Wij gaan er slechts laat naar toe, want veel vroeger zijn andere medewerkers al druk aan het werk om de tafels en de stoelen te zetten, de tafels te versieren, borden en tassen en koffielepeltjes, suiker en melk en wat er nog allemaal bij hoort om van een zaal een feestzaal te maken...
Dat ik daar nu niet bij ben, heeft alles te maken met mijn rug. Maar je hoeft niet te wanhopen, als boekhouder van de vereniging, zal ik er heel wat besognes hebben, onder meer om allen terug te betalen die materiaal hebben bijgehaald, en ook de attractie te betalen.
Maar ach, het zal allemaal wel loslopen... Zoals het altijd wel gaat. Wat drukte, wat ergernis over zaken die niet meteen lopen zoals het zou moeten, wat lol om zaken die mis gaan op een plezante manier, wat misverstanden en heel veel werk...
En dan het feest...
Wellicht zal er in de toekomst gekozen worden voor een terugkeer naar de feesten van vroeger... Toen was er een Paasfeest en een Kerstfeest. Door omstandigheden is dit gewijzigd in een Lente- en een Herfstfeest. Deze feesten liggen iets vroeger dan Pasen en Kerst, dus het is vooral een kwestie van een aanpassen van de kalender. Maar ook het feit dat Pasen en Kerst in onze traditie veel meer klinken als feest dan lente en herfst.
Meer is er eigenlijk niet aan.
Dus geen verschuivingen met reusachtige impact, neen, alleen een beetje terug naar de traditie, naar de volksaard.
Maar we moeten het nog allemaal eens goed bekijken, want het zou kunnen dat we daardoor weer veel meer concurrentie krijgen van andere organisaties, en we hoeven elkaar echt niet in de wielen te gaan rijden. Verenigingen hebben het al niet gemakkelijk, en het past ons veel beter elkaar te steunen dan wel elkaar te bevechten.
_-_Glasraam_Christelijke_Ziekenzorg.jpg)
Verenigingen werken met vrijwilligers... Dus met mensen die vrijwillig een deel van hun tijd schenken aan de vereniging. Die mensen verdienen, wat mij betreft, stuk voor stuk een ereteken, een blijk van onze dankbaarheid. Een gemeenschap is geen gemeenschap als er geen verenigingen zijn.
En hoe killer de wereld is, hoe meer nood er is aan verenigingen !
Ziekenzorg is een buitenbeentje onder die verenigingen, omdat het poogt iets te doen voor de zieken, en meer speciaal de langdurig zieke medemens. Dit is een mens die, door de maatschappij eigenlijk uitgerangeerd is... Die niet meer past in het plaatje. Hij of zij produceert niet meer, integendeel, hij/zij verbruikt en kost alleen maar.
Hij/zij heeft geen stem meer in het kapittel. Hij/zij staat aan de zijlijn.
Hij/zij voelt dit ook zo aan! Als lid van deze groep weet ik, dat erger dan de ziekte en de pijn de vereenzaming, het gevoel van er niet-meer-bij-horen is. De eerste twee, drie maanden van je ziekte krijg je nog bezoek en blijken van sympathie, nadien besta je niet meer, uitgezonderd voor een paar echte vrienden. En echte vrienden, dat zijn heel zeldzame wezens !
Ziekenzorg kan de plaats niet innemen van de echte vriend, maar het wil wel de gewone wegvallende vriend vervangen, en zorgen dat er steeds iemand blijft die je als ziek bezoekt.
Een vereniging die als doe heeft: de zieke medemens, dat is een unieke vereniging.
Nee, we werken nog niet optimaal. Er vallen wellicht nog steeds zieken door de mazen van het net, we kunnen alleen pogen zoveel mogelijk zieken onze steun te geven. Maar als niemand ons een seintje geeft, of als we het niet te weten komen door een babbel met iemand die de zieke kent en ons er over vertelt, dan proberen we er ook voor deze zieke te zijn.
Vandaar mijn oproep: Als je in je kennissenkring een zieke kent, laat het dan weten, praat er over met de mensen van ziekenzorg. En mocht je tijd en ambitie hebben, sluit je aan als medewerker bij ziekenzorg, om ook zieken te bezoeken. Gewoon, even tijd maken voor een babbel. Voor u lijkt het misschien niet veel, maar voor wie leeft in eindeloze dagen van eenzaamheid en pijn, is zo'n babbel veel meer dan het grootste geschenk !
En mocht je zelf ziek zijn, laat het ons weten... Als we het niet weten, dan kunnen wij je die babbel, dat bezoekje, dat uurtje gezelschap niet aanbieden.
Wij bieden je niet meer aan dan dat: een luisterend oor, en wat gekeuvel. En dat is heel wat, want je stelt vast dat er echt niet veel zijn die het doen !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten