"La dame aux camélias "

Een boek van Alexander Dumas... Ik heb het nooit gelezen, en toch is de naam mij heel goed bekend... Want ons moeder sprak er herhaalde malen over... Zij moet het ooit hebben gelezen, in wekelijkse afleveringen.

Dat was vroeger de manier waarop de gewone (lees niet-rijke) mensen ook een boek konden aanschaffen. Iedere week kregen ze vier of acht bladzijden tekst in de brievenbus. Sommige mensen hielden die zendingen netjes bijeen, om dan later, in één ruk, een heel boek te kunnen verslinden. Anderen lazen het dus iedere week, een lepeltje literatuur, en dan weer een week lang onthouding. Vastenperiode in de literatureluur.

Ik dacht aan dat boek, terwijl ik naar buiten kijk naar de struik met witte camelia's die staat te bloeien. Er staat ook een struik met rode bloemen, die net begint met de bloei, en de roze en de gestreepte staan er bij met dik gezwollen botten, ook al klaar om straks met weelderige bloei ons huis op te fleuren. Het is vroeg. Nog nooit eerder zag ik zo vroeg in het jaar de camelia bloeien... Maar ja, we hebben geen winter gehad.

In de kale lindeboom zitten pimpelmeesjes het nestbakje te verkennen, en ook de andere nestbakjes lijken gegadigden te kennen. Overal zie ik vogeltjes in uit de bakjes wippen. Onderzoekend of de woonst hen wel past...

Ik had een beetje gevreesd dat het wegsnoeien van bomen en planten de vogels wat zou afschrikken, maar noch de nestkastjes noch de voedertafel hebben minder bezoek gekregen dan anders. Wel minder dan in de koudste winterdagen, toen er plots vrede was tussen al de merelmannen en ze hier allemaal om eten kwamen, maar ja, er is geen winter geweest... en die éne die hier ieder jaar woonde is blijven komen. Zijn nestgelegenheid, in de blauwe regen boven de vijver is wel weg... Waar zou hij nu gaan nestelen?

De hortensias staan al bijna in volle blad... en ik moet nog de bloemen van vorig jaar uit knippen.
Hier en daar bloeit het kleine speenkruid met zijn gouden sterretjes tussen de tuinplanten in. Ik laat ze, ze zijn zo mooi, en binnen enkele weken zie je niet eens meer waar ze hebben gestaan.

De zon schijnt en de wereld vertoont plots weer kleur...

Vorige zaterdag was onze Koen net 13 jaar overleden... Ik herleefde weer de rit naar het UZ in Gent, en hoe ik tijdens de terugrit plots niet eens meer wist waar ik was... Ik kon net zo goed de verkeerde richting aan het rijden zijn geweest...


En toch schijnt de zon nog.


Op een of andere manier leef je na zo'n ramp anders... Ik kan het niet omschrijven. Een heleboel dingen interesseren me veel minder dan vroeger, en andere dingen vullen de gaten op. Het lijkt wel of ik de dingen veel meer relativeer... Al die zaken waar je vroeger zo veel gewicht aan gaf, die zijn plots veel futieler, en andere zaken, die vroeger veel minder belangrijk waren, die zijn plots enorm belangrijk geworden. Het leven is op een bepaalde manier voller geworden, en ik zit soms met enige verbazing te luisteren naar de TV en naar de mensen, omdat ze zoveel belang hechten aan dingen die uiteindelijk toch niet gaan mee tellen bij de eindafrekening.

De natuur, de aarde is veel belangrijker geworden, de besognes over de dagdagelijkse beslommeringen zijn veel minder belangrijk geworden. Ik leef, en verwonder me steeds meer over het wonder van het leven, van het heelal, van ons universum en van de vele universa die er blijkbaar nog achter liggen. Ik lees met een glimlach over de parallelle werelden die er zouden zijn, in parallelle universa... En denk dat in die andere wereld ik misschien al dood ben, en Koen nog leeft. En alles is zo onbelangrijk.

Ik leef het leven en wandel er door heen.
Weet je, als je de wereld door een glimlach bekijkt, dan is alles mooier !

tot de volgende ?