 |
| Bronchitis (Photo credit: tbee) |
Tijdens de dag heb ik dan maar oscillococcinum geslikt, en ben naar de apotheek gegaan om een en ander te halen tegen verkoudheid en keelpijn.
Vannacht geen pijn meer gehad, buiten een wat ellendig gevoel. Vanmorgen lijkt alles weer ongeveer normaal.
Hopelijk is het onheil bezworen, want een valling bij mij heeft de onprettige gewoonte vliegensvlug te evolueren naar een zware bronchitis.
Misschien was het helemaal geen valling, maar een lichte aanval van griep? En ben ik door mijn inenting en de oscillococcinum er aan ontsnapt?
Nu, hoe dan ook, ik hoop dat ik genezen ben, voor ik ziek werd... Want van een bronchitis ben ik een beetje bang, dat verscheurende hoesten is niet leuk.
Dat zware hoesten zal nog wel een overblijfsel zijn van mijn vele ziek zijn in mijn prille jeugd... Voor mijn twee en een half jaar lag ik al drie keer op sterven (hoorde ik tientallen keren vertellen...) Maar veel beter dan dat ziek zijn, dat hoesten, herinner ik me de inspuitingen met penicilline, toentertijd een heel nieuw en modern middel... Ik kreeg om de zes uur een inspuiting, dag en nacht... Ons moeder zei medelijdend dat mijn billetjes precies een speldenkussen waren... En die inspuitingen die zijn me bij gebleven !
Naar het schijnt zat mijn moeder dan te waken in de oude hoge zetel, naast mijn bedje... En om de zes uur kwam dan de verpleegster van het Witgele kruis langs. Een van mijn vele ziekteperiodes is mij bij gebleven, staat me nog helder voor de geest ! Februari 1953: overstroming, ook in onze stad Oostende, op de wijk Opex was er zelfs een dode. Pa ging met mijn broer en zus kijken naar de overstroomde straten, en kon alleen door het raam kijken naar het bos voor onze deur...
Willy Lustenhouwer zong er destijds een liedje over "Ostende oender waoter"... Door de link aan dat gebeuren is die ziekteperiode voor mij een heel helder beeld, al de rest zijn wat versluierd door de nevelen der tijd... De nevelen der tijd... Klinkt mooi hé ?
Voor mij is dat een heel goed beeld, want er is zoveel wat ik me niet meer echt herinner... Voor mij ligt het artikeltje uit de "Zeewacht", met een fotootje van de bevroren zee tijdens de winter 62/63, waar ik op sta met 4 vrienden uit de Chiro... 3 er van herinner ik me heel goed, maar die vierde, al sla je me dood, daar weet ik niets meer van. Waar is die naar toe gesukkeld in mijn geheugen? Ook oude klasfoto's... Daar herinner ik me er hooguit enkele van... De rest ? Verdwenen in die nevelen...
Vannacht lag ik ook te denken aan zo'n oude kennissen... Ooit kwam er regelmatig een Hermientje op bezoek, en wij zijn ook nog bij haar geweest in een appartement... Dat zal wel het eerste appartement zijn waar ik ooit ben in binnen gegaan, want het is me bijgebleven... En ook een madame Adamson en haar Engelse man, die als hobby de encyclopedie van buiten leerde en helemaal kon opzeggen... Wanneer en hoe die plots verdwenen zijn en hoe ze ooit verschenen zijn??? Verdwenen in de nevelen...
Misschien ben ik zoveel vergeten, omdat ik zoveel te herinneren heb... Misschien moest mijn harde schijf nu en dan een en ander wegzwieren om plaats te maken voor nieuwe dingen... Het zijn ook dingen die ik niet echt mis. Om op die foto terug te komen, de drie die ik me wel herinner, dat waren vrienden waar ik heel veel goede herinneringen aan heb, die andere was blijkbaar niet echt een vriend, niet echt hoog genoeg op de ladder van de vriendschap om een vaste stek te krijgen op de harde schijf van mijn geheugen...
Maar ik vind het wel een beetje ambetant dat die naam geen belletje doet rinkelen... De foto kan het niet echt doen, want het is een typische krantenfoto, waarop je niet eens jezelf herkent, laat staan iemand waar je geen herinnering aan hebt... Ik krijg plots goesting om weer eens in die dozen te gaan wroeten... De dozen die hier ergens opgeborgen staan, en waar al die dingen inzitten, doodsprentjes, oude foto's, de liefdesbrieven die Anny naar mij en ik aan haar schreef, de gelukwensen die we kregen bij ons huwelijk, bij ons 25 jaar jubileum, bij de geboortes van onze kinderen... Foto's en artikelen uit de krant waar een van ons in voor kwam, al die honderden herinneringen...
Dan zetten we ons met zo'n doos, dicht bij elkaar, en halen herinneringen op, herinneringen die opgewekt worden door die voorwerpen uit het verleden...
Doe jij dat ook soms ?
Hou jij er ook van eens rond te dwalen in je verleden?
Misschien ben je ouder dan ik, misschien jonger... Maar hoe oud je ook bent, je hebt een verleden, en het is goed daar nu en dan eens in rond te kuieren...
Waar zou die nu zitten, leeft hij nog wel ?
Misschien heeft het ook iets te maken met het feit dat we beiden weg gegaan zijn van onze geboortestreek, de wortels die ons bonden aan heel wat van die dingen, zijn verbroken... Die oude foto's zijn een restantje van een ooit complex wortelgestel...
tot de volgende ?
1 opmerking:
Ik merk wel Toon, dat ik met het klimmen van de jaren (ben nu 57)meer aan het verleden ga denken. Soms zou ik wel eens iets uit mijn jeugd willen weten. Maar aan wie te vragen? Mijn ouders zijn al tientallen jaren dood en mijn enige broer is drie jaar geleden aan kanker overleden. Ach, ik moet het maar doen met de herinneringen die er nog zijn. En dat zijn er gelukkig nog een heleboel!
Gr. voor jou en Anny.
Henk
Een reactie posten