draagbaar versus haalbaar

State President Paul Kruger of the South African Republic at his fourth inaguration in 1898 (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen gelezen: Er zouden volgens de Duitse pers weer drastische inleveringen moeten komen in Griekenland...

Ergens doet mij dat denken aan Paul Kruger, de Zuidafrikaanse vrijheidsstrijder (Transvaal), Hij zei, tijdens een meeting te Potchefstroom tot de reeds opgezweepte massa:
" Burgers, verstaat gij den brief van het Engelsche Gouvernement? Ik zal u duidelijk maken wat ik geloof dat de bedoeling van deze zelfregering is: steek uw hoofd eerst  in den strop, opdat ik u kan ophangen, dan kunt gij met uwe beenen zoo vrij schoppen als gij wilt. Dit is de vrijheid en het zelfbestuur. "

Ik ben akkoord dat Griekenland noodzakelijkerwijs iets moet doen aan zijn schuldenlast. Ik kan aannemen dat men dan op een gegeven moment ook van de burgers (zij zijn het land !) moet bespaard worden, ja misschien zelfs iets moet ingeleverd worden. Maar het moet draagbaar blijven.

Met draagbaar blijven, bedoel ik gewoon dat het leven van de Griek een leven moet blijven, geen hel. Het mag niet leiden tot armoede en ellende. Het mag niet leiden tot minder gezondheidszorg, het mag niet leiden tot een pensioen dat niet meer leefbaar is, het mag niet leiden tot huis-loosheid omdat de huur of de afbetaling echt niet meer kan..

Het inkomen moet zelfs zo hoog blijven dat er nog een aanvaardbare binnenlandse markt kan blijven bestaan. Met andere woorden, als er dan al afgeroomd moet worden, dan mag het alleen de room zijn, en niet de ganse ketel melk. Het mag zo zijn dat luxe niet echt nodig is, en dat dit stuk moet ingeleverd worden, maar dat mag op zijn beurt ook geen aanleiding geven tot mindere geschooldheid van de jeugd die moet opgroeien in deze moeilijke tijd.

Dit is maar een heel summiere lijst van bedenkingen... Maar ik ben er van overtuigd, dat al wat verder gaat dan het afromen van de room, de luxe, een stap te ver gaat. Wees gerust, zelfs het inleveren van wat je luxe noemt of zou kunnen noemen, is reeds zwaar genoeg om dragen voor de meerderheid van de burgers van het land.

En het is helemaal niet makkelijk om de grens te bepalen van wat luxe is... In ons landje zul je wellicht geen mens vinden die TV als een luxe beschouwt, terwijl voor een bewoner van de Hoorn van Afrika, drie maaltijden per dag al een toppunt van luxe zou heten...

En het is nu eenmaal heel moeilijk en heel hard in te leveren. Eens je gewoon bent op een bepaalde manier te leven, dan is een stap terug, terug naar de situatie van vroeger, heel, heel lastig te aanvaarden. het lijkt niet denkbaar nog te leven op de manier waarop je twintig, dertig jaar geleden leefde. En nochtans, twintig, dertig  jaar geleden had je wellicht niet het gevoel dat je arm was, of echt iets tekort kwam.

Het is zelfs bijna onmogelijk nog te zeggen wat het verschil was met toen. Alles is zo geleidelijk geëvolueerd, dat je onmogelijk je vinger op de kalender kunt prikken en zeggen: Kijk daar, dan op dat moment is mijn leven veranderd, verbeterd... Het is ook niet plots gekomen, het is heel stilletjes veranderd, lepeltje per lepeltje. Maar zelfs het afnemen van de inhoud van één lepeltje, zal men onmiddellijk voelen als een verarming, een onrecht, een verdwijnen van een verworven recht.

Ik heb begrip voor de woede van de modale Griek. Ik denk dat ik ook zou betogen, schreeuwen van onmacht...

Ik denk dat we de woorden van Kruger moeten in ons hoofd houden, dat we moeten blijven zorgen dat het draagbaar en haalbaar blijft, dat is al moeilijk genoeg !
Er is nog een argument voor het behoud van het haalbare, draagbare ! Je mag de eigen markt ook niet uitschakelen als segment van de globale markt ! Je kunt heel simplistisch stellen dat je door gratis arbeid een goede positie op de markt kunt veroveren, maar als je arbeiders dan niet meer kunnen werken van de honger, dan ben je zo die situatie weer kwijt ! Je moet ook produceren voor de eigen markt, en dus moeten je eigen mensen ook de middelen hebben om die binnenlandse producten aan te kopen. Als ik zie dat de Grieken hun nood steeds meer gaan oplossen door middel van onderlinge ruilhandel (ik geef je wat van mijn sla, bak jij voor mij een brood in de plaats), dan heb ik schrik dat je ergens de grens van het marktsysteem hebt overschreden. Nog verdere inleveringen zouden alleen kunnen leiden tot een ramp, een wegvallen uit het systeem... dus ook uit Europa. Uit het systeem van de Euro. Als je leeft bij gratie van ruilhandel heb je immers geen Euro's van doen... !


tot de volgende ?