Het kwade oog

Nederlands: Oegstgeest, Kempenaerlaan / Terweeweg. Kunstwerk "Vechtende honden" van Marijke Ravenswaay. Oegstgeest/The Netherlands. FOP. (Photo credit: Wikipedia)

Ze zagen het reeds aan hem, toen hij hier de eerste keer door het dorp wandelde. Er was iets mis mee, er was iets aan die man die de aandacht trok. Zijn kleren waren net een beetje anders, en vooral dat pikzwarte krulhaar in combinatie met die bleke blauwe ogen...

Bovendien blaften overal waar hij passeerde, de honden vol woede.

Maar echt veel aandacht gaven ze hem niet, er passeerden hier wel meer van die gekke wandelaars, stadslui die tijd te veel hebben.

Hij kreeg meer aandacht toen men merkte dat hij dag na dag hetzelfde parcours door het dorp wandelde, op vrijwel steeds hetzelfde uur.

En toen Julien, een paar huizen van hier, op een voormiddag buiten kwam, passeerde de man ook net. De man keek naar Julien, met die bleke blauwe ogen van hem, en op slag viel Julien dood neer. Enfin, dat is wat Marie sindsdien vertelt. Misschien was het wel zo, heel toevallig, misschien viel Julien al voor de man keek, of pas enige tellen nadien... Wie zal het zeggen, maar feit is, dat de man, ondanks de heisa rond de doodgevallen Julien, onverstoorbaar verder wandelde, net of hij niets hoorde of zag.

Toen reeds werd er voor het eerst gefluisterd over het boze oog...

En toen Lindaatje van de schommel viel, net op het moment dat de man daar voorbij wandelde, en bij die val een been en een arm brak, heel erg, met operatief ingrijpen en lange revalidatie, dan sprak zo wat iedereen van die man met het kwade oog.

De man scheen zich niet bewust van de heisa die hij maakte, en glimlachte toen hij merkte dat sommigen verstolen een kruis sloegen als ze hem zagen. En hij bleef zijn dagelijks rondje wandelen door het dorp.

Toen men op een middag Lisa dood vond achter haar fornuis, wist niemand wanneer precies ze gestorven was, maar het lag op het parcours van de man, dus werd ook dit overlijden hem en zijn kwade oog toegeschreven. En er waren zelfs al mensen die de man bedreigden en spraken van hun hond los te laten. Eentje deed het, maar toen de hond heftig blaffend naar de man liep, keek deze de hond star aan, en het beest liep jankend terug naar zijn hok. Nu was het wel zeker, een tiental mensen hadden ditmaal duidelijk gezien dat de man wel degelijk het kwade oog had !

Toen de kleine Jana in haar wiegje dood werd gevonden, was dit uiteraard ook door het kwade oog.

Enkele dagen daarna zagen we de man niet meer.

Zo plots als hij in het dorp was verschenen, zo plots was hij ook weer verdwenen.

Het dorp haalde opgelucht adem.

Tot plots op een warme zomerdag, er een hele oploop ontstond bij het tarweveld van boer Jan... De pikdorser stond stil midden het veld, en wel vier combi's van de politie stonden der bij. Er werd een groot oranje zeil gespannen rond de pikdorser en een deel van het veld. Hoewel wij hier op een heel stil kalm dorp wonen, wisten we meteen wat het zeil beduidde: daar lag een lijk !

Een paar uur later kwam er een lijkwagen, en werd het dode lichaam weggevoerd.

Enkele uren later kreeg men Jan te pakken, en die vertelde dat het wellicht "Het kwade oog" was, die daar dood lag !  Hij had de kleren herkend, want veel gezicht was er niet meer te zien, de kraaien hadden er een feestmaal mee gehouden.

's Anderendaags zagen wij hier meer vreemden dan ooit tevoren, TV-wagens, radiowagens, reporters, kijklustigen en heel wat mensen kregen bezoek van de politie... De drukte hield enkele dagen aan, maar ebde nadien stilaan weg.

Er kwam nog een keer wat heisa, toen de pers vermeldde dat de autopsie had uitgewezen dat het een moord betrof, en dat de man was neergeschoten.

Maar hier bij ons, hier in het dorp, hier kwam er pas een roddelcircuit op gang, toen men hoorde dat de kogel op de kop was ingekerfd, ingekerfd om de inslag in het lichaam veel erger, veel groter, veel dodelijker te maken, maar vooral door het bericht dat eer kruis was gekerfd op de kogel... een kogel van zilver...

tot de volgende ?