Stom

Ik herinner me heel goed het verhaal van vader, hoe hij ooit heel verbaasd naar een woord stond te staren, zich afvragend wat het was... Hij las her le ven de, en pas na een hele tijd zag hij dat er herlevende stond... Een vriend las ooit op een slogan: Met bel of ten bouwt men niet !, en pas na een tijdje zag hij dat er stond: met beloften bouwt men niet...

Vandaag heb ik me in dat rijtje gezet... Ik las een bordje met daarop
FRITUUR
OPZOOM

Ik dacht nog "Wie noemt er nu zijn friture "Op Zoom "?, en toen pas viel mijn frank dat er eigenlijk stond: Frituur op 200 m... Maar door de slordige uitvoering van het bordje en de even slordige schrijftrant van de letters had ik van de 2 een Z gemaakt...
Ik zat met mezelf te grinniken...

En ik herinnerde me het lachen van mijn vader met zijn eigen "dommigheid" en idem dito van mijn vriend...
En ik dacht er aan hoe "groot" je moet zijn om met jezelf te lachen !
Meestal vinden we onszelf heel serieus, en de mensen die eens durven in het publiek de pias uit te hangen, zijn dun gezaaid .

Indertijd hadden we hier jaarlijks de parochiale "zomerspelen", waarop van iedere wijk één ploeg tegen elkaar speelde. Dat was helemaal niet serieus, helemaal geen sport, maar vooral iets waarbij de toeschouwers plezier hadden. Iedere ploeg bestond uit mensen die bereid waren eens de risee te zijn van de parochie. Er was niets te winnen, niets te verliezen, tenzij je gevoel van eigenwaarde. Het was niet zo makkelijk om mensen te vinden om een ploeg samen te stellen. Lang niet iedereen durft zichzelf eens belachelijk maken...

Daar er dan gewoonlijk ook nog een plaatselijke reporter bij kwam, kon je er op rekenen dat je de krant haalde in een allesbehalve ernstige figuur... Ooit was een van de spellen, dat men via een soort estafette de ploegleider, die in zijn zwembroekje staande, moest aankleden als baby... Mijn buurvrouw moest mij een luier omdoen, en dat lukte niet omdat haar armpjes te kort waren...of mijn buik te dik... Die foto stond natuurlijk in de krant. Ik weet zeker dat dit document hier nog ergens ligt te liggen in de grote dozen met souvenirs uit het leven van ons gezin... Op mijn werk waren er een paar die verklaarden dat zoiets niet gepast was... Ik had alleen nog meer plezier.

Ik vind dat we onszelf veel te veel ernstig nemen... Dat we moeten kunnen lachen met onszelf... We durven wel lachen met anderen, dus waarom niet met onszelf ? Trouwens, lachen is gezond...
En als je echt eens iets stoms hebt gedaan, waarom zou je daar niet mee lachen, en waarom zouden de anderen dan niet mogen mee lachen? Je eer ?
Er is maar een mens waarvoor ik mijn eer heel belangrijk acht: mezelf, en zo lang die niet gekrenkt is, is het niet erg. Alleen, sommigen voelen zich blijkbaar heel snel gekrenkt... Wees geen gevangene van wat je je eigen eer noemt...

Lach met jezelf, zou een goede slogan kunnen zijn voor de Bond zonder Naam...

tot de volgende ?