Hemel/hel

Niet alleen belangrijk is de weg die je gaat....... (Photo credit: Akbar Sim)

Gisteren zijn we op bezoek geweest bij een oude kennis. oude kennis in de dubbele betekenis, we kennen ze al heel lang, en ze is al oud...
't Mensje heeft in haar leven ook al heel wat meegemaakt: man verloren, kleinkind verloren, miserie met kleinkinderen, allemaal dingen die geen deugd doen...
Vannacht lag ik nog wat op haar te denken... en dat zo'n mens haar hemel zeker heeft verdiend, ze heeft het vagevuur hier al gekregen, of was dat de hel?

Weet je, voor zo'n mens moet er zeker zoiets bestaan als een hemel... Ze verdient het om toch een keer in een zee van geluk te mogen rondzwemmen.

Maar eigenlijk weten we niet eens wat de hemel echt is... Wellicht geen rijstpap met gouden lepeltjes, wellicht ook niet godganse dagen "Hallelujah" staan kwelen...
Eigenlijk hebben wij er geen idee van, hoe je nu oneindig vol geluk zou kunnen omschrijven... Sterker nog, we schijnen geluk enkel te kennen van uit de tegenpool ongeluk, ellende.

En weet je, eigenlijk weet ik niet eens of dat mensje echt ongelukkig is! Ze heeft heel wat leed te verwerken gehad en nog te verwerken gekregen, maar eigenlijk klaagt ze niet eens. Ze voelt veeleer het leed van de anderen, en neemt veeleer een helpende houding aan dan een treurende. Ze blijft ook niet vasthangen aan dat leed, het leven gaat door, en ze wil er wel eens over vertellen, maar alleen tegen enkelen, die zij vertrouwt, en van wie ze weet dat die het begrijpen. Anderen worden buiten dat schuifje van het leven gesloten... Alleen voor intimi.  En zelfs dan praat ze over het leed, en hoe erg het is voor de anderen... Niet voor haar, ook al neemt ze zelf ook haar deel van die last en zelfs meer op de oude schouders.

Wat is geluk?
Ik, voor mij, is geluk gewoon het aanvaarden der dingen, en er het beste van maken.
Ik kan voortdurend zitten janken over de pijn, over het verlies van een kind, en ik voel dat ook wel, maar ik laat het mijn leven niet overheersen. Ik voel me gelukkig, ondanks alles. Meer zelfs, dat heeft me geleerd dat alles te verwerken is, dat er steeds nog een weg naast de berg leed loopt. En ik ben zelfs een beetje nijdig als ik mensen voor hun berg zie staan, Oh en Wee roepend, en niet kijkend naar het weggetje naast die berg.

Geluk, dat is aanvaarden dat die berg er ligt, maar er omheen trekken, voortdoen.
Geluk dat is bezig zijn, niet er bij gaan zitten, treuren.
Weet je, je moet er eens naar kijken ! Treuren dat is een zittend werk, een leeg beroep, een nietsdoen in een zee van verdriet. Wie bezig is verwerkt alles veel makkelijker.

Ik weet niet of er een hemel is... Ik weet nog minder hoe die er uit zou kunnen zien, en het interesseert me ook niet echt. Ik weet hoe geluk er uit ziet: een stralend witter dan wit, met bruinverbrande randjes aan... Randjes van leed die je naar de kant hebt geschoven, niet eens helemaal bewust, maar wel in een bewust uit de weg gaan.

Het leven is niet zo moeilijk, als je heel veel omwegjes maakt... Sommigen stellen dat je verdriet moet verwerken... ik geloof dat je het veel beter kunt laten bezinken. Weg gaat het niet, uit de "weg" ga jij wel.

tot de volgende ?