Het kadukke Fordje

Ford Motor Company: The First 100 Years by Robert C. Kreipke (Photo credit: IFHP97)

Ik weet niet meer op welke post ik de man zag en hoorde praten over de massale afdankingen in het bedrijf waar hij werkte... Het was geen Ford, dus wordt er niet over gepraat. Regeringsleiders komen hen niet troosten, men belooft geen reconversie-maatregelen, er is geen sprake van grote afscheidspremies of hoe je die dingen ook noemen wilt...

Heel stilletjes, heel geruisloos staan ze daar met zijn allen op straat. Geen massa's blijken van sympathie, geen bezoek van een minister, laat staan de premier...

Toch zijn die arbeiders net zo goed het slachtoffer van de werkloosheid.
En in deze streek hier, loopt het echt ook niet over van kansen op tewerkstelling.
Nu nog een nieuwe wet waardoor de werkloosheidsvergoeding sneller wordt afgebouwd, en hupla, daar sta je dan, met je kinderen die nog studeren, de afbetaling op je woning en op je auto. Auto die je niet weg kunt doen, want dat is een middel om -hopelijk- aan werk te geraken... Wat men ook vertelt van het Openbaar Vervoer, probeer er maar eens dagdagelijks mee naar je werk te gaan... Als je geen geluk hebt, moet je heel vroeg vertrekken omdat je ginder nog enkele kilometers moet stappen...
En heb je helemaal geen geluk, dan passen de uurregelingen van geen kanten.

Dus de auto moet noodgedwongen blijven... een kans op werk kun je, mag je niet laten liggen.

Je bent 50 jaar of zelfs enkele jaren ouder, en wil je nog aan werk geraken dan lijkt het noodzakelijk dat je een nieuwe opleiding volgt... En als die er is via de de VDAB, dan sta je wellicht op een wachtlijst, is het opleiding in het bedrijf zelf, dan ben je te oud om nog zo'n investering in jou te doen.

Tja, je bent niet van Ford...

Nee, ik heb helemaal niets tegen die mensen van Ford. Ik heb net zo goed medelijden met hen, ik voel met hen mee in de economische ramp die hen treft . Economische ramp, dan heb ik het over de gezins-economie... Want daar leef je als kleine man in. Die grote economie, dat is voor de arbeider een ver-weg-show, iets waarover je hoort op TV, en waar ze je bang maken voor het spook van verarming, kostenstijgingen en... werkloosheid.

Ik heb alleen iets tegen het feit dat men, bij dergelijke grote sluitingen, van alles en nog wat doet voor de slachtoffers, en dat men helemaal geen woord zegt, laat staan iets doet, voor de even vele of zelfs nog meer mensen die iedere maand getroffen worden door diezelfde werkloosheid.

Er zijn geen twee soorten slachtoffers van de werkloosheid !

... En weet je wat nog erger is ?
Na een tijdje is iedereen vergeten hoe je werkloos bent geworden, in die slechte tijd, één van de velen... En dat er helemaal geen werk was voor je... Hoe je maand na maand werkloos bleef, hoe je werkloosheidsvergoeding al heel vlug afgebouwd werd, hoe je alles op alles moest zetten om je huis toch afbetaald te krijgen, of hoe je het zelfs moest verlaten en overlaten in de handen van grijpgrage banken...
En na een tijd spreekt men dan over je, als den dienen, die al jaren op den dop zit... Zo met een ondertoon van de leegganger, de luiaard, de profiteur....
Als je niet op past, raak je helemaal in het sukkelstraatje... En nog is het niet gedaan !
Als je oud wordt heb je minder pensioen...
Je sleept de ramp mee tot aan je dood.

En dat is heus niet alleen het geval voor mensen uit enorm grote sluitingen van bedrijven, maar net zo goed uit het faillissement van een piepklein bedrijfje...

Dat is het echte spook van de werkloosheid.
Hoe langer je werkloos bent, hoe moeilijker het wordt om werk te vinden.
Dat is logisch, je kennis en vaardigheden raken steeds meer en meer achter op de moderne wijze van werken. Je kennis loopt hopeloos ten achter.
En het ergste... Het ergste is wellicht dat je jezelf steeds minder en minderwaardiger voelt worden.
Je verliest je zelfrespect, en dat straal je ook uit.
Je ziet er niet meer uit als die levenslustige mens van vroeger.

Ik voel me altijd wat boos worden, als ik mensen hoor die denigrerend spreken over de werkloze...
Ze weten niet wat het is.
Bovendien hebben wij, hier in ons Belgenland, een heel gek systeem van werkloosheid... Om ziek te zijn moet je 66% arbeidsongeschikt zijn. Als je dus maar 60 % ongeschikt bent, ben je niet ziek, maar je kunt evengoed je taak niet meer vervullen, en dus raak je op de werkloosheid. Daar loop je tussen die grote hoop mensen die werkloos en/of eigenlijk arbeidsongeschikt zijn, maar niet genoeg om ziek te zijn....

Daar vinden we in ons landje hele pakken van wat men smalend de beroepsdoppers noemt. Mensen die te ziek, te gehandicapt zijn om te werken... maar niet ziek, niet gehandicapt genoeg om in dat andere systeem van de sociale zekerheid te vallen...
...En aan de andere kant heb je dan mensen op de ziekenkas, die net die 66% wel halen, maar echt niet zieker lijken dan die werkloze, en ook die hebben dan de naam van profiteur...

Het lijkt wel of er mensen zijn die hen benijden om hun toestand !
Gek toch ?

tot de volgende ?

Het blinkende graf

Onze-Lieve-Vrouwehospitaal (former hospital/convent) and chapel in Oudenaarde. Oudenaarde, East Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag gaan we naar het kerkhof, naar Zingem en naar Oudenaarde...
We gaan niet alleen een bloemetje brengen, nee, we gaan ook om in Zingem het graf van Tante en nonkel wat op te poetsen en in Oudenaarde dat plaket van Koen wat te reinigen.
En we blijven dan een wijle stilstaan, en gedenken...

Op deze dagen is het druk op de kerkhoven, nog niet vol van mensen in hun zondagse pak, met bloemen in de hand, maar vooral van dames met een voorschoot om, die over de graven heen buigen met borstel, vod en zeep...

Het is grote kuis op het kerkhof... Heel het jaar zien de meeste graven geen levende ziel, en toch zijn ze na een jaar weer bestoven, groen van minieme mossen, vervuild. De ene steen is de andere niet. Als je een blinkend gepolierde grafsteen hebt, dan heb je het gemakkelijk: eventjes met water en een goede vod, en het stof van een jaar is weer weg... Heb je echter een grafsteen dat niet zo blinkend glad is, dan is het stof wel makkelijk weg te vegen, maar het groen van het mos lijkt wel in de steen gedrongen, en daar zie je mensjes ijverig schuren op de grafstenen...

Zowel Zingem als Oudenaarde zijn betrekkelijk nieuwe kerkhoven, waar niet veel van die mooie oude grafmonumenten te bewonderen vallen, maar toch zie je hier en daar wel eens iets origineels, iets wat opvalt, wat anders is... In vorm of in kleur...

Op die manier is het kerkhof soms wel bezienswaardig... Want eigenlijk is het maar een droevige plaats, waar men zijn doden naar hun eeuwige rustplaats brengt, waar ze - al naargelang de gemeente- tegenwoordig maar heel tijdelijk liggen...  Ik ken gemeenten waar men na een goede tien jaar al de plaats moet ruimen voor verse doden. (Klinkt luguber hé ?) Maar hoe gek het klinkt, bij de meesten is het grootste leed dan al wel wat weggesleten. Het verdriet zit op dat moment al ingekapseld, het is er nog wel, maar er ligt eelt op, de  wonde is een litteken geworden.

Och, ze zijn nog lang niet vergeten, en er over praten, er over denken doet nog steeds pijn, maar het weegt niet meer op het leven. In het begin dat je iemand verliest, weegt dat verlies heel de dag door op je. Je kijkt TV, je leest de krant, maar ergens zit je tijdens die werkzaamheden nog steeds ergens met de dode in je hoofd, in je hart.

Dat slijt (gelukkig maar !), zachtjes slijt dat felle verdriet tot een ding op de achtergrond. Het is niet weg, maar het overheerst niet meer.

Met andere woorden, dat graf hoeft geen monument te zijn... Een eikenhouten kruis zou al lang genoeg meegaan, om het verdriet zichtbaar te tonen... Het hoeft echt geen arduin te zijn. Het hoeft echt niet met een "eeuwige vergunning" te zijn...

Maar misschien ben ik te hard... Misschien willen sommigen dat echt wel !
Ik behoor tot die mensen, voor wie het kerkhof geen monument is, maar een begraafplaats, waar men het verleden begraaft. Op de kast staan bij ons altijd wel enkele foto's, van mensen die nog niet zolang geleden begraven werden. Die maanden dat die prentjes daar staan, kijken we daar regelmatig naar, en nu en dan parten we er zelfs over..., nemen het nog eens in handen, hoelang is het nu al weer geleden? Maar na enkele maanden verdwijnen die doodszantjes in de schuif, bij de grote hoop die ons al eerder zijn ontvallen... Familie, vrienden, goede kennissen, buren of hun dichte familie...
Daar liggen ze gewoonlijk in alle rust, tot we bij het zoeken naar iets anders, ook bij die doos komen, en dan nog eens verwijlen bij de doden...

De doden waar ik echt verdriet om heb, die zitten niet alleen in die doos, die liggen niet alleen op het kerkhof, die zitten vooral in mijn hoofd, in mijn hart. Dat kerkhof, dat is maar een soort openbaar gedenken. Het echte gedenken, dat gebeurt bij mij, binnen in me.

Als we ook naar Zingem gaan, naar tante en nonkel, dat komt vooral omdat er anders geen kat meer naartoe gaat... Uit het oog, uit het hart.
Daar zijn geen kinderen en geen broers en zusters meer over.
Daar is alleen dat graf, met een eeuwige vergunning (In Zingem duurt de eeuwigheid maar 50 jaar of zoiets).
Ieder jaar weer kijk ik dan ook naar die graven waar niets staat, waar niemand de moeite neemt om het nog eens wat op te kuisen, waar geen bloem, geen gedachte laat staan een gebed gebeurt... En dan probeer ik al die vergetenen ook even te gedenken... Het is niet goed dat er mensen zijn die zo maar verdwijnen, alsof ze er nooit geweest zijn.

En toch hebben ook zij ooit wel eens een steen in de rivier geworpen, waardoor de loop van de rivier nooit meer hetzelfde is geweest...

Wij zijn niet alleen de vrucht van onze ouders, van dat knusse gezin... Wij zijn kind van een hele wereld, gevormd, gekneed door een oneindige massa...

Zonder die man die er zo'n honderduizend jaar geleden in slaagde dat paard te doden, waardoor zijn gezin kon overleven... waren wij er ook niet !

Wij hebben de geest, de ervaring, het epos, de ontwikkeling van een heel mensdom in ons.
Laten we dus ook al die naamlozen niet vergeten.
De grootste uitvinding, die nog steeds bepalend is voor zo wat alles in deze ontwikkelde wereld, dat is het wiel... We kennen die uitvinder niet.

Ga jij ook op hem of haar denken dit jaar, op dat grote dodenveld vol bloemen?

tot de volgende ?

draagbaar versus haalbaar

State President Paul Kruger of the South African Republic at his fourth inaguration in 1898 (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen gelezen: Er zouden volgens de Duitse pers weer drastische inleveringen moeten komen in Griekenland...

Ergens doet mij dat denken aan Paul Kruger, de Zuidafrikaanse vrijheidsstrijder (Transvaal), Hij zei, tijdens een meeting te Potchefstroom tot de reeds opgezweepte massa:
" Burgers, verstaat gij den brief van het Engelsche Gouvernement? Ik zal u duidelijk maken wat ik geloof dat de bedoeling van deze zelfregering is: steek uw hoofd eerst  in den strop, opdat ik u kan ophangen, dan kunt gij met uwe beenen zoo vrij schoppen als gij wilt. Dit is de vrijheid en het zelfbestuur. "

Ik ben akkoord dat Griekenland noodzakelijkerwijs iets moet doen aan zijn schuldenlast. Ik kan aannemen dat men dan op een gegeven moment ook van de burgers (zij zijn het land !) moet bespaard worden, ja misschien zelfs iets moet ingeleverd worden. Maar het moet draagbaar blijven.

Met draagbaar blijven, bedoel ik gewoon dat het leven van de Griek een leven moet blijven, geen hel. Het mag niet leiden tot armoede en ellende. Het mag niet leiden tot minder gezondheidszorg, het mag niet leiden tot een pensioen dat niet meer leefbaar is, het mag niet leiden tot huis-loosheid omdat de huur of de afbetaling echt niet meer kan..

Het inkomen moet zelfs zo hoog blijven dat er nog een aanvaardbare binnenlandse markt kan blijven bestaan. Met andere woorden, als er dan al afgeroomd moet worden, dan mag het alleen de room zijn, en niet de ganse ketel melk. Het mag zo zijn dat luxe niet echt nodig is, en dat dit stuk moet ingeleverd worden, maar dat mag op zijn beurt ook geen aanleiding geven tot mindere geschooldheid van de jeugd die moet opgroeien in deze moeilijke tijd.

Dit is maar een heel summiere lijst van bedenkingen... Maar ik ben er van overtuigd, dat al wat verder gaat dan het afromen van de room, de luxe, een stap te ver gaat. Wees gerust, zelfs het inleveren van wat je luxe noemt of zou kunnen noemen, is reeds zwaar genoeg om dragen voor de meerderheid van de burgers van het land.

En het is helemaal niet makkelijk om de grens te bepalen van wat luxe is... In ons landje zul je wellicht geen mens vinden die TV als een luxe beschouwt, terwijl voor een bewoner van de Hoorn van Afrika, drie maaltijden per dag al een toppunt van luxe zou heten...

En het is nu eenmaal heel moeilijk en heel hard in te leveren. Eens je gewoon bent op een bepaalde manier te leven, dan is een stap terug, terug naar de situatie van vroeger, heel, heel lastig te aanvaarden. het lijkt niet denkbaar nog te leven op de manier waarop je twintig, dertig jaar geleden leefde. En nochtans, twintig, dertig  jaar geleden had je wellicht niet het gevoel dat je arm was, of echt iets tekort kwam.

Het is zelfs bijna onmogelijk nog te zeggen wat het verschil was met toen. Alles is zo geleidelijk geëvolueerd, dat je onmogelijk je vinger op de kalender kunt prikken en zeggen: Kijk daar, dan op dat moment is mijn leven veranderd, verbeterd... Het is ook niet plots gekomen, het is heel stilletjes veranderd, lepeltje per lepeltje. Maar zelfs het afnemen van de inhoud van één lepeltje, zal men onmiddellijk voelen als een verarming, een onrecht, een verdwijnen van een verworven recht.

Ik heb begrip voor de woede van de modale Griek. Ik denk dat ik ook zou betogen, schreeuwen van onmacht...

Ik denk dat we de woorden van Kruger moeten in ons hoofd houden, dat we moeten blijven zorgen dat het draagbaar en haalbaar blijft, dat is al moeilijk genoeg !
Er is nog een argument voor het behoud van het haalbare, draagbare ! Je mag de eigen markt ook niet uitschakelen als segment van de globale markt ! Je kunt heel simplistisch stellen dat je door gratis arbeid een goede positie op de markt kunt veroveren, maar als je arbeiders dan niet meer kunnen werken van de honger, dan ben je zo die situatie weer kwijt ! Je moet ook produceren voor de eigen markt, en dus moeten je eigen mensen ook de middelen hebben om die binnenlandse producten aan te kopen. Als ik zie dat de Grieken hun nood steeds meer gaan oplossen door middel van onderlinge ruilhandel (ik geef je wat van mijn sla, bak jij voor mij een brood in de plaats), dan heb ik schrik dat je ergens de grens van het marktsysteem hebt overschreden. Nog verdere inleveringen zouden alleen kunnen leiden tot een ramp, een wegvallen uit het systeem... dus ook uit Europa. Uit het systeem van de Euro. Als je leeft bij gratie van ruilhandel heb je immers geen Euro's van doen... !


tot de volgende ?

Winter(z)uur

Vandaag zijn we dus een uur langer in bed moeten blijven. Op bevel van de staat, meer zelfs ik denk dat het een Europese verordening betreft?

Dit is nu dus het winteruur. Vanmorgen was het al weer klaar om te turnen, en vanavond zal het veel te vroeg donker zijn.

Ik heb zitten denken... Geïnspireerd door dat vroeg donker worden.
Ik kan me niet ontdoen van de indruk, dat wij hier veel meer last hebben van de donkere uren dan van de licht-uren. Ik wil zeggen dat wij over een jaar gezien veel meer donkerte hebben dan wel licht. In de tropen, op de evenaar, zou de dag en de nacht altijd precies even lang zijn, zo heb ik eens menen gelezen te hebben (alles in voorwaardelijke wijsheid), in het hoge Noorden heb je één dag waar het heel de dag van volle 24 uur licht is, maar naar ik meen, ook veel meer duisternis. Wij zitten nogal Noord, dus zal het hier ook wel meer donker zijn dan licht.

Als ik dat zo eens overdenk, dan is het gunstigste, aan de evenaar, en daar haal je net 50 % licht op een jaar. Er is dus nergens een plaats waar je meer licht hebt dan de helft van de tijd, maar er zijn verschrikkelijk veel plaatsen waar je meer duisternis hebt dan licht. De enige manier is dus om de zes maand te verhuizen naar de andere kant van de wereld, naar de zuidelijke leefwereld, en die wereld is véél kleiner dan de noordelijke helft van de bewoonbare wereld. Je moet maar eens kijken op een wereldbol. Natuurlijk heb je ook nog Antarctica, maar dat reken ik niet bij de bewoonbare droge grond.

Kortom, we hebben, hoe dan ook, minder licht dan duisternis.
En als ze mij nu doen opstaan op het moment dat het al licht is, dan wil dat zeggen dat die oelewappers een stuk van mijn al zo zeldzame licht hebben afgepakt. De dieven !

Mijn dieren (2 vogels en een heel pak vissen) zullen ook weer van slag zijn, en mijn kippen zullen verwonderd zijn dat hun voeder een uur later komt.

Gisteren was het dus herfstfeest van Ziekenzorg Mater- Welden - Volkegem. We zaten daar met een tachtig mensen als een klein eilandje in die mastodont van een sportzaal van de school... Volgende keer (het lentefeest) zullen wij wellicht verhuizen naar "de Drie Sleutels", waar we een meer gepaste grootte van zaal kunnen krijgen, maar het is dan op een weekdag te doen, want zater- of zondagen zijn daar nu al allemaal al lang voorbehouden voor allerlei festiviteiten, vooral voor familiefeesten en dergelijke.

Maar ondanks dat verloren gevoel in die ellendig grote zaal, was het goed ! We hadden een optreden van een dame, die ons muziek bracht met haar accordeon. Een Frans type van accordeon.  (Vraag me geen verdere uitleg, ik ken er niets van)
Ze speelde ook niet de klassieke accordeonmuziek, de musette, maar speelde echt muziek. Ze speelde immers normaliter in een wat klassiek kamerorkest, als een soort unicum in de accordeonwereld. We kregen dus onder meer mooie lichte klassieke muziek, op accordeon, en dan nog veelal een eigen interpretatie van deze muziek, door haar aanpassing aan het instrument. Het was heel mooi !

Nadien speelden we dan ons bonteavond-stukje... tot grote hilariteit van de aanwezigen. Ik heb duchtig de mensheid gezegend met de wijwater-kwispel, wat telkens weer geroep en gelach veroorzaakte. Daarna een lekkere boterham met perskop en/of kaas...

Tot de volgende ?

mijnheer pastoor

Deze namiddag moet ik dus optreden, tijdens het herfstfeest van Ziekenzorg. En om een of andere duistere reden ben ik weer pastoor...

Ik weet niet of er iemand foto's zal nemen, anders zal ik u er wel eens eentje tonen. Maar het lijkt wel, als ik ergens moet optreden, ik dat moet doen als pastoor, of als bisschop (Sinterklaas)...

Ik was 17 toen ik voor de eerste keer Klaas was, en ik ben het gedurende mijn verder leven héél dikwijls geweest.  Blijkbaar heb ik een uiterlijk die ergens iets pastoorachtigs heeft? Zeg nu niet: "die baard, want ik heb al meer opgetreden met een vals baard dan met mijn echte.

Vandaag heb ik geen problemen, maar binnen een dikke maand moet (mag) ik weer Klaas zijn, en bij de Okra heb ik al een Zwarte Piet, maar in de Academie zijn we wanhopig op zoek naar een Piet, (zoals in alle wettelijke annonces: mannelijk of vrouwelijk)... Mocht u zich geroepen voelen????

Vandaag dus pastoor, heel makkelijk, een wijd wit kleed met een koord om mijn middel, een overgooier zonder mouwen (hoe heten die dingen nu ook weer ?) en zo'n zwart hoedje met vier opstaande vleugeltjes op mijne kop.... En in mijn hand de koperen ketel en de kwast om het volk met milde hand te zegenen... Dat alleen al doet de mensheid lachen. En ik moet geen schrik hebben dat ik mijn tekst vergeet... Ik moet hooguit drie woorden zeggen, op het moment dat het stuk eigenlijk net gedaan lijkt...

Eigenlijk moet ik dan nog veel meer zeggen dan de anderen, want het is een komedie waar eigenlijk geen woord gezegd wordt. De tekst wordt voorgelezen door de lector, en wij moeten maar bewegen, steeds sneller en steeds meer door elkaar, zodat het een dolle boel wordt. Het klinkt niet zo leuk, maar het is gewoon een van die echte ouderwetse stukjes van de echte ouderwetse bonte-avonden van in illo tempore... uit de oude doos. Mag ook eens.

Lachen vergt niet dat we veel kunst en vliegwerk doen, lachen is een heel simpel iets, zeker in een zaal die bereid is tot zich amuseren. Dus geen Hamlet of andere ingewikkelde toestanden, nee, gewoon lachen.

Het doet me denken aan de Gentsche Fieste... Ooit stond daar een man, met een enorme grote kartonnen doos... "Vaaf frang vuur te kaèken in de duuze ! Vijf frank om te kijken in de doos !" De doos had veel succes, de ene na de andere wou zien wat er in die doos te zien was... Er was natuurlijk helemaal niets te zien, maar iedereen die er in gekeken had hield vol dat het "de moeite" was, dan was hij of zij niet de enige dommerik... En iedereen had plezier.  En dat is best vijf frank waard !

Humor, goede humor heeft eigenlijk niets om het lijf. In wat wij deze namiddag doen, is er zelfs niet eens een pointe, het is gewoon gek doen, in gekke kledij, en een heel simpel verhaal als basis voor het heen en weer gehol in die gekke kleren. De hoofdvogel is een dame, een al wat oudere dame (Die bij OKRA steevast mijn Zwarte Piet is), en die zal deze namiddag baby zijn. Een grote fopspeen, een gek mutsje, en vooral het feit dat ze in een enorme luier gekleed is... Ze ziet er grandioos uit.

Weet je, ik hou wel van die simpele boerenleute van toen. We hebben al dergelijke stukken gespeeld in de Chiro, aan het kampvuur, het slotakkoord van een leuk kamp.

... en vroeger zag je ook nog wel eens dergelijke dingen op familiefeestjes, en zelfs nu, zie je daar soms nog resten van. Een van de laatste keren dat ik nog heb meegespeeld met zo'n stukje, was op een huwelijksfeest.. Ik speelde er... pastoor... (of wat had je gedacht ?)

tot de volgende ?

Koken maakt slimmer

Nederlands: Foto van Jeroen Meus op de Boekenbeurs 2010 (Photo credit: Wikipedia)

Neenee, ik zit hier niet te zeveren ! Geleerden hebben ontdekt dat we door het bereiden van eten veel meer voedingsstoffen opnemen dan door gewoon een knol uit de grond te trekken en rauw te verorberen. Men heeft berekend dat een gorilla 2 uur en 12 minuten méér per dag aan eten zou moeten besteden om het equivalent te halen van gekookt eten.

Daarmee is het duidelijk !
Wij hier in Vlaanderen worden binnenkort het nec plus ultra op gebied van intelligentie !
Ik heb het nagekeken, op onze TV-zenders kunnen wij momenteel bijna heel de dag, zonder noemenswaardige onderbrekingen kijken naar kookprogramma's, en dan praat ik nog niet van de TV-Shop, waar ze ons hele dagen aan het oor leuteren met handige machientjes, betere messen, nog intelligentere pannen om dat eten in te bereiden.

Naast Piet Huysentruyt en Jeroen Meus hebben we ook nog Masterchef voor groot en klein, en nog tal van andere chef en chefjes houden ons hier voortdurend het water in de mond met allerlei heerlijke hapjes. Weg met al die ideeën over "minder vet, minder zout, minder eten !". Wij leven in een land die hele dagbladbladzijden vult met artikels over een politiek onbenul en zijn frietkot, en nadien weer ettelijke bladzijden hoeveel je vermagert, gewoon door ruzie te maken met de baas van het frietkot, en noodgedwongen anders te gaan eten... Om heel dat verhaal sappig te maken voegt men her en der, te pas en te onpas, enkele citaten toe in het latijn...

Nee, alle gekheid op een stokje, als koken de mens een voorsprong geeft, hoe staat het dan met de kansen van de heel armen, die heel weinig te koken hebben, ten opzichte van ons, die hele dagen onze hersenen bol vreten?

Ik heb vroeger al gelezen, dat wij wellicht als soort slimmer zijn geworden, door het eten van dierlijke vetten. Dierlijke vetten zouden een gunstige invloed hebben op het opbouwen van de hersenen. Dus weeral, hoe we het ook bekijken, eten voor je hersenen. En weg met dat magere biefstukje, geef ons, de verstandigen, maar een stuk spek.

Nog niet zo lang geleden, had ik een gesprek met Monique... Wij hadden het over cholesterol, en hoge bloeddruk en dergelijke blijmakende zaken... Monique zei: " Eigenlijk  zouden we weer moeten eten zoals vroeger, toen we klein waren ! Toen hadden we nog niet al die dingen van nu ! We aten een boterham met confituur, en als er kaas was, dan kregen we een snede kaas. Hoeveel boterhammen we daar bij aten speelde geen rol, maar we hadden maar één snede kaas !"

Ik denk dat ze gelijk heeft. We eten tegenwoordig veel te copieus. Als er bezoek is, kun je dat heel goed zien. Dan staan er twee, drie soorten brood op tafel en wel tien soorten toespijs. En van alles veel te veel.

Wij leven Bourgondisch zegt men dan... Maar ik denk dat de Bourgondiërs in hun tijd veel schraler aten dan wij nu.

En toch... Ook in die sobere tijd van toen, waren er uitzonderingen... Als we in die tijd een kermis hadden, een feest, een huwelijksfeest of zoiets, dan werd er niet gegeten, dan werd er gevreten. Dan zag je de mannen letterlijk de bovenste knoppen van hun broek open zetten... om wat meer plaats te hebben. Het doet denken aan wat we soms zien in films over onbeschaafde stammen, waar ze een groot beest hadden kunnen vangen, en dan vlees aten tot hun buiken in een punt stonden...
Wellicht waren die kermissen van toen nog een soort afkooksel van de jachttaferelen van vroeger, waar voor één keer voldoende eten voorradig was om de schade in te halen van een schraal leven.

Deze vreetpartijen van vroeger zijn er nu niet meer. Er worden geen broeksknopen meer opengezet, er wordt niet meer gegeten tot de buik in een "pinne" staat... Maar daarentegen is iedere dag een feestmaal in vergelijking met het eten van toen.

Ik denk dat Monique gelijk heeft... Het is niet zozeer de hoeveelheid van eten die ons cholesterol, hoge bloeddruk, zwaarlijvigheid bezorgt, het is wellicht veel meer het feit dat we veel te veel vlees, en veel te veel toespijs en liflafjes eten.

Nu spreekt men van een veggiedag, één dag in de week zonder vlees... Maar vroeger hadden wij de vrijdag als vastendag, visdag... Soms hadden we dan puree en hazelnootgebakken boter. We kregen een fikse schep puree, maakten daar met onze vork een putje in, waar moeder dan wat hazelnootgebakken boter in goot... Wij vonden het heerlijk.

Wie doet dat nu nog, een dag waarop er alleen aardappelen waren?
Misschien moeten we echt een beetje terug naar die tijd?

En haal in hemelsnaam al die koks van het scherm ! We eten al genoeg !

tot de volgende ?

Kerkhofblommen...

Chrysanten in volle bloei, midden november 2006 (Photo credit: Wikipedia)

We zijn deze voormiddag naar Dadizele gereden, naar Floralux, om Chrysanten en een bloemstukje in kunstbloemen voor straks op het kerkhof...

Dat is een jaarlijkse uitstap. Als je de baan rekent, dan doen we zeker geen profijt aan die uitstap, maar dat is in feite wat het is: een uitstap... En wat de potjes met kunstbloemen betreft, nergens heb je zo'n uitgebreide keus. Dat potje is voor op het graf bij onze Koen... Dat kan daar dan de ganse winter staan. Groot mag het niet zijn, want veel plaats heb je niet aan een columbarium...

Het zal straks de elfde Allerzielen zijn dat wij naar het graf van onze Koen trekken...

Eigenlijk ben ik geen voorstander van die massa-dodenherdenking... Maar je kunt bijna niet anders dan mee doen. Stel dat er aan het graf van uw beminde op die dag niets wordt gezet, wat zou men dan denken, zeggen... Met andere woorden, we geven toe aan de sociale druk.

We hebben ook een bloempje meegebracht voor Angelique, want die woont in een nieuw huis. We gaan hen in het weekend bezoeken, en hen feliciteren met die nieuwe woonst.

Zaterdag gaan we naar het Herfstfeest van Ziekenzorg. Anny en ik moeten wat vroeger aanwezig zijn, om boterhammen te smeren... Tijdens de namiddag gaan we met enkele bestuursleden een komisch nummertje opvoeren... We hadden al repetitie, en wij hebben in ieder geval al veel gelachen... Dus zal het wel loslopen en krijgen wij iedereen aan het lachen.

Kortom, het is weer een druk weekend, maar volgende week is het kalm... Er is zelfs schoolvakantie, zodat ik zelfs niet naar de academie moet (mag).

Toen wij deze middag terugreden naar huis, passeerden wij in Kerkhove een brand. De Spar-winkel stond er in brand. We zagen geen vlammen, maar grote wolken die uit het gebouw kwamen, en de brandweer die druk in de weer was. Toen we er passeerden, kwam er een enorme geur de auto binnen, precies of er massa's plastiek in brand stonden. Stinken ! Ik heb iets later de ruiten geopend om verse lucht binnen te krijgen. En de lucht stonk vandaag al zo erg, want het is mistig, en dan lijkt het wel of alle uitlaatgassen en fijn stof beneden blijven hangen.

Hopelijk zijn er daar geen mensen ingesloten of bevangen door de rook !

Straks gaan we buiten in de tuin enkele planten met beschermvlies omwikkelen, zodat ze straks niet bevriezen. Want we hebben weer zo'n abnormaal weer ! Net als vorig jaar een resem abnormaal warme dagen, waardoor alle planten nog volop in sap staan, en dan plots beginnen vriezen. Planten die hier al jaren stonden, perfect winterhard leken, zijn vorig jaar gesneuveld... We hopen nu, met dat vlies de planten te kunnen vrijwaren van vorstschade...

tot de volgende ?

Ford Genk en co

mijnschacht in Genk. (Photo credit: Wikipedia)

Het is crisis.
Dat stel je vast aan het aantal dozen koeken die we verkochten en de moeilijkheden om ze allemaal verkocht te krijgen, dat stel je vast aan de enorm hoge rente op je spaarboekje (minder dan 1 % !), en dat stel je vast aan het koopgedrag van de mensen...
En dat is dan weer van invloed op de productie van goederen.
Onder meer de productie van auto's, auto's die nog steeds een flinke hap uit het budget happen.
En onder die auto's vind je... geen Belgische auto.

Bovendien zie je dan dat steeds minder auto's geproduceerd worden, of geassembleerd worden, buiten het moederland. Het moederland, dat is het land waar de oorspronkelijke fabriek van dat bepaald merk staat.

In het Vlaams zouden we dan stellen: "Het hemd is nader dan de rok.".

Het lijkt me ook een beetje logisch. Als je minder hebt, dan zorg je eerst voor de uwen. Eerst oompje en dan oompjes kinderen...

Wij hebben ons in Vlaanderen vooral geprofileerd als "afwerkers"... We hebben eigenlijk heel weinig eigen industrie. Bijna alles wat we hier hebben zijn in feite bedrijven uit andere landen, die hier ooit vestigingen hebben neergezet, omdat we goedkoper waren, beter werkten, meer werkten, goedkope grond ter beschikking stelden, weinig eisen hadden inzake milieu en noem maar op.

Deze voorwaarden hebben heel wat investeerders naar hier gelokt, waardoor er meer werk kwam, de lonen stegen, de arbeidsvoorwaarden beter werden (dus duurder), we begonnen eisen te stellen inzake milieu (eindelijk !) en heel wat dingen meer. Het gevolg was, dat andere landen plots heel wat goedkoper bleken te zijn, en het minste wat dan de balans doet overslaan, betekent dat de productie of een deel van de productie verhuist naar die goedkopere landen.

Met andere woorden, we hebben hier in Vlaanderen twee grote bedreigingen:
1) Bedrijven hebben steeds de neiging hun eigen land te bevoordelen, en zowat alle bedrijven hier zijn van vreemde origine.
2) De kostprijs van het geheel moet competitief blijven met "het buitenland" (in de breedste zin van het woord).

Met andere woorden, de positie van ons landje is zwak als we in een tijd van economische crisis verkeren. Dat is niet nieuw, maar het is steeds erger geworden.
Dat erger worden heeft diverse oorzaken, maar een van de grootste is het feit dat afstanden steeds minder een rol spelen.
Vroeger lang "de Kongo" inzake vrachtvervoer weken van hier. Voor bederfelijke waren was dat veel te ver om rendabel te zijn, en vervoer van goederen per vliegtuig was veel te duur. Nu is het vervoer per schip niet alleen sneller geworden, maar vooral veel efficiënter ! Met efficiënt bedoel ik dat de behandeling der goederen veel beter is. Denk bv aan de temperatuurbeheersing, waardoor fruit rustig weken aan boord van een schip kan blijven, en niet aan kwaliteit verliest, maar denk ook aan het systeem van het vervoeren, zoals containervervoer, waardoor goederen ingeladen worden in het bedrijf van oorsprong, en pas uitgeladen worden bij de uiteindelijke bestemming. De container gaat per trein of vrachtwagen naar de haven, (sommige containers hebben een eigen koeling ! Je kunt die herkennen aan de witte kleur) daar worden ze op het schip geladen in de container, over de oceaan gevaren, uitgeladen per container in de haven van bestemming, op vrachtwagens of trein gezet, en in de container afgeleverd op de plaats van bestemming.

Het gevolg van die modernisering van het vervoer is, om maar één sprekend voorbeeld aan te halen, je nu bij de bloemist of in het grootwarenhuis een boeketje bloemen koopt, die geteeld werd ergens in Afrika... Daar is de temperatuur gunstig en zijn de wetten inzake milieu nog niet zo streng... en de lonen ....

Er is nog een gek iets... We kennen steeds meer fusies van bedrijven. Door fusies kan men besparen op heel wat kosten, denk bijvoorbeeld aan het feit dat je maar één administratie nodige hebt in de plaats van twee. Een gedeelte van de niet-productieve kosten kan dus worden afgestoten. Maar bij fusies wordt er steeds maar één de werkelijke baas... En ook daar zien we dat dit dan meestal de buitenlandse bedrijven zijn, die uit een groter land komen, en dus makkelijk een groter bevoorrecht afzetgebied hebben.
Met andere woorden, wat Vlaamse bedrijven waren, zijn na de fusie meestal plots vreemd.

En dus, in geval van crisis, wordt de bevoorrechte positie gegeven aan het thuisbedrijf, en dat is niet hier, niet in Vlaanderen.

Ik heb hier bewust voortdurend gesproken over Vlaanderen en niet over België, omdat wij hier in ons Belgenland, die economische vorm van uitbouw, ontwikkeling, groei, vooral hebben gekend in Vlaanderen. Wij waren het goedkoopste gedeelte van België, en hadden meest arbeidskrachten voorradig. Wij zijn hier economisch sterker geworden dan Wallonië, op die manier. Maar dat betekent meteen ook dat wij wellicht net daardoor ook vatbaarder zijn voor het begrip crisis ?

En het moge duidelijk zijn, dat de kleinschaligheid van Vlaanderen hier duidelijk een zwakte is. Wij hebben meestal niet het moederbedrijf in ons stukje wereld, want wij hebben hier maar een klein gebied, een kleine eigen markt.

Naast het economisch aspect kun je hier dus rustig ook eens doorbomen over de zin of onzin van een federalisme in ons al zo kleine landje, en over het nut van een echt hecht Europa, met verdwijnen van steeds meer van het idee nationaliteit.

Ford Genk is niet ziek.
Ford Genk ligt gewoon op de verkeerde plaats op de economische wereldkaart.
De economische crisiskaart...

tot de volgende ?

School

English: Friedrich Fröbel (Frederick Froebel), head-and-shoulders portrait, facing front. MEDIUM: 1 print : lithograph. CREATED/PUBLISHED: Syracuse, N.Y. : C.W. Bardeen, Publisher, c1897. (Photo credit: Wikipedia)

Als ik eens kijk en luister naar mijn kleinkinderen, dan is de school heel erg veranderd...
Vorig schooljaar mocht ik van nabij kennis maken met het kleuteronderwijs, en ook daar is een en ander veranderd...
Je hoort me niet zeggen beter of slechter, dat moet de tijd uitwijzen.

Wij gingen nog naar de Fröbel (Froebel?) met eu - klank. Nu is het dus de peuter- en de kleuterklas. En daar is een hemelsbreed verschil.
Wij werden in dat verre verleden vooral getraind op gehoorzaamheid, onderdanigheid, stilzitten, armen over kruis, en soms zelfs met het wijsvingertje voor de mond.
We knipten, kleefden, kleurden en we leerden gedichtjes en liedjes.
Nu is het onderdeel van de training tot onderdanigheid, tot stilzitten, tot zwijgen er niet echt meer bij. Wij zaten heel overzichtelijk op schoolbankjes, netjes in drie rijen, met wel 30 kleine kleuters bijeen, allemaal met een stofjas en allemaal netjes gezeten met de armen over kruis.

Nu zijn die kleuters een heerlijke bende kinderen, die weliswaar aan bepaalde orde moeten voldoen, maar die toch in de eerste plaats kind mogen zijn, geen mini-soldaten.

Als ze ouder zijn, en naar de "grote" school gaan, dan is daar ook een en ander veranderd. Ook daar veelal niet meer op banken op twee of drie rijen, maar aan tafels, met stoelen, veelal in een halve kring, en ook de inrichting is helemaal veranderd. Niet meer die afbeeldingen van uit de Vaderlandsche geschiedenis en  uit de bijbel, maar moderne posters, en door de kinderen zelf verzamelde documentatie en dergelijke meer.
Wat dat betreft heb ik het gevoel dat ik veel te vroeg ben geboren... Het lijkt nu heel wat leuker...
Maar één ding mis ik...
Mocht ik opgevoed zijn in een van die "moderne" klassen, dan zou ik wellicht veel minder liefde hebben voor Geschiedenis en voor Taal...

Ik hoor geen gedichten meer, ik hoor geen literatuurgeschiedenis meer, ik hoor geen boeiende uitleg meer over geschiedenis...

De zaken worden nu helemaal anders benaderd. Ik ga niet zeggen dat het beter of slechter is, maar ik voor mij, ik denk dat op de huidige manier, niet die vonk zou zijn overgeslagen. Ik denk niet dat ik zo sterk zou begeesterd zijn door taal en geschiedenis...

Maar wellicht is daar ook minder behoefte aan... In de tijd van Internet en moderne media, heeft men steeds meer de neiging om alles te ver-engelsen, en als je de tweets leest van mijn kleinkinderen, dan moet ik ze soms twee drie keer lezen om ze te begrijpen, zo zeer is hun taal verhaspeld en ingekort in allerlei absurde afkortingen. Die afkortingen zijn ook veel meer gericht naar de spreektaal. Als ik de West-Vlaamse tweets lees van mijn neefjes, dan schrijven zij in een andere Twitter-taal dan de Oost-Vlaamse tweets van mijn eigen kleinkinderen.
Taal krijgt blijkbaar een nieuwe invulling, gedicteerd door de moderne toestellen en de ver-engels-ing van de taal.

Ik heb er niets tegen dat vreemde woorden in onze taal indringen, dat heeft al altijd bestaan, maar ik ben doodongelukkig als ik taal zie verhaspelen in van die absurde afkortingen.

Het ergste vind ik dat we regelmatig moeten lezen dat de kennis van de eigen taal achteruit gaat. Ik erger me blauw en zwart als ik eens een krant of een tijdschrift ter hand neem, en daar erge taalfouten lees. Onlangs in een wetenschappelijk (!!!) tijdschrift, hakten ze met de bijtel... Als ik zoiets lees, dan vloek ik...

Niet dat ik het niet kan aanvaarden dat mensen fouten schrijven, maar omdat men dat doet in dagbladen en tijdschriften, waar men naast het brengen van nieuws en artikels ook nog een opvoedende taak heeft.  Daar moest men op zijn minst de automatische corrector aanzetten, plus een menselijke ! Want dat automatische onding zal niet reageren op "bijtel", omdat dit juist kan zijn, als vervoeging van het woord bijtellen... Met andere woorden, die automatische corrector kijkt alleen naar het woord, niet naar de context...

Maar ja, een menselijke corrector kost geld...
En veeleer dan de kost telt men de winst...

Weet je, ik vraag me af... Zouden op zijn minst de schoolboeken deftig gecorrigeerd zijn?

en ik... ik hou van mijn taal... Dank zij mijn opvoeding thuis en op school. Van mijn geschiedenis omdat ook dat mij werd ingegoten op school en thuis... En vooral omdat ik enkele heel goede leerkrachten heb mogen kennen, die hun vak niet zo maar opdreunden voor de onverschillige leerlingen, maar dat brachten met liefde en geduld en veel uitleg...

... en wellicht zitten er ook nu nog wel enkele van die leerkrachten...  En wellicht zitten er ook nu nog jonge mensen die verslingerd worden op hun taal, hun geschiedenis of op een van die andere vakken die van schoolkinderen mensen maken...

tot de volgende ?

Hoog bezoek

Green Peafowl Pavo muticus (Photo credit: Wikipedia)

Nu en dan krijgen we hier hoog bezoek, meest in onze voortuin, heel soms ook in de tuin achter ons huis, en heel dikwijls controleren ze het gebouw van de elektriciteitsmaatschappij, daar vlak achter... Ook al is het weekdag, ook al zijn ze niet in hun beste pak, toch dragen ze allen steeds, heel  ijdel, hun kroontje op het hoofd.

Ze komen van bij een van de buren. Die heeft meerdere koninklijke families in zijn bezit. En soms komen ze met zes, zeven of nog meer, koningen, koninginnen, prinsen en prinsessen op bezoek bij de buren.

Gekroonde hoofden die neerbuigend kijken naar de kippen die braafjes in hun hok blijven zitten, maar ja, dat zijn maar leden van het plebs, die alleen een kam dragen als versiering, en die nog niet eens weten te gebruiken om piekfijn voor de dag te komen.

Meestal komt een koningin hier op bezoek, met drie prinselijke kinderen. Het is nog moeilijk te zien aan die leeftijd, maar ik denk dat het één prins is en twee prinsesjes... Dat denk ik omdat de vermoede prins een diepblauwe hals heeft, en de anderen net als hunne koninklijke moeder een groene... Het zou echter ook kunnen wijzen op een scheve sprong in een ver verleden, toen een van hun voorvaderen een huwelijk aanging met een groene in plaats van de nobele blauwe...

Nu vliegen ze heel elegant, maar in de zomer draagt de koning zijn ambtsgewaad met lange sleep, en dan is het vliegen heel wat zwaarder, maar och zo imposant !

Pauwen !
Heb jij ook dat gevoel van ontzag voor die vogels?
De pauw is een groot beest om zo elegant te kunnen vliegen, zeker als de man zijn lange staart draagt, maar het is een imposant gebeuren !

Toen ik eens bij de buur op bezoek was, zag ik dat hij nu ook een sneeuwwit exemplaar heeft. Een nog jonge mannelijke pauw, die pas binnen een paar jaar zijn pauwinnen zal kunnen veroveren en bevruchten. (Een pauw heeft pas op 6 jaar zijn volle staart !)Dan krijgen we hier wellicht bonte pauwen op bezoek, met witte vlekken in hun verenpak. Ik vind de sneeuwwitte wel mooi, maar die bonte vind ik maar niets, maar ik wik, de buur beschikt. Toch in dit geval...

De pauw, althans de man, levert die mooie pauwenveren, met de ogen op.
Zoals gezegd, zijn er twee pauwensoorten die je hier te lande kunt zien:
de blauwe pauw (Pavo Cristatus)
de groene pauw (Pavo muticus)
Er bestaat nog een derde pauw, de kongopauw, maar die vind je alleen in kooien, ik vermoed dat het dier onze temperaturen niet aan kan zonder bescherming.

De blauwe pauw komt meest voor. Een pauw broedt zelf de eieren uit, en zorgt heel lang voor de jongen. Bij de blauwe pauw is dat de taak van de hen, bij de groene pauw blijft de haan bij zijn hennen, en zie je dan de pauw, de hennen en een hele kudde kuikens lopen.

De buur heeft een groot terrein tot zijn beschikking, maar desondanks kan hij zijn pauwen niet op zijn eigendom houden. Wij krijgen hier allemaal het genot van het pauwenbezoek...

Heel leuk is het als de hen (meestal die met haar drie kuikens) langs de straat loopt. Auto's stoppen om ze door te laten, maar als ze dat niet doen, dan zie je hoe snel de pauw en de kuikens eigenlijk wel zijn ! Nog plezanter wordt het als er een automobilist is die denkt de beestjes te kunnen vangen... Na een tiental meter houdt hij of zij al op, dan weten ze al dat die beesten veel sneller zijn dan de mens.

In mijn voortuin komen ze dikwijls op bezoek, en volgens Anny is dat om beestjes te zoeken. Ze eten blijkbaar heel veel insecten op. Nuttig en mooi, wat kun je nog meer vragen ?
Bij de buur zijn al heel wat kippen gepakt door de vossen, maar ik heb nog niet gehoord van een pauw. Blijkbaar zijn die of te vlug, of kunnen ze zich verdedigen tegen de vos. Ik denk dat de pauwen die niet broeden ook veelal ergens hoog slapen, in de takken van de bomen, of op een of ander dak.

Vanmorgen zaten er zes naar ons te kijken, veilig van op het elektriciteitsgebouwtje.
Ze hebben iets van grote kippen in hun manier van bewegen, maar het zijn heel goede vliegers, waar de meeste kippen dit verleerd zijn.
Via Mesopotamië zijn ze 4000 jaar geleden in Europa beland. Het zijn eigen vogels die afkomstig zijn uit het tropische deel van Azië.
Het eten van de pauw was lang een statussymbool. Alleen de heel rijken konden en mochten van dit festijn genieten.
Meestal werd het dier dan zorgvuldig van zijn huid met veren ontdaan, in zijn geheel gebakken, en dan opgediend met het vel met de veren er aan er weer overheen getrokken. Ik vind het maar een vies idee, om dat rauwe vel weer over de gebakken kip te trekken, maar ja, de mode van toen was zich nog niet bewust van de gevaren van de salmonellabacterie...

Nu ga ik eens kijken hoe het gaat met de mooie mini-paarden naast de deur, en wie weet lopen er ook weer pauwen bij...

tot de volgende ?

Nieuw !

English: Original source file of the “About VirtualBox” window of VirtualBox 1.5.6_OSE. Deutsch: Original-Quelldatei des „Über VirtualBox“-Fensters von VirtualBox 1.5.6_OSE. (Photo credit: Wikipedia)

Gisterenavond heb ik de nieuwste versie van Ubuntu geïnstalleerd op mijn PC... Dat is nu nr 12.10...  Ik ben eens in mijn kast gedoken, en vond er nog een schijfje met versie 6.4... Met andere woorden, ik ben al zo'n zes jaar aan het werk met Ubuntu, met een kleine onderbreking waar ik eventjes met Mint heb gewerkt.

Een perfecte oplossing zal er wellicht niet bestaan, maar ik ben toch heel blij met mijn overstap naar Ubuntu. Als ik zeg dat een perfect Operating System niet bestaat, dan meen ik dat ook. Ik ben weggelopen van Windows wegens de vele storingen, virussen en dergelijke, ik heb al enkele keren bij een vriend zitten kijken en werken met Apple, en zelf werk ik dus met Linux, meer speciaal Ubuntu.

In ieder systeem zijn er wel bepaalde zaken die je met een ander systeem niet of niet zo vlot kunt doen, en bij ieder systeem zijn er dingen waar je dan net héél erg sterk in bent.

Ik hoor de de nieuwere versies van Windows wat beter zijn toegerust dan vroeger, en dat je er niet zo verschrikkelijk veel meer te lijden hebt onder pannes, maar van de allernieuwste die op komst is, hoor ik dan net weer heel wat mindere berichten... De ommezwaai in de manier van werken ligt nogal onder vuur. Bij Apple is alles steeds weer te betalen, en men vertrekt al met een duur systeem. Bij Windows kun je in principe ongeveer toekomen met het aankopen van het Operating System Windows, en vind je wel voor bijna alles freeware, programma's die je zo gratis kunt downloaden van het net.

Bij Ubuntu en Linux in het algemeen is in principe alles gratis. Maar wat meer is, bij Linux ken je de broncode, en wie daartoe bekwaam is, kan dus zelf wijzigingen doorvoeren in zijn eigen programma. Bij de anderen is dat niet toegelaten, en weet je bijna zeker dat je moeilijkheden krijgt. (Je weet immers de broncode niet, en het is bovendien verboden) Voor mij heeft die mogelijkheid weinig belang, want dat gaat mijn kennis ver te boven.

Waarom ik dan zo'n Ubuntu-fan ben?
Heel simpel: ik vind dat het internet niet alleen een zaak moet zijn van het rijke westen en/of van de mensen die dure programma's kunnen betalen. Ik vind dat het Internet een openbaar bezit moet zijn, en dus gratis ter beschikking moet staan van iedereen. Dat wil zeggen dat men moet streven naar betaalbare computersystemen, en dat de software vrij beschikbaar moet zijn voor iedereen. Ubuntu beantwoordt aan die norm. En tot mijn grote vreugde krijgen wij de laatste tijd steeds meer en meer goedkope computers op de markt. Nog niet goedkoop genoeg, maar we zijn op de goede weg.

Mint is een afgeleide van Ubuntu, maar vergde meer van de hardware, en ik ben er noodgedwongen weer van afgestapt toen bleek dat mijn oude PC niet zwaar genoeg was om dat OS te draaien. Ondertussen is Ubuntu  weer mijn vaste stek, en ken ik het systeem door en door. (Nu ja, ik ben niet een van die computer-genieën, ik kan er alles mee doen wat ik wil doen en wat ik nodig heb).

Voor wie wat van alle zaken in één keer wil proeven, je kunt Virtual Box installeren, en daar kun je dan vanuit je vertrouwde Windows bijvoorbeeld Ubuntu op installeren... je kunt dan heen en weer wippen van het ene systeem naar het andere. Dat is een goede manier om kennis te maken met andere O.S. dan de wat je gewoon bent. Maar voor mij is dat geen optimale oplossing. Eens je gewoon bent aan een bepaald systeem, werk je daar ook het vlotst mee. Dat is wellicht de reden dat wie bij Windows zit, daar bij blijft, ook al heeft hij regelmatig te maken met diverse moeilijkheden. De mens is nu eenmaal een gewoontedier...

Veel mensen denken nu dat Windows 8, met zijn totaal ander systeem wel eens de deur zou kunnen open zetten voor een massale overstap naar Ubuntu, die een zeer makkelijke overstap heeft, makkelijker dan wat de overstap van een oudere versie van Windows naar Windows 8 zou zijn... Ze doen maar. Ik ben voorstander van de persoonlijke vrijheid in deze dingen, en vooral... een verdediger van de openheid en de bereikbaarheid van welk systeem dan ook, voor iedereen. Meer niet.

In dat opzicht is het misschien ook goed eens te wijzen op het systeem van Google, namelijk Chrome Operating System. Dit is ook een open systeem, maar zit niet onder het systeem Linux. Het is een totaal ander systeem, die om zo te zeggen volledig draait in the clouds... Dat is een term die aanduidt dat je eigenlijk werkt in een systeem buiten je eigen computer, je werkt "in de wolken", ergens op een ver weg systeem.... Dat betekent dat je eigenlijk omzeggens geen harde schijf meer nodig hebt (alleen de ruimte voor je Operating System ). Het nadeel is dat je er niets kunt mee doen als je geen bereik hebt met Internet.

Kortom, er zijn mogelijkheden zat, en er zijn naast wat ik noemde nog enkele ander systemen. Je moet maar eens Googlen op OS...

Wat ik je eigenlijk wil vertellen is heel simpel: je hoeft je echt niet verplicht te voelen aan een of ander systeem, omdat men dat op je computer had geïnstalleerd op het moment dat je het ding kocht ! Ben je niet tevreden, stap over !

Vrijheid, blijheid, ook op je eigen computer !
En och ja, bij Ubuntu kun je beroep doen op vrijwilligers die het systeem voor u komen installeren, en die je er ook nog uitleg bij geven... Je moet maar eens zoeken op Ubuntu...

tot de volgende ?

nr 2.443

Image via CrunchBase

Bij het opstarten van mijn blog, zag ik tot mijn verbazing dat ik reeds 2443 blogjes heb gepubliceerd. Ik heb er niet zoveel geschreven, er zullen er wel een paar tiental zijn die ik gewoon als link naar een ander artikel heb ingebracht (en een paar van die linken bleken en blijken niet te werken !)
Maar hoe dan ook, het is dus al een dikke 6 jaar dat ik bijna dagelijks zit te bloggen.
Ik schreef volgens hetzelfde statistiekje 46.947 pagina's bijeen... Dat zullen er in de praktijk heel wat minder zijn, want ik moet weer wijzen op het bovenstaande, maar ook op het feit dat een blad waar twee woorden op staan ook als een pagina zal genoteerd zijn...Maar toch, zelfs als het er maar de helft zouden zijn, dan nog zijn het er meer dan 23.000 !

Ik heb geen hoed, anders zou ik hem afnemen voor mijn eigen zichzelven...

Slechts heel zelden kijk ik eens achteruit, en blader ik eens door mijn oude blogs... Maar als ik het doe, dan stel ik vast dat het nog steeds leesbaar is.  Eénmaal, nog niet zo lang geleden, was ik iets aan het opzoeken, via Google, in alle bronnen... Ik kwam op een tekst terecht, die ik begon te lezen, helemaal uit las, en tot de bevinding kwam dat er blijkbaar nog iemand was die over Ubuntu dacht, wat ik er ook over dacht... Dan zag ik plots dat het een van mijn eigen blogs was.
Stom hé !
Maar eerlijk, ik had het eerst niet door. Het was dan ook een blog van een hele tijd terug. Maar toch, ik had het moeten herkennen, vind ik...

Maar eigenlijk is die ondervinding niet helemaal nieuw voor mij. Indertijd maakte ik heel veel tekeningen, (nog steeds), maar ik hield die nooit bij. Ze werden bijna altijd meegegeven met het oud papier. Tot ik op een keer in een lade enkele van die oude krabbels tegenkwam, en verbaasd vaststelde dat ze helemaal niet slecht waren, en dat het eigenlijk maar goed was dat ze bewaard bleven. Sindsdien hou ik mijn schetsen en krabbeltjes allemaal bij, al is het maar als bron van inspiratie. Ik ben nu bezig in de academie al een tweede beeld te maken op basis van die tekeningen van indertijd...

Ik ga dus ook eens moeten bewust gaan lezen in mijn oude blogs... Wie weet doe ik, net als met die tekeningen, wel weer inspiratie op.

Misschien meld ik dan dat jullie echt eens moeten de blog van 32 septober 2008 moeten herlezen... Omdat ik toen al duidelijk wees op bepaalde zaken, die ik nu moet herhalen of zoiet...

Of misschien moeten jullie het eens doen, en kunnen jullie mij wijzen hoezeer ik veranderd ben in mijn mening, in de loop van al die blogs. Want dat zal ongetwijfeld ook het geval zijn. Je moet eens lezen hoe kort en voorzichtig ik was in mijn eerste blogjes... Niet te doen.

Zo heel veel lezers heb ik niet, maar wel een deel vaste klanten er onder. Als ik achteruitkijk, dan denk ik dat ik momenteel gemiddeld zo'n dertig lezers per dag haal. Dit is geen groot cijfer, maar eigenlijk vind ik het verbazend dat het er zo veel zijn. Ik schrijf immers geen literatuureluurderij, ik durf al eens de draak steken, ik durf al eens zagen, ik durf al eens tegen zere schenen stampen, ik durf al eens te scherp de waarheid te zeggen, ik durf al eens dingen te schrijven waar lezers het helemaal niet mee eens zijn, kortom, ik schrijf eigenlijk niet echt voor de lezer...  Ik denk eerlijk gezegd, dat ik in heel veel gevallen dingen van me af schrijf. Dingen die ik wel eens zou willen zeggen, maar dan zou ik wellicht ruzie maken met een mens waar ik vriend mee ben, en vriend mee wil blijven...
Dus til niet te zwaar aan al mijn gallige uitlatingen, let niet te veel op mijn knorrige oudemannenpraat, neem het maar van waar het komt, en weet dat ik het zelfs niet eens allemaal echt meen, maar soms echt wil uitdagen...
Kortom, het verwondert mij dat u er nog steeds bent, hooggeachte lezer(es) !
En uw aanwezigheid maakt dat ik me in al mijn overpeinzingen, zagerijen, uitdagingen en dies meer, niet zo helemaal alleen voel, ook al zit ik hier helemaal alleen achter het klavier van mijn PC...
Ik ga je voor vandaag niet langer pesten, niet langer doen lezen in die malle teksten... Kom morgen maar terug, wie weet doe ik dan wat meer mijn best om U (let op de hoofdletter) ter wille te zijn...

Hoogachtend

enne... tot de volgende ?

Dokter Griepspuit

Bahasa Indonesia: Tim Dokter Pusdiklat Depdiknas (Photo credit: Wikipedia)

Nu pas zie ik hoe ik kort genoteerd had dat we om onze griepspuit moesten... De brave dokter heeft een heel andere naam, die helemaal niets dokterachtig heeft, hij noemt gewoon Devos...

Maar ik vind het wel leuk, dokter Griepspuit... De eerste preventieve doktersnaam in plaats van de curatieve namen.

We zijn dus om ons inspuitingen geweest, Anny en ik. Ik heb hem gezegd dat het de laatste keer was, als we weer een valling kregen van die spuit. Hij repliceerde dat het een spuit was tegen de griep, niet tegen verkoudheden. Waarop ik weer: dat wil niet zeggen dat je ons daarom een verkoudheid moet inspuiten hé !... Dokter Griepspuit: "Ssst, dat mogen ze niet weten!"

Toen hij de eerste keer op visite kwam, wist hij niet goed hoe hij moest reageren op mijn soms stekelige humor. Nu is hij mij gewoon, en krijg ik lik op stuk. Heerlijk zo'n dokter ! Ik hou niet van die dokters die "medelijden" hebben, en die voortdurend willen troosten, en je daarbij nog veel zieker maken dan je al waart. Nee, geef mij maar een dokter die kan lachen, die je doet lachen, zodat je je leed een beetje naar achter kunt schuiven.

Zelfs mijn apotheker kent mij nu al op een prik, en reageert al even spits als dokter Griepspuit. Ik vind dat heerlijk ! Ik hou nu eenmaal niet van die compassieuze (van compassie) blikken, en dat schijnbare meevoelen... Ik kan het ook niet naar anderen toe. Ik denk dat ik dat mee heb van ons moeder, die zei ons altijd: "Harde dokters maken zachte wonden", en dan wreef ze heel hard met het washandje met veel zeep er op in de wonde die wij gevallen hadden. Mijn jongste zus is daar nog steeds een beetje het slachtoffer van. In haar knie zitten wellicht nog steeds as-deeltjes, die er door ons moeder liefderijk ingewreven zijn, "om het te zuiveren"...

Ons moeder had wel medeleven, maar dat toonde ze nooit, dat was een teken van zwakheid. Je moet hard zijn om het leven aan te kunnen. Dat is mij meegegeven met de paplepel. Het ging zelfs wat te ver, zo ver, dat ik niet ziek wilde zijn. Ook al had ik koorts en hoestte ik hartverscheurend. En toen de dokter ooit had gezegd "Zolang hij kan eten, is het goed", at ik zelfs met hoge koorts... Mijn lichaam reageerde daar zelfs op !

Als ik nu vaststel dat ik voortdurend zou kunnen eten, dat ik voortdurend een hongergevoel heb, dan weet ik dat ik al de ziektekiemen in mijn lijf heb, en dat ik binnen een paar dagen met een serieuze valling zit.

Andere mensen gaan net minder eten als ze ziek worden, ik meer. Het zit er in gebakken.

Als ik iemand zie, die toegeeft aan zijn kwaal, die "zijn oren laat hangen", die niet meer vecht, dan voel ik ergens boosheid in plaats van medeleven. Dat "je moet vechten", dat is mijn levensspreuk. Ik ben zo, dus moet iedereen zo zijn.

Ik weet wel dat het niet zo is, dat er mensen zijn die dat medelijden nodig hebben om zich mee op te peppen, maar ik kan het hen niet geven, het is sterker dan mezelf.

Ik wil wel helpen, maar dan door hen moed te geven, niet door medelijden.
Ze moeten zelf vechten.

En eigenlijk lijkt het er op dat ik een beetje gelijk heb ! Wie niet meer vecht, zal eerder ten onder gaan dan hij die vecht.

Die humor bij ziekte is daar wellicht een onderdeel van. En dat ik geen medelijdende dokter wil, dat is wellicht een stuk zelfverdediging, ik wil niet in iemands anders ogen kunnen lezen hoe ziek ik wel ben. Ik wil blijven vechten, en medelijden, dat ondergraaft die vechtlust.

Misschien is het ook niet de goede manier, maar het is de manier die ik ken, waar ik me goed bij voel, en die me aangeleerd werd. Ik ben als kind diverse keren zwaar ziek geweest, op sterven na dood... En wellicht komt dat vechten ook daardoor.

Er zit ook een nadeel aan vast... Als ik eigenlijk op ziekenbezoek zou moeten gaan bij heel zwaar zieke mensen, dan kan ik dat niet. Dan durf ik dat niet. Wellicht ben ik bang dat ik dan uit mijn rol zou vallen, dat ik toch zou toegeven aan dat medelijden, dat ik mijn eigen zo zorgvuldig opgebouwde stelling zou ondergraven... Mijn fortificaties durf ik niet stuk laten gaan, uit schrik dat ik ook voor mezelf die stelling niet zou kunnen behouden.

Mijn sterkte is dus eigenlijk ook mijn zwakte. Ik weet dat, maar ik hou er toch aan vast, met alles wat ik heb. Het heeft me altijd geholpen, ik wil die hulp niet kwijt.

Ik ben gek

tot de volgende ?

een euro is geen euro

English: Fruit bowl - containing pomegranate, pears, apples, bananas, an orange and a guyava (Photo credit: Wikipedia)

Sinds ik, noodgedwongen thuis zit, ga ik mee met Anny om boodschappen. En al in de week het pak publiciteit hier toekomt, dan ben ik de man die daar doorheen bladert, en wel eens naar de talrijke bonnen kijk.

Voor één zaak ben ik ook de eerste aankoper. Normaliter trek ik mij van die dingen niet zo veel aan, maar fruit, dat is mijn ding. Anny eet veel minder fruit dan ik, en dus heb ik daar volmacht... Nu ja, ik krijg gewoonlijk de boodschap mee: "Geen appels, er liggen er nog 6, en er ligt nog een ananas ook..." of iets in die zin. Want dat is dan weer wijsheid die ik niet bezit. Ik haal namelijk niet zelf mijn fruit uit de koelkast, dat doet Anny. De keuken (en dus ook de koelkast) dat is haar terrein.

Maar dit alles heeft voor gevolg dat ik ook op de prijs van die dingen begin te letten. En dat een appel in de ene winkel veel beterkoop is dan in de andere winkel, zelfs al is het dezelfde soort. En dat de prijs niets met de smaak te maken heeft, want soms is de goedkoopste ook nog eens de beste.

We rijden niet zo vaak naar Ronse, maar voor het fruit zouden we gerust eens meer kunnen en mogen gaan ! Daar is een bazaar die uitgebaat wordt door moslims, een echte bazaar, waar je van alles en nog wat kunt vinden en kopen. Ook fruit. En dat fruit is daar stukken goedkoper dan in de andere winkels, en over het algemeen is het nog veel beter van kwaliteit ook !

Sinds ik dat heb ontdekt, eet ik hier fruitsoorten die ik voorheen nooit of heel zelden aankocht, gewoon omdat ik ze te duur vond. Nu vind ik het normaal lekker rijpe granaatappels te eten, kakis, en cactusvruchten (twee keer zo groot en veel lekkerderderder), en noem maar op.

Iedere keer weer vraag ik me af, waar halen die mannen dat, en hoe komt het dat het hier zo goedkoop is?

Ik heb er geen antwoord op. Misschien bestaat er in de fruithandel ook een soort van broederschap der moslim-fruitverkopers ? Eerlijk gezegd, ik trek het mij niet echt aan. Ze verkopen er heel lekker fruit, en dat is de reden waarom ik daar ga. We brengen er dan ook van die lekkere platte broden mee, en gedroogd fruit en noten, ook al veel beterkoop !

Ik wijs soms aan Anny de stand van de beenhouwer, die halalvlees verkoopt in een beenhouwerij zoals wij die hier al jaren niet meer zien. Hele massa's bloederig vlees in de toonbank, niet van die potjes met liflafjes met allerlei soorten van pastei en smeerbare dingen, nee, lappen vlees, hele schapenbouten en dergelijke dingen. Anny gaat er nooit kijken. Ik zou het wel doen. Misschien is het vlees daar ook nog wel lekkerder, authentieker dan bij onze beenhouwer? Er is zelfs een visboer, maar vis is al helemaal een brug te ver voor Anny, die alleen nu en dan vis eet, omdat ik er om vraag en zaag...

Ik zou die dingen wel kopen, proberen, prijs vergelijken...
Of dat nu halal geslacht is of niet... Ik kom uit de tijd dat de dieren nog niet verdoofd werden, dat iedere slachting halal was, ook al hield men niet het beest in de richting van Mekka (of doen ze dat ook niet?).
En in een ver verleden hield ik kippen en konijnen voor de slacht. Ik deed ze zelf dood, en trok ze zelf de pels uit. Ik deed het wel na een fikse klap in de nek van het konijn, zo dat het beest groggy de dood in ging... Een soort verdoving avant la lettre...
En toen ik kind was, was ik haast ieder jaar er bij toen men bij mijn vriend, de boerenzoon, een varken keelde. Het beest werd het hok uit gesleurd, kreeg met een moker (een zware hamer) een fikse klap op de schedel, en in die half groggy-toestand werd hij de keel afgestoken. Het bloed werd netjes opgevangen, en wie van dienst was, moest in het bloed roeren om het niet te laten klonteren. Er werd een snede brood in gelegd om dat klonteren nog beter tegen te gaan. Want dat bloed mocht niet verloren gaan, dat was voor de bloedworsten...

Ik wil maar zeggen dat slachten voor ons, in die tijd, een heel normaal iets was. We beulden niet met de dieren, maar als het tijd was, dan werden ze geslacht.

Ik heb mijn zoons leren konijnen dood doen, hen geleerd hoe ze dat moesten doen op een manier dat het konijn zo weinig mogelijk leed, hen geleerd hoe ze de pels moesten aftrekken... "Pa, ik doe dat niet graag!" "Manneke, het zou mij spijten moest je dat wel graag doen !"... Maar toch leerde ik het hen, want ik kom ook uit een tijd waarin zelf doen en zelf kunnen heel belangrijk was (en is)...

Bij onze Bart gaan de beesten dood van ouderdom... Slachten is iets uit een ver verleden. Dat is goed, maar toch vind ik het belangrijk dat hij het kan, dat ik het hem leerde... Wie weet welke tijden er nog komen. Misschien zal het ooit nog nodig zijn terug al dat medegevoel voor de dieren in de kleerkast te laten zitten, en weer konijnen te kweken. Voor de tafel. Om eten te hebben... (Ik hoop van niet)

Ach, ik wijk weer af... Ik had het over de prijzen der dingen in de winkel...
Hoe ik met mijn euro in de ene winkel veel meer kan dan in de andere.
Een euro lijkt in de ene winkel veel meer waard dan in de andere.
Wij zoeken dan ook naar de goedkoopste winkel en naar de lekkerste dingen, en liefst combineren we die twee... Lekker fruit die dan ook nog eens goedkoop is...
... en het moet me van het hart, de winkelbedienden daar, allemaal vreemdelingen, allemaal wellicht moslim, zijn uiterst beleefd en heel vriendelijk. Als ik daar vraag of hij de beste watermeloen er uit kan halen, dan gaat de jongeman, meloen per meloen vastnemen, er op kloppen, luisteren, ruikt er aan, en geeft me dan een watermeloen mee zoals ik nog zelden at...
In de Colruyt en de Delhaize doen ze dat niet voor mij...
en ze zijn nog duurder ook

tot de volgende ?

Democratie ?

English: GSM Fantasy, picture taken in Belgium Français : GSM fantaisie, photo prise en Belgique (Photo credit: Wikipedia)(een democratische stok om mee te slaan???)

In heel wat gemeenten van ons land wordt de partij die de verkiezingen heeft gewonnen, buiten spel gezet.
Dit wordt dan het democratische spel genoemd: als men een meerderheid kan vormen met anderen dan de grootste partij, dan is dat een meerderheid en dus uiteindelijk ook de wil van het volk...

Het volk echter, ziet dat anders! Naar hun gevoel is er een winnaar, de partij die met het grootste aantal stemmen lopen gaat... De anderen zijn de facto verliezers, ook al zouden ze zelfs wat winst geboekt hebben, ze zijn minder dan de grootste, en daar, bij die grootste, daar hoort men de meerderheid te zien, de burgemeesterssjerp te vinden !

Ik heb al gezegd dat ik niets democratisch meer vind in het huidig systeem, maar met dit systeem schoppen ze het laatste beetje democratie-gevoel van onder de voeten van de gewone mens weg. Ze doen maar ! Alles wat kan leiden naar een echte democratie of tot een afbouw van het huidige systeem van partij-dictatuur is mij welgekomen.

Ik geloof dat wij nu voor het eerst in een tijd komen, waar de echte democratie praktisch mogelijk kan worden uitgevoerd. De echte democratie is immers dat iedere burger van het land zijn zeg kan hebben, zijn mening kan uitdrukken, zijn ja of neen kan geven... Niet zoals in de tijd van de oude Grieken, die een democratisch systeem hadden voor alleen de mensen die vrij waren en niet voor de slaven, maar voor iedere burger in het land !

Waarom ik denk dat we nu in een tijd komen waar de echte democratie voor het eerst echt mogelijk is, heeft te maken met het feit dat welhaast iedereen beschikt over de moderne multimedia. Welhaast iedereen heeft GSM en/of smartphone en/of tablet en/of laptop of PC....

Deze media laten de burger toe om op een eenvoudige manier hun mening te geven, en rechtstreeks invloed uit te oefenen op het beleid van dit land. Natuurlijk moet men dit systeem beveiligen, maar de nieuwe identiteitskaart lijkt mij daartoe voldoende opening te bieden.

Kortom, als men vandaag de dag nog steeds niet naar dit middel grijpt, dan is dit op zich al een duidelijke blijk van onwil, en van wanhopig vasthouden aan de macht.

Ik zou kunnen aannemen dat men een dergelijk systeem eerst moet op poten zetten, testen, uitgebreid testen, maar dat men er gewoon niet naar kijkt, niets doet, dat is een duidelijke blijk van ondemocratisch gedrag van hen die zogezegd de democratie vertegenwoordigen in dit land.

Ik ga niet weer zeggen dat ik nu niet meer over de politiek en de politici ga zwammen, maar in ieder geval meen ik dat ik nu een oplossing heb gegeven om naar echte democratie te groeien. Als ik verder nog wel eens over de politiek wil schrijven, dan zal dat gewoon een aanklacht te meer zijn.

KOEKEN

Morgen ga ik, als alles goed is, weer de jaarlijkse koekenverkoop gaan doen voor ziekenzorg. Hopelijk regent het niet te veel ! Het is al niet leuk om van huis naar huis te gaan aanbellen en koeken te verkopen. Alhoewel... soms kom je in een huis terecht, waar je niet alleen koeken verkoopt, maar ook een goede babbel hebt, en heel soms, waar je mensen ontmoet die iets kunnen bijdragen aan de werking van ons Ziekenzorg.

Ik ga de tocht doen, samen met Maria, de vrouw van Lambert. Heel de keirestraat, de hoek, en het klokkeveld... Dat zijn een pak huizen. En voor heel veel huizen sta je voor een gesloten deur... In feite zou men de tocht moeten houden 's avonds, maar dan is het donker, je stoort de mensen bij het TV-kijken, bent dan niet welkom... In het donker zijn de mensen wantrouwiger, en doen zo vlug de deur niet open. Dan toch maar tijdens de dag, en weten dat er een deel mensen niet thuis zijn...
De ideale oplossing is er niet echt. Ik denk dat het misschien beter zou zijn, die verkoop te organiseren in de zomertijd, begin september, als het nog 's avonds klaar is, warm is, en de mensen minder vlug de deur gesloten houden voor het donker... Maar dan zit je in een maand die voor heel veel mensen een dure maand is, met de aankoop van het schoolgerief voor de kinderen... Het is altijd wel wat...

Hoe dan ook, morgen de baan op, met een auto vol dozen koeken...

tot de volgende ?

Herfstluchten

Statue of Albrecht Rodenbach in the De Coninckplein in Roeselare, Belgium, unveiled in 1909 (Photo credit: Wikipedia)

..."...Onder een wolkenzwangere hemel ijlt wanhopig een vlucht voorbij, Oh Wanhoop ! ...."

Veel fans van Albrecht Rodenbach zijn er niet meer, maar toch een lijntje uit zijn "Sneyssens"...

Die wolkenzwangere hemel en die wanhoop doen het voor mij... Door het raam zie ik de grijze regenzwangere wolkenflarden voorbij ijlen in de felle wind... Zo'n weer maakt mij depressief, en wanhoop en depressie liggen heel dicht bij elkaar.

Ik hou van licht, van zon, van heldere beelden met inktzwarte schaduwen en hel licht...

Waar is al dat licht van de zomer naar toe ? Ik mis het ieder jaar meer en meer....

Heb je het ook gelezen? De Britse wetenschappers hebben vastgesteld dat de globale opwarming van de aarde al een zestal jaren geleden gestopt is. Er is op zijn minst een pauze in het gebeuren, en misschien is het wel helemaal gedaan.

Ik snap het niet meer. Nu ik eindelijk wat het idee begon te aanvaarden, de tekenen meende te herkennen, nu is het er niet meer. Of is dat ook maar de zoveelste theorie ? Is dat ook weer één van de vele theorieën die men ons, dwaze mensen, wil opsolferen?

Onlangs las ik nog over insecten die hier plots gekomen zijn, van uit warmere streken naar hier verhuist, met pak en zak, om zich hier in deze warmere streken te vestigen, en nu blijkt dat we die beestjes eigenlijk moeten gaan uitleggen dat ze te vroeg op de trein der waanzin zijn gesprongen...

Voor mij allemaal niet gelaten, in tegendeel, sommige aspecten van die global warming waren op zijn minst verontrustend... Denk maar aan de stijgende zeespiegel.

Maar ik weet niet of we nu al dan niet deze nieuwe "feiten" moeten geloven, ik weet ook niet wat ze betekenen voor ons leven, hier, nu en morgen. De wereld is een stukje opgewarmd. Maar dat is tot stilstand gekomen. Wat betekent dit ? Dat we het weer van de laatste jaren mogen gaan beschouwen als normaal?  Dat we heel natte koude voorjaren normaal moeten vinden? En late zomerdagen? En koude winters ?... Of waren dit maar blijken van een wisselvallig weer in ons nog steeds gematigd zeeklimaat?

Is er daadwerkelijk iets wat veranderd is?  Of maken die enkele tienden van een graad niets uit?

Wat mij echter het meest ongerust maakt, is het feit dat de mensheid dit feit zou kunnen beschouwen als een bewijs dat het nog niet zo slecht is gesteld met de wereld, en dat we best nog wat meer kunnen en mogen vervuilen...

De wereld is al genoeg vervuild.
Met of zonder global warming...
Ik wil de leeuwerik terug, en oorden van stilte in mijn eigen land en in mijn eigen Vlaanderen en in mijn eigen dorp...

Ik herinner me de tijd dat er in de straat waar ik woonde twee auto's waren... Auto's die pas na heel veel moeite en de wind van achter 100 km per uur haalden. Hebben wij zoveel gewonnen aan het feit dat de auto van nu rapper kan? Hadden we niet beter geïnvesteerd in auto's die minder vervuilend waren en veiliger ?

 Met de laatste treinstaking zagen we plots dat carpooling wel degelijk kan ! Waarom dat niet verder zetten? Toen ik laatst in het schoolbusje van Boom naar huis kwam rijden, zag ik dat je bijna geen wagens ziet waar meer dan de chauffeur in zit...

Iets doen aan het milieu is echt niet zo verschrikkelijk moeilijk ! Alleen, we moeten het zelf doen, zelf willen.

Mochten al die zondagse wielerterroristen in de week eens met de fiets naar het werk rijden?

Mochten alle mensen eens al die verpakkingen gaan weigeren.

Mochten alle mensen eens stoppen met zelf zwerfvuil te produceren.

mochten...
mochten...

djudedju

tot de volgende ?

The Day after

English: Vlaams Belang election poster in Uccle, Brussels, Belgium for the Belgian general election 2010 (Photo credit: Wikipedia) (het was blijkbaar te veel ? )

De verkiezingen zijn voorbij.
De ontnuchtering zal wel volgen.
Ik zag op TV vanmorgen dat de overwinning van NVA er in feite geen is... de totaal cijfers zijn niet hoger dan bij de nationale verkiezing. Op gemeentelijk vlak lijkt dit echter wel een aardverschuiving.
Ik verwonder me alleen maar...
Zijn er dan zoveel mensen die niet de moeite hebben genomen om op de website van NVA te gaan lezen waar deze partij voor staat? Want als je de cijfers ziet, dan moeten ze ook veel stemmen van werknemers en gepensioneerden en werklozen hebben gekregen. Allemaal mensen die tegen zichzelf stemmen... Te Gek !

Mij bekommert de verrechtsing van Vlaanderen! Sommigen vinden een troost in de nederlaag van het Vlaams Belang, maar de vervanging door Nieuwe Vlaamse Alliantie lijkt mij echt niet veel beter ! Bart heeft, sorry, had, een vriend die nu op NVA lijst te zien was...  Dat dit nu niet echt meer onder de noemer vriend staat, is te danken aan het extreme racisme van de man in casu... Een extremisme die weliswaar niet officieel gepredikt wordt door NVA, maar wel door zijn manitou's...

Ach, we gaan het wellicht allemaal wel overleven... Maar als men ooit echt zou willen overgaan tot een echte splitsing van ons landje, dan zou mij dat meer dan spijten ! Ik ben Vlaming, in hart en nieren, maar ik ben ook Belg. En je moet alleen maar eens kijken naar het volk bij het wereldkampioenschap waar een Waal plots geen Waal meer is, maar een Belg, een volksgenoot...

Hopelijk denken de mensen ook daar tijdig aan...

... en ik kan alleen maar hopen, lezen, bidden dat we tijdig naar een echt Europa gaan, dat we tijdig het systeem van de particratie  achter ons laten, dat we... ach, zo veel dingen die ik nog nog te wensen heb voor het mensDOM...

Lange tijd heb ik geloofd dat ons kiessysteem nog niet zo slecht was... Tot ik van dichtbij het gemis aan democratie heb vastgesteld, dat ik de dictatuur van de leiding der partijen heb geproefd... Dan is mijn euro gevallen, dan heb ik gekeken of dat in in alle partijen zo was... en tot mijn spijt is het zo. Is het zelfs geen familie meer van democratie... En de laatste tijd, als je goed luistert naar de verklaringen van die politieke "(mis)leiders", dan verbergen ze dit zelfs niet echt meer.

Ik kan in dit systeem niet meer meegaan, en ik hoop dat op de duur de meerderheid der mensen dit zal inzien, en dat we evolueren tot of een echte democratie, of tot een beleid van technocraten... Liefst met een inbreng van ECHTE kiezers.

Maar ik herhaal, wat mij het meest verontrust is de extreme verrechtsing, en het populisme.

om nog maar eens een citaat aan te halen:
"Er zijn twee soorten politici: zij die hun taal gebruiken om hun gedachten te verbergen en zij die die hun taal gebruiken om te verbergen dat zij geen gedachten hebben"  J. Greshoff ... En wat moeten we dan vertellen van diegenen die dat in het latijn doen?...


Gedenk, Oh Mens !, dat gij van stof en as zijt, welke ook de kleur van je huid is.

tot de volgende ?