Studentenkaart

Vue de la ville de Saint Flour (Cantal, France). Photographie prise le 23 juillet 2004. DOmaine public (Photo credit: Wikipedia)

Ik vind het eigenlijk een grappig idee, maar straks ga ik met mijn pasfoto naar het secretariaat van de Academie, en daar zullen ze mijn studentenkaart aanmaken.
Met die studentenkaart heb ik recht op een heleboel kortingen.

Ik denk niet dat ik ooit eerder in het bezit ben geweest van een studentenkaart, ik denk dat die dingen nog niet uitgevonden waren in mijn studententijd.

En nu, 66 zomers oud, krijg ik zo'n kaart.
djudedju

Ik voel me weer piep. Piepjong bedoel ik.
Terwijl mijn zoon zit te zweten in Benares, de heilige stad van India, de oudste bewoonde stad van héél de wereld, krijgt zijn vader zijn eerste studentenkaart. Ik kan het niet helpen, maar ik vind het grappig. Ik voel me helemaal geen student. Ik ga naar de academie, en eerlijk gezegd, ik zie dat niet als studeren. Voor mij is dat eens te meer een hobby.
Eens te meer, omdat ik nu eenmaal verslaafd ben aan creëren. Ik hou er van dingen te maken. Te tekenen, te boetseren, te sculpteren, te schilderen, en omdat er regelmatig zaken wegvallen, die ik dan niet meer aan kan door gezondheidsredenen, zoek ik regelmatig nieuwe mogelijkheden. Zo ben ik naar de academie gegaan om keramiek te volgen, omdat beeldhouwen al lang niet meer kan.

Of ik daar ooit een diploma zal voor behalen ? Ik heb er geen idee van. Ik kijk niet meer zo ver vooruit. Misschien moet ik ook de keramiek laten vallen voor ik ooit aan mijn laatste jaar kan beginnen, maar dan heb ik toch die jaren gehad.

Kortom, ik heb geleerd niet alleen te doen wat ik graag doe, maar vooral te doen wat ik nog kan doen. En dus vind ik die studentenkaart veeleer een leuk iets dan wel een ernstige verworvenheid, passend bij mijn statuut als student in de edele conste der Ceramique....

Het mag helemaal gek klinken, maar die kaart geeft mij het gevoel dat ik een luchtsprongetje maak, mijn schoenzolen ondertussen tegen elkaar laat kletsen en ondertussen de enige echte Johnny Weismuller Tarzan-kreet uitstoot.

Ik voel me - alleen geestelijk weliswaar - weer heerlijk studentikoos, droom van een cantus met veel bier en veel dapper praten over de onbereikbare maagdekens die we zaten te bewonderen in onze aula... Maar helaas. De werkelijkheid is dat de meesten van mijn vrouwelijke medestudenten allang de maagdelijkheid gepasseerd zijn, en velen er van zitten ergens in mijn echte leeftijdsklasse en zelfs nog hoger... en om eerlijk te zijn, bij mij ontbreekt die lust naar vrouwenjacht al helemaal. Ook die tijd is al heel lang voorbij.
Ik ben er eentje van die zeldzame soort, die eenmaal gehuwd, dit hoofdstuk afsloot met zeven sloten. Mijn opvoeding, mijn geloof, maar ook mijn honkvastheid en tevredenheid waren er borg voor dat ik zelfs nooit dacht op het verbreken van die sloten.
Als ik eens een hele knappe vrouw zag, dan stootte ik mijn vrouw aan, en zei: "Kijk, dat is nu eens een model om te beeldhouwen !" en Anny knikte en zei dat het inderdaad een model van een mens was.
(Echt gebeurd op de trein van St Flour naar Parijs)

Kijk, waar mij die studentenkaart allemaal naar terug voert... Ik zie die prachtige mulattin zo weer voor mijn ogen, een gezicht als Nefertete, en een rank lichaam waar niets te veel of te kort aan was... Ze had echt iets Egyptisch, ook al zat ze daar in een gewoon mantelpakje, ik zag haar in de tijd der Farao's flaneren langs de tempels van Thebe...

(ik heb altijd al die levendige fantasie gehad)

En dat beeld van die mulattin voert mij weer terug door de tijd dat we met de rugzak op ons lijf door Haut Auvergne stapten, van Saint Flour in een grote kring terug naar Saint Flour... Onze eerste grote voetreis. Heel de familie van beide kanten verklaarde ons gek, maar wij hebben nog nooit zo'n mooie dagen gehad als toen, met die zware zak op ons lijf... Onder een loden zon uitkijkend over een eindeloze weg voor je.

Ik denk weer aan die leuke auberge chez madame Annie, aan die gîte, waar we helemaal alleen in een reusachtig gemeenschappelijk bed lagen, waar wel twintig man in pasten. Het was zo warm dat ik heel het bed "deed" om telkens weer een "koud" plekje te vinden, in de hoop er ook de slaap te vinden.
Weet je, toen voelden we ons beiden weer jong... Voor het eerst waren we op stap, op vakantie, zonder de kinderen... Het voelde heerlijk aan.

een domme studentenkaart...


Heerlijk
dromen
van
toen...

tot de volgende ?