Toen ik vanmorgen stond te turnen, kon ik mijn ogen niet van het vergeelde kalenderblokje afhouden... Dat staat al sinds 2001 op 1 maart... Dag waarop onze Koen is overleden.
Het is natuurlijk gek dat je die dingen bewaart, dat je een soort gedenkschrijn opricht voor een overleden gezinslid, dat je ergens poogt de tijd stil te zetten...
Morgen is het dus 12 jaar dat onze Koen er niet meer is...
Het is net de dag van gisteren. Ik zie ons nog staan bij het lijk, ik zie mezelf naar huis rijden en hoor mezelf op een gegeven ogenblik vragen aan Anny "Waar ben ik nu ?" Ik reed volkomen op automatische piloot, ik reed naar huis zonder me van de omgeving echt bewust te zijn. Ik stopte voor het rode licht maar vroeg mij niet of ik daar heb gestopt, het ging automatisch.
Ik zwom in een zee van verdriet
Thuisgekomen hebben we nog enkele familieleden opgebeld, en dan zaten we daar, zwijgend naar elkaar te kijken. Ik heb de fles cognac uitgehaald, en we hebben beiden een druppel gedronken en zijn naar bed gegaan.
Ik weet niet meer of ik geslapen heb of niet, maar ik weet wel dat nog nooit mijn vrouw zo bewust heb aangevoeld als toen, we zwommen in diezelfde zee van tranen.
Het is morgen 12 jaar geleden...
En het wee is zijn scherpste kantjes kwijt.
De wonde is er nog, maar er is stijf en stram littekenweefsel opgegroeid. Je kunt dat niet bewegen zonder pijn, maar als je het stil laat is de pijn er niet meer.
Je denkt er niet meer voortdurend aan.
Je wordt er wel door miljoenen feiten en feitjes weer aan herinnerd, en dan schuurt en schramt dat weefsel van verdriet weer.
Ik kijk naar zijn foto, die hier bij me op de computer staat, en zucht...
Buiten is het weer aangepast aan mijn stemming: grijs en somber.
En toch wou ik dat de zon scheen, wou ik dat ik vanmorgen niet op dat kalenderblok had gelet, wou ik dat ik niet herinnerd werd, niet weer ondergeduwd werd...
Het helpt immers niet je vast te pinnen aan dat verdriet. Je moet verder.
Je doet het dan ook
maar nu en dan haper je even
Moest het je auto zijn, dan dacht je "Een vuiltje in de benzine"
Maar het is je zijn, je eigenste ik, je eigen litteken, je eigen verdriet
Laat de lente komen, de zon, de bloemen, de blauwe hemel, de vogels die je 's morgens wakker fluiten, het licht...
En het Licht scheen in de duisternis...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten