Met muziek door 't leven

Vitruvian Man by Leonardo da Vinci, Galleria dell' Accademia, Venice (1485-90) (Photo credit: Wikipedia)

Ik kan een beetje tekenen, een beetje schilderen, een beetje dichten, een beetje beeldhouwen, een beetje keramieken... en dat ik een beetje kan schrijven, dat weet u, als u deze blog zit te lezen... Och, van alles een beetje zou je zeggen, in niet echt goed, een liefhebbertje, een amateurke... en je hebt gelijk ! Ik heb nooit die echte bevlieging gekend, die van liefhebberen plots kunst maakt. Ik maak best aardige dingen, en heel wat mensen bewonderen dat, maar het is en blijft liefhebberen...  Ik heb ook geen betrachting om er meer van te maken, ik amuseer me kostelijk, geniet zelfs van de lof die men mij (onverhoopt) toch toezwaait, lof die ik niet krijg door mijn werk, maar door mijn amusement.
In mijn ziekte is het van levensgroot belang dat ik bezig ben. Als ik niets zou te doen hebben, dan was ik wellicht al lang en breed dood en begraven, ten onder gegaan aan de pijn. Nu niet, omdat ik in mijn vele bezig zijn, gewoon geen tijd heb om te zitten kniezen.
Ik schreef het al eerder, en ik kan het niet genoeg beklemtonen: de beste pijnstiller is bezig zijn.
Eén ding betreur ik...
Ik heb geen jota gevoel noch kennis van en voor muziek.
Ik hoor graag een deun muziek, kan er van genieten, maar ik kan geen noot zo groot als de kerk lezen. Ik heb hier een melodica, een mondharmonica en zelfs een didgeridoo liggen en een echte grote hoorn waaraan ik een mondstuk maakte... maar ik haal er geen muziek uit.
Ik kan het niet.
En ik voel me daardoor een onvolkomen mens...

Ik kom nog uit de tijd dat de home universalis het "nec plus ultra" was. Je was pas pas mens als je van alles wist, en liefst zoveel mogelijk van alles. Het ideaal was een Leonardo Da Vinci, een man die van alle markten thuis was, die zowel uitvinder als schilder was, erudiet, onderlegd in vele materiën...

Nu is dat anders.. De kennis van de mens groeit explosief, en ik kijk met verwondering naar wat mijn kleinkinderen allemaal moeten leren en weten... En toch mis ik iets... Mis ik eigenlijk heel veel !

Men leidt mijn kleinkinderen op naar hun vak, naar hun toekomstige plaats in de maatschappij. Zij krijgen niet meer die brede opvoeding, zij leren geen literatuurgeschiedenis meer, zij leren niet meer declameren, moeten geen ellenlange schitterende gedichte meer van buiten leren, zij moeten niet meer eindeloos de tafels van vermenigvuldiging op dreunen, daar zijn immers rekenmachines voor... Kortom zij krijgen een heleboel dingen, die voor mij de poorten waren naar al mijn kunstige liefhebberijen, niet meer...

Mij lijkt hun opleiding dor, saai... Alles is gedrukt in een nette zakelijke letter, geen tierlantijntjes meer, geen mooie krul aan de eerste kapitaal van de tekst, geen onnutte versierselen, geen...
geen fantasie meer
geen leven
alleen dorre saaie wetenschap...

Geen homo universalis meer... Nu moet je met verschillende richtingen gaan samenzitten in de hoop dat de verschillende wetenschappen elkaar zullen ontmoeten in een nieuw iets, een bevruchting van elkaars kennis.
Ik denk dat het nu, ondanks veel meer specialismen, veel en veel moeilijker zal zijn om dingen uit te vinden die bestaan uit het samenkomen van twee of meer specialismen, gewoon, omdat er geen mensen meer zijn of zullen zijn, die al die kennis in één persoon kunnen herbergen... Het lijkt mij of de kans er in zit dat we dommer worden naargelang we meer kennis hebben... omdat we vakidioten worden in plaats van de homo universalis, de alleskunner...

Ik voel dat gebrek aan muzikaliteit al aan als een echt gemis... Ik ben niet compleet.
Ik hoop dat ik mis ben, maar ik vind die moderne versie van de mens zo schraal, zo iel...

Geef de kinderen toch tot en met hun lager middelbaar (15 jaar), echte kennis mee, universele kennis, zet de deuren van de wereld wijd open, laat hen drinken van alles wat de wereld aan verworvenheden biedt... Leg in hen de kiem van het universele...  Laat hen dan overgaan naar specialisatie, de kiem naar breder werk zal het dan wel doen, en veel meer kansen bieden tot vruchtbaarder breder werk, het enge vak overstijgend !


tot de volgende ?