het ras, dan men dan poogt dat nieuwe kleur of de nieuwe tekening vast te houden, dat lijkt me leuk, en is soms zelfs ronduit mooier dan het oude ras, maar dat maakt het dier niet minderwaardig.  Als men echter over gaat tot het vastleggen van misvormingen, die nadelig zijn voor het dier, dan hoort men dat niet te doen !

Wel is het zo, dat tijdens de domesticatie, en het ontstaan van nieuwe kleuren, tekeningen, en zelfs iets ander model, de dieren minder geschikt worden om eventueel terug in het wild weg te kunnen. Herinner je mijn pleidooi voor de dierentuinen van een tijdje terug? Waar ik pleitte voor tuinen van bescherming van de dieren, ook daar zal men moeten oppassen voor het ontstaan van kweekvormen. Ik denk bijvoorbeeld aan de mooie witte tijgers. Die komen in het wild hoogst zelden voor, maar in dierentuinen dreigen ze de meerderheid te gaan vormen... Zo begint het om afwijkende kleuren te selecteren...

Maar voor de rest... ? Laat onze kwekers maar doen, ze behouden onze oude rassen ! Als ze nu ook eens weer stimuli zouden krijgen om ze weer te richten op het nut, dan zijn we waar we echt moeten zijn !

tot de volgende ?

de tuin

Oef, vandaag komen de tuiniers, om de tuin een beetje te fatsoeneren voor de winter echt winter wordt. Straks moeten ze hier verschijnen, en het ziet er naar uit dat het toch iets klaarder is dan gisteren rond dit uur. Ik was al bang dat ze het onkruid op de tast zouden moeten zoeken...

Het is de ploeg van Geraardsbergen die komt (Giesbaarg'n)...  Wellicht ken ik er al enkelen van, en haast even zeker zijn er bij die ik nog niet eerder zag. Het is een vereniging die werkt met mensen die niet of slechts zeer moeilijk aan het werk kunnen komen, om diverse redenen. Opmerkelijk is het feit dat anderstaligheid blijkbaar nog steeds een hinderpaal is om aan werk te geraken. De meesten van die categorie verstaan dan wel Vlaams, maar spreken het niet of zeer moeizaam. Het moet wellicht ook moeilijk zijn als je uit een gans andere taalgroep hier gedropt wordt, en dan met een taalbad het Vlaanderland wordt ingestuurd.

Wij kennen ook bij ons mensen die, al kregen ze lessen in het onderwijs, toch geen weg kunnen met een vreemde taal. Bij kinderen van vandaag zie je dat ze veelal wel verbaal sterk staan in Engels, maar in de schooluitslag, waar ze ook de talen moeten schrijven, is het andere koek. Door de idiote hetze tegen de Walen in ons Vlaanderen, vinden vele jongeren het Frans een verderfelijke taal, en ze leren het niet, of zeer tegen hun goesting. Dan is het ook geen wonder dat ze het niet goed meer kunnen en kennen... (Idioot ! maar ja, wat doe je er aan?)

Je moet je dan maar eens voorstellen dat ze je droppen in een land met niet alleen een andere taal, maar ook met andere zeden en andere cultuur... Je verstaat ze niet, maar je hebt ook geen of weinig aanknopingspunten, er haast niets waar je je in herkennen kunt. Het klimaat is anders, het eten is anders, ze wonen anders, ze gedragen zich anders, hebben een andere godsdienst, kortom, er is haast niets waar je houvast aan hebt.

Als ik naar een ander land ga, dan babbel ik met de mensen, wellicht maak ik vele en grote fouten, maar ik leer het al doen. Maar er zijn niet veel mensen die dit durven en doen. De meesten zijn bang fouten te maken, bang dat de mensen met hen gaan lachen... Ik heb daar geen schrik van, ik lach mee, want ik lach ook wel eens met iemand die zich verspreekt of een taalfout maakt. Dat is van mij niet kwetsend bedoeld, en ik denk dat het ook van hen niet kwetsend is. Maar zo leer je het best en het vlugst een taal. Maar je kunt maar praten over dingen waar je aanknopingspunten mee hebt. Als je heel ver weg gaat, naar een land waar een taal wordt gesproken waarin je geen aanknopingspunten vindt, waar zelfs wat je ziet allemaal vreemd en onbekend is, dan is het zeer moeilijk om een taal te leren. Voor kinderen die veel makkelijker zich aanpassen aan het nieuwe leven, is het veel makkelijker, en je ziet dan ook veel van die vreemden, die hun kinderen meebrengen om met ons te spreken, of om zich in regel te stellen met de ambtelijke zaken... De kinderen zijn dan de tolk.

Bijkomend is er dan nog eens de moeilijkheid dat de meeste mensen een vorm van dialect spreken, die soms hemelsbreed verschilt van het aangeleerde Nederlands... Sta er maar eens voor...

Het is heel gemakkelijk om te zeggen dat ze zich moeten aanpassen aan onze wereld... Het is veel moeilijker om het te doen. Natuurlijk is het juist dat ze zich moeten aanpassen, maar ik denk dat we hen daar ook moeten bij helpen, en hen bijstaan. In de winkel wat geduld hebben, en hen helpen met Nederlands tegen hen te spreken in de plaats van ons mooie dialect... Zeker in het begin zullen ze je daar dankbaar voor zijn. Maar uiteraard moet je dat doen in alle omstandigheden, niet alleen in een winkel.

Ook op het werk is veelal voor hen alles anders. Als ik in Europa al vaststel dat de manier waarop men een huis bouwt verschillend is, dan zal het voor hen wellicht nog meer verschillen. Ik zag dat men in een van onze buurlanden tijdens de ruwbouw het raam reeds in de muur mee opbouwt, waar men bij ons pas nadat de hele ruwbouw er staat, begint aan de ramen... Dat is nu niet onoverkomelijk, maar het vergt wellicht een aanpassing in de manier van werken... Als alles anders is, dan wordt het pas heel moeilijk.

We krijgen de laatste tijd veel van die mensen uit andere culturen bij ons binnen. Velen hebben daar schrik van, anderen staan er vijandig tegen (want het is vreemd)... Ik probeer met die mensen te praten, zelfs over hun godsdienst, en ik stel vast dat ze meestal heel begrijpend zijn tegen over onze zienswijze. Als we er extremisme zien, dan is dat dikwijls het gevolg van verzet tegen onderdrukking, uitstoting. Ik heb met vreemden samengewerkt, en kan geen enkel voorbeeld geven van slechte ervaringen te wijten aan hun vreemd zijn... In tegendeel, gewoonlijk deden ze meer hun best, want ze werden veelal meer geviseerd...

tedju, ik had het eigenlijk over mijn tuin...

tot de volgende ?

Wij waren...

thuis met zijn zessen... Pa, ma, Suzanne, Pierre, ikke en Lieve... Twee meisjes en twee jongens en hun ouders. Een mooi gezin waar de dagen aaneen hingen, in wat een eindeloze rij leek...
Maar geen enkele rij is eindeloos...
Vader stierf, broer stierf, ma stierf... in die volgorde, en tussen broer en ma stierf ook nog eens onze Koen.

Nee, dit wordt niet opnieuw een stilstaan bij de dood... Integendeel !
Ik wil niet stilstaan, ik leef !
Nu en dan haperen we eens, aan de voorvallen van dat leven, we trekken zelfs soms een scheur in het vel , maar we gaan door, en die scheur die geneest, of die vormt een lelijk litteken. Meer niet. Mensen zetten zelfs tattoos op hun vel, als een kunstig (?) litteken.

Het is goed zo.

Mochten er geen uitzonderlijke dingen gebeuren, dan zou het leven maar saai zijn. Stel je maar eens voor dat je leven een draad is... Als er geen hoogte- of laagtepunten in zitten, dan kun je dat leven voorstellen als een eindeloze rechte draad, waarvan je het begin al niet meer ziet, maar waarvan je het einde makkelijk kunt raden... Gewoon alsmaar rechtdoor... Nee, in het leven horen hoogtepunten en dieptepunten...  Ik denk dat dit de punten zijn waaraan we onze draad kunnen vastmaken, punten die stevigheid geven, die de draad toelaten wat minder strak op te spannen, die je toelaten het eens te laten hangen, je hebt immers wat speling met die hoge palen daar...

Laten we dus niet klagen als er wat gebeurd, laten we denken aan Het Leven, aan onze draad...
Meer zelfs, probeer maar eens een draad naaigaren 100 meter lang mooi in een rechte lijn te houden... Wedden dat hij ergens knapt ? Gelukkig moet dat dus niet, kunnen wij de draad vasthechten aan die hoogtes en laagtes... En dan is het duidelijk dat zelfs die laagtes zin hebben. Zo kunnen wij de draad veel langer laten meegaan.

Ach, het is natuurlijk maar beeldspraak, maar toch...
Heb je ook vol verbazing gehoord dat er zoveel depressieve studenten zijn?
Herinner jij je uit jouw jeugd depressieve momenten? Oh ja, toen je lief het uitmaakte, maar zelfs dat was aan die leeftijd meestal vlug vergeten... De wei staat vol blommen. Nee, ik had wel eens verdriet, had wel eens een slechte dag, voelde me wel eens rot slecht, maar depressief? Depressief dat wil zeggen dat je een hele periode aan een stuk door het niet meer ziet zitten... Uitgeblust, terneer gedrukt, je voelen alsof de bobijn op is... Nee, dat kan ik me niet herinneren. (Een beetje gek: als ik tekende of schilderde, dan was dat altijd donker, met mensen met verwrongen gezichten... Ik vermoed dat ik alle negatiefs zo van me afzette.)
Och, ik was niet het zonnetje in huis, ik had een kort lontje, was rap kwaad, maar ook rap weer alles vergeten. Ik heb je al verteld dat ik 's middags in het naar huis fietsen ruzie had met Odiel, we vochten dat het haar stoof, en na het middagmaal ging ik Odiel weer roepen om samen naar school te fietsen... Voor mij is dat hoe het hoort te zijn als kind, je mag niet wrokkig zijn, je moet leven.

Als er nu zoveel depressieve studenten zijn, dan maakt dat me ongerust...  Ik denk dat de jeugd te weinig speelt, te weinig ruzie maakt en het dezelfde dag nog vergeten is, dat de jeugd te weinig in het groen kan spelen, dat de jeugd te weinig kans krijgt om eens echt lichamelijk moe te zijn, zij het door sport en spel, zij het door mee te gaan werken op het veld... Maar ja, er is haast geen groen meer voor de jeugd. In de bossen mag je niet meer echt ravotten, mag je niet in de bomen klimmen (en er uit vallen) mag je geen takken meer afbreken om een zwaard te hebben, mag je geen kamp bouwen, mag je niet meer thuiskomen van onder tot boven vol modder, mag je niet meer...
Als ik naar de jeugd kijk, dan heb ik soms de indruk dat hun leven meer "niet" dan "wel" bevat.
Ze kijken naar de tv (dan zijn ze stil)
Ze spelen met hun tablet (dan hoor je ze niet)
Ze sms-en met vriendjes (want echt met elkaar babbelen dat durven en kunnen ze niet meer)

Ik zie de volgende generatie al zo voor me: Stille stugge mensen die recht voor zich uit ziend langs elkaar heen lopen, zonder elkaar te durven bezien, zonder elkaar te durven aanspreken. Geen wonder dat er zoveel eenzamen zijn in een stad vol mensen !

tot de volgende ?

Verdriet

Gisteren had ik een man aan de lijn. Je hoorde zo het immense verdriet in zijn stem.
Zijn echtgenote is na een lange ziekte bijna een jaar geleden gestorven, en de man raakt niet over het verdriet...

Als vader van een overleden kind hoorde en hoor ik dat dit het ergste is, wat een mens het diepst raakt.

Maar eerlijk gezegd, ik weet het niet.
Je kunt verdriet niet meten.

Het deed pijn vader, moeder en een broer te verliezen, het deed veel meer pijn een zoon te verliezen, maar dan heb ik alleen mijn verdriet, kan ik alleen in mezelf kijken.

Volgens mij heeft het onnoemelijk veel te maken met het verwerken van het verlies.
De ene mens verwerkt makkelijker de dingen dan een ander. Misschien heeft het te maken met optimisme of pessimisme, misschien heeft het te maken met het vastklampen aan, of net met het makkelijker loslaten. Misschien heeft het te maken met het zich al dan niet omringen met herinneringen of rituelen...

Net zoals lichamelijke pijn, is ook pijn door verdriet een allerindividueelste emotie ...
Ik ken mensen die iedere dag naar het kerkhof gaan, zelf ga ik daar bijna nooit.
Voor mij zit mijn zoon in mijn hart, niet in de aarde. Maar voor sommigen is het net dat tastbare waar ze nood aan hebben.
Persoonlijk denk ik dan: "Pin je niet vast aan dat verdriet, mens!", maar misschien heb ik vanuit mijn manier van verwerken, wel makkelijk praten.
Toch was dit voor mij één van de manieren om het verdriet te verwerken: je niet vastpinnen. Ik heb het uur waarop ik 's avonds at bewust een halfuur opgeschoven, weg van het idee, "dan kwam Koen thuis", ik heb bewust de verbindingen die er waren door bepaalde handelingen veranderd, om me niet vast te pinnen op het verdriet. Natuurlijk helpt dat niet meteen, natuurlijk denk je de eerste keren aan het feit dat je het bewust hebt veranderd, maar voor mij was het een manier om die link te verbreken.
Daar ging het mij om, niet vastklampen aan het verdriet, het een beetje wegduwen.

Verdriet is een verwerking. Iedereen doet het wellicht op zijn eigen manier, maar je ziet ook mensen die er niet uit raken, die zich lijken vast te klampen aan de overledene, die niet los kunnen laten.
Verdriet gaat niet over, het vermindert niet, wat buitenstaanders ook zeggen, maar het wordt minder scherp, de hoeken gaan er af. Van een scherpe steen die je kwetst en wonden rijt, verandert het in een ronde kei, die je wel nog voelt, maar die niet meer kwetst, je niet meer openscheurt.
Maar je moet wel loslaten.

Bij mij was dit een haast bewust proces, het veranderen van gewoontes, van rituelen van het dagdagelijkse leven, voor anderen gat dit wellicht op een andere manier. Ik ken mensen die makkelijk over hun verdriet praten, ik kon het niet. Dat deed dan net te veel pijn, en dat verhoogde de pijn nog.

Bezig zijn is wel een manier, maar dan moet je wel zoeken naar een bezigheid waar je met je gedachten bij moet zijn, iets wat je dwingt op je werk te denken, en niet op je verdriet. Als je bezig bent aan een werk dat haast een automatisme is, dan heb je nog steeds alle kansen om met je gedachten weg te zweven naar je verdriet. Lees een spannend boek, een spannende film, maak iets wat al je aandacht vraagt... En neem bij voorkeur dingen die niet verbonden zijn met de overledene. Ga geen kruiswoordraadsels invullen als je dat vroeger altijd samen deed...

Heel gek, maar ik heb momenten gehad, waar ik kwaad was op mijn zoon, ik nam het hem kwalijk dat hij er niet meer was. En hoe stom het ook klinkt, dat was ook een deel van het verwerkingsproces. Maar ook dat zal wel een heel individuele manier zijn... Zoals eigenlijk alles.

Uiteindelijk kan ik, vanuit mijn ervaring, maar één raad geven: wég denken.
Het verdriet niet tot onderdeel van je dagelijkse leven laten komen.

Wij zijn ooit een bezoek aan een rommelmarkt gaan brengen, om weg te zijn van thuis, van de stilte om ons heen, van het haast tastbare verdriet... en hebben er een favoriete bezigheid in gevonden. Toch blijft er ergens de link met Koen en het rommelmarkten, maar eerder als een uit-weg dan wel als een brug naar het verdriet. Ook dat is een manier om te verwerken, ook dat is een bezig zijn met andere dingen.

Maar mijn verdriet is niet uw verdriet, en wellicht ervoer Anny haar verwerking anders dan ik, maar ook zij vond een uitweg, op haar manier.

Straks, volgend voorjaar, verdwijnt het graf van Koen.
Maar Koen verdwijnt niet uit ons hart, zelfs niet uit onze gedachten, maar deze gedachten doen geen pijn meer, of toch geen snijdende pijn meer... Het verdriet is gelouterd.

Ik hoop dat mijn vriend ook spoedig zijn weg vind naar verwerking.
Dat moet.
                 en het kan !

tot de volgende ?

Flantaart

Marcel heeft voor 80 man taart gebakken, flantaart !
Het is niet de eerste keer dat Marcel voor Ziekenzorg de taarten bakt. Je moet het maar doen, een hele dag taarten bakken, zo maar, gratis, voor niets, uit sympathie voor Ziekenzorg.
En het was lekkere taart !
Bedankt Marcel, het was van lik-mijn-lipje !

Eigenlijk is dat een beetje het wonder van Ziekenzorg...
We zijn niet zomaar een vereniging, niet zomaar een clubje, nee, we hebben het op ons genomen om voor de zieke medemens iets te doen.
Ik schrijf wel eens meer over Crea, omdat ik dat zelf bij de mensen breng, maar eigenlijk is dat maar een heel klein iets in het hele gebeuren van Ziekenzorg !

Waar ik persoonlijk een enorme bewondering voor heb, dat is voor de mensen die zo maar zieken gaan bezoeken... Ze horen of komen op een of andere manier te weten dat Piet of Mie ziek is (we spreken over ernstig en meestal langdurig zieken), en dan gaan ze daar alleen, of soms met zijn tweeën op bezoek.

Soms raken ze niet verder dan de deur, maar meestal zijn de mensen gelukkig om iemand te zien, en veelal blijft het niet bij één bezoekje, maar gaan ze nu en dan...

Ik heb voor dat werk een enorme bewondering ! Ik kan het niet. Ik, die nochtans een praatvaar ben, en tegen een hond met een hoed op ook zou praten, ik weet nooit wat ik moet zeggen tegen zieke mensen, zeker niet tegen zwaar zieken of mensen waarvan je weet dat de ziekte uiteindelijk fataal zal zijn. Dan sta ik met mijn mond vol tanden.

Ik vind dit de  grootste en edelste taak van Ziekenzorg, daar maken we onze naam waar, zorg dragen voor de zieken van onze dorpsgemeenschap. Daar draait het eigenlijk allemaal om. Dat we crea doen, dat we jaarlijks een uitstap doen met de zieken, dat twee keer in het jaar een feestnamiddag hebben, met een optreden van een of andere artiest, dat is allemaal belangrijk, maar peanuts in verhouding met het bezoeken van zieken.

Gisteren was er dus ons Herfstfeest... Een tachtigtal aanwezigen vulde de zaal. De tafels waren door de medewerkers netjes gezet, vrolijk versierd met kleine ornamenten en bloemstukjes, de borden stonden op de plaats, bordjes met suiker en melkjes ... De tafels zagen er netjes en uitnodigend uit. De nieuwe stoelen waren voor velen een verrassing, en de meesten waren héél tevreden dat de stoelen er niet alleen beter uitzagen, maar ook veel beter zijn !
Na koffie met taart, trad Luc Oppeel op. Hij wist gans de zaal mee te trekken, en ik denk dat bijna heel de parochie ons heeft horen zingen ! Ambiance tot en met. Geen wonder dat mensen die ook instaan voor andere organisaties de gegevens van die leuke entertainer gingen ophalen na het optreden !

Nadien een lekkere boterham (koekebrood !) met koffie, en tot besluit een gratis tombola voor de aanwezigen.

Voor de medewerkers is echter daarmee de kous niet af...
Dan moeten ze nog alle tafels afruimen, de schotels wassen en alles weer netjes in de kasten stoppen, de zaal uitvegen, de tafels en stoelen weer wegzetten, zodat de zalen weer klaar zijn voor een volgende gebruiker. Anny en ik hebben het niet uitgehouden tot het einde... We hebben ons best gedaan om zoveel mogelijk te doen (Anny maakte de koffie, en ik smeerde al de boterhammen, en na het feest waste Anny een groot deel van de schotels af, en hielp ik wat bij het opruimen van de zalen)

's Avonds, moe maar tevreden in onze zetel gevallen, nog naar het nieuws gekeken en Anny naar Familie, en dan naar ons bed.
Alle twee met pijn.
Maar het feest is weer eens geslaagd !

tot de volgende ?

terug...

Ik kreeg al mailtjes om te informeren naar mijn gezondheid... Nee, ik ben niet ziek geweest ! Vrijdag zijn we met vrienden gaan shoppen naar Floralux, voor de laatste keer om een bloemstukje voor het graf van onze Koen, dan eens lekker gaan eten, een bezoek aan Dupont Zoo en terug naar huis... Zaterdag was er een initiatief van CM MiddenVlaanderen voor Crea, waar we in de voormiddag de zaal klaar hebben gezet en leuk versierd (Halloween), en 's namiddags kwamen er een dikke 70 deelnemers aan het gebeuren. Er waren lessen in emailleren, lessen in het maken van bloemen met tape, en verscheidene mensen gaven dan ook nog eens demonstraties (ik gaf demo in het weven van mandala's...)

Zondag was er rommelmarkt te Merelbeke... Een beetje een tegenvaller: er waren zoveel kraampjes in de zaal opgesteld, dat het niet meer te doen was. Een mens met een rolstoel of een kinderwagen en de gang was hopeloos versperd. Ik heb er luidop de vraag gesteld wat er zou gebeuren bij een brand of bij een persoon die onpasselijk werd, en waar de ambulance moest bij kunnen??? Zelfs de marktkramers zelf gaven me 100 % gelijk, ook zij voelden het aan als niet veilig !
En de activiteiten stoppen nog niet !
Vandaag is er ons Herfstfeest Ziekenzorg Mater-Welden. Rond het middaguur gaan Anny en ik er al naar toe: Ik smeer er de boterhammen voor een dikke 70 aanwezigen, en Anny maakt er tot twee keer toe koffie voor...
... en morgen moet ik naar de tandarts... Ik mocht al vroeger, maar moest het weigeren omdat ik niet kon gaan wegens al die andere activiteiten... Het leven van een gepensioneerde...

Maar dat houdt ons jong !
We blijven bezig, we zitten niet neer bij de pakken, we blijven actief, binnen onze mogelijkheden.
Gisteren op de rommelmarkt een volledig gewei van een edelhert kunnen op de kop tikken, dat geeft me weer de mogelijkheid om weer eens zelf wandelstokken te maken ! (Ik heb er nog niet genoeg!)

Zaterdag of zondag, we moeten de mogelijkheden nog bekijken, gaan we alvast naar de tentoonstelling Kleinvee te Merelbeke... Kippen en konijnen bekijken... Ook eens leuk.

Voorlopig is de rest van de week nog vrij... Maar ik moet de boekhouding van ziekenzorg weer op punt stellen, want we hebben de laatste weken heel wat activiteiten gehad. Daar zal ik ook wel een paar uur mee zoet zijn... (Ik heb alles netjes bijgehouden tot na het feest, zodat ik dan weer een periode minder schrijfwerk heb aan dat boekhouden... (Wie heeft er in hemelsnaam het idee gekregen om net mij daar mee op te zadelen !!!))

We (Anny en ik), behoren tot de grote groep van de pijnpatiënten, mensen die de gelukkige bezitters zijn van chronische pijnen...  Maar zolang we het kunnen, vechten we daar tegen, en blijven actief, tot aan de grenzen van ons kunnen. Soms gaan we er wel eens over, en dan beklagen we ons dat, want dan kan het dat we gestraft worden voor onze overmoed, en dat we enkele dagen tot een paar weken niets meer kunnen, omdat de pijn te overheersend is... Bezig zijn is een zeer goede pijnstiller, maar zoals alle pijnstillers, heeft het ook zijn beperkingen.

Buiten is het echt herfstweer... donker, nat, kil.
Wellicht komt ook de wintertijd er aan, en zullen we ons weer eens moeten aanpassen aan die nieuwe uurregeling, heel ons systeem zal weer een paar weken ontregeld zijn, we zullen honger hebben op de verkeerde uren, en op het uur van etenstijd heug tegen meug moeten eten, omdat er ergens ver weg een deel idiote politici het nodig vinden ons zelfs te ambeteren met de klok !
Ik hoor hier steeds meer mensen zeggen dat ze zullen verhuizen (of zouden verhuizen mochten ze jonger zijn of hier nog niet een eigen huis verworven hadden) naar Wallonië... Vlaanderen wordt steeds duurder en duurder, Wallonië blijft veel betaalbaarder.

Bovendien valt het op dat men in Wallonië ook veel meer leeft in een samenleving, iedereen spreekt tegen iedereen, de mensen leven er nog echt in gemeenschappen. Wij gaan er regelmatig naar rommelmarkten, die meestal samenvallen met de plaatselijke kermis. Daar doet werkelijk iedereen mee aan het gebeuren. Men leeft er veel meer met elkaar dan hier. Wij, die hier hier vlak bij de taalgrens wonen, zien dat verschil wellicht beter dan de mensen die een heel end van Wallonië wonen, en die er zelden of nooit komen.

Zelfs tegen ons, die er als vreemde bezoekers rondlopen, wordt er gepraat, en is men er dienstvaardig. Het valt werkelijk op ! Dat is voor ons niet nieuw ! Toen we - lang geleden- nog met de rugzak op pad gingen, en Wallonië doorkruisten, hebben we dat ondervonden. Meerdere keren mochten we ervaren dat de mensen ons binnen riepen in hun huis, ons te drinken gaven, probeerden ons te helpen als we de weg eens kwijt waren, zelfs bereid waren ons tot daar te voeren (hebben we nooit gewild)... Dat waren dingen die we in Vlaanderen nooit ondervonden hebben. Jammer maar waar.

Ach, we zitten ongewild weer verzeild in "de politiek"... Erg hoe zich dat moeit met het mens zijn, met het samen leven...
djudedju

tot de volgende ?

Zoo

Gisteren op het nieuws gehoord...
De Zoo (Antwerpen) gaat de concurrentie aan met Pairi Daiza, en gaat voor gorilla's en Chimpansees "open" verblijven maken, eilanden waar de dieren in een semi-vrijheid kunnen buiten lopen...

Dat is pas goed nieuws !
Voor de dieren dan !

De Zoo van Antwerpen heeft jammer genoeg geen ruimte genoeg om een tweede Pairi Daiza te worden, maar als ze de dieren een dierwaardig bestaan willen geven, dan zijn we eindelijk op de goede weg !

Gelukkig heeft de Zoon te Muizen hun Planckendael... Wat een mooi gebied is, en waar de dieren een waardig bestaan hebben.

Maar hebben we eigenlijk dierentuinen nodig ?
Dat was een moeilijke vraag, dat is het helaas niet meer... Ja, we hebben dierentuinen nodig !
Niet meer om aan het volk de kans te geven om de dieren te showen (we zien ze vaak veel beter en in hun eigen milieu op tv), maar zonder dierentuinen waren er wellicht nog meer diersoorten verdwenen dan nu al het geval is.
Dierentuinen moeten volgens mij dan ook meer en meer "beschermtuinen" worden, waar men er alles op alles zet om de soorten in stand te houden. Dus spreken we over bedreigde diersoorten.

Bedreiging kan meer dan een gezicht hebben: ik denk niet alleen aan de soorten die werkelijk met uitsterven bedreigd zijn, maar evenzeer op diersoorten die alleen op een zeer klein gebied te vinden zijn, waardoor de kans op een ramp met uitsterven veel groter is dan voor dieren die op verschillende delen van de wereld te vinden zijn.
Er zijn ook dieren die bedreigd worden door epidemieën, denk maar aan de Tasmaanse Duivel, waar men bezig is om gezonde dieren te plaatsen op gebieden waar de ziekte niet aanwezig is, en ondertussen zoekt naar een middel om de ziekte uit te roeien.

Als men over voldoende grond beschikt, zou men misschien - naast de bescherming van de Fauna, ook de bescherming van de Flora op het lijstje kunnen plaatsen, en naast de dieren ook proberen om bedreigde plantensoorten te beschermen en opnieuw in een voldoende aantal terug te krijgen.
Een prachtig gebied als Pairi Daiza, met zijn briljant mooie park, zou zeker geschikt zijn om ook planten te gaan beschermen en te gaan kweken.

Dat men naast de werk aan bescherming ook aan educatie doet, lijkt mij logisch, en dus hoort een soort kinderboerderij er zeker ook bij, maar die mag naar mijn idee dan wel wat meer educatief zijn voor de iets oudere kleuters en kinderen.

Op die manier kan de dierentuin aan een werkelijke behoefte voldoen, en voor de dieren en voor de mens als lid van de Fauna... Want uiteindelijk zijn wij ook een deel van het grote geheel.

Als ik hoor dat Antwerpen terug naar de glorie van de oude gebouwen wil terug keren, dan juich ik dat architectonisch toe, maar men gaat toch niet weer de dieren in piepkleine tentoonstellingskooien gaan zetten???? Dat zou dan weer een ramp zijn voor de dieren.

Ik heb nog één bedenking, een heel persoonlijke bedenking...
Toen ik in Arnhem in Burgers Zoo voor het eerst slijkspringers zag (dat is een vis die op het land rond wandelt), dan was ik verbaasd dat dit zo'n klein dier was. De tv had me op het verkeerde pad gebracht, en me geen enkel houvast gegeven over de grootte van die beestjes. Als men dan ook dieren die geen bescherming nodig hebben aan ons wil tonen, dan hoeven dat voor mij niet altijd levende exemplaren te zijn (tenzij ze die makkelijk een goed leven kunnen aanbieden in dierwaardige omstandigheden), het mogen van mij best kunstmatige gemaakte exemplaren zijn, maar dan op ware grootte en met filmpjes uit het werkelijke natuurlijke milieu, waar we de dieren kunnen zien in hun echte natuurlijke habitat.

Misschien iets minder spectaculair, maar we moeten als dierentuin vooral de  bescherming en de educatie voorop stellen... Dus waarom ook niet een tentoonstelling van de diersoorten die al uitgeroeid zijn tijdens de laatste twee, drie eeuwen... (En door wie en wat, en hoe en waarom ze uitgestorven zijn...)

We hebben een verantwoordelijkheid, en het is hoog tijd dat we die op ons nemen !

tot de volgende ?

de druk van druk

Een heerlijk blogje van Sopdet over tijd deed me weer eens wegdromen...

Ik droom dat ik de Pasja ben van Lamentabelbad... Ik lig op een massa kussens, gevuld met de zachtste eiderdons, naast me staat een mooie slavin gekleed in haar niksje, met een waaier van mooie struisveren te zwaaien om me koelte toe te zwaaien en de vliegen weg te jagen.
Ik hoef slechts te kijken naar mijn gouden beker opdat een ander slaaf me de beker aan de lippen zet, en ik kan drinken.
Voor me staan de heerlijkste exotische spijzen...
En langs de muur staan wel 100 verleidelijke wezens te wachten of ik soms zin heb in andere dingen...

Ik zucht.
Ik lig steeds dikker te worden van het lekkere eten en het nietsdoen, word kortademig en verveel me grandioos.
Ik eigenlijk zou ik best eens iets willen doen, eens zelf een verfborstel vast nemen en de muur schilderen in een zacht groen... Maar als ik dat doe zouden mijn slaven denken dat ze me niet genoeg ter wille zijn, en de grootvizier zou ze wellicht allemaal laten ombrengen...
Eigenlijk mag ik niets doen, dan genieten.
Maar dan genieten op een luie manier.


Ik mag er niet op denken...
Eventjes niksen is heerlijk, maar verplicht niksen ??? Nee, laat maar !
Ik hou er van bezig te zijn... Aan alles en nog wat, meestal aan zoveel dingen tegelijk dat het soms lijkt of ze nooit af raken, dan weer aan enkele dingen die moeten gebeuren, dingen die op de agenda staan, en dingen die me opgedrongen worden (Vroensdag 17 septober om 10 uur bezoek aan de dokter)...
Ik hou van die mengelmoes van moeten en kunnen, doen en moeten doen.
En zelfs in het moeten zoek ik een zekere vrijheid.
We hebben al een tijdje een lieve dame die komt poetsen. Anny kan het niet meer, ik kan het al lang niet meer, dus moest er hulp komen. Maar op een halve dag per week kan die dame niet alles doen, en dus resten er nog wat dingen, die we zelf doen. Sinds Anny ook zo'n pijn heeft, probeer ik ook mijn steentje bij te dragen. Ik maak dagelijks het bed op, en eergisteren heb ik alle ramen beneden  aan de buitenkant gepoetst (zonder strepen !) (ben ik fier op). (Ik kan dit - op één klein raampje na - zonder een ladder of een trapje te gebruiken)
Dat zijn dingen die je moet en niet moet doen. Je moet het bed opmaken, maar eigenlijk kun je best ook in een onopgemaakt bed slapen, je moet de ramen poetsen, maar er zal geen mens er van wakker liggen als je dat nog een weekje zou uitstellen... Dus leg je eigenlijk jezelf de taken op.
In alle vrijheid.
Als je het zo bekijkt, zijn eigenlijk alleen de dingen die door een ander beslist worden voor jou een moeten... De dokter beslist dat je dan "mag" komen, maar eigenlijk is dat een moeten.
Thuis "moet" je haast niets. Je kunt de schotels best maar één keer per dag wassen, of zelfs eens een dagje laten staan. Je moet niet zo nodig warm eten, je gaat echt niet dood van een brooddagje, en het zou je zelfs wellicht eens goed doen een maaltijd over te slaan...
Kortom, veel van ons moeten ligt eigenlijk in het gebied van de vrijheden... Niet helemaal, maar toch, je kunt rustig wat sjoemelen.
In de tijd dat ik nog ging werken, was er meer moetenstijd... Je moet op je bureel zijn van - tot, je moet die en deze taak in orde brengen... Soms moest je echt toveren om alles gedaan te krijgen binnen de gestelde tijd, soms was het eens wat minder druk. Maar het was tijd in de sector ven het moeten, een stukje van je leven dat je geleefd werd.
Tussendoor zat je eigen tijd, veelal gevuld met van die dingen die ook "moeten", maar van dat moeten in vrijheid, je moet echt eens weer de muren behangen met een nieuw papiertje, maar uiteindelijk ben jij het die beslist over het exacte tijdstip en zelfs over de kleur en het dessin (Samen met je wederhelft !!!)...

Moeten is dus niet altijd strikt... En het mag gek klinken, als gepensioneerde heb je zeeën van tijd, en het lijkt net of je nooit echt tijd hebt... Omdat je jezelf wilt uit de sector van het moeten houden, en iedere aantasting van die eigen tijd lijkt een aantasting van de "vrije" tijd...

Maar je kunt alles ook net andersom gaan bekijken... Je MOET het bed opmaken iedere dag, je MOET het middageten maken, je MOET de ramen poetsen, je MOET... je MOET...
Het is een beetje hoe je het zelf bekijkt.
Hoe je het zelf wilt bekijken
Hoe je je zelf druk oplegt of niet.

Ergens moet je zelf beslissen of het moeten wordt ...of net niet... Op zijn minst met de tijd die niet ingevuld wordt door de anderen.

... en zelfs daar ligt er een periode van vrijheid in... Je bent echt niet verplicht om je in te schrijven in die cursus, maar je doet het omdat je het wil doen, dat is dus vrijheid, maar een vrijheid die best eens kan aanvoelen als druk op sommige momenten.

Gelukkig dat we geen Pasja zijn, en niet MOETEN niksen !!!

tot de volgende ?

3.340

Hé ! Dit is mijn 3.340° blog !
Niet dat ik er zoveel heb geschreven, er zijn er ook wel eens verschenen met alleen een filmpje of een tip naar een ander bericht, en er zijn zelfs een paar keer blogs verschenen die er twee keer staan, of die er half op staan (tedju, op een verkeerde knop geduwd !), maar al bij al, ik zit dus al een eind boven de 3.000...
Mijn eerste blog is verschenen op 15 februari 2006, dus straks is het tien jaar dat ik aan het bloggen ben...

Ik moet eerlijk bekennen dat ik er een beetje verslaafd aan ben. Op een gegeven ogenblik heb ik de beslissing genomen om niet meer te bloggen op de dagen dat ik naar de rommelmarkt ging, omdat ik dan met blog en nakijken van de berichtjes en zo, gans de rest van de dag zat te computeren... Maar zelfs dat was in het begin een aanpassing, met de nodige ontwenningsverschijnselen...

Ik heb niet zo een enorm aantal lezers, en vermoedelijk lezen de meesten niet iedere dag het verse blogje, maar ik heb het vermoeden dat er enkelen zijn die dan iedere keer al de gemiste blogjes in één keer, alles na elkaar lezen. Ik heb ook de indruk dat ik een behoorlijk trouw publiek heb...

Enkelen reageren regelmatig op mijn schrijfsels, sommigen op de geijkte weg, anderen sturen me gewoon een mailtje, en soms krijg ik een anonieme reactie...

Ik antwoordt zelden op die reacties... Ik heb voor mij het gevoel dat ik in de betreffende blog mijn ding heb gezegd, en dat reageren een beetje dubbel gebruik zou zijn. Soms voel ik me heel vereerd door de reactie, en heel soms een beetje gekrenkt... Maar dat hoort er nu eenmaal bij.

Heel soms ga ik zelf eens in mijn blogjes van lang geleden lezen... Zomaar willekeurig ergens beginnen en dan lees ik er gewoonlijk wel enkele na elkaar. Ik stel vast dat mijn manier van de dingen bezien in de loop der tijden veranderd is, dat ik, en wellicht dus ook iedereen, willens nillens beïnvloed worden door de media, ook al weten we dat ze ons heel wat wijsmaken en heel wat waarheden verwringen of het ons anders doen geloven door het uit zijn verband te trekken, of door er slechts enkele beelden van te tonen, helemaal uit de context... Dat bewijst dat ze hoe dan ook succes hebben met hun strategie, en dat wij niet in staat zijn om echt onze eigen mening te vormen. (Jammer, maar helaas...)

Maar het bewijst ook dat het bijhouden van zo'n blog, en het nu en dan doorbladeren verfrissend werkt, en ons helpt om toch min of meer op de rechte weg te blijven met ons eigen gedachtegoed.

Soms, heel soms, denk ik er toch aan om maar te stoppen met dat bloggen... Maar naast het feit dat het een verslaving is, is het een van de weinige wegen die ik heb, om vanuit mijn situatie als minder mobiel wezen, met mensen te babbelen. Meestal eenzijdig, maar toch, het laat me toe om eens mijn mening te ventileren, om eens te vertellen, om wat zin en soms wat onzin te brengen, om soms gewoon een verhaal op papier te zetten, om... nog duizenden kleine redenen meer...

Ik heb fictie gebracht en zelfs wat science-fiction, ik heb soms de draak gestoken met zaken, ik heb soms heel heftig gereageerd en soms (heel zelden) heel koel.

Maar dat ben ik, zo zit ik in elkaar...
Ik heb nood aan het ventileren van alles wat in me opborrelt... Zinnig en onzinnig, leuk, droef, bitter, sarcastisch, wat er op dat moment in me leeft. Ik kan niet alles schrijven, sommige zaken zijn te persoonlijk of zouden te erg bepaalde mensen raken, schaden... Maar dan ventileer ik soms op andere dingen, omdat ik toch iets nodig heb om op af te geven..

Maar trouwe lezers zullen me op de duur wel kennen, en wellicht zelfs aanvoelen dat ik eigenlijk iets anders vertel dan wat ik op dat moment op papier zet...
Kortom, mijn blog is ook een soort zelfportret...
Het is geen foto, het is veeleer een schilderij. Een goed portretschilder weet immers niet alleen een duidelijke gelijkenis op doek te zetten, nee, hij schildert ook de persoonlijkheid, het karakter, de persoon achter dat gezicht.

God, nu ben ik al een heel blad lang bezig over "de" blog te zeveren...

Heb je dat gehoord van dat lieve kind dat opeens verscheen met een hoofddoek op ? Hoe ze van haast iedereen werd verlaten, uitgestoten, hoe de mensen haar probeerden "terug te halen" met de bedreiging dat ze nooit meer aan deftig werk zou geraken...
Ergens vind ik dat een schitterend initiatief van dat meisje ! En tot mijn spijt moet ik vaststellen dat ik tot die kleine minderheid behoor die niet negatief sta tegenover moslims en moslima... Dat ik behoor tot een minderheid die de mens blijft zien, en niet zijn kleur, zijn religie, zijn taal... Maar wat wil je ? We leven in een klein, miniem hoekje van de wereld, waar ze ons leren dat wij apart zijn, speciaal zijn en dat we niet thuis horen in dit land, dat we moeten opkomen voor onze eigenheid, voor onze eigen taal en onze taalgemeenschap... Hoe kun je tegen zo'n opvoeding in gaan en zeggen dat alle mensen broeders zijn???

djudedju

tot de volgende ?
(Foto: zelfportret van Antoon Van Dijck onze grootste portretschilder...)

Het daghet in den Oosten...

Vanwaar ik hier zit, zie ik de hemel in het oosten lichter worden en kleuren, de blos van een jonge, nog verlegen dag...

Wij hebben hier in het Westen, heel wat te danken aan het Oosten...
De eerste stappen naar een modernere interpretatie van de geneeskunde, de scheikunde, de wiskunde, onze cijfers, het cijfer nul...

Als ik het zo bekijk, dan denk ik aan aan andere volkeren...
Toen ik jonger was, hadden de Japanners de naam alles na te maken, maar meestal veel goedkoper en minderwaardiger... Maar alras groeiden ze over die kinderziekten heen, en werden een economische belangrijke speler op de markt.
Nu zitten we te spreken over de vele kopieën van allerlei dingen uit China, maar we wijzen ook nog veelal op het minderwaardige van die producten, al zie je nu al dat ook zij stilaan beter worden en nu al een niet te onderschatten speler zijn op de wereldmarkt.
We zien nu India aankomen, en daarachter zie je al Afrika omhoog rijzen...

Maar wij waren dus zowat de eersten kampioenen in het afkijken, overnemen, verwerven andermans wijsheid en kennis... Nog ver voor de Japanners...

Na een hele tijd overvleugelden we zelfs onze leermeesters, meer zelfs, we veroverden hun land en roofden (lees roven) het leeg... In de naam van de beschaving ???????????????????????

Soms vraag ik me af, of de pionnen niet al weer aan het verschuiven zijn... Een herboren Rusland, een rijzend China en India... Zet er maar Brazilië en Zuid-Afrika bij, en je hebt de nieuwe economische grootmachten omzeggens in één hand...Een hand die zich misschien aan het voorbereiden is, om de economie te gaan dicteren aan de rest van de wereld.

Wij hebben hier niets meer zelf, geen grondstoffen, we moeten alles halen bij anderen, anderen die eindelijk inzien dat ze daar een machtsfactor in handen hebben, en die stilaan de westerse invloed uit de economie der grondstoffen aan het uitroeien zijn, en het zelf in handen gaan nemen. Je ziet steeds meer de wanhopige pogingen van dat Westen om met een "Verdeel en Heers-politiek" baas te blijven, maar je ziet ook dat dit niet zal blijven duren. ( Om eerlijk te zijn, soms heb ik de indruk dat het Westen veel meer inspanningen doet op vlak van de bewapening dan op het vlak van investeren in nieuwere en betere technieken - Ze weten dat ze economisch hun impact aan het verliezen zijn, en zetten alles op militaire overheersing !!!)

Soms, heel soms, is er een sprankeltje hoop...
Ik zie dat er stemmen opgaan om terug te gaan leven op een natuurlijker wijze, met groenten en vlees die op een natuurlijke wijze zijn gekweekt...
Ik lees dat er in Berlijn een Pastoor, een Rabbi en een Imam aan het overleggen zijn om de eerste gebedsruimte te bouwen voor alle drie samen...
Ik zie dat er meer en meer stemmen opgaan tegen bedrijven zoals Monsanto, die de natuur vernietigen op een barbaarse wijze...
Ik zie dat er mensen zijn die vluchtelingen niet zien als een economische bedreiging, maar als mensen in nood...
Ik zie ... eigenlijk veel te weinig goeds, en veel te veel oorlog, honger, machtswellust, religieuze fanatici, racisme...

Er is nog heel veel werk aan de winkel om de mensheid te overtuigen van het feit dat samenleven alleen echt kan als we werkelijk samen werken, samen opbouwen, samen ...

Zaterdag op de rommelmarkt: " Och meneer, en dan moet je nog heel de tijd opletten dat er niets gepikt wordt ! Je kunt het je niet voorstellen hoeveel er verdwijnt ! En het zijn niet de vreemden die het doen, hé meneer ! Het is net zo goed ons eigen volk ! Weet je, de eerlijkste mensen, dat zijn de zwarten, daar heb ik nog nooit diefstal of bedrog van ervaren..."

Soms hoor je eens iets wat anders klinkt dan wat ze ons proberen op te dringen. Oef !

tot de volgende ?

Sniper

Ik ben een boek aan het lezen, een misdaadroman, waarin de slechterik een sniper is ... In het Vlaams noemden we dat vroeger een scherpschutter. In wereldoorlog 1, tijdens de stellingenoorlog, waren dat gevreesde wezens! Zij zaten goed verborgen, haast onzichtbaar, en hielden de stelling van de vijanden doodstil in de gaten. Door hun haast onvoorstelbaar vermogen om van haast onmogelijk ver, zeer juist te schieten, wisten ze soms vele tientallen slachtoffers te maken, vooraleer ze zelf aan hun einde kwamen.

In het boek is de misdadiger dus een sniper, die in opdracht van een misdadiger, de getuigen uit de weg moet ruimen. Hij doet dit met een gewoon maar zeer goed onderhouden geweer, met een zeer degelijk en zeer goed afgesteld vizier, en hij heeft zijn kogels uitgerust met keramische koppen, waardoor ze zelfs door kogelvrije vesten gaan. (Klopt dat? Is een kogelvrij vest dan niet veilig?)

De man kan, dank zij zijn schutterskwaliteiten op haast een kilometer afstand, haarzuiver zijn doelwit uitkiezen en met één schot doden.

Het verhaal gaat voor een groot stuk over de moeilijkheid om zo'n scherpschutter te pakken... Ze zitten zo ver weg van hun doel, dat ze haast onvindbaar zijn...

Ik kan me dat goed voor stellen... Als je een kwartier stappen (4 km/uur) van je doelwit zit, dan ben je voor het blote oog haast onzichtbaar, en kun je haast overal zitten.  Zeker als het doelwit niet in een echt bebouwde kom zit, is de te bewaken ruimte haast oneindig groot. Neem maar eens een stadskaart bij je, stip je woning aan, en trek een cirkel van 1 km rond je woning. Dit geeft je een idee van de oppervlakte waarover men spreekt. In een stad zijn tussen de gebouwen wellicht geen of weinig openingen voor een schietvlak, maar in een haast open veld wordt de ruimte plots heel, heel groot.

Vannacht lag ik weer wakker... Pijn.
En dan lig ik te denken. Eigenlijk had ik lust om te liggen lezen, maar dan hinder ik Anny bij het slapen... en dus doe ik dat slechts heel zelden, alleen als ik de pijn niet zelf weg kan denken...

Maar vannacht lukte het denken behoorlijk...
Ik stelde me voor dat ik een sniper was...

Vraag 1: Wie zou ik uitkiezen als slachtoffer ? Ach, laat ik het niet te moeilijk maken, en gewoon de mensen kiezen die me echt regelmatig -door hun activiteiten - hinderen in een rustig bestaan: de politici... Dus mijn slachtoffers zijn, om te beginnen de ministers, en in ons Belgenland hebben wij er veel, heel erg veel ! (Met al die regeringen ...)

Vraag 2: Waar zou ik me opstellen? Ik kon de woning van de politicus centraal zetten, de weg naar het parlement in kwestie, of net voor het parlement. Best kon ik wisselen van techniek en plaats, om me zo onvindbaar mogelijk te houden.

Vraag 3: Waar moet je een politicus raken om zeker te zijn dat hij of zij dood is?
Dat is een moeilijke !
Je moet niet proberen ze door het hoofd te schieten, want daar raak je niets... Geen hersenen, of zo miniem dat een raak schot haast onmogelijk is...
Je moet niet proberen ze door het hart te schieten, want het is algemeen geweten dat politici geen hart hebben, en als ze toch ergens iets of wat van een dergelijk orgaan hebben, dan zit het niet op de juiste plaats...

De enige plaats waar je een politicus dodelijk kunt raken, is zijn portefeuille. Maar in België heeft dat woord in dit geval minstens twee betekenissen: de ministerportefeuille en zijn persoonlijk bezit, zijn geldbeugel, zijn bezit...(het tweede wordt grotendeels opgebouwd door invloed van het eerste). Het probleem van dat laatste is dat het wellicht verdeeld is over verschillende financiële instellingen, en wellicht zelfs voor een groot gedeelte in het buitenland... Iets wat ze zogezegd steeds aan anderen willen verhinderen, maar alleen als het over kleinere bedragen gaat, de echt grotere bedragen zijn veilig te stouwen in belastingparadijzen...

Met andere woorden...
Politici zijn als heel ambetant onkruid: onuitroeibaar... Je kunt het uittrekken, je kunt producten gebruiken van Vot'santo (het is zeker niet het mijne), je krijgt het niet echt weg...

Misschien kun je me niet geloven, maar ik lag te lachen in mijn bed.
En dan nog dank zij politici

djudedju

tot de volgende ?

Mars

Het is al "oud" nieuws dat er water is gevonden op Mars. Gisteren hoorde ik dat er water en atmosfeer is gevonden op Pluto...
Dat is groot nieuws, dat wil zeggen dat er mogelijks leven is op Mars EN op Pluto.

Op Mars zijn sporen gevonden waar ooit water stroomde, wat er op duidt dat er wellicht ooit veel water aanwezig was, en dus wellicht ook een veel dichtere atmosfeer...

En dan gaat ik nadenken, fantaseren, dromen...

Ik kan alleen vertrekken van wat ik ken, van wat me vertrouwd is. De Aarde.

De "Global Warming" is ondertussen al een "vertrouwd" idee. We geloven er nog niet echt in, iedere periode van koud weer doet ons weer zeggen "Is dat nu de opwarming", maar we kunnen niet ontkennen dat er iets aan de hand is met het weer.

Laat ons eens aannemen dat er werkelijk sprake is van Global Warming, laat ons aannemen dat het weer steeds extremere vormen aanneemt... Hoe ver gaat dat dan uiteindelijk? Er zijn onrustwekkende berichten over woestijnvorming, en woestijnen hebben de onprettige gewoonte uit te breiden. Er zijn steeds meer meldingen over abnormale wind, tornado's en dergelijke. Ik herinner me, dat er omstreeks 1966 of daaromtrent, een windhoos was in Oostmalle... Dat was zo'n uitzonderlijk fenomeen, dat het me is bijgebleven. Maar de laatste jaren zijn er haast ieder jaar wel ergens in ons zo kalme en rustige landje een of meerdere van die weerfenomenen...

Naast de woestijnvorming zien we een sterke toename van abnormale regenval. Enkele dagen geleden nog in de streek van Nice en omgeving... Ook dat is een steeds vaker voorkomend fenomeen. Het gevolg van al die extreme zaken is vernieling.
En dan gaat mijn fantasie weer met me op de loop... Dan laat ik gewoon in mijn gedachten die extremen de gewoonste zaak van de wereld worden. Dan krijgen we steeds meer en meer te maken met woestijnvormingen, met overstromingen en vloedgolven op andere plaatsen, dan lijken de winden steeds sterker en steeds maar erger en frequenter te worden, en lijkt het wel of niets tegen de kracht van de ontketende natuur bestand is...
Steeds meer verdwijnen de bomen, steeds meer wordt de landbouw vernielt, weggewaaid, weggespoeld, bedolven onder meters zand of wat dan ook. De wereld hongert, en steeds meer mensen hebben geen schuilplaats meer tegen dat extreme weer, omdat niets bestand lijkt tegen de ontketende krachten van de natuur.

De mensen sterven als vliegen, de wereld wordt door water, wind en vuur als het ware platgeschuurd, gepolijst door wervelend zand. Bouwwerken vervallen in puin en door wind, water en het rollen over de bodem lost uiteindelijk alles op in een bruin-grijzige massa zand en stenen...

De wereld is alleen nog maar zand en water... De winden schuren alles steeds fijner, de winden nemen op de wereld zonder hindernissen steeds meer en meer toe in kracht. De opwarming verandert in een ijzige temperatuur, doordat het fijne zand steeds meer in de hogere atmosfeer terecht komt, en de warmte van de zon weerkaatst voor het de grond kan bereiken. Alle water bevriest, de laatste sporen van leven verdwijnen... Eeuwen en eeuwen hevige kou doet het laatste water opdrogen en verdwijnen. Het fijne stof uit de atmosfeer daalt langzaam terug op de aarde of verdwijnt in het niets van het heelal... De aarde, onbeschermd door een verdwijnende atmosfeer is een dode planeet geworden...

In mijn droom, mijn fantasie zie ik uiteindelijk wat het lot van Mars misschien ooit was... En heel misschien zijn er ooit, in de nevelen van de tijd, Marsmannetjes geweest, die hun stervende planeet zijn ontvlucht, en hier op een jonge aarde zijn terechtgekomen... (Het zou meteen een antwoord zijn op heel wat onverklaarbare vondsten uit het verre verleden)...
De oude Marsianen hebben hun wereld eerst kapotgemaakt, nu de onze opnieuw, en straks vluchten er misschien weer enkelen om opnieuw ergens een planeet te gaan verkloten...
Het mensDOM.

djudedju

tot de volgende ?

Writers blog

Een kleine woordspeling met Writers block... maar ja, soms heb ook ik er wel eens last van... Geen inspiratie... Niet dat ik geen ideeën heb, maar veel van die gedachten zijn nog niet uitgewerkt, of zijn te groot en te zwaar om in een blog te verwerken. Ik heb al wel enkele keren een blog in episoden geschreven, maar echt handig is dat ook niet.

Neem nu het idee van de bibliotheek... Stel dat je verdwaalt in de bibliotheek, maar dan niet in de gangen tussen de boeken, maar van het ene boek in het andere. Je zit als het ware van het ene avontuur in het andere, je vlucht voor een leeuw en komt midden in een vuurgevecht terecht. Je wil daar weg, maar komt terecht in een poëtisch gedicht over de zee... Tekst die je helemaal niet aanspreekt, want jij moet zwemmen voor je leven. Eén grote golf werpt je midden het drukke New York en je moet je meteen verbergen voor een gangsterbende uit de tijd van Al Capone... Je ziet, er zit meer dan genoeg stof in om een boek te schrijven, maar veel te veel voor een blog als dit...
En waarom ik dan geen boek schrijf ? Omdat ik wellicht niet het juiste karakter heb om dat zo lang vol te houden, of omdat mijn fantasie voortdurend met me blijft weglopen...

Die fantasie dat zal wellicht mijn vorm van dromen zijn... Want ik hoor iedere keer weer dat mensen dromen en hun dromen kunnen vertellen... Ik heb dat omzeggens nooit. Waarschijnlijk droom ik ook wel, maar ik weet het 's morgens nooit meer. Maar ik lig veel wakker, heel rustig en kalm, te dwalen in mijn fantasieën... Misschien is dat wel mijn vorm van dromen, misschien ben ik wel niet echt wakker, maar is het mijn droom die me zegt dat ik wakker was...

Wij hebben in ieder geval allemaal wat moeite met het tijdsbesef in bed... Anny kan me in volle ernst vertellen dat ze héél de nacht wakker heeft gelegen, terwijl ik ze hoorde ronken dat het niet mooi meer was... Als ik dat dan zeg, dan ben ik het die gedroomd heb. Maar ik heb al net hetzelfde meegemaakt, dat ik, naar mijn gevoel gans de nacht wakker lag, en dat Anny dan reageert: "Gij? Wakker ? Je had ne keer moeten horen hoe je snurkte !"... Ik denk dat we een totaal vertekend beeld hebben van de tijd tijdens de nacht. Zelfs als ik zowat ieder uur hoorde slaan op de klok, vertelt Anny me dat ik heb liggen snurken... Of Anny droomde, of ik droomde, maar de ervaringen van de nacht kloppen niet...

Dus zijn mijn verhalen misschien geen bewuste verhalen, maar fantasieën van mijn dromenwereld? Of hebben de Aboriginals gelijk, en is de droom het echte leven, en het leven over dag een droomwereld ?

Ach, het heeft allemaal weinig belang... Wat de werkelijkheid ook is, ik voel me gelukkig dat ik die ongebreidelde fantasie heb, dat ik beschik over massa's werelden waarin ik kan dwalen en avonturen beleven. Ik wens het iedereen toe, het maakt mij gelukkig, dus zou het wellicht ook de anderen gelukkig maken?

Geluk is immers zo'n vaag begrip, zoiets waar je niet echt van kunt zeggen: "Dat is het !", of iets wat je kunt vastgrijpen en vasthouden, in je zak kunt stoppen en koesteren... Nee, geluk is iets heel vaags... Een haast ijdel begrip... Een zeepbel, waar het minste heel dat moois kan doen uiteenspatten tot niets... Gek genoeg willen de meesten het wel vastgrijpen, het wel wegstoppen, het wel koesteren... En beseffen niet dat dit de zekerste manier is om het te doen uiteenspatten.

Ik ben bijna steeds gelukkig, de momenten waarop ik dat niet ben, zijn talrijk, maar kort van duur. Als ik me eens kwaad maak, als iets tegenslaat, als iets niet lukt... Maar ik heb het vermogen me daar niet op vast te pinnen, het te aanvaarden, het te laten voorbijgaan... En joep, daar zijn de zeepbellen van het geluk weer ! Geluk is vooral tevreden zijn. Aanvaarden.
Geluk ligt niet in het betrachten, in tegendeel, het ligt ook niet in bezit. Bezit kan een tijdelijke tevredenheid geven, maar meer niet... Het hebben is er meestal de oorzaak van dat je beseft dat er nog zoveel is wat je niet hebt !

En toch is het net dat wat de maatschappij ons wil opdringen als "geluk"... Je hebt een goede en makkelijke broek, maar de mode schrijft je voor dat je dit jaar echt een broek moet hebben met smallere pijpen, en ze proberen je ervan te overtuigen dat je hopeloos ten achter loopt met die ouderwetse broek van je... Gek toch ? Waarom draag je een broek? Om je te bedekken, om warm te hebben, om je benen te beschermen... Voldoet de broek die je aan hebt voor die vereisten. Ja ? Welke zinnige reden kun je dan hebben om een andere broek te willen???? Of een andere auto, of een andere smartphone of...

Ja, maar de economie moet draaien... Maar draait de economie nog echt? Is dat nog echt economie??? Vind je het logisch dat je dingen weggooit die nog perfect doen waarvoor je ze ooit kocht? Erger nog, vind je het normaal dat ze in de machines die je kocht, een software stoppen waardoor het wel MOET stukgaan na een bepaalde tijd???? Is dat nog economie?
Als je in je huishouden economisch wilt zijn, dan zit daar GEEN overproductie in, Geen weggooien van eten, geen vernietigen van waardevolle dingen... In het begrip economie zit voor ons, gewone mensen, iets van zuinigheid, iets van sparen, iets van een appeltje voor de dorst, iets van denken op lange termijn...

Hoe kan het dan datDE Economie dat net andersom doet?
Dat is toch geheel en al tegen alle logica in?
Dat is dan ook de reden waarom het allemaal steeds sneller gaat mislopen in deze wereld.
Dat is de reden waarom er zoveel armoede is en hanger en oorlog... en vluchtelingen... Voor het kunstmatig opvoeren van de waanzinnige economische groei haalt men de grondstoffen weg, en houdt men daar een politieke vinger in de pap, ook als dat moet gaan ten koste van levens... Als de "economie" maar draait...
djudedju

tot de volgende ?

wolkenzwangere hemel

Heb je al eens buiten gekeken? 't Ziet er niet uit ! Er is geen hemel meer te zien, alles is bedekt met wolken in 50 tinten grijs...
Zitten wij nu onder de wolkendeken, of heeft de hemel zich eens warm toegedekt?
Ik weet het, dat is een dwaze vraag, maar de laatste tijd lees ik niets dan dwaze dingen... Neem nu al die heisa over de boerkini... Lig jij daar van wakker ? Ik niet. Eigenlijk hebben ze meer mijn sympathie met die boerkini dan meiden met die piepkleine bikinietjes, die niets aan de verbeelding overlaten.
Misschien ligt het aan mijn leeftijd, maar ik krijg liefst een geschenkje in een niets-verradende-verpakking... Dat maakt je veel nieuwsgieriger naar de inhoud, dan een cadeautje waarvan je zo ziet wat er in dat papier zal zitten...
Bovendien laat een bikini ook veel te goed alle kleine onvolmaaktheden van het lichaam zien. Om mooi te zijn in een bikini, moet je volmaakt figuur hebben. Alles in de juiste proporties, en niet te dik en niet te mager, kortom alles zo als het zou moeten zijn... en zoals de mens haast nooit echt is.
De ene heeft te korte beentjes, de ander te grote borsten, en weer een ander lijkt wel de billen te mankeren.. Nee, geef mij dan maar een gewoon zwempak of zo'n boerkini...
Dan zie ik wat mij steeds het meest interesseert aan de mens: de ogen...

Als ik in contact kom met een mens, dan kijk ik altijd eerst naar de ogen. De manier waarop een mens uit zijn ogen kijkt, zegt me veel meer dan hoe hij of zij er uit ziet. Dat komt slechts in een volgend stadium, en al naargelang de reden waarom ik met die mens kennis maak, zal ik hem of haar anders bekijken. Wordt het een collega, dan kijk je naar de lichaamstaal, wat vertelt zijn houding zijn bewegen je... Als het iemand is waar je slechts heel kort je blik op hebt, dan kijk ik naar hem of haar met de ogen van de kunstenaar... De verhoudingen, de houding... Soms ben ik in gedachten zelfs bezig met het vastleggen in enkele lijnen van iets wat me opvalt...

Heb je al eens echt naar een bultenaar gekeken? Wellicht heb je dan vooral naar de bult gekeken, welnu, ik kijk dan met verbazing naar de vervorming van de borstkas, want dat is lijkt me eigenlijk de plaats waar dat lichaam is samengetrokken...

Het is vooral uit gesprekken met anderen, dat ik heb vastgesteld, dat ik anders kijk naar de dingen... De wolkenhemel trekt bij de meeste mensen de aandacht gedurende een seconde, ik kan er minuten naar kijken. Heb je al eens geprobeerd om met een gewoon potlood zo'n lucht neer te zetten? Niet gemakkelijk, ik maakte in mijn inleiding aan allusie op 50 tinten grijs, maar het zijn er veel en veel meer, je kunt haast geen vierkante centimeter in je beeld vastnemen en zeggen dat is nu één soort grijs... Soms zie je ook de beweging in de lijnen van de wolken.

In crea heb ik de mensen eens een hoofd doen boetseren, heel simpel, maak een hoofd, zet er een neus op, duid de plaats van de ogen aan en van de mond... Als je dat doet, stel je vast dat er haast geen mens is, die er echt een idee van heeft hoe een kop er eigenlijk uitziet. Haast allemaal maken ze het gezicht te plat, plaatsen ze de ogen veel te hoog...

Je moet maar eens je hand op je voorhoofd leggen, goed aansluitend aan de vorm van je schedel. Haal dan de hand naar beneden, terwijl je de vorm van je hand behoudt... Er is niets plats aan je voorhoofd hé ???? Meer zelfs, je bent wellicht verbaasd dat het zo bol is !

De meest mensen kijken niet echt... Ze nemen veel te oppervlakkig waar.
Heb je een kat of een hond lopen? Teken dat beest eens, zonder er naar te kijken. Probeer een van die karakteristieke houdingen van je dier vast te leggen... Kijk dan eens naar de werkelijkheid. Lukt dat nog niet, maak er eens een foto van, en maak dat met een of ander programma eens groot genoeg om goed te zien, als je een goed programma hebt, leg dan eens de lijntekening vast...
Gek hé... Je kijkt nooit echt naar dat dier, net zoals je haast nooit bewust naar iets kijkt.
Teken eens een van je eigen dagelijks gebruikte koffiekoppen, zonder dat je kans hebt het te bekijken... Haal dan de tas er eens bij... Klopt de vorm? De dessin?

Hoe zit een vogel op een stok? Teken eens een kip...
Je zult zien dat je wellicht bij de grote hoop hoort, en niet echt kijkt naar de dingen.

Mag ik je dan uitnodigen naar de wondere wereld om je heen? Kijk eens anders naar de dingen. Teken ze ! Je hoeft echt geen Rubens te zijn, probeer gewoon de lijn vast te leggen. Teken de mens gerust als een lucifer-mannetje, maar maak dat je zijn houding vast hebt. Probeer eens een man rustig te laten wandelen, en iemand die haastig naar de wachtende trein stapt, iemand die holt...
In het begin zal het niet echt lukken, zul je misschien geneigd zijn je probeersels in de papiermand te wippen, en heel dat tekenen te vergeten... Doe het niet, hou de tekeningen bij, hou vol en stel vast dat je wel kunt tekenen, dat je wel talent hebt en dat oefening inderdaad kunst baart... En leer kijken !

Als men mij zou vragen waar ik het meest heb zitten tekenen, dan zou ik moeten bekennen dat dit aan de telefoon was... Terwijl ik aan het luisteren was zat ik op een rand van het papier kleine tekeningetjes te maken, gedachten bij het gesprek, handen ergens anders...

Ik zweer het, iedereen kan het. Genoeg om het voor jezelf leuk te vinden, en dat is toch waar het om gaat ???

tot de volgende ?

zwaar weekend...

Zoals ik al eerder heb gemeld, was er zaterdag koekenverkoop ten bate van Ziekenzorg. Om 13 uur was Monique hier, en zijn we vertrokken voor een namiddag koekenverkoop. In het begin vlogen de koeken weg, maar eens we in het Klokkeveld kwamen, waren ze of niet thuis, of hadden geen trek in koeken... Daar verkochten we plots veel minder dan in het eerste stuk van de Keirestraat.
Maar we hadden zo veel verkocht dat we besloten om bovenop de vijftig dozen die we bij hadden voor het vertrek, we nog een bijkomende voorraad van 10 dozen zouden halen.
Helaas, driewerf helaas... Ook in de rest van de keirestraat verkochten we niet bijster veel... In de Hoek enkele dozen, zodat we na het vervolledigen van onze "toer", nog zeven dozen over hadden.
We, Monique en ik, zijn alle twee rugpatiënt, en alle twee waren we steenstokkedoodmoe, en hadden pijn in de rug.
We hebben dus 53 dozen koeken verkocht...
Niet slecht voor ons doen, maar het kon beter.

Zondag vertrokken we omstreeks 8 uur naar Neufmaison, naar een rommelmarkt, wellicht een van de laatste buitenmarkten van het jaar. (Neufmaison ligt iets voorbij Beloeil, dus niet zo ver van hier)

We vonden parkeerplaats op een weide die daarvoor ter beschikking stond. (Bij het vertrek in de namiddag bleek die parking eivol te staan, en stonden de auto's langs de weg in een eindeloze rij geparkeerd...) We moesten zo'n honderd meter stappen voor we aan de markt kwamen (al passeerden we wel enkele standen van buurtbewoners die profiteerden van de kans om ook hun zaken te verkopen. We namen de weg rechts, en slenterden langs de talloze kraampjes, op een lange, lange straat, terwijl we de kraampjes rechts van ons bekeken. Teneinde gekomen terug, en nu langs de andere kant van de straat kijken. Plots een zijstraat... Joep dan maar dat eerst meepakken... Lange, lange straat door, en dan weer terug... Enfin, om een lange reeks kort te vertellen, we hebben langs zo'n 800 kraampjes geflaneerd !

We hebben maar één ding gekocht dat thuis hoorde in onze verzamelingen, maar dat heb ik moeten dragen, omdat de "zak op wieltjes" al helemaal vol zat...  Anny kocht een nieuw eitje om thee te maken, dan kochten we een kilo peren van de boer, 5 verschillende siropen in potten (Echte stroop, zonder toevoeging van suiker !), 8 cactusvruchten, een warme sjaal voor Anny, onderbroeken voor mij, gedroogde worstjes... Een hele kabas vol dingen...

We waren al bijna aan het einde van de markt, toen we plots een hele mooie Ganesha zagen, helemaal uitgesneden in hout, zo'n 45 cm hoog, heel gedetailleerd, zagen staan. Ik dacht dat dit een heel duur ding zou zijn, en veel te duur voor mijn verzameling, want dure aankopen doe ik niet... Maar het bleek heel goedkoop te zijn, "Want," zei de verkoper," het beeld is geschonden, er is een tand af!"... Ik heb gezwegen in alle toonaarden, de man wist duidelijk niet dat de meeste beelden maar één tand hebben, omdat de ene tand in de strijd zou zijn afgebroken... Zo werd ik onverhoopt eigenaar van een "groot" beeld van Ganesha ! Héééééél mooi uitgesneden en hééél gedetailleerd !
Maar zwaar...
Het kon niet meer in de rolwagen, en dus moest ik het dragen.
De lengte van de markt maakte dat we alle twee steendood waren, alle twee behoorlijk veel pijn hadden. We waren blij dat we weer op de parking waren, en in de auto konden zitten. Dan voorzichtig de baan op, na wat geharrewar met andere auto's die de parking wilden oprijden. Oef, eindelijk de straat op, langs de eindeloos geparkeerde auto's. Oei ! Een tegenligger ! Waar er een gaatje tussen de geparkeerde auto's was, ging ik aan de kant staan om de auto's door te laten. Maar ze kwamen maar heel traag, traag af... Naast me stopte de eerste wagen, alles blokkerend... Net toen ik wilde uitstappen om te vragen wat er haperde, zag ik een jonge vrouw komen aanlopen... Al lopen nog wat schikkend aan haar kleren... Madame was blijkbaar niet waterdicht geweest, en had achter de geparkeerde wagens een plasje gedaan...

We hebben de rest van de zondag op de zetel gelegen. Moe maar voldaan, maar met die ellendige rugpijn. Wat meer pijnstillers geslikt om te gaan slapen, want gisteren moesten we vroeg naar Luc, om samen naar Pairi Daiza te gaan...

Het was prachtig weer, niet te warm, niet te koud, de tijd vloog voorbij, en we zagen heel wat dingen die we nog niet echt gezien hadden, omdat je tijdens de zomer altijd in een grote massa mensen zit, en moet mee schuiven met de stroom... Nu konden we rustig staan kijken, zagen vol verwondering dat één hyena daar maar lag te liggen, en dat de vier anderen hem regelmatig kwamen "begroeten"... Wat dit ritueel wil zeggen ??? We hebben er het raden naar.

Gisterenmiddag zijn we dan in het mooie park gaan genieten van een voetbehandeling... Je kunt er met je voeten in het water gaan zitten, terwijl honderden visjes je voeten afknabbelen... Allee, niet je voeten, maar alle dode huidcellen bijten ze af, en dat is blijkbaar hun voeding. Het is een heel bizar gevoel, het is niet echt kriebelen, maar eerder een zinderend gevoel. Na de behandeling voelen je voeten aan als babyvoetjes, zo zacht !
Ik had één probleem, na de wandeling en door de pijn en de vermoeidheid lukte ik er niet meer in mijn voeten te bereiken... Rita was zo vriendelijk mijn sokken aan mijn voeten te schuiven. Makkelijk als je een verpleegster bij hebt ! Merci Rita !

Gisteren lagen we alweer vroeg in bed... en vannacht hebben we alle twee geslapen dat het ene oog het andere niet zag... Deze morgen heb ik amper werk gehad om de bedden op te maken, het leek of er niemand had in gelegen !

Tot de volgende ?